Ik ben bezig met het schrijven van een boek.. Nu heeft Dutch Comic Con een Short Story contest met het Thema 'Royal'
Dit past bij het boek wat ik aan het schrijven ben dus ik dacht; laat ik een soort shortstory/teaser maken?
Zouden jullie mij misschien tips kunnen geven over dit stukje van 1000 woorden? Verbeterpunten etc?
(Wees kritisch, als het echt niet goed is moet je dat gewoon zeggen)
Maeven kijkt haar ogen uit, vol verbazing staart ze om zich heen.
“Droom ik?”mompelt ze zachtjes, ze kijkt naast zich naar Jeremy; “Zie jij dit ook?” fluistert ze zachtjes.
“Ja.. Waar zijn we?” ook Jeremy kijkt om zich heen, er is angst in zijn ogen te lezen. Overal zien ze planten met prachtige kleuren, bomen die ze nooit eerder gezien hebben.
Een vlinder vliegt voor het gezicht van Maeven, het is geen vlinder... het lijkt wel het lichaam van een mens te hebben! De blondine knijpt haar ogen lichtjes samen om het wezentje beter te bekijken; het heeft echt het lichaamp van een vrouw, met de vleugels van een vlinder!
“Jeremy! Kijk!” gilt ze ineens vol verbazing. Het wezentje schrikt van haar stem en verstopt zich achter een bloem bij het tweetal in de buurt.
“Wat? Wat is er?” Jeremy kijkt geschrokken naar Maeven. De tiener wijst met haar vinger naar de bloem waar de vlinder achter is gaan schuilen. Het wezentje komt weer langzaam tevoorschijn, nieuwsgierig naar wie deze twee nieuwelingen zijn.
“Wow..” mompelt Jeremy zachtjes, helemaal overrompelt van wat er voor zijn neus komt vliegen. Hij houdt zijn hand op en het wezentje gaat erop staan, ze zwaait naar hem.
“Wat ben jij..?” vraagt Maeven dan zachtjes terwijl ze rustig dichterbij komt zitten. Het wezentje klappert met haar vleugels en kijkt het tweetal doordringend aan; “Een fee?” vraagt Maeven dan twijfelend.
De fee knikt vol trots waarna ze een rondje draait. Een soort stof dwarrelt van haar vleugels naar beneden en land op Jeremy’s hand.
“Wat is je naam?” vraagt Jeremy zachtjes. De twee zijn volledig overrompelt van wat ze zien, bijna niet wetend hoe ze moeten reageren.
“Ze heet Aniyah” klinkt plotseling een stem naast het tweetal. De fee vliegt op en vladdert richting de stem. De twee tieners volgen met hun ogen waar ze naartoe vliegt; er staat een jongen; hij heeft een gespierd lichaam en erg lange oren, zijn haren zijn donkerbruin en hangen stijl tot halverwege zijn rug, Maeven kijkt hem met grote ogen aan.
“En jij bent?” gooit Jeremy er ineens uit, hij staat snel op, niet wetende wat voor houding hij zich moet geven. Maeven kijkt op naar de twee jongens waarna ze Jeremy’s voorbeeld volgt en ook op staat.
“Mijn naam is Nathaniel, prins van de Naëra’s” de jongen slaat zijn armen over elkaar heen en kijkt het tweetal met een onderzoekende blik aan “Hoe komen jullie hier?” vraagt hij dan met een intimiderende ondertoon.
Maeven doet een stap naar voren “Door de waterval in onze wereld, wat is dit voor plek?” ze kijkt hem doordringend aan.
“Ah, jullie zijn mensen..” hij trekt een wenkbrauw op en kijkt neerbuigend op het tweetal neer.
“Ja, kan je ons misschien terug brengen naar onze wereld? Hoe werkt dit?” begint Jeremy ineens.
“Wat? Nee, Jer, heb je om je heen gekeken? Je komt in een magische wereld met Feeën en elven en je wilt terug naar de aarde?” Maeven kijkt hem vol verbazing aan.
“Wel, daarvoor hebben jullie hulp van de koningin nodig. Daarvoor zullen we naar het kasteel moeten” legt Nathaniel rustig uit, alsof hij Maeven niet gehoord heeft. Het maakt hem duidelijk weinig uit.
“Ja Mae, maar ik wil graag naar huis.. onze ouders zullen straks doodongerust worden als we niet thuis komen!” Jeremy kijkt de prins aan “Waarheen?”
“volg mij” antwoord Nathaniel kalm waarna hij begint te lopen. Het tweetal volgt zonder twijfel, zonder de prins weten ze niet waar ze heen lopen; ze hebben hem nodig als ze ergens willen komen.
“Zeg, Nathaniel, watvoor wezens leven hier allemaal?” Het is Maeven die de snijdende stilte doorbreekt met haar nieuwsgierigheid.
“Wel, we hebben eenhoorns” begint de prins met praten; “en in het grote meer leeft een kolonie meermensen, erg narcistische wezens, ik zou uit de buurt blijven” verteld Nathaniel rustig terwijl hij nog altijd voor zich uit kijkt; veel interesse in een gesprek lijkt hij niet te hebben.
In de verte wordt het kasteel al zichtbaar, het is enorm. Een groot deel is begroeit met een groene plant met paarse bloemen, de stenen zijn een beige kleur en het kasteel is magisch mooi. Het tweetal kijkt vol verwondering naar het enorme gebouw.
“Daar woon jij?” vraagt Maeven aan de prins, overrompelt van de schoonheid staart ze met open mond naar het kasteel.
“Ja, alle Naëra’s wonen daar” antwoord Nathaniel met een glimlach.
“Wauw” mompelt Maeven stilletjes. Jeremy houdt zich vol verwondering stil.
Na een lange tocht betreden ze eindelijk de troonzaal van de koningin. Prins Nathaniel loopt voorop en doet
Een buiging naar de koningin .
“Ah, Nathaniel, ik vroeg me al af waar je was. Wie heb je mee genomen?” klinkt een zachte, vriendelijke stem van op de enorme zetel waar een prachtige elven vrouw zit met bleek blond haar en warme bruine ogen. Ze kijkt haar zoon afwachtend aan voor antwoord, waarna ze de twee vreemdelingen een warme blik toewerpt.
“Moeder, dit zijn Maeven en Jeremy, twee mensen die door de waterval onze wereld hebben betreed. Ze hebben mij gevraagd om hun terug te brengen naar hun wereld”
Het tweetal houdt zich stil, geen idee hebbende wat ze moeten zeggen in het bijzijn van de koningin, ze hebben hun eigen koningin nog nooit ontmoet; laat staan deze elven koningin in deze nieuwe wereld.
“Als dat hun wens is, maar natuurlijk” de vrouw staat op en begint zachtjes te mompelen, langzaam ontstaat er een soort portaal. De andere kant van de waterval is er doorheen te zien..
De koningin reikt uit naar het tweetal “Jullie kunnen gaan”
Jeremy stapt zonder twijfel naar het portaal, tot hij door heeft dat Maeven nog steeds stil staat, hij draait zich om; “Kom je?” vraagt hij haar.
“Nee... ik wil niet.. er is hier nog zoveel te ontdekken..”
Jeremy loopt terug; “Oké, dan blijf ik ook”
Maeven kijkt hem verbaasd aan “Je hoeft niet te blijven, niet voor mij”
“Ik laat je niet alleen, Mae. We gaan samen terug of we blijven samen hier”
“Droom ik?”mompelt ze zachtjes, ze kijkt naast zich naar Jeremy; “Zie jij dit ook?” fluistert ze zachtjes.
“Ja.. Waar zijn we?” ook Jeremy kijkt om zich heen, er is angst in zijn ogen te lezen. Overal zien ze planten met prachtige kleuren, bomen die ze nooit eerder gezien hebben.
Een vlinder vliegt voor het gezicht van Maeven, het is geen vlinder... het lijkt wel het lichaam van een mens te hebben! De blondine knijpt haar ogen lichtjes samen om het wezentje beter te bekijken; het heeft echt het lichaamp van een vrouw, met de vleugels van een vlinder!
“Jeremy! Kijk!” gilt ze ineens vol verbazing. Het wezentje schrikt van haar stem en verstopt zich achter een bloem bij het tweetal in de buurt.
“Wat? Wat is er?” Jeremy kijkt geschrokken naar Maeven. De tiener wijst met haar vinger naar de bloem waar de vlinder achter is gaan schuilen. Het wezentje komt weer langzaam tevoorschijn, nieuwsgierig naar wie deze twee nieuwelingen zijn.
“Wow..” mompelt Jeremy zachtjes, helemaal overrompelt van wat er voor zijn neus komt vliegen. Hij houdt zijn hand op en het wezentje gaat erop staan, ze zwaait naar hem.
“Wat ben jij..?” vraagt Maeven dan zachtjes terwijl ze rustig dichterbij komt zitten. Het wezentje klappert met haar vleugels en kijkt het tweetal doordringend aan; “Een fee?” vraagt Maeven dan twijfelend.
De fee knikt vol trots waarna ze een rondje draait. Een soort stof dwarrelt van haar vleugels naar beneden en land op Jeremy’s hand.
“Wat is je naam?” vraagt Jeremy zachtjes. De twee zijn volledig overrompelt van wat ze zien, bijna niet wetend hoe ze moeten reageren.
“Ze heet Aniyah” klinkt plotseling een stem naast het tweetal. De fee vliegt op en vladdert richting de stem. De twee tieners volgen met hun ogen waar ze naartoe vliegt; er staat een jongen; hij heeft een gespierd lichaam en erg lange oren, zijn haren zijn donkerbruin en hangen stijl tot halverwege zijn rug, Maeven kijkt hem met grote ogen aan.
“En jij bent?” gooit Jeremy er ineens uit, hij staat snel op, niet wetende wat voor houding hij zich moet geven. Maeven kijkt op naar de twee jongens waarna ze Jeremy’s voorbeeld volgt en ook op staat.
“Mijn naam is Nathaniel, prins van de Naëra’s” de jongen slaat zijn armen over elkaar heen en kijkt het tweetal met een onderzoekende blik aan “Hoe komen jullie hier?” vraagt hij dan met een intimiderende ondertoon.
Maeven doet een stap naar voren “Door de waterval in onze wereld, wat is dit voor plek?” ze kijkt hem doordringend aan.
“Ah, jullie zijn mensen..” hij trekt een wenkbrauw op en kijkt neerbuigend op het tweetal neer.
“Ja, kan je ons misschien terug brengen naar onze wereld? Hoe werkt dit?” begint Jeremy ineens.
“Wat? Nee, Jer, heb je om je heen gekeken? Je komt in een magische wereld met Feeën en elven en je wilt terug naar de aarde?” Maeven kijkt hem vol verbazing aan.
“Wel, daarvoor hebben jullie hulp van de koningin nodig. Daarvoor zullen we naar het kasteel moeten” legt Nathaniel rustig uit, alsof hij Maeven niet gehoord heeft. Het maakt hem duidelijk weinig uit.
“Ja Mae, maar ik wil graag naar huis.. onze ouders zullen straks doodongerust worden als we niet thuis komen!” Jeremy kijkt de prins aan “Waarheen?”
“volg mij” antwoord Nathaniel kalm waarna hij begint te lopen. Het tweetal volgt zonder twijfel, zonder de prins weten ze niet waar ze heen lopen; ze hebben hem nodig als ze ergens willen komen.
“Zeg, Nathaniel, watvoor wezens leven hier allemaal?” Het is Maeven die de snijdende stilte doorbreekt met haar nieuwsgierigheid.
“Wel, we hebben eenhoorns” begint de prins met praten; “en in het grote meer leeft een kolonie meermensen, erg narcistische wezens, ik zou uit de buurt blijven” verteld Nathaniel rustig terwijl hij nog altijd voor zich uit kijkt; veel interesse in een gesprek lijkt hij niet te hebben.
In de verte wordt het kasteel al zichtbaar, het is enorm. Een groot deel is begroeit met een groene plant met paarse bloemen, de stenen zijn een beige kleur en het kasteel is magisch mooi. Het tweetal kijkt vol verwondering naar het enorme gebouw.
“Daar woon jij?” vraagt Maeven aan de prins, overrompelt van de schoonheid staart ze met open mond naar het kasteel.
“Ja, alle Naëra’s wonen daar” antwoord Nathaniel met een glimlach.
“Wauw” mompelt Maeven stilletjes. Jeremy houdt zich vol verwondering stil.
Na een lange tocht betreden ze eindelijk de troonzaal van de koningin. Prins Nathaniel loopt voorop en doet
Een buiging naar de koningin .
“Ah, Nathaniel, ik vroeg me al af waar je was. Wie heb je mee genomen?” klinkt een zachte, vriendelijke stem van op de enorme zetel waar een prachtige elven vrouw zit met bleek blond haar en warme bruine ogen. Ze kijkt haar zoon afwachtend aan voor antwoord, waarna ze de twee vreemdelingen een warme blik toewerpt.
“Moeder, dit zijn Maeven en Jeremy, twee mensen die door de waterval onze wereld hebben betreed. Ze hebben mij gevraagd om hun terug te brengen naar hun wereld”
Het tweetal houdt zich stil, geen idee hebbende wat ze moeten zeggen in het bijzijn van de koningin, ze hebben hun eigen koningin nog nooit ontmoet; laat staan deze elven koningin in deze nieuwe wereld.
“Als dat hun wens is, maar natuurlijk” de vrouw staat op en begint zachtjes te mompelen, langzaam ontstaat er een soort portaal. De andere kant van de waterval is er doorheen te zien..
De koningin reikt uit naar het tweetal “Jullie kunnen gaan”
Jeremy stapt zonder twijfel naar het portaal, tot hij door heeft dat Maeven nog steeds stil staat, hij draait zich om; “Kom je?” vraagt hij haar.
“Nee... ik wil niet.. er is hier nog zoveel te ontdekken..”
Jeremy loopt terug; “Oké, dan blijf ik ook”
Maeven kijkt hem verbaasd aan “Je hoeft niet te blijven, niet voor mij”
“Ik laat je niet alleen, Mae. We gaan samen terug of we blijven samen hier”
Thanks alvast iedereen!
[ bericht aangepast op 5 feb 2018 - 22:12 ]
Little do you know