Eenzaam - Liefde, Vriendschap & Familie

Heel kort door de bocht;
ik voel me zielsalleen. ik kan het hele verhaal wel vertellen maar dan zitten we met zijn allen om 4 uur vannacht nog hier.
Alles gaat eronder lijden ook. Ik voel me er echt fysiek ook naar onder inmiddels.
(ik ben wel bekend met depressies en psychologen dus als het echt te ver gaat ga ik ook echt wel weer terug! maar zover wil ik het niet weer laten komen omdat ik zo trots was vorig jaar dat ik niet meer terug hoefde)

Dit klinkt misschien heel dramatisch allemaal en ik voel me aan de ene kant echt achterlijk dat ik dit zo neer zet. maar ik word gek van het feit dat ik dagen lang in mijn eigen wereld leef. ik spreek niet, ik hoor nauwelijks. Alleen ik en mijn eigen gedachten en veel te veel gevoelens.
ik voel me écht smerig alleen.

---

'Imagination is the only weapon in a war against reality' - Cheshire Cat

Perses schreef:
(...)

Ik heb nauwelijks sociale contacten inderdaad. die paar meiden die ik ken en vriendinnen noem spreek ik ook zelden omdat ze erg druk zijn. Ik kan mijn gevoel bij hen ook niet echt kwijt omdat de reactie erop vaak een beetje is als "oh, balen. Zal vast weer goed komen"

Dat klinkt als vrij oppervlakkige vriendschappen. Persoonlijk heb ik ook maar 2 a 3 echt close vrienden waarmee ik over alles kan praten. Mijn andere vrienden staan verder van mij af. Met hen heb ik het ook niet over hele diepe gevoelens, angsten etc.

Zijn er geen vriendschappen waar je meer in zou kunnen proberen te investeren zodat de vriendschap sterker en waardevoller wordt? Heb je misschien niet één vriendin bij wie je altijd wel het gevoel hebt dat er meer in zou kunnen zitten? Hechte vriendschappen smeden kost natuurlijk veel tijd, maar ik heb wel gemerkt dat die 3 mensen die ik eerder noemde me 20 x zoveel meer waard zijn dan mijn wat meer oppervlakkige vrienden.

[ bericht aangepast op 8 maart 2018 - 17:34 ]

---

ars moriendi

Heel herkenbaar, maar je kan dit langzaam weer opbouwen door uit je comfortzone te stappen en wat dingen gaat doen. Ik merkte bijvoorbeeld dat toen ik alleen de stad in ging ik meerdere mensen tegen kwam die dat ook deden. Zo kun je als je doet wat je leuk vind mensen tegenkomen die dat ook leuk vinden.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Reuriezer schreef:
Heel herkenbaar, maar je kan dit langzaam weer opbouwen door uit je comfortzone te stappen en wat dingen gaat doen. Ik merkte bijvoorbeeld dat toen ik alleen de stad in ging ik meerdere mensen tegen kwam die dat ook deden. Zo kun je als je doet wat je leuk vind mensen tegenkomen die dat ook leuk vinden.

Goede tip. Hoe moeilijk het ook kan zijn (I've been there too, en eenzaamheid kan je zelfvertrouwen behoorlijk aantasten), als je binnen blijft zitten zul je ook geen nieuwe, leuke mensen ontmoeten of vriendschappen verder verdiepen. Je zult toch echt naar buiten moeten gaan. Wanneer je een leuke dag of avond hebt met andere mensen, zal dit ook weer goed zijn voor je zelfvertrouwen, je sociale contacten en zal het een boost van positieve energie zijn. Heel veel succes in elk geval!

---

ars moriendi

Perses schreef:
(...)

Ik heb nauwelijks sociale contacten inderdaad. die paar meiden die ik ken en vriendinnen noem spreek ik ook zelden omdat ze erg druk zijn. Ik kan mijn gevoel bij hen ook niet echt kwijt omdat de reactie erop vaak een beetje is als "oh, balen. Zal vast weer goed komen"
Wat uiteindelijk waar zal zijn! maar op zo'n moment kan ik daar niets mee en moet ik alles zoals altijd alleen aangaan. Dit is eigenlijk al vanaf jongs af aan zo als het gaat om vrienden, klasgenootjes, mensen van mijn leeftijd. en het begint me sterk te breken dat het altijd blijft gebeuren ook al doe ik er alles aan zeg maar.
Ik denk sterk dat het door mijn gehoorprobleem komt (ik hoor meer dan de helft niet aan beide oren) waardoor ik vaak wat meer hulp nodig heb en er langer over doe om dingen echt te begrijpen.

Maar despite all that -- ik ga niet opgeven. Nu loopt alles even in de soep en ik moet weer helemaal opnieuw beginnen maar misschien is dat uiteindelijk wel goed en gaat dat nare gevoel mettertijd ook weer weg.

Ik herken het wel hoor. Er waren ook momenten in mijn leven waarvan ik geen echte connectie voelde met de mensen om me heen. We konden wel een gesprekje voeren over het weer of de les maar ik had het gevoel dat niemand wist wie ik echt was. Dat ik mezelf niet bij hen kwijt kon. Ik weet wel dat niks blijft duren in het leven. Het is niet voor eeuwig. Op een dag kom je wel mensen tegen die uit hetzelfde hout gesneden zijn. Het is soms moeilijk om ze te vinden maar echte vrienden zijn voor het leven. Je mag dus zeker niet opgeven. Op een dag zul je niet meer alleen zijn! (:

[ bericht aangepast op 8 maart 2018 - 22:11 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.