Korte inleiding: ik voelde mij vandaag slecht, en dit is het berichtje wat ik naar mijn vriendin heb gestuurd. Maar het leek mij ook wel iets om hier op dit forum te plaatsen, aangezien er meerdere mensen zijn hier die bekend zijn met depressie, en omdat ik het even kwijt wilde en Q er altijd is voor mij.
*mijn vriendin*, ik moet even mijn hart luchten. (Dit gaat een lange, zware worden, dus bereid je er alvast maar op voor.) Vanochtend toen ik wakker werd, had ik vrij naar gedroomd. Je kent het wel, dat je een vervelend droom hebt, en dat je dan gewoon met een heel vervelend gevoel wakker wordt. Wel, dat had ik dus vanmorgen. Maar aangezien ik naast mijn lief vriendje wakker werd, zou het allemaal wel goed komen. Echter, ik lag misschien wel goed in zijn armen, en ik voelde me er super fijn, maar het voelde tegenlijk ook bittersweet aan. Ik wist dat ik zodirect met hem de deur uit zou gaan, en ik zou hem niet meer zien tot woensdagavond. Ik had echt het gevoel alsof ik hem al miste, nog voordat ik in luik op de bus was gestapt. Anywho. Ik was vrij slaperig, en mijn gedachten waren vooral gevuld met de minder leuke punten van gister (mijn hoofd is echt heel duister in het feit dat ik mij vooral de “minder leuke” dingen herinner. Waarom dat zo is, weet ik niet. Maar ik probeer het te handelen. Overigens niets ernstigs ofzo.) Maar goed, trein kwam, studeren in de trein, etc etc. Op kot aangekomen was mijn algemene toestand denk ik al aan het zakken. Ik kreeg een sms’je van hem en dat maakte mij weer even blij, maar op een gegeven moment lag kotnet het internet op kot eruit, en sindsdien is mijn dag echt grijzer geworden. Echt op een mismoedige, depressieve manier. Ik had moeite met studeren, en ik wilde gewoon huilen, zonder te kunnen huilen. Ik kon mezelf niet oppeppen. Op een gegeven ogenblik ben ik naar de winkel gegaan, want ik moest iets anders eten dan enkel soep. Het wandelen deed mij wel even goed, maar ik heb niets gekocht in de Spar, noch in de Delhaize. Ik had simpelweg de eetlust er niet voor. Ik heb uiteindelijk toch gewoon de soep gegeten. Maar mijn neerslachtigheid bleef, en ik kon er gewoon niets aan doen. Ik had mama gebeld, en dat heeft mij blij gemaakt. Voor even. Twee minuten nadat ik had opgehangen was mijn neerslachtigheid weer terug. Het was als een paraplu tegen de regen, die weer verdwijnt zodra het sms’je gelezen is, of het telefoontje gedaan. Ik wilde mijn bed in. Ik wilde zelfs niet even waterverven, wat ik voor tien minuten ofzo heb gedaan. Op een gegeven ogenblik stond de juiste muziek op, en mijn gedachten waren bij *mijn vriendje*, en hoe lief hij wel niet was voor mij. En jep, daar kwamen de tranen. Ik moet zeggen, dat heeft mij echt goed gedaan, want ik kan dit nu weer naar je schrijven. Maar wat ik wil zeggen. Ik ben niet eens depressief, en ik had in deze neerslachtige bui niet eens de kracht om mijzelf iets anders dan soep voor te zetten, of om een kop thee te maken, of iets anders te doen om mij op te fleuren. Nu dat ik weer een beetje “bij” ben, heb ik het echt te doen met mensen met depressie, die iedere dag moeten vechten om uit bed te komen. Ik weet gewoon dat ik dit soort dagen weer ga krijgen, en ik zou niet eens weten hoe ik hier doorheen moet raken, als ik op zo’n dagen niet eens kan herinneren dat mijn therapeute mij allerlei dingen heeft meegegeven om hierdoorheen te komen. Op zo’n moment realiseer je je niet eens dat er een zon achter de wolken schijnt. Op zo’n moment voelt een regendruppel als een onweersbui.
Dus ja, dat was het berichtje. Dat moest er even uit. Het gaat nu weer beter. Ik ga dadelijk een kop thee maken, een serie kijken, en slapen. Bij deze. Hoedje af aan iedereen die depressief is, of zich slecht voelt, en toch zijn/haar bed uit kan komen in de ochtend.
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
Phlegethon
