Ik heb een (extreem)rechtste opvoeding gehad (denk aan het naar een Vlaams Nationalistische jeugdbeweging gaan, mee naar VB manifestaties gaan, etc, ik denk dat m'n eerste betoging in Brussel waar ik actief aan meedeed op m'n 16de was), maar heb me daar na jaren vol twijfel een aantal jaren geleden helemaal van afgescheurd.
Het was niet gemakkelijk, je laat dan tenslotte al wat je kent, je vrienden, je jeugd, je hobby's achter je, dus ja.
Maar nu beschouw ik heel die periode als een soort van indoctrinatie. Ik bedoel als je op je 6de spelletjes als 'betogertje' speelt met slogans als "België barst! Belgiqueske niekske, Vlaanderen alles" dan heb je geen flauw idee wat dat allemaal inhoudt. Als je die dingen zo vaak hoort, neem je ze uiteindelijk gewoon aan als waar, het geeft groepsgevoel, samenhorigheidsgevoel en dat maakt het moeilijk om er effectief over te gaan nadenken op je eentje, als je er zo vast inzit.
Nu neig ik zelf eerder naar links, hoewel ik vind dat er in België geen enkele partij is die het goed genoeg doet. Er is hier geen enkele partij waar ik me achter kan scharen en dat vind ik zo vervelend. Ik vind dat de Piratenpartij wel een erg goed idee heeft over hoe we samen moeten denken over een nieuw democratisch systeem dus dat is waar ik achtersta. De huidige partijdemocratie faalt enorm vind ik, tijd om na te denken over een nieuwe toekomst.
Ik ben voor een maatschappij waarin we zorg dragen voor elkaar, waarin er begrip is voor anderen en waarin mensen gelijke kansen krijgen. Ideaal zou zijn als de kloof tussen arm en rijk zou verminderen, zelfs hier in West-Europa. Alleen moet er beter nagedacht worden over het men dat kan aanpakken, dan hoe S.PA bv. dat nu doet. Beloftes maken die mooi klinken, maar die de staatsschuld gigantisch vergroten zijn ook geen oplossing.
"if the ocean can calm itself, so can you .we are both salt water mixed with air." - Nayyirah Waheed