[RPG - 100] Good ol' times [Speeltopic] - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 17 feb 2018 - 9:21   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8319

    Memories      stay      forever

    ROLLEN

    sorry. Als je echt enthousiast bent, mag je me zeker een berichtje sturen

    ♟ Oeps ⇹ Noah Colins⇹ pleeg(broer) ⇹ 17 ⇹ Marc Forne ⇹ 2
    ♟ Bosphoramus ⇹ Sage Isabeth Crake ⇹ beste vriendin ⇹ 23 ⇹ Caitlin Stasey ⇹ 2
    ♟ Tad ⇹ Faye Colins ⇹ pleeg(zusje) ⇹ 17 ⇹ Willa Holland ⇹ 2
    ♟ Plunkett ⇹ Rosemary Parker ⇹ Girlfriend ⇹ 21 ⇹ Lia Marie Johnson ⇹ 2
    ♟ Shadowsinger ⇹ Leah Davenport ⇹ (ex-girl)friend ⇹ 20 ⇹ haley lu richardson ⇹ 2
    ♟ Absolutist ⇹ Ravi Cipiano ⇹ Beste vriend ⇹ 21 ⇹ Jonathan Burger ⇹ 3
    ♟ Rasalghul ⇹ Grayson Cross ⇹ Kent Ash niet/FBI ⇹ 23 ⇹ Adi Gillespie ⇹ 3

    ♟ Oeps ⇹ Ash (Colins) Doe ⇹ 21 ⇹ 1


    ROLLENTOPIC      PRAATTOPIC      SPEELTOPIC


    OAKTON
    ⇸ (noorden van) Arizona, VSA: warm klimaat in de zomer.
    ⇸ Kleine stad met 2 lagere scholen, en 2 middleschools en 1 highschool
    ⇸ In de buurt van het stadje is er een groot meer, met enkele aangemaakte strandjes die heel populair zijn onder de lokale bevolking tijdens de bloedhete zomer.
    ⇸ Verzin wat je wil, zolang het maar duidelijk is voor iedereen (:


    REGELS
    ⇸ De huisregels van Q zijn uiteraard geldig
    ⇸ Maximum 1 rol, geslacht maakt niet uit (ik bedoel, we zijn met zo weinig, doe wat je wil!)
    ⇸ Naamsveranderingen doorgeven niet dat ik het zo goed bijhoud, maar goed
    ⇸ Geen ruzie OOC
    ⇸ OOC duidelijk aangeven
    ⇸ Ik open de topics, tenzij anders gevraagd
    ⇸ Veel plezier!!

    Doorheen de RPG

    Mijn idee/bedoeling is dat er op verschillende momenten - (kleine) tijdssprongen - informatie over Ash' vooruitgang met jullie gedeeld wordt. Dit gaat waarschijnlijk gebeuren via nieuwsberichten, berichten van & voor de FBI/politie, noodoproepen en gewoonweg stukjes geschreven vanuit het perspectief van mensen die Ash tegenkomen en Ash zelf. Wat het precies is, zal bij ieder bericht duidelijk zijn.
          Behalve die 'post' wordt er ook duidelijk bijgezet welk personage wat precies weet en op welk moment (dag & uur) de RPG verdergaat. In de eerste post wordt dit hopelijk ook meteen duidelijk en anders vraag je het maar en dan pas ik het aan (: Het is een beetje experimenteren met RPG, dus hopelijk lukt het en wordt het een tof concept ^^ Wees zeker niet bang om feedback te geven!
          Al deze tussenposts zullen ook in het praattopic gepost worden zodat je meteen kan reageren en quoten. Hier in de beginpost zullen ze ook bij elkaar geplaatst worden onder spoilers, moest je een overzichtje hebben. Als het me lukt, wil ik er zelfs een kaartje bijdoen ^^

    Naast de gebeurtenissen met Ash, zijn er natuurlijk ook gebeurtenissen met de andere personages, waar de RPG dan ook vooral om draait. Eventuele suggesties worden zeker gewaardeerd! Hieronder plaats ik dan alle ideeën ^^
    ⇸ Huisfeest
    ⇸ 4th of July
    ⇸ Dagje/nachtje aan het meer
    ⇸ Kampeertrip
    ⇸ Barbecue
    ⇸ ...
          Er hoeft natuurlijk niet altijd iets aan de gang te zijn, als het ons zo ook lukt, des te beter ^^ Onthou dat interactie tussen personages niet altijd face to face hoeft te zijn: berichtjes via sms of social media kunnen ook!

    Uiteraard kan je ook dingen in de whatsapp groep gooien. Als er echt iets belangrijks is, dat je niet wil kwijtraken, post het dan in het praattopic (:
    Veel plezier iedereen!
    Overzicht tussenposts
    1.
    ASH DOE OP DE VLUCHT

    Maandag 4 juni omstreeks 6u00 (8u00 lokale tijd) is het bericht over de ontsnapping van Ash Doe (21) vrijgegeven. De precieze locatie van de beruchte seriemoordenaar zou al sinds vrijdag 1 juni onbekend zijn. Door een kortsluiting en een brand in het Burgenhartfort waren verschillende beveiligingssystemen een tijd lang uitgeschakeld. Tien gedetineerden konden hierbij hun cellen ongecontroleerd verlaten, acht anderen waren op dat moment in andere gebouwen aanwezig en konden in bedwang gehouden worden.

    Het eiland ging in lock down. Tegen zondagavond zaten alle gedetineerden op Ash Doe na, weer in hun cellen. Na een laatste uitgebreide zoektocht en enkele aanwijzingen op het vasteland moesten de autoriteiten concluderen dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was en zijn toevlucht had genomen in de kuststad Capeville. De FBI verzoekt de bewoners van de kleine stad rustig te blijven en vooral goed uit te kijken. Lees verder op pg 3.


    - Arizona Republic, 4 juni 2017

    De man keek naar de lichtjes tussen de sterren. Het waren slecht stipjes: wit. De blauwe en rode waren niet zichtbaar in de verte. Hij wist niet wat er aan de hand was. Of er iets aan de hand was. En het kon hem maar weinig schelen. Het halflege flesje in zijn knoestige hand was vele malen interessanter.
          Het was koud. Niet ijzingwekkend, tenenkrullend koud, maar genoeg om je schouders bij op te trekken. Het was ook stil, op de rustige slag van de golven en het ochtendgekrijs van de meeuwen na. Hij zei niet veel, want er was niemand om tegen te praten. Niet veel om over te vertellen ook niet. Het flesje was al snel helemaal leeg en plofte dof neer in het zand, vlak naast de andere.
          Het eeuwige ritme van de oceaan werd onderbroken door gespetter, maar de man leek het eerst niet op te merken. Een meeuw, dacht hij, eentje die weer eens een heerlijk hapje tussen het afval had gevonden en niet wilde delen. Hij begreep dat. Pas toen hij zich bukte om een nieuw, vol flesje te pakken, zag hij dat het groter was dan een meeuw. Veel groter.
          De man liet het flesje voor wat het was en zwalkte dichter naar de gedaante die het strand op gekropen kwam. Hij was groot en donker, met kleren die zwart zagen door het water. De gedaante strompelde verder, tot de branding enkel nog zijn blote voeten kon raken. Hij plofte neer en bleef doodstil liggen.
          De man had verbaasd staan toekijken. Het was noch het weer, noch het uur voor een zwemuitje en hij had niet de indruk dat het een plezierige tocht was geweest. Hij stond een paar meter verder, zonder flesjes bij de hand, en durfde niet meer verder. In de grauwe ochtendschemering kon hij niet veel zien. De gedaante bleek een jongen te zijn, gezicht half in het zand, geen schoenen en een pak dat rood kon zijn, of oranje.
          Heel even keek de man weer naar de oceaan, naar de lichtjes in de verte die langzaam verbleekten tegen de opkomende zon. Heel even dacht hij, nee, wist hij zeker waar de jongen vandaan kwam. Maar dat kon niet. De man had zijn hele, miserabele leven in Capeville gewoond en hij kende de golven als geen ander. Niemand kon het tij rond het eiland overleven.
          De jongen bewoog. Kreunde eventjes. Verplaatste een arm, trok een been op. En dan draaide hij zijn gezicht naar hem toe, recht naar hem. Ze keken elkaar aan.Zijn ogen waren groen. Dat kon hij wel zien, heel duidelijk zelfs. Hij had nog nooit zo duidelijk gezien dat ogen een kleur hadden, zo diep konden zijn. Zo ontzettend angstaanjagend.
          “Hé, vriend,” zei de gedaante met een stem hees door het zand en het zeezout. “Wat is je schoenmaat?” De man strompelde naar achteren toen de jongen zich langzaam overeind duwde. Als hij zich nu omdraaide en gewoon begon te rennen, dan kon hij het veilige beton van de stad makkelijk halen. Hij wilde wel, echt wel, maar hij kon niet. Iets hield hem tegen. Iets in dat groen, in het grauwe zand en het koperkleurige bloed verlamde hem. De jongen kwam dichterbij.
          Het was koud, maar Ash begon het al warmer te krijgen. Het was ook stil, op de rustige slag van de golven en het ochtendgekrijs van de meeuwen na.


    Zondag 3 juni 2017
    SITUATIE RPG
    ⇸ 4 juni 2017, 10 uur 's ochtends (Arizona).
    ⇸ De krant is in de handel en op het internet terug te vinden. Iedereen is op de hoogte
    ⇸ In Maine is een man in het ziekenhuis opgenomen met slagen en verwondingen. Hij verkeerd in shock, waardoor er niets zinnigs uitkomt. Hij mist zijn schoenen en jas, en werd nat, beschonken en onderkoeld teruggevonden op het strand om 9 uur. De FBI vermoedt dat Ash bij het incident betrokken was, maar houdt dit wegens onzekerheid achterwege voor het publiek.
    2.
    Update A.D.
    Gezicht herkend bij woninginbraak, 5km ten Z. v/ Capeville. 2 gewonden, 1 dode. Eigendommen ontvreemd: Trekrugzak met inhoud (rapport), groot keukenmes & zakmes. A.D niet meer gespot sinds 9u56, vermoedelijk in Z. richting. Rapport volgt.
    Ze wilde wat melk gaan halen. Met honing, als ze aan de kast kon. Ze was bijna in de keuken toen ze hem hoorde. Een rits, een zwakke bons, een zucht, meer niet. Het duurde niet langer als het moment waarop ze in haar bewegingen bevroor en stokstijf onderaan de trap bleef staan. Daarna hoorde ze enkel haar eigen gejaagde ademhaling en haar hart dat gespannen in haar borst klopte.
          Misschien had ze het gedroomd. Dat deed ze wel vaker. Zeker als ze gespannen was, zoals voor de trektocht die ze morgen zouden beginnen. Daarom had ze melk nodig. Liefst met honing. Ze luisterde nog voor wat uren leek, maar eigenlijk niet langer dan een minuutje duurde. Niets. Ze kon nu wel het licht aandoen. Met een luipaardsprong belandde ze naast het knopje, maar toen ze het aanklikte, bleef het donker.
          Bonk.
    Was dat haar hart? Tegen beter weten in klikte ze het knopje omlaag en weer omhoog. Niets. Donker. Eng.
          Bonk.
          Bonk.
    Was dat haar... Ze wilde gillen, maar een grote en koude hand benam haar de kans. Ze voelde hoe het sterke lichaam haar van de muur wegtrok en tegen zich aandrukte, terwijl een zachte fluistering haar oor kietelde: "Shh." Hij trok haar naar achteren, weg van de keuken en de trap. Ze schopte met haar hielen tegen de grond, maar hij tilde haar gewoon op. Ze kon zijn spieren voelen spannen, terwijl ze machteloos aan zijn armen trok.
          "He, fuck, hou je toch stil, niña," siste hij, maar hij was er te laat mee.
          "Sophie?" hoorde ze haar vader bovenaan de trap. Het lichtknopje klikte, maar het bleef nog altijd donker. Ze kon in de schemer van de ramen de onderste treden van de trap zien. Ze hoorde haar vader de trap afdalen, klaar om haar te komen redden. De handen om haar mond en om haar middel voelden koud aan. Ze zag een paar benen verschijnen op de trap. De man achter haar hield zijn adem in en liet haar middel los. Ze zag nu ook de schouders van haar vader. Haar mond was vrij. Zij was vrij.
          "Papa!" gilde ze, met een nieuwe luipaardsprong. Het was niet ver genoeg, de kou greep haar arm, haar middel, haar keel. Ze hoorde haar vader schrikken en de woonkamer inlopen. Ze hoorde haar naam.
          Het licht sprong aan.

    MEH - Maandag 4 juni 2017
    SITUATIE RPG
    ⇸ GEEN tijdssprong
    ⇸ 4 juni 2017, 10 uur 's ochtends (Arizona).
    ⇸ Berichtje aan alle FBI-agenten die werken aan de case. Media is nog niet op de hoogte gesteld.

    [ bericht aangepast op 28 feb 2018 - 0:54 ]

    Mijn brein breint zoals het breint.

    17 feb 2018 - 9:21   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8319

    ASH DOE OP DE VLUCHT

    Maandag 4 juni omstreeks 6u00 (8u00 lokale tijd) is het bericht over de ontsnapping van Ash Doe (21) vrijgegeven. De precieze locatie van de beruchte seriemoordenaar zou al sinds vrijdag 1 juni onbekend zijn. Door een kortsluiting en een brand in het Burgenhartfort waren verschillende beveiligingssystemen een tijd lang uitgeschakeld. Tien gedetineerden konden hierbij hun cellen ongecontroleerd verlaten, acht anderen waren op dat moment in andere gebouwen aanwezig en konden in bedwang gehouden worden.

    Het eiland ging in lock down. Tegen zondagavond zaten alle gedetineerden op Ash Doe na, weer in hun cellen. Na een laatste uitgebreide zoektocht en enkele aanwijzingen op het vasteland moesten de autoriteiten concluderen dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was en zijn toevlucht had genomen in de kuststad Capeville. De FBI verzoekt de bewoners van de kleine stad rustig te blijven en vooral goed uit te kijken. Lees verder op pg 3.


    - Arizona Republic, 4 juni 2017

    De man keek naar de lichtjes tussen de sterren. Het waren slecht stipjes: wit. De blauwe en rode waren niet zichtbaar in de verte. Hij wist niet wat er aan de hand was. Of er iets aan de hand was. En het kon hem maar weinig schelen. Het halflege flesje in zijn knoestige hand was vele malen interessanter.
          Het was koud. Niet ijzingwekkend, tenenkrullend koud, maar genoeg om je schouders bij op te trekken. Het was ook stil, op de rustige slag van de golven en het ochtendgekrijs van de meeuwen na. Hij zei niet veel, want er was niemand om tegen te praten. Niet veel om over te vertellen ook niet. Het flesje was al snel helemaal leeg en plofte dof neer in het zand, vlak naast de andere.
          Het eeuwige ritme van de oceaan werd onderbroken door gespetter, maar de man leek het eerst niet op te merken. Een meeuw, dacht hij, eentje die weer eens een heerlijk hapje tussen het afval had gevonden en niet wilde delen. Hij begreep dat. Pas toen hij zich bukte om een nieuw, vol flesje te pakken, zag hij dat het groter was dan een meeuw. Veel groter.
          De man liet het flesje voor wat het was en zwalkte dichter naar de gedaante die het strand op gekropen kwam. Hij was groot en donker, met kleren die zwart zagen door het water. De gedaante strompelde verder, tot de branding enkel nog zijn blote voeten kon raken. Hij plofte neer en bleef doodstil liggen.
          De man had verbaasd staan toekijken. Het was noch het weer, noch het uur voor een zwemuitje en hij had niet de indruk dat het een plezierige tocht was geweest. Hij stond een paar meter verder, zonder flesjes bij de hand, en durfde niet meer verder. In de grauwe ochtendschemering kon hij niet veel zien. De gedaante bleek een jongen te zijn, gezicht half in het zand, geen schoenen en een pak dat rood kon zijn, of oranje.
          Heel even keek de man weer naar de oceaan, naar de lichtjes in de verte die langzaam verbleekten tegen de opkomende zon. Heel even dacht hij, nee, wist hij zeker waar de jongen vandaan kwam. Maar dat kon niet. De man had zijn hele, miserabele leven in Capeville gewoond en hij kende de golven als geen ander. Niemand kon het tij rond het eiland overleven.
          De jongen bewoog. Kreunde eventjes. Verplaatste een arm, trok een been op. En dan draaide hij zijn gezicht naar hem toe, recht naar hem. Ze keken elkaar aan.Zijn ogen waren groen. Dat kon hij wel zien, heel duidelijk zelfs. Hij had nog nooit zo duidelijk gezien dat ogen een kleur hadden, zo diep konden zijn. Zo ontzettend angstaanjagend.
          “Hé, vriend,” zei de gedaante met een stem hees door het zand en het zeezout. “Wat is je schoenmaat?” De man strompelde naar achteren toen de jongen zich langzaam overeind duwde. Als hij zich nu omdraaide en gewoon begon te rennen, dan kon hij het veilige beton van de stad makkelijk halen. Hij wilde wel, echt wel, maar hij kon niet. Iets hield hem tegen. Iets in dat groen, in het grauwe zand en het koperkleurige bloed verlamde hem. De jongen kwam dichterbij.
          Het was koud, maar Ash begon het al warmer te krijgen. Het was ook stil, op de rustige slag van de golven en het ochtendgekrijs van de meeuwen na.


    Zondag 3 juni 2017
    SITUATIE RPG
    ⇸ 4 juni 2017, 10 uur 's ochtends (Arizona).
    ⇸ De krant is in de handel en op het internet terug te vinden. Iedereen is op de hoogte
    ⇸ In Maine is een man in het ziekenhuis opgenomen met slagen en verwondingen. Hij verkeert in shock, waardoor er niets zinnigs uitkomt. Hij mist zijn schoenen en jas, en werd nat, beschonken en onderkoeld teruggevonden op het strand om 9 uur. De FBI vermoedt dat Ash bij het incident betrokken was, maar houdt dit wegens onzekerheid achterwege voor het publiek.


    [ bericht aangepast op 17 feb 2018 - 13:39 ]

    Mijn brein breint zoals het breint.

    17 feb 2018 - 9:27   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    MT.

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    17 feb 2018 - 9:29   Altschmerz is offline
    Altschmerz
    Altschmerz 7758

    Shadowsinger schreef:
    MT.

    •

    17 feb 2018 - 9:39   Sgaeyl is offline
    Sgaeyl
    Sgaeyl 13066

    -- Mine. ^^

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    17 feb 2018 - 10:08   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8319

    Noah Colins
    Never let an old flame burn you twice


    Yo, Noah!” Cas stormde de halfdonkere kamer binnen. Noah kreunde en kon nog net het deken over het meisje naast hem gooien.
          “Dude,” mompelde hij nog groggy. Cas negeerde het en duwde zijn gsm onder Noah’s neus.
          “Dit wil je zien, geloof me.” Noah wierp een achterdochtige blik op zijn beste vriend, voor hij de gsm aannam en naar het scherm keek. Het meisje mompelde iets in haar slaap, maar hij was te afgeleid om het te verstaan. Eerst begreep hij het niet. Hij keek naar een donkere foto van een fort op een eiland, met zwaailichten en helikopters die het hele schouwspel uit een film deed lijken komen. Eerst dacht Noah dan ook dat het een nieuwe film was, maar die gedachte verdween samen met alle kleur uit zijn gezicht toen hij de titel van het artikel las.

    ASH DOE OP DE VLUCHT

          Onmiddellijk zat hij op de rand van het bed, klaarwakker en enkel met een onderbroek aan. Gelukkig met een onderbroek aan. Snel las hij heel het artikel, waarbij hij even haperde toen er een foto voorbijschoot. Ash was veranderd, zag hij nu. De mugshot was volgens het artikel een half jaar oud. Noah kon de ijskoude rilling die zijn rug deed verkrampen niet tegenhouden. Hij scrolde snel verder.
          “Denk je dat hij gaat terugkomen?” vroeg Cas, nadat hij zijn gsm had teruggekregen. Noah haalde zijn schouders op, stond op en ging zijn broek zoeken. Het kon hem niet schelen. Nee, hij wou dat het hem niet kon schelen. Hij wist niet goed wat hij voelde en besloot er nog niet te veel bij stil te staan. Hij voelde wel zeker een lichte kater had van het feestje de vorige nacht. Hij keek even naar Sara, het meisje dat hij die vorige nacht had leren kennen, maar besloot haar gewoon verder te laten slapen. Veel zin in een onbenullig gesprek had hij toch niet meer.
          “Heb je koffie?” vroeg hij aan Cas, die met zijn handen in de zakken van zijn jogging stond te wachten. Cas had altijd koffie, Noah wist dat wel, maar hij vroeg het toch maar. Ondertussen pakte hij zijn eigen gsm uit de zakken van zijn broek die in de hoek van de kamer had gelegen.

    To: Faerie
    Heb je t nieuws gezien?

          Heel even twijfelde hij om op verzenden te klikken. Het zou de eerste keer zijn dat hij zelf over Ash begon en meestal liepen die gesprekken niet vrolijk af. Maar hij wist hoe zwaar zijn zus het ermee zou hebben en zijn beschermende drang om er voor haar te zijn, was groter dan zijn twijfel.

    Mijn brein breint zoals het breint.

    17 feb 2018 - 12:04   Altschmerz is offline
    Altschmerz
    Altschmerz 7758

    RAVI CIPIANO

    Ash' (ex) BFF // 21 // @ Home — Bed // & Leah Davenport

          Wanneer zijn nachtelijke dromen hem uiteindelijk weten te verlaten — glijden Ravi's kijkers zonder onder het genot van een zachte kreun open. Waarom is het zo heet? Knipperend tegen het zonlicht dat op zijn gezicht valt, kijkt hij omlaag — waardoor hij Leahs slapende gezicht onder haar wilde lokken kan ontwaren. Vannacht heeft de jongedame het perfect voor elkaar gekregen zich prettig te maken op Ravi's borst. Daarnaast heeft ze één van haar benen over zijn middel geslagen en omklemmen haar armen zijn torso dusdanig hard alsof hij ieder moment kan verdwijnen. Glimlachend duwt Ravi zijn lippen zacht op haar kruin terwijl gedachten aan vannacht hem overspoelen.
          Leah was teruggekomen van haar universiteit en kreeg een verrassing — Ravi had na lang wikken en wegen besloten dat Leah degene was waarmee hij als het eerste het bed zou delen (en dan niet enkel en alleen maar slapen). Ravi vraagt zichzelf nu bijna hardop af waarom hij zo lang heeft gewacht — hierdoor was seks dus een zonde, want damn. . .
          Zoekend op het nachtkastje weet hij zijn telefoon te vinden — tien uur 's. Waarom zijn vader hem nog niet uit bed heeft getrommeld, is een wonder. Fronsend ziet Ravi echter de stroom aan berichten op zijn telefoonscherm — allen met dezelfde geschrokken emoji's, vele uitroeptekens en websitelink. Ravi klinkt één van de berichten aan en ziet de website voor zijn kijkers geladen worden met verwarrend nieuws.
         
    ASH DOE OP DE VLUCHT

          Ravi's eerste gedachten zijn: verdomme, God — word ik nu al gestraft? Vervolgens komen de woorden van het nieuwsartikel daadwerkelijk binnen, waardoor hij overeind schiet en Leah daarmee onbedoeld naar de andere kant van zijn bed katapulteert. Leahs boze, ontevreden en plotselinge gemompel zorgen ervoor dat Ravi uit het nieuwsbericht wordt gezogen.
          'God. God, oh God. Leah. Leah. Leah!'
          Ravi duikt naar de kant van het bed waar Leah terecht is gekomen — waarbij hij weet te registreren dat ze één van zijn shirts heeft aangetrokken. Alhoewel de blik in haar kijkers geïrriteerd is door het plotselinge ontwaken, weet hij dat de angst in zijn eigen kijkers vele malen groter is.
          'H—Het is Ash. Die klootzak is ontsnapt.'
          Ravi spreekt Ash onbedoeld aan met één van de standaard beledigingen welke vroeger continu heen en weer gingen tussen de twee beste vrienden. Ravi duwt zijn telefoon bijna in Leahs neus om haar het nieuwsbericht te tonen. Terwijl hij Leah de tijd geeft om het te lezen, springt hij overeind uit zijn bed en hupt vervolgens met één been in zijn broek door de slaapkamer terwijl hij zoekt naar een schoon shirt.
          'We moeten naar de tweeling — en naar hun pleegouders. En daarna Sage. Waar is mijn andere sok?!'
          'Raaaaavi — Ash is weer op televisie.'
          Ravi kijkt naar de deur waardoor hij de woorden van Melosa kan horen — zijn jongere zusje heeft momenteel al verkering met een jongen uit haar klas, maar Ravi is niet van plan haar de bloemetjes en bijtjes al uit te leggen.
          'Weg, Mellie. Waag het niet binnen te komen. En neem dat op, hoor je me? Spoel maar over The Bold And The Beautiful heen — ik praat wel met mama. Zet ook twee dozen taco's klaar.'
          'Ja, daag.'
          Ravi heeft geen energie en tijd om te antwoorden op zijn puberale zusje, omdat zijn blik opnieuw op Leah is gevallen — alleen zittend in zijn grote bed. Zuchtend klimt hij terug naast haar, gekleed in een broek en één sok.
          'Heb je gelezen? Hé, kom hier.' Ravi slaat zijn beide armen om haar heen. 'Misschien hebben ze een fout gemaakt? Dat weten we nooit.'
          Ravi gelooft zijn eigen woorden geeneens — de FBI maakt geen fouten, toch? Zoekend duwt hij zijn lippen op Leahs voorhoofd.
          'Dit is zo cliché en fout om het op dit moment te zeggen, maar. . . gisterenavond was de beste avond van m'n leven. Op de dag dat jij een hap zand at in de zandbak na, dan.'





    There is nothing in this universe you need more
    ——— than Jesus Christ
    (and paint, Star Wars and taco's).



    [ bericht aangepast op 17 feb 2018 - 12:12 ]

    •

    17 feb 2018 - 12:32   Sgaeyl is offline
    Sgaeyl
    Sgaeyl 13066

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Grayson Cross

    ”Not everyone likes me, but not everyone matters.“

    • 23 • FBI (rookie) • Outside •

    Mijn blik glijdt uiterst geconcentreerd over de zwarte tekst heen die in de krant gedrukt staat. Ik frons, trommel bedenkelijk met mijn vingers op de tafel en laat dan mijn blik verplaatsen richting de laptop voor me. Elk woordje, elk stukje detail zuig ik direct op en bewaar het zorgvuldig zodat ik het niet kan vergeten. In mijn hoofd lijkt een grote tafel te staan, waar verschillende puzzelstukje verspreid op liggen en hopelijk tot een geheel gaan vormen; met als eindbeeld het antwoord op die ene brandende vraag.
          Hoe is Ash Doe ontsnapt?
    Verschillende vragen spoken door mijn hoofd heen, waarbij de een wordt opgeslagen omdat er simpelweg nog geen antwoord op is en de ander afgestreept wordt omdat het wellicht niet eens mogelijk is. De kranten en het nieuwsbericht waren voor mij geen vers nieuws meer, maar toch speurde ik het kopstuk af, las het nieuws op het internet bij en nam het beveiligde bestand nog een keer zorgvuldig door. Er was mogelijk één getuigen buiten het zwaar beveiligde eiland, maar zover de verklaringen reikte kwam er geen enkel nuttig woord uit de beste man. Opnieuw verschijnt er een diepe frons op mijn gezicht en kauw ik bedenkelijk op de binnenkant van mijn wang. Zoveel vragen en nog maar zo weinig antwoorden. Teveel onzekerheden naast het vastgestelde feit dat het de jongen gelukt was van het eiland af te raken nadat hij uit zijn beveiligde omgeving had weten te ontsnappen.
          ”Weet je, eens gaat die frons nog op je gezicht blijven staan.”
    Een warme, plagende stem doorbrak mijn stille gepeins en wanneer ik mijn blik los scheur van alle informatie kijk ik recht in een paar blauwe kijkers die me over de laptop heen aanstaren. Zachtjes grinnikt ze, schud daarbij lichtjes haar hoofd en verplaatst zich naar het koffiezetapparaat. “Moet je ook?” Met een vragende blik over haar schouder kijkt mijn vier jaar jongere zusje me aan, alvorens ze aan de slag gaat. Haar blik verried tezamen met de wilde knot op haar hoofd dat ze nog niet zo heel lang wakker was. Ik zucht. Met een paar klikken sluit ik de bestanden op de laptop zorgvuldig af en klap het ding dicht eens het is afgesloten. “Ja lekker,” reageer ik dan terwijl de geur van verse koffie de ruime eetkeuken al begint te vullen. Nu pas merkte ik op dat mijn kont gevoelloos geworden was door het langdurig zitten op de keukenstoel en dat het buiten inmiddels een stuk lichter was, ook al was het pas 10 uur.
          ”Waar is mam?” vraag ik haar dan, waarbij ik mijn blik voor het eerst sinds ik in de keuken ben gaan zitten weer rond laat glijden. Dat mijn vader in alle vroegte al was vertrokken was me niet ontgaan, we waren beide druk bezig geweest tot laat in de avond en stonden zowat tegelijk alweer op in de vroege ochtend, maar mijn moeder had ik nog niet gezien terwijl ik wist dat ze een afspraak had op de vroege ochtend. “Die is een uur geleden al vertrokken,” lacht Nora zacht terwijl ze tegen het aanrecht aanleunt, wachtende tot het gepruttel achter haar klaar is. Een schuldbewuste blik verschijnt op mijn gezicht terwijl ik een hand door mijn haren heen haal en schaapachtig een keer grijns. “Ik heb er helemaal niks van meegekregen,” beken ik eerlijk en probeer me te herinneren of ik haar gedag heb horen zeggen. Waarschijnlijk was ik te diep in de paperassen verzonken geweest om het op te merken.
          ”Dat verbaast me niks,” plaagt mijn zusje me zacht en terwijl ze twee grote mokken met verse koffie vult, veeg ik de krant bij elkaar en vouw hem dicht op tafel. “En, zijn jullie al iets wijzer?” Subtiel kijkt Nora me aan, waarbij ze een mok voor me op tafel zet. Ik weet wat ze probeert te doen. Het ontfutselen van elk klein beetje informatie zat niet alleen bij mij in de genen.
    Ik schud mijn hoofd en glimlach dan ook. “Wie zal het zeggen..” reageer ik en til mijn mok van tafel als ik besluit overeind te komen. “Niet dus,” hoor ik haar zeggen en met een ietwat toegeknepen blik kijkt de brunette me over haar dampende koffie aan. “Of misschien wel,” kaatst ik met een grijns terug. We wisten beiden dat ik niet van plan was een duidelijker antwoord te geven, of althans niet te diep in details wilde treden -- mede doordat dit ook niet mocht. Met een quasi-boze pruil kijkt ze me aan en ik weet dat ze het blijft proberen; alles om op zijn minst maar één klein stukje te weten te komen. Ze bezat dezelfde doorzettingsvermogen en vastberadenheid die ik ook had, en dat maakte het niet altijd gemakkelijk om haar af te wimpelen met een weinig zeggend antwoord.
          ”Je bent flauw.”
    Ik grinnik en neem een slok koffie alvorens ik deze op het aanrecht plaats. “Ik ben niet flauw, kleintje,” reageer ik dan en sla mijn arm om haar schouder heen zodat ik haar dicht tegen me aan kan trekken. Mijn afleiding, of althans de poging die ik wilde gaan uitwerken, had van de start al weinig kans van slagen, dus gaf ik het op zodra ik de stomp in mijn zij voelde. “Laten we het er voor nu op houden dat er vooralsnog niks meer bekend is dan dat de media naar buiten heeft gebracht, oké?” Haast direct rolt ze met haar ogen en slaakt dan uiteindelijk een diepe zucht. Ze weet dat ik haar meer niet ga geven, waarbij ze eveneens ook weet dat onze informatie al een stuk breder is dan wat de media verkondigt. Met dit antwoord had ik in ieder geval die ene brandende vraag voor haar beantwoord; vooralsnog waren we niks meer wijzer.
          ”Ik ga ergens ontbijten,” besluit ik het dan op een ander onderwerp neer te gooien en vis mijn sleutels van de schaal op de keukentafel af. “Ga je mee?” Heel kort twijfelt Nora, waarbij ze in een soort tweestrijd verwikkeld lijkt te raken alvorens ze weigert. “Ik zou wel willen, maar er staan nog zo'n twintig dozen op mijn kamer die nodig uitgepakt moeten worden,” zucht ze, waarna ze haar tong uitsteekt als ze me hoort grinniken. Hey, ik kon het niet helpen dat die meid een halve kleding winkel besloot mee te verhuizen, samen met een kwart van de boekenwinkel.
          ”Jij liever dan ik,” plaag ik haar en druk een zoen op haar haren alvorens ik haar gedag zeg en via de keuken vertrek. “Succes kleintje, en tot straks!” Voor ik de keukendeur dicht laat vallen hoor ik Nora nog half mopperend half plagend wat naar me roepen, maar ik ben al te ver weg om er nog goed op te reageren. De zwarte pick-up die op de oprit staat lonkt me heel kort naar zich toe, maar ik besluit om al lopend naar een van de eettentjes te gaan zodat ik op deze manier de buurt nog een beetje beter kan verkennen en de mensen hopelijk leren kennen.

    [ bericht aangepast op 17 feb 2018 - 12:32 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    17 feb 2018 - 15:15   LordJohn is offline
    LordJohn
    LordJohn 10874

    MT.

    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    17 feb 2018 - 17:44   LordJohn is offline
    LordJohn
    LordJohn 10874

    ROSEMARY “ROSE” PARKER
    "I see the man behind the beast."
    Na mijn avondje uit gisteravond heeft mijn telefoon het bijna begeven en hoop ik nu grondig dat hij straks magisch weer aan gaat en doet alsof er niks gebeurd is. Ik was niet dronken en ik heb geen stomme dingen gedaan, maar het is niet handig om met iemand in New York City te bellen terwijl je in de club staat, omringd door feestende mensen die liever de polonaise doen dan met z'n allen te staan springen. Mijn telefoon werd uit mijn handen gesmeten toen de rij met mensen zich plotseling omdraaide om de andere kant op te lopen. Het voelde als zo'n slowmotion-moment als in de film, waarin iets zeer kostbaars op de grond dreigt te vallen, iedereen er met schrik naar kijkt en allemaal 'neeee' roept. Helaas gebeurde dit hele gebeuren binnen enkele seconden en had ik geen schijn van kans mijn telefoon op te vangen. Ik kon mijn gesprek nog afmaken, maar toen ik de verbinding eenmaal had verbroken, zag ik dat de batterij nog slechts vijf procent had en sindsdien ben ik onbereikbaar gebleven.
          Ik heb 'm beneden aan de oplader gelegd en gehoopt dat er geen blijvende schade is, want ik heb gewoon echt geen zin om een nieuwe te kopen. Kost me veel te veel geld. Als ik mezelf een beetje heb opgefrist loop ik de trap af en loop ik de woonkamer in, waar mijn ouders samen op de bank zitten en naar de televisie kijken. Hun wangen lijken witter dan normaal en even kijk ik ernaar, maar besluit er geen aandacht aan te besteden. Sinds Trump president is, lijkt alles naar de klote te gaan, dus het verbaast me ook niet. Zacht hoor ik ze met elkaar praten, maar ik loop naar de keuken om voor mezelf een ontbijtje klaar te maken. Net op het moment dat ik cornflakes in een kom mik en de melk uit de koelkast haal, hoor ik op het nieuws een serieuze stem, breaking news. Een update over de ontsnapping van Ash Doe.
          Ik krijg het nog net voor elkaar om het pak melk neer te zetten en dan snel ik naar de woonkamer, waar mijn ouders hun blik van de presentator op mij richten en elke beweging die ik maak in de gaten houden. Ik weet wat ze denken, wat ze willen doen, maar voor nu houden ze zich in. 'Ash?' vraag ik aan niemand in het bijzonder, alsof ik het niet kan bevatten. Dat kan ik ook niet, want hij zou in Maine in de gevangenis moeten zitten. Daar is hij niet meer. Na de eerste paar zinnen van de nieuwslezer struikel ik naar mijn telefoon, die tot mijn grote verbazing en opluchting weer werkt. Mijn trillende vingers maken het moeilijker om mijn code in te toetsen, maar uiteindelijk is het me gelukt. Ik zoek naar de nummers van Noah en Faye en besluit ze een bericht te sturen.


          To: Noah Colins & Faye Colins
          Ash is ontsnapt??

    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    18 feb 2018 - 21:51   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    LEAH DAVENPORT
    ex-girlfriend || twintig || with Ravi || in Ravi's room
    you can better be totally ridiculous than totally boring

    Het ene moment lig ik rustig te slapen, het volgende moment schiet ik wakker doordat mijn hoofd ergens tegen aan knalt. Chagrijnig gebrom komt over mijn lippen, maar ik weiger mijn ogen open te doen, ondanks dat de warme deken half van me afgegleden is.
          "God. God, oh God. Leah. Leah. Leah!"
          Lui en geïrriteerd open ik mijn ogen. "Wat?" Ik houd er niet van om zo onverwacht wakker te worden, en dat wist hij prima. Er was echter een blik van haast pure angst in zijn ogen te zien, waardoor ik toch maar iets meer overeind ga zitten.
          "H-Het is Ash. Die klootzak is ontsnapt."
          Verward kijk ik hem aan, met mijn slaperige hoofd niet helemaal begrijpend waar hij het over heeft. "Hoe bedoel j-?" Voor ik de vraag af kan maken, overhandigt Ravi zijn telefoon. Vervolgens begint hij zich aan te kleden, zo snel alsof de duivel hem op de hielen zit.
          De titel van het artikel zegt wat Ravi ook al zei: Ash is ontsnapt. Dat verklaard Ravi's staat van paniek, maar zelf weet ik niet helemaal hoe ik er over denk.
          "We moeten naar de tweeling — en naar hun pleegouders. En daarna Sage. Waar is mijn andere sok?!" Het gesprek tussen Ravi en zijn zusje krijg ik verder niet mee. Ik kijk pas weer op naar hem, als hij weer naast me gaat zitten.
          "Heb je gelezen? Hé, kom hier. Misschien hebben ze een fout gemaakt? Dat weten we nooit."
          Ik leun tegen Ravi aan en wrijf geruststellend over zijn been. "In god's naam, Raf, kalmeer alsjeblieft. Wie weet is hij wel verdronken tijdens zijn ontsnapping en nog niet aangespoeld. En als hij al wel op het vaste land zit, hij is helemaal aan de andere kant. Elke politiekracht daar zal naar hem opzoek zijn en er zijn overal camera's. Hij wordt zo weer gevonden en dan sturen ze hem terug naar waar hij thuis hoort. Het is niks. En om zijn ouders nu in complete paniek gaan bellen, dat maakt hen ook enkel meer paniekerig en dat doet niks goed. Ze zullen het waarschijnlijk ook wel weten." Ik druk een kus op zijn kaak en nestel mezelf op zijn schoot. "Laten we gewoon wachten tot we er meer over horen."
          "Dit is zo cliché en fout om het op dit moment te zeggen, maar... gisterenavond was de beste avond van m'n leven. Op de dag dat jij een hap zand at in de zandbak na, dan."
          Ik lach zachtjes en por hem in zijn buik. "Ga je ooit ophouden mij daarmee te pesten? Ik was vier!" Ik pruil naar hem. "Misschien is dat Ash ontsnapt is wel karma voor je van gisteravond. God straft meteen," plaag ik, waarna een gaap mijn mond ontsnapt. "Hoe graag ik ook langer ga slapen, misschien moeten we eens gaan ontbijten voor je zusje echt de kamer binnen storm. Plus ik heb honger en dan kunnen we gelijk het nieuws kijken."

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    19 feb 2018 - 14:52   Altschmerz is offline
    Altschmerz
    Altschmerz 7758

    RAVI CIPIANO

    Ash' (ex) BFF // 21 // @ Home — Bed // & Leah Davenport

          Ravi voelt vrijwel direct dat enige ontspanning door zijn lichaam glijdt — simpelweg door de aanraking van Leah in zijn armen.
          'In Godsnaam, Raf — kalmeer alsjeblieft. Wie weet is hij wel verdronken tijdens zijn ontsnappen en nog niet aangespoeld. En als hij al wel op het vasteland zit, is hij helemaal aan de andere kant. Elke politiekracht daar zal naar hem op zoek zijn en er zijn overal camera's. Hij wordt zo weer gevonden en dan sturen ze hem terug naar waar hij thuis hoort. Het is niks. En om zijn ouders nu in complete paniek te gaan bellen, dat maakt hen ook enkel meer paniekerig en dat doet niks goed. Ze zullen het waarschijnlijk ook wel weten. Laten we gewoon wachten tot we er meer over horen.'
          Ravi's gedachten schieten nog steeds alle mogelijke richtingen op en uit, maar Leah weet zijn logische zijde te bereiken — ergens heel diep van binnen. Uiteindelijk zucht hij even en voelt de eerste paniek van zich afglijden, waardoor hij weer normaal kan ademhalen en denken.
          'Ga je ooit ophouden mij daarmee te pesten? Ik was vier. Misschien is dat Ash ontsnapt is wel karma voor je, van gisterenavond. God straft meteen.'
          Ravi verstijft bij Leahs woorden — zijn gedachten van enkele minuten terug. Wat als God hem echt wilde straffen voor zijn zonde?
          'Hoe graag ik ook langer ga slapen, misschien moeten we eens gaan ontbijten voor je zusje echt de kamer binnen stormt. Plus ik heb honger en dan kunnen we gelijk het nieuws kijken.'
          Ravi laat zijn handen over Leahs (oftewel — dat van zichzelf) shirt glijden en knijpt zachtjes in haar zijden, waarna hij haar op haar rug op bed gooit. Grijnzend ploft hij bovenop haar, leunend op ellebogen zodat hij haar niet plet. Direct denkt hij terug aan de voorgaande avond.
          'Oh dus ik word gestraft door God, hè? Dan is het toch al veels te laat — mijn plekje in de Hel is al gereserveerd.'
          Grijnzend (maar van binnen bibberend vanwege de Hel) duwt Ravi kusjes in Leahs nek waarna hij zijn voorhoofd tegen het hare duwt.
          'Ik ben zo blij dat je terug bent. . . Als jij er niet was geweest, rende ik nu met één sok over straat om naar de Collins te gaan.'
          Ravi denkt aan het nieuwsbericht — Ash is echt ontsnapt, hij weet het. Zuchtend sluit hij zijn kijkers even, waarna hij opnieuw naar Leah kijkt. God — wat is ze mooi.
          'Ik heb ook honger, mejuffrouw Davenport.'
          Grijnzend bijt Ravi speels in het topje van Leahs neus, maar zucht dan wanneer hij geluiden op de gang hoort — inmiddels is de rest van het huishouden ook op de been, het nadeel van een broertje en twee zusjes — ergens diep van binnen houdt Ravi wel van ze.
          'Volgens mij ben jij de Duivel zelf, je verleidt met gewoon met je gedachten.' Ravi grijnst even breed. 'Niet dat ik dat erg vind, natuurlijk. Ga vooral zo door.'





    There is nothing in this universe you need more
    ——— than Jesus Christ
    (and paint, Star Wars and taco's).

    •

    21 feb 2018 - 22:05   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    LEAH DAVENPORT
    ex-girlfriend || twintig || with Ravi || in Ravi's room
    you can better be totally ridiculous than totally boring

    Ravi's handen belanden om mijn heupen en al snel duwt hij mij op mijn rug. Zelf beland hij bovenop mij, met zijn gezicht vlakbij de mijne.
          "Oh dus ik word gestraft door God, hè? Dan is het toch al veels te laat, mijn plekje in de Hel is al gereserveerd." Kusjes in mijn nek volgen, waardoor er een rilling over mijn rug loopt. "Ik ben zo blij dat je terug bent... Als jij er niet was geweest, rende ik nu met één sok over straat om naar de Collins te gaan."
          Ik giechel zachtjes door het beeld dat ik voor ogen krijg. "Ook zo zonder shirt, eh? Ik kan niet zeggen dat ik dat ik het daarmee eens ben. Ik wil niet dat iedereen je zo ziet." Ik ben niet erg traditioneel op veel vlakken, maar mijn vriendje die half naakt over straat rent? Nah, liever niet.
          "Ik heb ook honger, mejuffrouw Davenport." Hij bijt plagend in mijn neus, en ik duw zijn gezicht iets weg.
          "Niet doe-hoeeen, ik wil geen Voldemort worden."
          "Volgens mij ben jij de Duivel zelf, je verleidt met gewoon met je gedachten. Niet dat ik dat erg vind, natuurlijk. Ga vooral zo door."
          "Of het komt gewoon doordat je een man bent, weak-minded en zo. En tegen mijn verleidingen kan natuurlijk niemand op, dus het ligt niet aan jou." Ik knipoog zo onaantrekkelijk mogelijk naar Ravi, waarna ik een klap op zijn kont geven en onder hem vandaan rol.
          "Maar nu wil ik wel echt eten. Die geur van pannenkoeken maakt me hongerig." Ik kleed me nog wel om, expres wat traag om Ravi te pesten, want ik betwijfel het of zijn ouders blij worden als ik op kom dagen enkel gekleed in een t-shirt van hun zoon.


    mweh sucky post



    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    21 feb 2018 - 23:40   Tad is offline
    Tad
    Tad 3475

    faye faerie colins

    Twee gemiste oproepen en vijftien ongelezen berichten. Hoewel nog wat slaperig, dwong ze zichzelf overeind te komen, want dit was niet iets wat een standaardochtend tekende; populair kon ze immers niet genoemd worden. Haar ochtendritueel bestond normaal dan ook voornamelijk uit het kijken van grappige kattenfilmpjes — niet uit het beantwoorden van een tal van berichten. Vrijwel direct viel haar blik op een berichtje van Noah, of ze het nieuws gezien had. Ze fronste. Ze wist dat hij afgelopen nacht ergens een feestje had, maar ze betwijfelde dat het zo uit de hand gelopen zou zijn dat hij de krant had gehaald. En zelfs al zou dat het geval zijn, dan betwijfelde ze of hij daar zo graag mee te koop zou lopen.
          Het waren de andere berichtjes die haar met één ruk wakker wisten te krijgen. Ash Doe op de vlucht. In een vlaag van misselijkheid las ze de vijf woorden en drukte ze op de link van het artikel dat haar was doorgestuurd. Het duurde een eeuwigheid voordat ze dit volledig gelezen had, want de letters dansten voor haar ogen en haar blik gleed telkens terug naar de mugshot die was bijgevoegd. Misschien in de hoop dat het allemaal nep zou zijn. Dat dit Ash niet was. Maar hoewel hij overduidelijk was opgegroeid in de jaren die verstreken waren, zou ze hem uit duizenden herkennen.
          De overige berichtjes durfde ze niet eens aan te klikken. Haar trillende vingers bewogen over het display van het scherm, van het ene naar het andere artikel klikkend. De ene foto wist haar nog meer van streek te maken dan de andere en een tijdlang zat ze onbewogen op de rand van haar bed. Kotsmisselijk, tranen brandend in haar ogen en met trillende ledematen. Lucht, ze had frisse lucht nodig. Het voelde alsof ze vanaf een afstandje toekeek hoe haar eigen lichaam zich overeind duwde, om in haar pyjama de trap af te stommelen en om te deur naar de woonkamer te openen. Dat was het plan, althans, want juist op tijd kreeg ze door dat ze niet alleen thuis was. Haar ouders. Ze hoorde de zware tred van haar vader, ijsberend en gefrustreerd aan de telefoon. Het gesnik van haar moeder, gedempt, maar hartverscheurend.
          Ze dacht niet dat ze hen onder ogen kon komen, niet nu al. Niet wie dan ook al. De naam 'Ash' werd al een aantal jaar in dit huis vermeden als de pest en ze wist niet hoe dit gezin zou functioneren als ze weer bruut werden geconfronteerd met het feit dat hun zoon, hun broer, een moordenaar was die een zwarte pagina in hun geschiedenis had achtergelaten. Misselijk liet ze zichzelf in de gang tegen de muur zakken. Pas na enkele minuten verzamelde ze de moed om haar mobiel te pakken.

    To: Nono
    > Is dit echt?
    > Denk je dattie hierheen komt?
    > Wat als ie stomme dingen doet?
    > Nog meer, bedoel ik
    > Waar ben je??
    > Pap en mam worden gek

    En ik ook, dacht ze, maar ze dwong zichzelf om dat eruit te laten. Haar vingers vlogen nogmaals over het toetsenbord, maar ze wiste de tekst en staarde naar het chatvenster. Haar gedachtegang was op hol geslagen en het zorgde ervoor dat ze niet goed wist hoe ze zich moest voelen. Moest ze blij zijn dat hij ontsnapt was? Moest ze bang voor hem zijn? Wat was het ergste dat er kon gebeuren; het was niet alsof ze zijn straf konden verlengen? Het feit dat hij niet langer minderjarig was en dat een groot deel van de staten de doodstraf nog kenden, dat kon er gebeuren. Snel duwde ze deze gedachtegang weg. Zolang hij niets doms zou uithalen, zouden ze hem niet nog harder kunnen straffen. Iets wat nog dommer zou zijn dan ontsnappen. Toch? Juist op het moment dat ze op Google zocht naar welke staten de doodstraf kenden en waarvoor deze überhaupt gegeven kon worden, verscheen er een pop-up van Rose.
          Kort snoof ze. De vraag die Rose stelde klonk alsof zij er meer van moest weten, alsof Ash hier gezellig aan de ontbijttafel zat en hen bij praatte over al zijn spannende avonturen in de gevangenis. Ze wist waarschijnlijk net zo weinig als Rose zelf en deze onwetendheid maakte haar ontzettend bang. Ondanks ze maar al te goed wist dat de vraag van het meisje niet bepaald had geïnsinueerd dat ze meer wist, kon ze het niet laten om toch de vraag te stellen die in haar hoofd opkwam.
    To: Rose
    > Heb je iets van hem gehoord?


    She's imperfect but she tries

    22 feb 2018 - 0:32   Frisk is offline
    Frisk
    Frisk 8319

    Noah Colins
    Never let an old flame burn you twice


    Met een kop koffie in de ene hand en een boterham in de andere, keek Noah naar de nieuwsuitzending. Cas zat naast hem, de anderen had hij al weggestuurd. Noah had wel iets tegen Sara willen zeggen, maar vandaag had hij in alle stilte zijn ontbijt bij elkaar geraapt en was hij in de zetel voor de televisie gaan zitten. Hij had al verschillende keren gezapt, maar overal zag hij hetzelfde: helikopters over fort en zee, zwaailichten en de foto die ze een halfjaar geleden van zijn vermeende broer hadden genomen.
          "Fucking hell," mompelde Cas met een mond vol appel. Noah humde instemmend. Het was een fucking hell, zeker omdat Ash eigenlijk drie dagen geleden verdwenen was. Het maakte Noah ontzettend boos, maar het verklaarde wel waarom er twee dagen geleden weer één van die blauwpakkies voor de deur stond. Vriendelijk of niet vriendelijk, hij kon geen FBI meer zien.
          Net toen hij weer naar een andere nieuwszender zapte, trilde zijn gsm. Dat had het ding bijna constant gedaan sinds hij wakker was. En daarvoor waarschijnlijk ook. Maar nu was het enkele minuten stil geweest, wat ervoor zorgde dat hij nu toch een blik op het toestel waagde. Het was van Faye, eentje die hij best niet kon negeren.
          Hij zuchtte toen hij de paniek tussen de berichten in kon lezen. Hij voelde het ook, de angst en opwinding, maar hij weigerde dat te erkennen. Hij weigerde in te zien hoeveel invloed dit alles nog steeds op hem had.

    To Faerie:
    Rustig. Laat ze maar even. Kom naar Suzie's.
    We doen dit samen.

    Hij twijfelde even over de laatste zin. Het was wel al even geleden dat hij het gevoel had gehad samen te zijn met zijn zus. Dat was nog hetgeen dat hij het meeste haatte aan de laatste jaren. Aan Ash. Noah zuchtte nog eens, maar nu was het een andere soort zucht. Eentje waarin je de verborgen tranen bijna kon horen.
          "Ik ben door," mompelde hij tegen Cas, die gewoon knikte. Ze gaven elkaar een vuist en een hand, en Cas mompelde nog een 'k zie je. Noah had nauwelijks de deur achter zich dichtgetrokken, of zijn gsm trilde weeral. Deze keer was het Rose. Hij tikte snel een antwoord.

    To Rose:
    Blijkbaar. F. & ik gaan naar Suzie's.

          Hij stak zijn gsm in zijn broekzak en ging op weg naar de kleine eettent, die nog het meeste weghad van een diner langs een snelweg, alleen zonder snelweg. Suzie's had echter de beste pannenkoeken van de wereld - volgens Noah, maar ook volgens Ash - en hoewel hij net ontbeten had, kon Noah daar nooit nee tegen zeggen.
          Toen hij de hoek omsloeg, zag hij een oudere jongen - meer al een man - voor zich uit lopen. Noah herkende hem als die nieuwe die in de buurt was komen wonen. Hij had ze zien verhuizen en had toen zelfs aangeboden om na school te komen helpen, maar toen hij gehoord had dat de ouwe een blauwbroek was, was hij niet meer gaan kijken of ze de hulp ook echt konden gebruiken. Noah zou Noah niet zijn, als hij zich daar niet tenminste een klein beetje rot over had gevoeld.
          Misschien was dat wel de reden waarom hij de jongen inhaalde en hem even op de schouder tikte. Of misschien had hij gewoon behoefte aan een stom gesprek over trainingsschema's, want Jezus, deze kerel had spieren, dat kon zelfs hij niet ontkennen.
          "Hé, man," begroette hij Grayson al kende hij de naam niet. "Ochtendwandeling of ben je op zoek naar iets?"

    Mijn brein breint zoals het breint.

    22 feb 2018 - 15:13   Altschmerz is offline
    Altschmerz
    Altschmerz 7758

    RAVI CIPIANO

    Ash' (ex) BFF // 21 // @ Home — Kitchen // & Leah Davenport

          Ravi staat zichzelf toe om enkele seconden ongestoord te genieten — van Leah, van liefde, van veiligheid. Verborgen diep achterin zijn gedachten heeft het nieuws rondom Ash een aparte plaats gekregen.
          'Ook zo zonder shirt, eh? Ik kan niet zeggen dat ik dat ik het daarmee eens ben. Ik wil niet dat iedereen je zo ziet.'
          Grijnzend voelt Ravi een klein gevoel van enige trots omhoog komen. Leah is een wildebras, maar wel zijn wildebras. Het doet verdomd veel goed om te horen dat Leah eveneens enigszins bezitterig.
          'Niet doe—hoeeen. Ik wil geen Voldemort worden.'
          Ravi houdt lachend op, Leah met haar vele Harry Potter opmerkingen — die hij normaal gesproken zou beantwoorden met een Star Wars quote. Desondanks besluit hij het voor nu te laten gaan.
          'Of het komt gewoon doordat je een man bent: weak—minded, en zo. En tegen mijn verleidingen kan natuurlijk niemand op, dus het ligt niet aan jou.'
          Ditmaal weet Ravi zijn proestende lach niet binnen zich te houden, waardoor Leah het voor elkaar kan krijgen om hem over te duwen. Grijnzend rolt hij op zijn buik om toe te kijken hoe ze start aan te kleden — een zicht wat hij niet graag wil missen.
          'Maar nu wil ik wel echt eten. Die geur van pannenkoeken maakt me hongerig.'
          Ravi weet zuchtend overeind te komen van de warmte van het bed — waarna hij een shirt uit de kast sjort en die ietwat wild over zijn hoofd trekt. Vervolgens neemt hij eveneens een nieuwe sok uit de kast (één blauwe en één rode moet kunnen, toch?) en weet het al huppend voor elkaar te krijgen hem staand aan zijn voet te krijgen.
          'Ja. Ja. Vreetmonster. Als mijn ouders geen eigen restaurant hadden, waren ze sowieso failliet gegaan aan jouw bezoekjes.'
          Grijnzend trekt Ravi Leah aan haar heup even kort tegen zich aan, waardoor hij een kus in haar lokken kan drukken.
          'Maar toch houd ik van je. Neem jij de badkamer boven maar, Potter — dan ga ik beneden en zie ik je zo in de keuken?'

          'BBC, lokale omroep. Het is overal te zien. Pannenkoeken zijn klaar. Geef Leah een kus van me, wil je?'
          Ravi kijkt vanaf één van de vele barkrukken in de gigantische keuken toe hoe zijn moeder als een grote wervelwind door de ruimte blijft rennen. Haar armen liggen vol met sportspullen van de tweeling en na een vliegensvlugge kus op zijn kruin verplaatst ze zich naar de kleine garage — waar de kleine monsters al plaats hebben genomen in het witte minibusje. Ravi's moeder is geen dramaqueen. Alhoewel hij dondersgoed weet dat ze vanavond met hem zal willen praten over dit alles, nu met alle 'kleintjes' erbij zou dat geen enkele zin hebben.
          Ravi schuift net drie pannenkoeken op een leeg bord als hij Leah ziet, waardoor hij automatisch moet glimlachen.
          'Hoeveel wil jij er? Oh — knip de tv aan, wil je?'
          Ravi zet zijn eigen bord bij een barkruk neer en zet daarnaast de stroop en suiker. Ongezond, maar Goddelijk. Daarna schept hij de pannenkoeken op voor Leah en zet die vervolgens voor haar neer.
          'Volgens ma was het overal op het nieuws te zien. . .'

    •




Index RPG Actieve Topics Zoek