Ik moet gewoon even wat frustraties kwijt.
Allereerst sta ik stijf van de stress: mijn tentamens beginnen maandag.
En ik moet presteren want dit is nn 3e studie al, die ik ook echt leuk vind, dus ik wil gewoon mn studiepunten halen. Ik leer al weken zowat dag in dag uit maar meer dan de helft blijft gewoon niet hangen. Dit is zó frustrerend.
Verder ben ik slechthorend (ik hoor meer dan de helft niet) wat studeren sowieso wel extra pittig maakt. Maar echt meewerkend/behulpzaam is men niet. Decaan en slb weten niet wat ze kunnen doen anders dan "vraag je klasgenoten" en die klasgenoten reageren eigenlijk gewoon voor geen meter als ik een studiegerelateerde vraag stel over iets wat ik niet verstaan heb of niet begrijp.
Ook al zo tof.
En nu ben ik ook al een poosje met iemand appende en ook datende (2x afgesproken). Dit is voor mijn doen al heel wat want na mijn relatie die 2(!) Jaar geleden eindigde wilde ik heel erg lang niet daten. Ik had echt last van dat bindingsangst verlatingsangst en trust issues verhaal. En nog dus wel maar met deze jongen voelde het wel oke dus ik dacht ik ga ervoor en probeer mezelf er ene beetje overheen te zetten.
Maar. Natuurlijk. Het was te verwachten: ik begin hem enigszins leuk te vinden (levensgevaarlijk) en het was gewoon te verwachten dat me in mn gezicht zou komen slaan.
Want hij meld zojuist even dat wanneer hij voor zijn geviel te lang droog staat hij wel even een meisje scharrelt. En daarna kwam een, ik quote, "sorry 
"
En nu voel ik me zo'n domme koe dat ik dit weer laat gebeuren want ik voel me er oprecht kut om. Ik ben al zo enorm voorzichtig met dat daten enzo en toch gebeurd het me weer.
Ik weet gewoon even niet wat ik met alles moet en mn hele hoofd zit vol met dit alles. Ik wil me heel graag vol op mn leren focussen maar dit lukt ne ook door die jongen nu niet. Het vreeeeet aan me.
Dus, bah, ik ben mn verhaal weer kwijt en hoop dat het oplucht.
'Imagination is the only weapon in a war against reality' - Cheshire Cat
