Ash Colins Doe
|
|
☠ Naam ☠
Ash heeft vele achternamen gekregen in zijn leven, maar degene waarmee hij geboren is, kan hij zich niet herinneren. In feite weet hij niet eens zeker of Ash zijn voornaam is, of gewoon een woord dat hij kon uitspreken.
Toen ze hem net gevonden hadden, konden ze de jongen niet identificeren. Vandaar dat hij de achternaam Doe kreeg, al was de intentie om dit tijdelijk te houden. Doordat Ash heel wat gezinnen en tehuizen heeft versleten, kreeg hij de achternaam permanent.
Echter, na 7 jaren bij dezelfde familie te hebben gezeten, werd de hele papiermolen in gang gezet om hem officieel tot een Colins om te dopen. Door zijn arrestatie is dit niet doorgegaan.
|
There are some people in this world who are just bad
☠ Leeftijd ☠
Behalve zijn waarschijnlijke voornaam, kon Ash als kleuter ook antwoorden op de vraag naar zijn verjaardag. Min of meer dan toch. Día de Muertos, Dag van de doden. Oftewel 1 of 2 november. Hij vierde de jaren daarna zijn verjaardag op de tweede. Toen hij gevonden werd, werd zijn leeftijd (juist) geschat op drie, wat hem nu 21 jaar maakt.
☠ Uiterlijk ☠
Met een Amerikaanse vader en een Mexicaanse moeder heeft Ash opvallende genen meegekregen. Zijn huidskleur zat ergens tussen het gebruinde zoals bij zijn moeder en het blanke van zijn vader in. Zijn haar was een warrige bos zwart, maar de bouw van zijn gezicht is westers met een rechte, maar tamelijke kleine neus, duidelijke juk- en sterke kaakbeenderen en doodnormale lippen. Zijn ogen zijn een opvallend groen, dat lichter en donkerder lijkt te worden naargelang zijn humeur.
Als sportieve zeventienjarige was Ash sterkgebouwd, maar niet abnormaal gespierd. Hij was toen een goeie meter tachtig en had nog iets van een slungelige tiener.
Nu, echter, is hij een heel stuk gegroeid en gehard. Met weinig anders te doen, heeft hij elke dag getraind, waardoor hij ijzersterk is geworden. In de vier jaar dat hij weg is geweest, is hij nog zo’n dikke 10 centimeter gegroeid, waardoor hij iets groter is dan 1m90 – genen van zijn vader. Verder is zijn haar gemillimeterd en zijn gezicht strakker, hoekiger en harder geworden. Zijn ogen zijn nog altijd erg groen, maar lijken iets minder veranderlijk te zijn. Ook is hij wat bleker geworden.
Ash heeft één klein litteken, dat van zijn hals naar het bovenste deel van zijn borstkas loopt. Verder heeft hij geen opvallende lichaamskenmerken.
Al bij al is en was Ash geen lelijke jongeman, zeker niet met zijn charmante lach en lage, zachte stem, die op de verdwenen uitschieters na, weinig veranderd is.
|
|
Here's to the nights we felt alive
|
|
☠ Innerlijk ☠
Ash bestaat uit veel – letterlijk, met wat er in zijn hoofd zit. Het belangrijkste bij hem is zijn berekendheid en zijn onvoorspelbaarheid. Hoewel de monsters in zijn hoofd hem aansporen om dood en verderf te zaaien, kan zijn menselijke ziel dat makkelijk bedwingen. Ash kiest dus, in principe, zelf om te moorden (hoewel veel doden door onbewuste acties teweeg zijn gebracht). Wanneer, waar en wie hij kwaad doet, kan echter van dag tot dag verschillen. Zijn slachtoffers zijn op de factor omgeving na, ontzettend willekeurig. Hij gaat echter niet als een gek tekeer, al het andere van de moorden is tot in de puntjes toe berekend: alle factoren neemt hij mee.
Maar ook buiten de moorden kwam dit terug: de ene dag zal hij je helpen met je boeken, de andere dag negeert hij je. De ene dag is hij een vrolijke spons, de volgende dag zegt hij geen woord. De ene dag geeft hij om je, de andere dag niet. Er lijkt nooit een aanleiding te zijn en als je hem erachter vraagt, zal hij ook geen ander antwoord kunnen geven dan: ik voel me zo. Het is alsof hij het zelf maar nauwelijks merkt.
Over het algemeen is Ash echter een vrolijk iemand, die zeker van een grapje houdt. Hij haalde vaak geintjes uit en wanneer je iemand de stuipen op het lijf wilde jagen, kon je zeker bij hem terecht. Ash was ook, als hij er zin in had, een formidabele verteller. Bij een kampvuur nam hij steevast het woord en joeg hij met zijn verhalen – en enkele trucjes die hij altijd op het toeval afschoof – iedereen angst aan.
Gek genoeg was hij als tiener ook erg behulpzaam en aardig, op wispelturige dagen na. Hij was populair en geliefd, en iedereen op school kende hem wel.
|
|
Natuurlijk kon hij de demonen in zijn Ziel niet altijd evengoed verborgen houden. Veel van zijn vrienden en geliefden konden na de arrestatie wel een herinnering bovenhalen, eentje diep weggestopt, waarbij ze een slechte ervaring hadden met Ash. Het was alsof zijn afwezigheid plots een slotje van een onaangename deur afhaalde. De één herinnerde zich de glimlach die Ash had toen de keuken van het beste restaurant in de stad afbrandde en drie mensen meenam. De ander herinnerde zich hoe hij het been brak van een tegenstander tijdens de pauze van een footballwedstrijd, zonder de andere jongen met een vinger aan te raken. Ash kon gemeen zijn, verschrikkelijk gemeen, maar niet in het open zicht. Nooit in het open zicht.
Ash blijkt dus zeker geen typische seriemoordenaar of psychopaat te zijn. Hij lijkt lief te hebben en gedraagt zich buiten de moorden weinig agressief of gewelddadig. Het enige waaraan zijn omgeving soms misschien kon merken dat er meer achter die toffe jongen zat, was in zijn schuldgevoel. Of beter, het gebrek eraan. Ash heeft nog nooit in zijn leven berouw getoond. Spijt, ja, als hij gepakt werd of iets dom deed, maar spijt voor een ander? Nooit. De empathie die hij liet uitschijnen was enorm goed ingeoefend, maar op momenten kon je wel eens merken hoe oppervlakkig het was. De vraag of Ash dus toch iets goed in zich had, wordt hierdoor nog moeilijker te beantwoorden.
De mensen die Ash nu tegenkomen, zullen merken dat hij minder enthousiast is en niet meer de aandacht opvraagt. Hij is onopvallend – ondanks zijn uiterlijk – en stil. Praten heeft hij de voorbije vier jaar zelden gedaan en de gewoonte is blijven plakken. Hij glimlacht nog wel eens, maar zijn focus is op vooruit blijven gaan. Hij is – en was – gedreven en volhardend, klaar om alles en iedereen te overwinnen.
|
|
You inspire my inner serialkiller
|
|
☠ Geschiedenis ☠
Ash’ vader was een gestoorde man met duistere connecties. Na jarenlang zoeken legde hij zijn handen op een ritueel om het Kwaad aan een menselijke ziel te koppelen, om deze zo te beheersen. Om beter zijn ding te kunnen doen, verhuisde hij naar Mexico waar hij verschillende meisjes en vrouwen ontvoerden. Drie pogingen waren er nodig om een vrouw zwanger te krijgen en zowel kind als moeder negen maanden lang in leven te houden. Tijdens de zwangerschap moest de vrouw menselijke harten binnenspelen, iets waarvoor Ash’ vader De Hartendief genoemd werd in de kranten. Hij voerde het ritueel echter niet goed uit, waardoor niet één demon, maar meerdere zich versmelten met Ash’ ziel. Ash is hierdoor dus wel degelijk één wezen, al heeft elke demon zijn eigen stem kunnen behouden. Hierdoor kent de jongeman zelden een moment van stilte en heeft hij regelmatig een knallende hoofdpijn.
Na zijn geboorte stierf zijn moeder en verbleef hij drie jaar bij zijn vader. De man kon absoluut niet met een kind overweg, laat staan met zo’n kind. Nadat hij Ash een klap heeft gegeven, is hij uit elkaar gespat van angst – letterlijk. Ash herinnert zich weinig van zijn vader of zijn tijd in Mexico, maar die drie jaar hebben een basis gelegd voor zijn tweetaligheid. Na de dood van zijn vader heeft hij een halfjaar rondgelopen, tot hij wonder boven wonder de grens overstak en in Texas terechtkwam. Bijna onmiddellijk kwam hij in het adoptiesysteem terecht.
De guitige jongen werd snel geadopteerd, maar elk gezin waarin hij terechtkwam, onderging een vreselijk lot: een familielid dat gek werd en zijn/haar gezin uitmoordde op Ash na (hij verstopte zich), een inbreker die hetzelfde deed (hij was erg goed in zich verstoppen), een brand (hij zat buiten)... Hij heeft het allemaal meegemaakt en verhuisde om de zoveel tijd opnieuw. Hierbij is hij zelfs van staat naar staat gegaan, tot hij in Arizona terechtkwam.
|
|
Nu moet je weten dat Ash helemaal niet de bedoeling had om zijn nieuwe families kwaad te berokkenen. Maar de eerste drie families waren eigenlijk niet erg goed voor kinderen, waardoor ze hun lot zelf veroorzaakt hadden. Daarna verloor Ash het vertrouwen en zorgde zijn gevoelens voor een onbewuste kettingreactie. Naarmate hij ouder werd, werd dat bewuster: verhuizen was wat hij kende en waarbij hij zich prettig voelde. Door de aard van al het onheil, werd er echter nooit naar Ash gekeken. En soms bleef hij toch enkele maanden op één plek, zeker in tehuizen. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer controle hij kreeg. De laatste families – voor de Nunez’ en Colins’ – leefden in angst voor de jongen: nachtmerries en andere onverklaarbare dingen joegen hen de stuipen op het lijf. En Ash leek er geen zier om te geven.
Op zijn achtste kwam hij bij een immigrantenfamilie terecht. Meneer en mevrouw Nunez waren jong, maar konden geen kinderen krijgen. Ash, niet zo heel vloeiend, maar goed genoeg in het Spaans, was een ideale oplossing voor het Mexicaanse gezinnetje. Hij voelde zich vrijwel meteen thuis en deed zijn best om hen niet al te veel ongemak aan te bieden. Maar ook toen had hij slechte dagen en tijdens een storm was hij ingedommeld in de auto. Toen hij wakker werd, stond het water al tot aan zijn middel. De klap had zijn ouders meteen gedood en zijn eigen gordel had een diepe snee achtergelaten. Natuurlijk lukte het hem om zichzelf te bevrijden en het meer uit te zwemmen, maar de negenjarige Ash had voor de eerste keer echte angst en echt verdriet gevoeld.
Nadien begon heel het riedeltje opnieuw. Omdat hij al wat ouder werd, zat hij een jaar vast in drie verschillende tehuizen: Ash vertoonde probleemgedrag, maar dat verdween als sneeuw voor de zon toen de Colins’ hem toch adopteerden. In het begin was hij achterdochtig, wat ervoor zorgde dat ook de Colins’ akelige nachten hadden. Ash deed niet moeilijk en zijn angstbewind verminderde, maar als je met hen had geleefd, zou je gemerkt hebben dat hij de touwtjes in handen had. Hij vroeg niet veel en echt stout was hij zelden, maar als hij geen zin had in wortelen, dan maakte mama Colins iets anders. Ondanks hun angst, gingen ze van hun nieuwe zoon houden en daar zijn ze nooit helemaal mee gestopt.
Ash bouwde voor de eerste keer echt een leven uit: hij kreeg vrienden en later ook vriendinnetjes, hij deed aan football en werd met zijn charmes razend populair. Naar feestjes gaan, op campingtrips vertrekken – met vrienden of zijn siblings -, dat was allemaal geen probleem. Ondertussen ontwikkelde hij zich tot een echte seriemoordenaar. Soms zat hij uren op de bus of verdween hij een heel weekend met een smoesje: naar een ander gebied, zelfs een andere staat, om er te moorden. Hij had niet één modus operandi, hoewel hij messen altijd als een favoriet beschouwde. Eén terugkerend element was de wreedheid. En... de onverklaarbaarheid.
|
|
Light that wants to shine, needs darkness
☠ Extra ☠
|
|
⇸ Ash heeft geen voorkeurshand.
⇸ Hoewel hij geen angst heeft, vindt hij het niet leuk om lang in de wagen te zitten. Hij vermijdt ook liever de achterbank.
⇸ Ash is heteroseksueel.
⇸ Hij is min of meer verslaafd aan pijnstillers, zover deze nog een effect op hem hebben.
⇸ Dankzij zijn oorsprong en latere opvolging is Ash even vloeiend in het Spaans als in het Engels. In zijn vrije tijd keek hij vroeger dan ook regelmatig naar Spaanse televisie en hij volgde de gevorderde lessen op school. Hij heeft geen idee waarom, maar hij wil absoluut niets vergeten van de taal.
⇸ Hij heeft geen idee wat de stemmen zijn en waarom hij kan wat hij kan. Hij heeft er ook nooit over gesproken en ontkent altijd wanneer iemand hem ernaar vraagt: dit doet hij door de andere subtiel voor gek te verklaren of er een logische verklaring voor te geven. Dit gaat zo vlot, dat het absoluut lijkt alsof hij het zelf gelooft.
⇸ Ash ging als sophomore bij het footballteam van de school. Als junior en senior werd hij captain. Hij was goed in sport, maar niet ambitieus/getalenteerd genoeg om buitengewoon te zijn. Het seizoen werd door de arrestatie in de helft van dat senior jaar stopgezet.
⇸ Ash had vanaf zijn 16de een bijbaantje als kelner in een cafeetje. In de laatste zomer was hij soms ook - ironisch genoeg - redder bij het meer.
⇸ Hij had regelmatig last van plotse, felle bloedneuzen. Als je er op begon te letten, zou je gemerkt hebben dat het vaak voorviel nadat er iets vreemd was gebeurd.
⇸ Hoewel het altijd zo subtiel is, dat je de connectie met Ash niet kan trekken, is hij in staat tot: Telekinese (onbeperkt), aanvoelen & weten van angsten, dromen & gevoelens van anderen (geen letterlijke gedachten), sloten openmaken (iets wat gesloten is, is plots open), telepathie (plots ergens anders opduiken dan je dacht dat hij was), mensen overtuigen (vroeger was dit niet bepaald bovennatuurlijk te noemen. In de gevangenis heeft hij deze 'gave' verder ontwikkeld), random brand stichten (& er zelf ongedeerd uitkomen), angst creëren (irrationeel), elektronica in- &uitschakelen (lichten aan & uit, bereik gsm's en beveiligingssystemen uitschakelen, camera's uitzetten...), ...
Why, Liesje... why.
I just wanted him to be a special snowflake who could do impossible things.
|
I try not to laugh at my own jokes, but we all know I'm hilarious
☠ Relaties ☠
Het is moeilijk om te zeggen wat Ash echt voor zijn familie, vrienden en geliefde voelde en voelt. Geeft hij echt om hen of is het allemaal eigenlijk maar oppervlakkig? Who knows. Ik niet, haha.
♟ Noah Colins: (Pleeg)broertje
In vroegere tijden heeft Ash nooit veel aandacht aan zijn pleegsiblings besteed. De meesten waren wat bang van hem, of ze nu ouder of jonger waren. In het begin was dat bij Noah net zo, maar toen Ash stilletjes aan doorkreeg dat hij bij deze familie wel eens wat langer zou kunnen blijven, verbeterde het. Hij vond het leuk om zijn broertje dingen bij te leren of hem te helpen, en het streelde zijn ego dat Noah zo naar hem opkeek. Over het algemeen zou je dus wel kunnen zeggen dat Ash om hem gaf, of het er toch fel op deed lijken. Anderzijds kon hij nog altijd wreed uit de hoek komen wanneer Noah hem te veel irriteerde.
♟ Faye Colins: (Pleeg)zusje
Net als bij Noah, duurde het even voor Ash voor haar openstond. Daarna kregen de twee ook een goede band. Ash was wat meer beschermend over haar, zeker wanneer hij de tweeling alleen meenam voor een uitje. Waar het aan ligt - misschien het menselijke in hem? - weet hij niet, maar het was een instinct om de tweeling, en dan vooral Faye, uit de problemen te houden. Ash dacht er dan ook niet echt over na toen hij haar van de verdrinkingsdood redde, al bleef hij er wel ontzettend - bijna eng - kalm bij. Ook om Faye leek Ash oprecht te geven.
♟ Rosemary Parker: Lief
Al van toen Ash net bij zijn nieuwe familie was ingetrokken, kon hij het wel met haar vinden. Het was niet zoals bij Ravi (en Sage?) spot on op dag één, maar close waren ze wel. Toen ze elkaar een tijd niet meer zagen, vergat hij haar een beetje (iets wat erg typisch is voor hem en ook nu, na die vier jaar, weer gebeurd is met praktisch iedereen). Niet dat hij niet wist wie ze was, maar voor hem ligt het verleden nu eenmaal in het verleden, en daar blijft hij niet lang bij stilstaan. Uiteindelijk zaten ze weer op dezelfde school, maar aangezien ze andere sociale kringen hadden, bleef het contact beperkt. Dat duurde tot de zomer, toen ze elkaar buiten school weer tegenkwamen en langzaam de band weer groeide. Toen Ash en Leah uiteen gingen, duurde het nog enkele maanden, maar uiteindelijk zijn ze samen gegaan. Over het algemeen, op wat slechte dagen na, was hij een goed vriendje. Niet perfect, maar hij was meestal erg lief, schonk haar genoeg aandacht en maakte wel eens opofferingen - sommige zelfs groter dan dat ze wist. Je zou kunnen zeggen dat hij ook om haar echt gegeven heeft, al is hij haar weer even snel 'vergeten'.
♟ Sage Isabeth Crake: Beste vriendin
We talkin'
♟ Leah Davenport: Vriendin & ex-lief
Leah was Ash' eerste lief en de twee zijn best lang samen gebleven voor hun jonge leeftijd. Hun relatie was zeker niet perfect, aangezien ze regelmatig kibbelden en zich aan elkaar ergerden. Uiteindelijk is het langzaam beginnen uitdoven, hoewel ze zeker wel goede vrienden bleven, en toen Ash steeds vaker met Rose omging, heeft Leah het uitgemaakt. Dit was één van de weinige momenten in zijn leven, waarop Ash de touwtjes niet in handen had en verrast werd door de gebeurtenissen. Hij is hier dan ook best kwaad om geworden, al heeft hij Leah niets aangedaan. Ze hadden toen dus wel ruzie, maar uiteindelijk zijn ze wel vrienden gebleven. Toen Ash met Rose samenging, is Leah ook enkele weken boos geweest op hem, maar ook dat is uiteindelijk weer goed gekomen.
♟ Ravi Cipiano: Beste vriend
Met Ravi klikte het van dag één. Of het nu aan de taal lag, of aan het eten, dat weten ze niet, maar de twee konden ondanks hun verschillen ontzettend goed met elkaar overweg. Ze leken elkaar dan ook op veel vlakken aan te vullen, en waar dat niet gebeurde, werd het met humor tegen elkaar uitgespeeld. Zo zal Ash nooit een voet binnen de kerk gezet hebben en er zijn ogen voor gerold hebben, maar dat kantje van Ravi verder wel zonder veel doen geaccepteerd hebben. Waar Ravi Ash aanmoedigde bij het sporten, keek Ash gebiologeerd toe hoe Ravi zijn creatieve kunsten uitvoerde. Het enige waar Ash misschien wel eens een wat gemenere opmerking over gemaakt heeft, is Ravi's optimisme. Ash heeft nu eenmaal zijn redenen om de wereld wat wreder en 'realistischer' te zien, en vond het nooit nodig om iets mooier te maken dan het was.
♟ ?: Ash heeft hem nooit ontmoet, dus als ze elkaar ooit tegenkomen, dan zien we dat dan wel ^^
[ bericht aangepast op 16 feb 2018 - 0:16 ]
Mijn brein breint zoals het breint.
