• S U B U R B I A


    Welcome to Wisteria Lane,
    A peaceful street with selected neighbors, parks and the simplicity of 50’s houses. It’s the perfect place for those who want to escape the noise of the city.
          Or those that want to bury their secrets.
          Here, in Fairview, we do not judge you for your past actions. Heck, we might share some skeletons in the closet. But remember, be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide will storm out before you get a grip of yourself.
    We hope you enjoy your stay, here in Paradise!

    R O L L E N

    —————————————————————————
    Charmaine —— Evangelina Rose Sánchez, 32 • 1,3
    Hopps —— Elea Crawford–Hull, 25 • 1,3
    Campeon —— Charlie Davina Hamilton, 16 • 1,3
    FinnBalor —— Piper Jaylene Steffanina, 33 • 1,3
    Micaela —— Caroline Yasmin Vasquez, 25 • 1,3
    Carneliana —— Skyler “Sky” Marcail Bailey, 10 • 1,3
    Sappho —— Eleonora Naomi Travers, 29 • 1,3

    Scurll —— Amara Johnson, 36 • 1,3

    —————————————————————————
    Charmaine —— Dmitri Weston, 42 • 1,4
    Webster —— James “Jem” Crawford, 27 • 1,3
    Campeon —— Jonathan “John” Reyes, 41 • 1,2
    Ziegler —— Isaac Jonathan Kowalski, 24 • 1,2
    Bbang —— Alexander David Garcia, 32 • 1,2
    Spaghetti —— Daniel Hamilton, 34 • 1,2
    Greenlight —— Benjamin “Ben” Declan Whithead, 30 • 1,3
    SebastianVerlac —— Douglas Wesley “West” Bailey, 27 • 1,2
    Vaiana —— Greyson Mozart Clark, 29 • 1,3



    De zwoele zomer brengt weer verschillende activiteiten met zich mee, en deze dag is niets anders. Terwijl sommigen doorwerken, hun kinderen wegbrengen naar een afspraakje of zelf wat op hun gemak doen, maken enkelen zich klaar voor de avond. Eén van de buurtfeesten staat namelijk weer voor de deur en alles moet perfect lopen! Dus haal je figuurlijke maskers uit de kast samen met je beste kleding, want dit zal zeker een avond worden die niet snel wordt vergeten.


    [ heaven knows ]

    James Crawford
    I never wanted to change a single thing about her ——— except for her last name.

    27 • 4352 • Married, Elea Crawford—Hull • @ Yard • Elea

          ‘Behalve wij is er niemand buiten, dat zei je net nog.’
          Jem maakt een goedkeurend geluid en voor enkele seconden komen er beelden in zijn gedachten omhoog die tonen wat hij met zijn kersverse vrouw zou kunnen doen in de voortuin, terwijl alle andere inwoners van de straat in hun eigen huis zijn. Echter, heeft zelfs Jem zijn grenzen — eveneens op het seksuele gebied. Daarbij zou hij nooit ofte nimmer de kans willen lopen dat iemand zijn vrouw zou zien zonder kleding aan, terwijl zij bezig zijn met prettige activiteiten.
          ‘Misschien moet je de boeken dan maar eens gaan lezen, hm? Wie weet brengt het ook jou op leuke ideeën. Hopelijk heb je een niet al te grote erectie, want ik ga weer verder lezen.’
          Jem mompelt zachtjes op het moment dat Elea omhoog weet te komen van zijn schoot, waardoor hij haar warmte vrijwel direct moet missen. Daarnaast heeft ze enigszins gelijk over zijn erectie, waardoor hij ietwat aan zijn korte broek sjort om de stof wat gemakkelijker te laten zitten.
          ‘God, vrouwmens — ik zou je vraag om een kus gewoon moeten negeren nu.’ Jem wacht even, terwjil hij met zijn vingertoppen tegen zijn eigen lippen tikt. Uiteindelijk weet hij zich alsnog naar voren te buigen na een aantal seconden, omdat hij Elea simpelweg niet kan weerstaan. ‘Gelukkig voor jou heb je een zeer zwakke man, mevrouw Crawford.’ Voorzichtig laat Jem zijn lippen op die van Elea terecht komen, waardoor hij gelukzalig zucht. ‘Misschien neem ik er alsnog wel gebruik van dat we de enige personen zijn die zichtbaar zijn in deze straat.’ Jem wiebelt even kort met zijn wenkbrauwen, waarna hij zachtjes in haar onderlip bijt en vervolgens weer recht gaat zitten in zijn eigen stoel.
          ‘Maar tegelijkertijd wacht er een reus genaamd Hagrid op me.’ Jem tikt even op het boek dat hij op tafel heeft geplaatst, waarna hij een slok neemt van zijn jus d’orange. ‘Oh, ik wil straks nog foto’s maken van het huis, dat heb ik al te lang uitgesteld. En ik wil jou ook in een paar plaatjes hebben,’ grijnst hij dan terwijl hij zijn glas opnieuw neer zet.


    PIPER JAYLENE STEFFANINA
    33 — 4353 — Home — Alone

    Vandaag was een rustige en vrije dag. Piper kon even uitblazen, want het was de laatste dagen erg druk geweest in het museum. Heel wat bedrijven waren op bezoek geweest en ze moest enorm veel groepen rondleiden als gids. Hoewel ze nooit had verwacht ooit een job als museumgids te hebben, het leek haar op de buik geschreven. Het was iets wat ze enorm graag deed, dus ze was niet van plan om een carrièreswitch te maken. Ze voelde zich goed op haar werk en ze vond het wel bij haar passen. Toch kon wat vrije tijd haar goed doen. Het gaf haar ook de tijd om het huishouden wat te doen.
          Piper plooide haar laatste shirt nog netjes op, streek er even over met haar handen en legde het dan op de stapel pas gestreken kleding in de wasmand. Ze had altijd een hele routine als het om schoonmaken ging. Zo deed ze eerst de was, dan droogde ze en gelijk daarna deed ze meteen de strijk. Zo wist ze zeker dat ze geen enkel ongestreken kledingstuk terug zou vinden in haar kledingkast als ze eens haast zou hebben. Maar zo was het ook bij andere huishoudelijke taken. Het had allemaal een specifieke routine voor haar die ze al jaren opvolgde. Dat creëerde voor haar totale orde, netheid, iets wat bij haar paste.
          Wanneer Piper haar wasmand aan de kant had gezet en haar strijkplank net wilde opruimen, hoorde ze een geluidje uit haar mobiele telefoon komen. Dat moest wel een berichtje zijn. Ze liep dus naar de salontafel toe waar haar mobiel lag en las het berichtje. Het was er eentje van Caroline.
         
    Hee Pipes, zin om samen een outfit voor vanavond te scoren? Ik wil er goed uitzien, je weet wel, je weet nooit wie je tegenkomt

          Piper begon spontaan te glimlachen. Ze was altijd wel in voor een partijtje shoppen. Vooral met Caroline dan, ze was haar shoppingbuddy en dat vond ze heel erg leuk. Ze kon dan ook goed overweg met Caroline, dus dat maakte het alleen maar fijner om zoiets samen met haar te doen. Waarschijnlijk wist Caroline het antwoordt dan ook wel, maar Piper besloot haar een berichtje terug te sturen.
         
    Hai! Dat je dat nog moet vragen, Caroline... Natuurlijk heb ik daar zin in! Ik sta binnen een tiental minuten bij je aan de deur. Tot zo!

          Met een simpele tik op de verzendtoets, ging het berichtje richting Caroline en haastte Piper zich om nog snel haar wasmand naar haar slaapkamer te brengen en een iets betere outfit uit haar kast te halen. Ze wilde namelijk niet in haar comfortabele joggingbroek gaan shoppen, al was dat ook zeer aantrekkelijk. En wanneer ze klaar was, liep ze richting Caroline's huis om meteen aan te bellen.


    16 - 09 - '17


    Douglas Wesley 'West' Bailey
    • 27 • Veterinarian • At Work • Elbows deep in work • Wyatt •
    Ik had mijn lunch bijna op, en Wyatt zat inmiddels alweer te kleuren, toen mijn mobiel af ging. Ik propte snel de laatste hap van mijn broodje in mijn mond en keek naar het berichtje. Het was gelukkig geen noodgeval, wat ik in eerste instantie dacht, maar de buurvrouw die mijn advies wilde over kleding. Ik vond het nog altijd vreemd dat ze mij daarvoor vroeg, maar ik liet het maar zo. Zolang het over haar ging en niet over mij, vond ik het best.
    to Caroline:
    Ik zal proberen te reageren, maar dat gaat niet als ik een patient heb.

    Ik verzond het bericht en pakte vervolgens Wyatt op, om zijn luier te verschonen voor ik naar mijn volgende patient moest. Het waren altijd lange dagen met zeer afwisselend werk, en ook nog zorgen voor een peuter was niet makkelijk. Toch deed ik liever dit dan hem achterlaten bij een vreemde. Skye kon haar mannetje wel staan, maar hij niet, en ik vertrouwde mensen hier niet genoeg om de hele dag op hem te letten. Als het voor twee uurtjes was, vond ik het al lastig. Ik verschoonde met redelijk gemak de luier en zette het mannetje toen weer in de personeelskamer, waar hij vrolijk verder ging met spelen. Hij was een makkelijk kind, waardoor werken goed te doen was. Ook vonden de assistenten hem helemaal geweldig, dus als ik een keertje echt niet kon, waren zij meer dan bereid om hem eten te geven of te verschonen. Onderweg naar mijn spreekkamertje gingen mijn gedachten anar het feest van vanavond. Ik vond het zeker gezellig, maar eigenlijk wilde ik Skye en Wyatt op tijd in bed hebben, wat nooit zou kunnen lukken met een buurtfeest. Dit was al vaker gebeurt en het was wel duidelijk dat ook dit keer de twee veel te laat in bed zouden liggen. Met een zucht trok ik mijn kleren recht en zette het van me af. Dat was een zorg voor later. Ik had nu eerst nog een middag vol patienten die geholpen moesten worden. Zij verdienden mijn volledige aandacht, zelfs al ging het om een dikke kat die eindelijk aan het afvallen was. Op dit moment was ik de enige hier, maar een van mijn andere buurvrouwen, die ook hier werkte, zou vanmiddag ook komen, en dan de late dienst zelf draaien. Natuurlijk zou ik ook oproepbaar zijn, en ik werkte graag met haar samen, maar ondanks alles was het eigenlijk nooit nodig geweest, op enkele noodgevallen prive en in de kliniek na.

    [ bericht aangepast op 10 aug 2017 - 23:30 ]


    Bowties were never Cooler

    Eleonora Naomi Travers


    “You saw me start to believe for the first time,
    you made a rebel of a careless man’s careful daughter,
    you are the best thing that’s ever been mine.”



    Nu weet ik het zeker,’ antwoordde Grey en hij keek me geamuseerd aan. Ik rolde met mijn ogen en sloeg hem lachend op zijn bovenarm.
          ‘Oh hou je mond, ik had beter niets kunnen zeggen, je ego is al groot genoeg.’ Ik stak mijn tong naar hem uit. Toen ik hem vroeg of hij me een bezoekje zou komen brengen later in de middag, leek hij te twijfelen. Quasi-verontwaardigd keek ik hem aan, waarna ik vervolgens de 'puppy-ogen en pruillip'-truc probeerde. Die werkte 99.9% van de tijd.
          ‘Nou... Omdat je het zo lief vraagt.’ Bingo. Ik grijnsde en plantte zoetjes een kus op zijn neus. Greyson liet me na een poosje los en ik voelde zijn hand heus wel over mijn billen glijden. Ik trok een wenkbrauw naar hem op en schudde toen lachend mijn hoofd. Mannen.
          ‘Na U.’
          ‘Oh? Gaan we nu de gentleman uithangen?’ zei ik plagend en nam plaats in Greys auto. Ik was hem erg dankbaar dat hij me naar mijn werk wilde brengen – onder andere omdat ik niet bepaald de 'autobestuurder van het jaar'-award verdiende, simpelweg omdat ik een ramp achter het stuur was. Ik had mijn rijbewijs wel, maar het feit dat ik was gestopt met bijhouden hoe vaak ik eerst was gezakt, liet maar weer zien hoe behendig ik was met een auto. Op de achtergrond klonk zachtjes de poppy melodie van een één of andere Katy Perry nummer wat Kit helemaal geweldig leek te vinden.
          ‘Hoe is het eigenlijk met West? Doet hij het een beetje goed in de praktijk?’ Ik keek even op zij naar Grey en knikte.
          ‘Ontzettend goed, die jongen werkt zich echt uit de naad... Ik verwonder me er soms over hoe hij het weet te combineren met zijn kinderen. Ik heb jou, maar hij is alleen...’ De auto kwam tot stilstand.
          ‘Bel me zodra je klaar bent hé, met de buurtbarbeque zullen we ook niet te laat mogen arriveren. Kit, Snow en ik gaan waarschijnlijk onze ochtendwandeling in het park houden nu, nog iets dat ik voor je moet gaan halen?’
          ‘Misschien wat nectarines?’ Ik keek Grey glimlachend aan, voordat ik naar hem toe leunde en hem een korte kus gaf. ‘Ik zie je vanavond.’



    29 – 4351 – Mum – Girlfriend of Greyson – Vet – Greyson – Front yard


    I just caught the wave in your eyes

    Benjamin 'Ben' Declan Whithead

    28 Years | 4356 | Home | Alone

    De deur viel in het slot en de gordijnen in de woonkamer stonden laag genoeg zodat niemand echt kon zien wie zich in Ben zijn huis bevond. Hij had er een hekel aan Charlie geheim te houden, want ze was niks om zich voor te schamen, enkel haar leeftijd leek niet echt mee te zitten. . 'Wat zijn we weer charmant vandaag.' zei de jongedame nadat Ben min of meer had aangegeven dat ze er 'lekker' uitzag, een lach rolde over Ben zijn lippen heen. 'Hé, dat zijn boyfriend duties.' zei Ben tegen de jongedame terwijl hij even liefkozen door haar blonde haar heen streek.
    Hierna volgde Ben de jongedame zijn eigen keuken in. n. 'Maar natuurlijk de beste broodjes en dingetjes van de zaak. En natuurlijk...' begon de jongedame terwijl ze twee bekers op de ontbijttafel neerzette. 'Koffie, het belangrijkste maal van de dag.' Een glimlach verscheen op Ben zijn lippen, haar vertellen dat hij zijn ochtend inname koffie al had gehad deed hij niet. 'Je bent mijn redende engel, ik heb echt niks meer in huis.' zei Ben terwijl hij plaatsnam op één van de vier stoelen die om de tafel heen stond, Charlie besloot echter dat stoelen te old fashioned waren en nam plaats op Ben zijn schoot, maar Ben had hier niks over te klagen.
    Ben pakte nu ook zijn kartonnen beker koffie op en nam een kleine slok van de inmiddels licht afgekoelde vloeistof. 'Ga je naar dat feest vanavond?' vroeg de jongedame Ben vervolgens. Als antwoord knikte Ben terwijl hij Charlie haar tasje doorzocht naar het beste wat er in zat, uiteindelijk pakte hij een een croissantje uit één van de papieren zakken. 'Hmm.' mompelde Ben terwijl hij een hap nam. 'Ze zijn meestal echt saai.. Kunnen ze er niet eens een in een nachtclub geven ofzo...' ging Charlie ondertussen verder over het buurtfeest van de avond. Ben kon best begrijpen dat de jongedame ze niet geweldig vond, erg veel mensen van haar leeftijd waren er nooit dus dan zou ze altijd met de ouderen moeten praten. Ben kon best begrijpen dat dit niet altijd even leuk was, zelf vond hij het best gezellig om heen te gaan, maar ja de mensen waren meer van zijn leeftijd. 'Ik denk niet dat nachtclubs niet echt bij de interesse passen van de gemiddelde aanwezige.' zei Ben waarna hij zijn schouders kort op haalde. Ondertussen streek hij door Charlie haar blonde haren heen. 'Maar als je naar een club wilt kunnen we in het weekend buiten de stad wel ergens heen gaan.' zei Ben tegen de jongedame terwijl hij haar iets dichter naar zich toe trok.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Charlie Davina Hamilton
    16 || 4349 || Outside || Outfit + Shoes



    Hij knikte stilletjes en bevestigde daarmee dat hij naar het feest ging. Wat ook wel te verwachten was, de hele buurt kwam altijd naar die dingen. Dan kon je altijd een avondje liefjes lachen en laten zien dat je het perfecte leven had. Want zo simpel was het altijd. Toch? Tuurlijk.. Misschien vond ik het ook wel niks omdat er letterlijk niemand van mijn leeftijd was. Nou ja.. Mijn beste vriend. Maar voor de rest waren het óf peuters die er meestal niet eens waren met behulp van een babysitter. De rest is 35 of ouder. En Ben is er natuurlijk, maar daar kan ik -helaas- in het openbaar ook niks mee behalve een beetje small talk. Je kan natuurlijk weg sneaken, maar dan moest je voorzichtig en snel zijn. In een buurt als deze hield iedereen elkaar toch wel in de gaten.
    'Ik denk niet dat nachtclubs niet echt bij de interesse passen van de gemiddelde aanwezige.' hoor ik hem zeggen terwijl hij door mijn haren streek. Ik knik lichtjes en vis een kaneelbroodje uit de zak, voor ik weer terug leun tegen zijn borst aan. 'Maar als je naar een club wilt kunnen we in het weekend buiten de stad wel ergens heen gaan.' vervolgt hij terwijl hij me nog wat dichter trok. Deze woorden zorgen voor een lichte glimlach op mijn lippen en ik kijk naar hem met een kleine fonkeling in mijn ogen. 'Ja?' zeg ik en de glimlach op mijn lippen wordt wat breder. 'Hmh.. That sounds really good, to me.' vervolg ik en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Ze hebben een nieuwe club geopend, Carmen zei dat het echt de place to be is en het is maar 20 minuten rijden.' zeg ik en plaats een zachte kus in zijn nek. 'Dus hoe klinkt dat...' zeg ik met een kleine grijns.


    El Diablo.

    Caroline Yasmin Vasquez ~ 25 ~ Architect ~ Shopping with Piper




    Caroline nam rustig nog een slok van haar koffie. Ze keek vervolgens even op haar mobiel. Aha, ze had al een antwoord terug. Ik zal proberen te reageren, maar dat gaat niet als ik een patiënt heb.. Dat snapte ze maar al te goed. Ze verwachtte niet dat Wesley 24 / 7 klaar stond voor haar ‘kleding-crisis’, want zijn patiënten waren velenmaal belangrijker. Toch vond ze het fijn om iemand om advies te vragen, en gezien ze wel het idee had dat hij verstand had van mode of wat mooi stond of niet, had ze hem slachtoffer gemaakt. Ach, ze stuurde ook nooit meer dan 4 foto’s, dus zo storend kon het niet zijn.

    Al snel kreeg ze ook van Piper een antwoord terug. Bij het lezen van dit bericht kwam er een glimlach op haar gezicht. Hai! Dat je dat nog moet vragen, Caroline... Natuurlijk heb ik daar zin in! Ik sta binnen een tiental minuten bij je aan de deur. Tot zo!. Ze dronk rustig haar koffie op en pakte haar handtas. Daar zat alles al in. Maar Caroline moest altijd checken of ze haar sleutels wel bij zich had, want ze kon nogal chaotisch zijn. Ze stond op toen ze de deurbel hoorde. Daar was ze al, het duurde natuurlijk niet lang omdat ze in dezelfde buurt woonden.

    Ze deed de deur open met een glimlach. Ze was altijd vrolijk als ze in goed gezelschap was, bijna altijd dan. “He Piper, leuk dat we weer samen op jacht kunnen gaan” “Ik zoek echt iets moois en het mag ook wel wat opvallender zijn” zei ze en ze knikte naar haar auto. “We kunnen wel met mijn auto gaan” zei ze. Het was niet zo ver, maar net ver genoeg om niet te willen lopen met allerlei tassen naar huis. Zo zouden ze niks hoeven te sjouwen, ook al kochten ze niet veel. Ze wilde deze keer dus iets meer uit haar comfortzone treden, iets opvallender mocht dus. Meestal hield ze van elegant en simpel maar misschien zou ze eens gek doen en voor iets sexy gaan en wat met meer kleur. Ze zou wel een goede indruk willen achterlaten. Het was vooral voor het netwerken, maar stiekem wilde Caroline ook wel goed overkomen op haar buren. Je wist immers nooit of je ze nodig had en ze wilde ook laten zien dat ze van ‘goede komaf’ was. Het hoefde dan weer niet overdreven duur te zijn, want ze was nog steeds maar een beginnend architect en veel geld had ze niet.

    Ze reed naar het centrum en parkeerde de auto op een van de vrije plekjes. “Let’s go” zei ze enthousiast en ze stapte uit de auto. “Dus waar zat jij aan te denken? Iets speciaals voor vanavond of hou je het simpel?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze richting de winkels liepen.

    [ bericht aangepast op 12 aug 2017 - 11:11 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    Kreunend was ik niet veel later dan John thuis was gekomen het bed uit gekropen om mijn demonen te verwijderen boven de toilet. Ja, ik was een van die gezegende vrouwen die haar gehele zwangerschap door die gezellige morning sickness had. De ene dag ging beter dan de andere, waarbij dit een slechte dag leek te worden. Alles dat ik naar binnen werkte, waren het crackers of een appel, lag er binnen het half uur weer uit. Na enkele uren had ik er genoeg van gehad en had ik me dan ook klaargemaakt om naar de supermarkt te gaan, inclusief de bakker. Het was tijd om wat lekkers in te slaan, misschien was ik nog wel op tijd terug om John te verrassen met een gezellig ontbijt — lunch — samen. Ik zag al flensjes en pannenkoeken rondvliegen, waardoor ik er zelf enthousiast over begon te worden.
          Eenmaal bijgekomen van de zware ochtend besloot ik wat make-up op te doen en hees ik me in mijn favoriete zwarte kokerrok en nette witte blouse. Ik trok wat kleurrijke sieraden aan en trok uiteindelijk mijn sandalen aan, gezien hakken echt niet verstandig waren zo laat in de zwangerschap.

    4355 » Wife of John » 36 » Just arriving home » With: John

          Het had even geduurd voordat alles me gelukt was, vooral gezien ik waggelend rondliep en natuurlijk zo nu en dan een van de buren moest begroeten die ook al wat vroeger wakker waren. Het was dan ook haast twaalf uur toen ik de auto op de oprit parkeerde en even naar het groene huis staarde. Het was niet mijn favoriete kleur geweest, maar ik was er gewend aan geraakt. Het was lichtelijk gegroeid, evenals mijn lichaam sinds we hier woonden. Kort dacht ik dan ook terug aan de tijd dat mijn relatie met John stukken beter was, voordat we uit elkaar leken te drijven. Blijkbaar echter niet genoeg, dat zei de tweeling in mijn lichaam inmiddels wel.
          Uitgeput stapte ik de auto uit, waarna ik de deur dichtgooide. Ik waggelde vervolgens naar de kofferbak, waar de boodschappen hadden gestaan. Ik had vier grote bruine zakken staan, een tas van de bakker en vlees van de slager. Fronsend staarde ik ernaar, calculerend of ik dit met een maal lopen zou kunnen redden, maar zelfs ik kon mezelf niet voorliegen. Ik greep naar twee van de zakken, waarna ik vervolgens richting het huis liep. De deur opende ik wat onhandig, waarna ik me naar de keuken begaf. Mijn blik viel op een schim voor het raam, waar ik dan ook lichtelijk van schrok.
          ‘Goedemorgen,’ wist ik uit te brengen nadat ik wat bijgekomen was. De bruine zakken zette ik op het aanrecht, waarna ik met trage passen op John af liep. Had hij een goede dag vandaag? Ik drukte een kus op zijn wang, waarna ik hem even hoopvol aankeek. ‘Zou je mee kunnen helpen met de boodschappen? Nu je toch wakker bent.’ Mijn hoopvolle blik gleed over naar een zo oprecht mogelijke glimlach, vooral gezien ik me besefte dat er een buurtfeest zou zijn en John niet langs deze af kon komen. ZIjn bui zou dus waardeloos zijn. Als dat nu nog niet het geval was zou dat gauw komen, waarschijnlijk. Ik kende hem lang genoeg om te weten dat die buurtfeesten niets voor deze ruwe man waren, vandaar dat hij ze ook grotendeels wist te ontlopen.


    I'm your little ray of pitch black.

    MT


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    PIPER JAYLENE STEFFANINA
    33 — 4353 — Stad — With Caroline

    Piper moest niet lang wachten, want Caroline deed de deur al snel open en dat met een glimlach. Piper begon ook meteen te glimlachen. Ze had zoveel zin in shoppen. Het was nu alweer even geleden dat ze daar de tijd toe had gehad of zelfs de tijd voor kon maken. Die ontspanning kon haar goed doen. Zeker als ze drukke dagen achter de rug had. Vanavond was er dan ook een buurtfeest en op zich kon ze wel iets nieuws gebruiken om in te verschijnen.
          "He Piper, leuk dat we weer samen op jacht kunnen gaan," had Caroline gezegd. Het leek alsof ze Pipers gedachten kon lezen. Maar misschien was dat wel iets voor shoppingbuddies, dat je elkaar snel door had als het om shoppen zou gaan. "Ik zoek echt iets moois en het ook wel wat opvallender zijn," ging Caroline verder. Zo zo, wilde ze opvallen voor de mannen?
          "Oeh... klinkt goed," lachte Piper zachtjes. "Ik heb er zin!"
          Caroline knikte vervolgens naar haar auto en Piper wist wat dat betekende. "We kunnen wel met mijn auto gaan," zei ze. Dat dacht Piper al.
          "Helemaal goed," zei Piper bevestigend. Ze deed haar handtas even over haar andere arm en volgde Caroline naar de auto om dan in te stappen. Hier gingen ze! Ongelofelijk hoeveel zin ze er in had. Caroline reed dan ook richting het centrum en wanneer ze er waren, wat al vrij snel was, parkeerde ze haar auto.
          "Let's go!" zei Caroline enthousiast, waarna ze uit haar auto stapte. Piper volgde haar voorbeeld en kreeg een brede grijns op haar gezicht door Caroline's enthousiasme. "Dus waar zat jij aan te denken? Iets speciaals voor vanavond of hou je het simpel?" vroeg Caroline dan, waarna ze al richting de winkels liep.
          "Wel..." begon Piper, die naast Caroline liep en haar ondertussen aankeek. "Ik weet het niet goed. Eerst dacht ik misschien aan iets dat toch wat opvallend kan zijn, maar aan de andere kant..." Ze pauzeerde even om goed na te denken. "Ik sta gewoon niet graag in het middelpunt van de belangstelling, dus ik denk dat ik gewoon voor simpel, maar chique ga. En jij? Zat jij aan iets specifieks te denken? Iets met glitters en veel blingbling of toch niet?" Piper grinnikte even stilletjes.

    [ bericht aangepast op 16 aug 2017 - 14:21 ]


    16 - 09 - '17

    Benjamin 'Ben' Declan Whithead

    28 Years | 4356 | Home | Alone

    Toen Ben Charlie haar leeftijd was, wat klonk het oud als hij zo dacht, ging hij eigenlijk nooit uit. Het was totaal niet als of hij zulke dingen niet wou, maar het hoorde er gewoon helemaal niet bij waar hij vandaan kwam. Ben was opgegroeid in waarschijnlijk één van de meest streng katholieke dorpjes die je je ook maar voor kon stellen en als je ook maar een beetje uit de bocht vloog leek het hele dorp wel teleurgesteld in je te zijn. Je hoorde altijd perfect op het paadje te lopen en zelfs drank leek hier een groot taboe te zijn. Het leven op de aarde was niet gecreëerd voor genot volgens hen, het leven hier was gecreëerd om er voor te zorgen dat je later een beter plekje had. Bullshit, vond Benjamin en daarom had hij het allemaal ook zo ver mogelijk achter zich gelaten letterlijk en figuurlijk. Hij was zo ver mogelijk gevlucht, maar de gedachten aan zijn 'vorige' bestaan duwde hij vaak ook zo ver mogelijk van zich af zelf al was het niet altijd slecht geweest.
    'Ja?' zei Charlie toen, iets wat Ben weer uit zijn gedachten haalde, hij keek de jongedame aan en knikte. 'Hmh.. That sounds really good, to me. Ze hebben een nieuwe club geopend, Carmen zei dat het echt de place to be is en het is maar 20 minuten rijden.' vertelde Charlie Ben, iets wat er voor zorgde dat Ben nerveus op zijn onderlip beet. 'Dus hoe klinkt dat...' vroeg Charlie hem. 'Ehm, ja komt Carmen daar zelf niet dan?' vroeg Ben, hij had er een hekel aan om het over het feit te hebben dat ze niet samen gezien konden worden. Het voelde als of hij zich voor Charlie schaamde, maar dat was niet wat het was, het bleef gewoon haar leeftijd wat dwars zat.
    'Maar oké..' zei Ben omdat hij toch het onderwerp naar iets anders wou veranderen sinds ze nu de discussie zouden moeten hebben hoe ver 'veilig' was een sicussie waar hij helemaal geen behoefte aan had. 'Heb je nog andere plannen voor vandaag?' vroeg hij de jongedame. 'Je hoeft niet naar die jongen, wat is zijn naam ook alweer... die met die wilde krullen.' Ben wist dat het Charlie haar beste vriend was, maar toch had hij het niet zo op de jongeman toen Ben hem nog les gaf was hij nou niet bepaald 'aardig' geweest. Natuurlijk hoorde Ben professioneel te zijn en het niet persoonlijk te maken, maar toch voelde het persoonlijk ofzo. 'Anders kunnen we wel iets leuks doen in de straal van 10 meter van deze plek als het niet minder is.' zei Ben lachend.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Jonathan “John” Reyes
    41 || 4355 || In his kitchen



    Na een aantal minuten gebeurde er nog steeds niet veel op straat, wat me toch het idee gaf dat het nog net te vroeg was voor de meeste mensen. Het is ook veel te vroeg, ik weet niet eens waarom ik nu wakker ben. Hmh.. Als ik nou zo iemand was die twaalf uur slaap kon krijgen ongeacht hoe laat het was, dan kon ik nog het buurtfeest missen. Of ik moet het eeuwenoude excuus gebruiken dat ik ziek ben, zou dat nog werken? Veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want een bekende stem verstoort mijn gedachtes.
    ‘Goedemorgen,’ langzaam draai ik me om en knik stilletjes, waarna ik kort kijk naar de bruine zakken op tafel. Boodschappen, nou dat is al een zorg minder. Traag zag ik mijn vrouw op me aflopen, waarna ze een kus op mijn wang drukte en me hoopvol aankeek. Nu gaan we het krijgen. Of ze gaat me een heel groot iets vragen of iets wat teveel is voor de vroege ochtend. ‘Zou je mee kunnen helpen met de boodschappen? Nu je toch wakker bent.’ oké dat viel mee. Ik knik en neem een laatste slok van mijn koffie. Nog een keer kijk ik naar haar en zie de glimlach op haar lippen. 'Ja.. Is goed..' mompel ik en geef haar een korte, kleine glimlach waarna ik me langzaamaan naar buiten begeef. Ondertussen vis ik mijn sigaretten van het kastje in de gang en steek er een op, waarna ik verder loop naar de auto. Hier pak ik de laatste zakken en sla de kofferbak dicht, waarna ik me met volle handen weer naar binnen begeef. De deur duw ik achter me dicht met mijn voet.
    In de keuken zet ik de tassen bij de anderen neer en laat mezelf op een van de stoelen zakken. 'Ik weet niet of ik het kan redden vanavond.. Volgens mij wordt ik echt ziek..' mompel ik en neem nog een hijs van mijn sigaret. Wat? Niet geschoten is altijd mis toch? Als ik het zo kan vermijden..


    El Diablo.

    Byron Rhys Vazquez

    De hitte was al vroeg komen opdagen die ochtend.

    Voor iemand als Byron, die persoonlijk een wintermens was, was de warmte als een zeurende pijn. Hoe warmer het werd, hoe meer zijn humeur achteruit ging en als hij, zoals die ochtend, ook nog eens door de zon zijn bed uitgejaagd werd, was de maat al helemaal vol. Gelukkig had hij deze dag vrij van zijn werk.
    Zoals vaker op zulk soort dagen verborg Byron zich in zijn huis waar hij het gedurende de dag donker hield om het zo koel mogelijk te houden binnen. Hij stond echter op het punt om zich naar buiten te wagen voor een afspraak die hij had gemaakt. Eerder die dag had een jongen, Joey, hem gebeld met de vraag af te spreken. Waar het over ging, had de jongen niet gezegd. Desalniettemin had Byron toegezegd en was zich op het moment aan het klaarmaken.
    Een aantal weken geleden had Byron zijn kaartje aan Joey gegeven, na hem tegengekomen te zijn in de supermarkt en hij had gezegd dat hij maar moest bellen als hij iets nodig had. Byron had echter niet verwacht dat de jongen ook echt zou bellen, daarom was hij ook verrast toen hij dat wel had gedaan.
    Voordat hij wegging vulde hij de waterbakken van zijn honden nog wat bij en gaf ze een snoepje. Nadat hij zich had aangekleed in een lange broek en een V-hals, sloeg hij de voordeur achter zich dicht. Het adres wat de jongen had gegeven was gelukkig niet ver weg, hij woonde blijkbaar in dezelfde straat als Byron. Toch heeft Byron hem maar één keer gezien in de tijd dat hij hier woonde, en dat was ondertussen al een aantal jaar.
    Langzaam slenterde Byron over de straat, zich van schaduw naar schaduw verplaatsend om zoveel mogelijk koelte op te vangen die de schaduwen gaven, al was dat niet veel. Al snel kwam het huis, waar hij al vaak langs was gereden, in zicht. Terwijl Byron aanbelde, vroeg hij zich af wat Joey van hem wilde.

    [ bericht aangepast op 17 aug 2017 - 16:55 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Charlie Davina Hamilton
    16 || 4349 || Bens kitchen || Outfit + Shoes



    'Ehm, ja komt Carmen daar zelf niet dan?' vroeg hij en hij beet op zijn lip. Ik zucht zachtjes en streel zachtjes over zijn wang met mijn duim. Ik begreep hem wel, soms was het behoorlijk tricky om dit allemaal geheim te houden. Maar het moest, niemand zou het accepteren. Misschien als ik 18 was, misschien. Ik ga er eigenlijk niet echt vanuit gezien iedereen judgy as hell is. Ik wou er eigenlijk niet aan denken. Het voorzichtig zijn ging eigenlijk al vanzelf, wat ergens best raar was. 'Mwah.. Zo nu en dan. Ze is meer een café type.. En ze heeft veel ochtenddiensten laatste tijd dus ze gaat sowieso niet vaak uit..' zeg ik en haal lichtjes mijn schouders op.
    Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en kijk wat op als hij weer praat. 'Maar oké.. Heb je nog andere plannen voor vandaag? Je hoeft niet naar die jongen, wat is zijn naam ook alweer... die met die wilde krullen.' ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Zover ik weet nog niet. Ik weet niet of Joey me nodig gaat hebben vandaag. Tot nu toe nog niet.' zeg ik en neem een laatste hap van het kaneelbroodje in mijn vrije hand, die ik vervolgens ook om zijn nek heen sla. 'Anders kunnen we wel iets leuks doen in de straal van 10 meter van deze plek als het niet minder is.' zei Ben lachend. Een lach rolt over mijn lippen en ik haal mijn schouders op. 'Wat had je in gedachten?' vraag ik hem en plaats wat zachte kussen in zijn nek, een kleine glimlach op mijn lippen. Ik vond alles wel best, zeker als het niks met het feest te maken had en zeer zeker als het met Ben was. 'I'm fine with anything.' zeg ik vervolgens en leun wat tegen hem aan.



    El Diablo.


    GREYSON MOZART CLARK

    Happy father and loving boyfriend


    ‘Oh hou je mond, ik had beter niets kunnen zeggen, je ego is al groot genoeg.’ Had Nora nog plagend gezegd terwijl ze haar tong uitstak, als ik de kans had om mijn ego te strelen, dan nam ik die met beide handen aan. Het was niet dat ik zo'n grote egoïst was, ik haf Nora soms te veel haar zin zoals nu, maar voor de vrolijke grijns om haar lippen deed ik het. In de auto was het behoorlijk rustig geweest, na wat gekir van kit na dan, maar over het algemeen kon ik de rust bewaren in de auto. Er zijn wel meerdere momenten van chaos geweest in deze auto en al zeker wanneer Nora aan het stuur zat, ik zweer het je, de dame had een beschermengel dat ze nog geen auto-ongeluk heeft gehad.
    Bij mijn vraag over West leek Nora te knikken. ‘Ontzettend goed, die jongen werkt zich echt uit de naad... Ik verwonder me er soms over hoe hij het weet te combineren met zijn kinderen. Ik heb jou, maar hij is alleen...’ ik knikte begrijpend, ik was blij voor haar dat ze een collega had in de buurt en West leek me een aardige man, maar het moest vast wel zwaar voor hem en zijn kids zijn om alles wat te combineren.
    Nadat ik Nora had verteld zo naar het park te gaan met de kids -oké snow is een hond, maar voor mij is hij een grote baby - vroeg ik haar of ze nog iets wilde van de markt. ‘Misschien wat nectarines?’ glimlachte de blondine waardoor ik naar haar terug glimlachte en haar kus teder beantwoorde. "Komt in orde, je mannen zullen de klus wel klaren." zei ik met een knipoogje waarna ik Nora nog een liefdevolle kus haf vooraleer ze de wagen uit zou stappen. "Tot Vanavond babe." grijnsde ik waarna ik nog na keek hoe de blondine uitstapte en zich naar de dierenartspraktijk begaf. Ik wuivde haar nog na waarna ik uit de parkingspot reed en richting het centrum reed. Eens ik daar was haalde ik eens mijn mobiel boven.

    To Daniel: 'Hey ! Heb je nog wat nodig van de markt voor de bbq vanavond? Desnoods kan ik wat voor je meenemen -G

    To Ben : 'Sup man, kom je naar het buurtfeest vanavond? Ik heb een nieuw soort bier gevonden die we eens moeten uitproberen -G


    Na deze berichten verstuurd te hebben, ging ik de auto uit en wist ik Kit in zijn kinderwagen te krijgen en Snow aan de leiband om zo mijn ochtendboodschappen te gaan doen.






    Josué ‘Joey’ Ryder Diaz

    Stalker, At Aunties House, with Byron


    Wat verveeld zat ik naar de vele foto's van mijn camera te kijken, vele prentjes waarvan ik geen enkel ook maar wilde verwijderen, hoe crappy de kwaliteit ook, want soms waren dit soort foto's de besta als ze eenmaal op print stonden. Echter de reden dat ik mezelf amuseerde door als een volle zak aardappelen op de bank te liggen, was dat ik zat te wachten op iemand, Byron om precies te zijn. Eigenlijk kende ik hem niet zo goed, naast het feit dat hij er cool uitzag en politieagent was had ik nog nooit echt een groot gesprek gehad. Nu ja wel die ene keer in de supermarkt, ik had ruzie met een dame aan de kassa die me veroordeelde voor diefstal, iets wat ik die dag echt niet had gedaan. Echter weigerde ik mijn rugzak aan die wrokkige dame te geven - de spullen zijn nogal privé en ze had het recht niet om me zo te beschuldigen. - Maar Byron kwam ertussen in, ik kreeg mijn gelijk en ik had dan een kort gesprek gehad met de man die in dezelfde buurt als mijn tante woonde. Hij had me zijn kaartje gegeven voor iets, dus ik dacht ik waag mijn kans maar.
    Nu, de reden dat ik Byron had opgebeld was eigenlijk omdat ik een nieuwe slaapplek zocht, ik was het eergisteren afgetrapt bij het opvangtehuis waardoor ik eigenlijk op straat stond. Ik had een discussie gehad met één van de begeleiders daar en had haar overtuigd dat mijn tante haar eigen huis had waar ik kon verblijven zo lang ik wilde, echter was dat natuurlijk gelul geweest.
    Tante Caroline was een lieve dame en ik waardeerde alles wat ze voor me deed, maar ze woonde zelf bij een 'vreemde' in, waardoor ze zich opgeofferd had om desnoods in de sofa te slapen als ik eens kwam logeren. Ik kon haar toch onmogelijk vragen om bij haar en Alexander in te wonen? Daarbij haf die Alex me de kriebels en bleef ik liefst zo ver mogelijk uit de buurt. Aan Charlie kon ik het ook niet vragen, nadat Daniel me betrapt had op foto's maken. Long story short ik was daar ook niet welkom. Jem kende ik al iets langer doordat hij professioneel fotograaf was en ik hem vaak om tips vroeg, maar hij woonde hier pas net dus dat kon ik ook niet maken, en vandaar dat Byron nog als optie overschoot. Natuurlijk zou ik hem ook heel deze rommelboel dat mijn leven is niet gaan vertellen, maar misschien een ingekorteversie, daarbij was hij politie en zou liegen ook niet helpen.
    Eens de deurbel ging, schoot ik op van de sofa en plaatste mijn camera veilig weg vooraleer ik naar de voordeur ging en deze met een grijns opendeed. " Hey ! Momentje ik kom zo. " zei ik waarna ik vlug mijn mobiel van de tafel griste en buiten ging , de voordeur toeslaand.
    "Zin in een wandeling?" echter voordat Byron kon antwoorden liep ik al de oprit van het huis af en wachtte rustig op de stoep totdat hij naast me stond. Gezien Alexander vast nog binnen was vond ik het maar beter om dit buiten het huis te doen, daarbij wilde ik niet dat Byron zou denken dat ik het al goed had in dat huis - oké ja ik had het wel goed gehad bij mijn tante, maar wilde niet dat ze wist dat ik het had afgetrapt bij het opvangtehuis- " Best grappig eigenlijk dat je ook in Wisteria Lane woont, hopelijk stoorde ik je niet vandaag?" vroeg ik hem terwijl ik even in mijn jaszakken grabbelde en een pakje sigaretten tevoorschijn haalde waarvan ik eentje tussen mijn lippen stak en hem ook één aanbood.

    [ bericht aangepast op 18 aug 2017 - 8:48 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH