[RPG • 150] American Device - Speeltopic - Speeltopics

A M E R I C A N D E V I C E THEY NEED HELP, EVEN THOUGH THEY DON'T SEE IT. Het is rond 9:00. Het begint op het moment dat iedereen bij het ontbijt hoort te zijn, ochtend dus. Sommigen zijn nog in hun slaapkamers, de vroege vogels zitten al klaar. Het is de eerste maandag van de maand, dus je zou je ook nog eens een keer moeten melden bij de psychologe. Ik wens jullie veel succes en plezier, ENJOY!

---

''With all due respect, which is none...''

Mt.

---

Aan niets denken is ook denken.

Carneliana ❝Red Head❞ Blackwood
Fc: Ebba Zingmark | Outfit | Alone | Reading

I N N O C E N C E

Een streepje zonlicht scheen de kamer binnen, het was ochtend. Buiten gingen de deuren open, dat kon je vanaf hier al horen. Het was tijd, de drukte begon. Voorzichtig haalde ik de zachte deken van mijn lichaam en wreef ik de slaap uit mijn ogen. Ik bekeek de witte ruimte, spierwit. Er stonden bloemen die Willem en Quinn haar hadden gegeven op het nachtkastje, allang dood. Ik had ook nooit bedacht ze water te geven, waarom? Bloemen die je kreeg van degene die je het meeste haat, dan zijn ze niet waardevol. Ik stond op en liep op mijn tenen naar het raam. Met mijn vingertoppen schoof ik het gordijn opzij, zodat het lichtstreepje groter werd. De velden waren nog leeg, nog niemand had het in zijn hoofd gehad om alvast buiten te gaan sporten. Mijn buik knorde, een teken dat ik honger had. De kleren die ik gister had klaargelegd, lagen nog perfect waar ik ze had neergelegd. Een netjes, opgevouwd stapeltje. In mijn rokje voelde ik me goed, en na een paar pirouettes gedraaid te hebben was het echt tijd om de trap naar beneden te nemen. Voordat het zo ver kwam nam ik toch mijn boek mee, dan hoefde ik niet meer terug te lopen. Kalm ging in beneden aan de tafel zitten. Ik had al verwacht dat ik alleen zou blijven zitten, hoe kan het ook anders? Ik kon niet tegen te veel mensen, en nee... Ik wou er nu niet aan denken. Ik sloeg mijn boek open op pagina 172, hoofdstuk 9. Tijd om de tijd te doden. ,,I'm scared to get close, but I hate being alone.''

[ bericht aangepast op 7 juli 2017 - 22:13 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Misha Ilian Ivanov

Vandaag was niet Misha zijn dag, had hij besloten. De jonge Rus lag nog in bed, al wist hij ergens wel dat hij er ooit uit zou moeten komen. Ontbijt zou geserveerd worden om –. Wat jammer nou, hij was spontaan de tijd vergeten.. Hij wist wel degelijk dat het rond ergens nu zou moeten zijn maar hij had, impulsief als hij was, besloten dat het voor hem geen goede dag zou worden en was dus in bed blijven liggen. Het leek hem een goed plan om er maar de hele dag in bed liggen van te maken. Het was een van zijn humeuromslagen, dat hij zich op zich wel goed voelde in de ochtend, maar zodra hij uit bed wilde komen, protesteerde zijn geest toch en sloeg het om naar depressieve gedachten. Misschien kwam het dat het die ene eerste maandag van de maand was. Dan moest hij naar de psycholoog, en die wilde hij voor het liefst zo lang mogelijk ontwijken. Hij wilde liever naar Thaddeus gaan, niet alleen omdat hij een man was, maar ook omdat hij hem vertrouwde.

Hij trok de dekens helemaal over zich heen. Hopelijk zou niemand hem komen storen. Dit was zijn kamer, dus wie zou er binnenkomen? Zou er iemand hem missen? Hmm.. Even dacht hij aan Cecile, zijn gekke bestie. En ook aan Emily, die kon hem ook gebruiken. Hij wilde er voor beiden zijn, voor de een om lol te maken, voor de ander om mee te praten. Maar hij wilde van geen van beiden –van niemand- dat ze hem zo zouden moeten zien. Hij wilde dat niemand erachter kwam dat de vrolijke jongen ook zo zijn mindere buien had, dus verdween hij. Hij zou pas terugkomen als hij zich wat vrolijker, wat meer zichzelf zou voelen. Maar helaas wist hij dat zijn buien soms lang konden aanhouden. Normaal gesproken trok hij zichzelf daaroverheen en zette een vrolijk masker op totdat de vrolijkheid vanzelf weer zou terugkomen.

Maar vandaag was anders. Vandaag hoorde je naar die psycholoog te gaan, dat vond hij maar niets. Liever lag hij dus in bed, al zijn problemen ontwijkend, met de dekens over zich heen getrokken en starend naar het plafond. Hij probeerde vlekjes te ontdekken, maar het plafond was best schoon. Hij keek niet hoe laat het was. Hij hoopte dat de tijd snel zou verstrijken. Zin in eten had hij niet, dus lunch zou hij ook wel kunnen overslaan naar zijn idee. Hij draaide zich om in bed en legde zijn hoofd op zijn kussen. Slapen kon hij al lang niet meer, hij was klaar wakker. Maar hij zou zeker niet zomaar uit dit bed komen.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Ik kan niet anders dan zachtjes kreunen als ik mijn eigen gezicht onder ogen weet te krijgen op het moment dat ik mijn kijkers op de spiegel richt. Ik zag er nog ernstig uit dan normaal gesproken het geval was — mijn kijkers waren rood met daaronder donkere cirkels en mijn lokken stonden alle richtingen op. Dat laatste kon verholpen worden, gelukkig — zo zou ik in geen honderd jaren bij het ontbijt verschijnen. Nadat ik me heb aangekleed en mijn haar enigzins normaal heb gekregen, loop ik mijn kamer uit naar beneden. Mijn blik laat ik rusten op het roodharige meisje aan tafel die is weggedompelt in een boek. Gefrusteerd dwing ik in gedachten mijn stem om 'goedemorgen' te zeggen, maar meer dan een onverstaanbare fluistering komt er niet over mijn lippen. Sinds ik hier ben gekomen heb ik nog nooit één woord tegen iemand gezegd, zelf tegen de psycholoog lukte het me niet om ook maar iets te vertellen. Verstandig ga ik twee stoelen van haar vandaan zitten zodat ik niet meteen contact met haar hoef te maken. Ik irriteer me aan het feit dat mijn handen zachtjes trillen en om dit feit te verbergen voor het meisje die twee stoelen naast me zit, leg ik mijn handen op mijn schoot. Hoewel ik vrijwel altijd lichtelijk nerveus ben0, werkt het feit dat dit de eerste maandag van de maand is en ik me dus moet melden bij de psycholoog, niet echt mee om mezelf meer ontspannen te laten voelen. De vrije tijd hier was prettig, al heb ik de meeste tijd doorgebracht in bed of op de bank in het gezelschap van een boek. Hoewel ik me alles behalve ontspannen voel, probeer ik rust uit te stralen. Ik ga even verzitten en veeg dan een pluk haar voor mijn ogen vandaan.

---

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

Mt, reageer geen idee wanneer haha

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Emily Alice Johnson
Depressed • Fc: Alice Vink • 17 years old • Talking to: Misha

---

      Die morgen voelde Emily zich alles behalve op haar gemak. Ze was erg onrustig en de stemmen in haar hoofd leken naar elkaar te schreeuwen wat zorgde voor een onbeschrijfelijke hoofdpijn. Nu had ze twee opties, hier in bed blijven liggen en iedereen zou door hebben dat er iets met haar aan de hand was, of ze zou opstaan en naar de ontbijttafel lopen om hier rustig net als iedereen hun ontbijt op te eten. Niet dat iemand hier echt van genoot het was meer iets dat je deed om geen aandacht te trekken.
      Toch besloot Emily geen van beide te doen, ze stond op met haar barstende hoofdpijn en schreeuwende stemmen en wist zich zo goed mogelijk aan te kleden wat betekende een zwart rokje en een zwarte trui erop die ze zonder erbij na te denken tot ver over haar polsen trok en zorgde dat hij niet omhoog zou springen. Doordat ze de mouwen tot zover vast had sprong het shirtje iets omhoog waardoor een randje van haar buik zichtbaar was. Onzeker liep ze naar de kamers aan de ander kant van de ruimte, de meeste jongens zaten daar en ze had nog niet besloten wie ze precies een bezoekje wou brengen. Al wist ze dat het volledig tegen de regels was. Nu stond ze dus tussen twee kamers in die van Misha en Keith. Hoe graag ze ook bij Keith in de buurt was, hij was niet degene bij wie ze nu wou zijn. En dus liep ze zonder te kloppen de kamer van Misha binnen en keek hem met een donkere blik aan. De stemmen in haar hoofd waren stil, dit joeg haar meer angst aan dan het moment waarop ze aan het praten waren. Want als ze stil waren was er iets waar ze zich niet mee wouden bemoeien. Ze zuchtte luid en nam plaats op zijn bed.
      'Ik wil hier weg, ver weg waar ze me niet meer kunnen vinden' ze keek uit het raam en zoals wel vaker gebeurde leek haar geest zich te verplaatsen en verbeelde ze zich hoe het zou zijn buiten de muren, maar vooral hoe het zou zijn als ze niet vast zou zitten aan een lichaam. Als ze vrij kon zijn, gaan en staan waar ze wou willen en niets fout was. Zodra ze haar blik van het raam aftrok lag ze echter weer op het bed van Misha met een kansloze blik en antwoorde een stemmetje in haar achterhoofd op de vraag die door haar hoofd dwaalde "alleen de dood zal je redden."

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

MT.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit

❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞

Cecil werd die ochtend vroeg wakker, en dat kwam niet alleen door de zon die buiten scheen. De stemmen in haar hoofd leken nog te slapen, maar toch kon ze het briefje boven haar bed niet negeren: NEEM JE PILLEN. Ze besloot het toch maar te doen, maar ze bleef super-enorm-happy. De jongedame had namelijk iets super geniaals gepland voor haar en Misha, een idioot plan die alle andere idiote plannen zou kunnen onderscheiden. Ze was er helemaal van in haar nopjes, tot dat ze merkte wat voor dag het was. De eerste maandag van de maand, #&$#@$%. Dat haatte haar beste vriend, en dan was hij nooit instaat om iets super geniaals te doen. Cecil kende hem, ze moest iets doen. Toen ze naar beneden ging was het eerste waar ze naar toe ging de balie. De vrouw die er meestal stond was er toen nog niet, maar de bak met suikerklontjes stond klaar. Ze keek voor de laatste keer goed om haar heen, en pakte een suikerklontje. Al snel verdween die in haar mond, en daarna nog een tweede en een derde. Al snel pikte ze de hele suikerklontjes bak en rende ze naar de kamer van Misha, waar ze zonder pardon naar binnen ging. Ze glimlachte toen ze Emily en Misha in de kamer zat zitten. 'Stoor ik?'

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 15:58 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Carneliana ❝Red Head❞ Blackwood
Fc: Ebba Zingmark | Outfit | Talk to another boy two chairs further down | Reading

I N N O C E N C E

Ik zat in alle rust te lezen, en negeer eerst de dame die langs komt. Al snel komt er weer iemand, een jongen dit keer, de zaal binnen. Onbewust laat ik mijn ogen over hem heen gaan, hij droeg leuke kleren. Ik besluit terug te gaan naar mijn boek, maar het lukt niet. Ik raak weer eens afgeleid. Hij wil iets zeggen, maar er komt weinig uit zijn mond. Ik kon uit zijn liep bewegingen opnemen dat het iets van goedemorgen zou zijn, dus zei ik het zachtjes terug. Een zachte, korte 'goedemorgen,' vloog tussen mijn lippen door. Toen besloot ik mijn aandacht terug op mijn boek te vestigen, maar ik hield me voor om de jongen toch in de gaten te houden. Hij loopt naar twee stoelen verder op, rent hij nu voor me weg? Opnieuw probeerde ik me voor te houden geen aandacht meer aan hem te besteden. Mijn ogen vlogen over de woorden, maar een geluid van iemand die zijn handen op zijn schoot legt leidt me af. 'Is er iets?' ,,I'm scared to get close, but I hate being alone.''

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 16:26 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Hij draaide zich rustig om in zijn bed. Vandaag zou een dag in bed zijn, dit stond zo vast als de val van de Berlijnse muur. Hij lag er al een tijdje, maar plots hoorde hij de aanwezigheid van een ander figuur. Wie was er zomaar zonder toestemming in zijn kamer gekomen? Dat had hij niet verwacht. Meteen schoot hij omhoog en deed de dekens voor een deel van zich af, zodat hij de andere persoon kon zien. Hij was dan wel depressed, net zoals Emily, dat kon hij aan haar zien, maar hij toverde een glimlach tevoorschijn. Hij wilde niet dat anderen zouden weten hoe depressief hij kon zijn, dus glimlachte hij altijd naar alles en iedereen, ook al wilde hij het liefst een mes in zijn huid zetten. De vrolijkheid was gemaakt, maar hij vrolijkte wel degelijk een beetje op van Emily. ‘Emmy! Wat doe jij hier op deze klote dag?’ vroeg hij aan haar met een vrolijke glimlach.

Hij bestudeerde haar gezicht. Hoewel hij geen gedachten kon lezen, wist hij wel dat het mis was. Het ging niet goed met zijn vriendin. Ze had zo’n duistere blik in haar ogen dat hij het er koud van kreeg, ook al had hij nog dekens over zich heen. ‘Kom bij me liggen’ zei hij en hij trok haar het bed in en sloeg de dekens over hen heen. Het was maar een eenpersoonsbed, maar het liefste trok hij iedereen er in, want hoe meer mensen, hoe meer vreugd.

'Ik wil hier weg, ver weg waar ze me niet meer kunnen vinden' Hij zuchtte en sloeg een arm om haar heen en ging wat dichter tegen haar aan liggen. ‘Ach Emmy, dat wil je niet echt..’ ‘Zijn het de stemmen weer?’ vroeg hij zachtjes aan haar. Ze moest weten, dat ze aan hem alles kon vertellen. Hij kon alles hebben en begreep ook als geen ander de depressieve stemming van haar, al zou hij haar dat niet zomaar vertellen. ‘Maar ik snap het.. Ik zou hier ook niet willen zijn’ Hij keek haar aan, dit keer niet met een glimlach, maar meer hoe hij zich op dit moment voelde. Ze mocht ook wel weten dat hij een slechte dag had. Hadden dat er niet meer vandaag, met de dag des doods van de psychologen?

Hij probeerde de stemming beter te maken, zoals hij altijd wel probeerde, ook als hij zich kut voelde. ‘Oeh, weet je wat, laten we ontsnappen!’ zei hij enthousiast. Hij maakte een gebaar met zijn handen. ‘Dan maken we een meesterlijk plan en gaan we samen reizen, ver weg van dit krot’ hij glimlachte naar haar en in zijn ogen lag een ondeugende blik. Hij wilde dit serieus proberen, want impulsief als Misha was, nam hij dit idee zeer serieus en dacht hij niet aan de gevolgen.

‘Psst, ik had trouwens bloemen gekocht voor Cecile, voor onze vriendschap. Zullen we straks even kijken hoe ze erbij staan?’ vroeg hij aan Emily. Hopelijk vrolijkte dat haar een beetje op. Hij wilde ook weten dat de bloemen bekeken werden en Cecile haar gezicht zien bij de bloemen. Hij had ze prominent in de woonkamer gezet. Natuurlijk had hij wel toestemming gekregen voor het kopen van die bloemen en kreeg hij niet veel geld mee, zodat hij niet iets anders, als lolly’s maar vooral een mes, kon kopen. Hij had de allermooiste bloemen speciaal bij elkaar gezocht en er een handmatig boeket van gemaakt. Aan het boeket hing een klein kaartje ‘Voor de allerliefste en gekste vriendin in de hele wereld, Cecile’. Hij wilde natuurlijk wel dat iedereen ze kon bewonderen, dus vandaar dat hij ze in de woonkamer had gezet. ‘Ik wil haar gezicht zien als ze ontdekt dat ze voor haar zijn’ zei hij.

Als je het over de duivel had, net toen hij even stil was ging de deur open en was daar Cecile. ‘Cecile!’ kirde hij enthousiast. ‘Kom er bij!’ zei hij en hij leunde over Emily heen om ook Cecile in het bed te trekken. Misschien was het nogal krap met zijn drietjes, maar het kon volgens hem wel. Net dan. ‘Jij stoort nooit’ had hij met een glimlach gezegd. Wat had ze in haar handen? Een hele bak suikerklontjes. Hij pikte er snel twee van en propte deze in zijn mond. Een bak ben en jerries was beter geweest, maar dit voldeed ook. Hij voelde zich nog steeds ellendig en zou zijn bed niet uitkomen. ‘Cecile, Emily en ik willen hier weg, reizen, ontsnappen hier dus, doe je mee?’ vroeg hij aan haar terwijl hij kauwde op het suiker. Hoewel Emily niet had ingestemd, deed hij dat maar voor haar.

[ bericht aangepast op 8 juli 2017 - 17:27 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Oke ik wijzig dit bericht nog in wat ik kan zeggen maar waar zijn jullie ongeveer?

---

Dieren zijn awesome

Emily Alice Johnson
Depressed • Fc: Alice Vink • 17 years old • Talking to: Misha

---

      Emily voelde zich klote en dat zwarte hol, kreeg met de seconde meer van haar te pakken. Hoe goed Misha haar ooit ook leek te begrijpen vandaag was het een van de dagen waarop zelfs hij niet eens dichtbij leek te komen. Haar ogen grepen een object in de kamer van Misha vast en besloten het niet los te laten. Ze reageerde dan ook maar half op zijn enthousiaste gedrag en kwam bij hem liggen, nog steeds zat haar blik aan het object vast gelijmd.
'Ach Emmy, dat wil je niet echt.. Zijn het de stemmen weer?’ met een stem vol begrip maar toch leek hij zo ver van haar af te staan alsof hij hier ter plekke alles aan het verzinnen was. Ze gaf dan ook geen reactie wat ervoor zorgde dat hij verder ging met zijn verhaal.
'Maar ik snap het.. Ik zou hier ook niet willen zijn’ alweer een begripvolle stem eentje die ze wel kom vermoorden. Ze wou geen begrip, mensen zouden haar moeten haten, ze heeft haar bloedverwant vermoord, haar eigen zusje. Ze is niet gek geworden, ze is gek geboren. Niet dat iemand het in dit huis wist, niemand behalve de psychologen, zelfs Misha, Keith en Cecile niet. Als ze het al aan iemand zou durven vertellen zou het op een briefje zijn bij haar eigen lijk, op zich nog geen heel gek idee. Toch schudde ik mijn hoofd en hield mijn blik op hetzelfde punt gericht.
'Niemand snapt me Misha. Ze zeggen dat het in mijn hoofd zit, maar zodra ik zeg dat alles in mijn hoofd zit snappen ze het niet' antwoorde ze met een stem vol van zelfhaat.
      'Oeh, weet je wat, laten we ontsnappen! Dan maken we een meesterlijk plan en gaan we samen reizen, ver weg van dit krot’ hij bedoelde het goed dat wist ze maar zijn enthousiaste stem gepaard met het domme idee liet haar haar vuisten ballen. Ze moest zich in bedwang houden haar handen niet op allerlei plekken op zijn lichaam te laten belanden. Haar nagel boorden zich door haar vlees heen en haar ogen werden zielloos terwijl ze zich naar hem omdraaide.
'Geweldig idee Misha, wat wil je de martelkamer als eindbestemming' in haar stem was geen greintje sarcasme te bekennen noch humor, het was als een monotoom gezoem waar woorden uit waren ontstaan.
Hij praatte verder over bloemen die ze had gekregen van hem en hoe hij haar gezicht wilde zien als ze erachter kwam, ze hoorde niet het hele verhaal, ging haar ook niet zoveel aan. Ze wou dat ooit iemand zoiets voor haar zou doen, maar tegelijkertijd zou ze het haten.
'Nou dat gezicht moet nog maar even wachten want ze staat voor je deur' mompelde ze zachtjes zonder dat hij het ook maar kon horen. Toch wist ze het altijd als ze in de buurt was, ze voelde haar energie, vreemd genoeg gezien ze te jaloers op de dame was om zich ook maar iets anders dan jaloers te voelen in haar nabijheid.
      De deur vloog open en daar stond ze, Emily gooide haar ogen naar boven toe en stond als de wiede weerga op, ze had geen zin in nog meer vrolijkheid. Ze liet de suikerklontjes zitten en negeerde ook de opmerking van Misha.
'Ik moet denk ik maar weer eens gaan' zei ze kortaf waarna ze zich omdraaide maar de stemmen haar weer overvielen, waardoor ze naar haar hoofd greep.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Het is ochtend en Fenne maakt zich klaar voor het ontbijt.
Vannacht had ze weer een droom over dingen die er waren gebeurt.
Ook al heeft ze nu Jack ze mist Mike de jongen die ze erg leuk vond nog steeds.
Als Fenne klaar is met zich klaar te maken loopt ze naar beneden en gaat ze zitten voor het ontbijt terwijl iedereen/bijna iedereen al aan tafel is.
Fenne praat verder met niemand en zit chagrijnig en verdrietig aan het ontbijt. Ze moet zelfs bijna huilen.
Dan krijgt ze weer een flashback van iets wat er was gebeurt.



Fenne liep door de gangen en jongens zaten haar weer te pestten.
'Fenne je bent waardeloos!' zei een.
'Vind je Mike nog steeds leuk? Hij had zelfmoord gepleegd als hij je ook maar voor 1 seconde leuk zou vinden. Vieze slet die je bent!' zei weer iemand.
Fenne voelde zich daardoor echt rot en durfde niks meer tegen hun te zeggen.
Toen kwam Mike langslopen en duwde iemand hem en haar naar elkaar toe waardoor ze bijna vielen en gingen heel veel jongens in een grote kring om hun heen staan terwijl iedereen zat toe te kijken.
Een zei: 'Vraag het dan aan Mike!'
Fenne was ook nog zo dom om het te vragen: 'Wat...Wat vind je van mij?'
De jongens duwde Mike naar Fenne en zeiden: 'Hij vind het gewoon leuk om je aan te raken.'
Mike zei verder niks.
Fenne moest nog net niet huilen en werd boos.
Toen ze uiteindelijk weg kon pakte ze de kans en ging ze gauw weg, maar op het schoolplein gingen sommige nog gewoon door.
'Mike vind je dus echt wel leuk. Ga dan naar hem toe! Hij wilt je! Hij wilt je heel erg graag *' zei een jongen.
Fenne pakte gauw haar fiets en de jongens zeiden nog wat en ze fietste huilend weg.

Fenne wilde huilen, maar niet aan tafel dus ze zette haar verdriet om in woede.
En ze keek Misha heel boos aan.
Ze was zo chagrijnig en door nog meer situaties die er waren gebeurt en doordat alles hoorde Fenne stemmetjes in haar hoofd:
'Je bent ook waardeloos!'
'Alles wat je doet is fout!'
'Je bent super dom en naïef.'
'Je verpest alles voor iedereen!'
'Niemand mag jou! En als ze zeggen van wel dan liegen ze!'
'Je verdient de pijn!'
'Maak er een eind aan!'

Ze barstte toch uiteindelijk in huilen uit.

---

Dieren zijn awesome

MT nog (:

---

everything, in time

Langzaam werd Keith wakker van het geluid van mensen die door de gangen liepen. Hij draaide zich om en rekte zich kort uit. Hij had naar gedroomd, het was heel vaag. Het was een donkere ruimte, en hij zat in een hoekje, hij kreeg een preek van iemand, een man. Hij dacht dat dat zijn vader zou moeten zijn maar hij kon geen gezichten zien. Hij schreeuwde naar Keith en hij kon zich niet bewegen. Hij stond op uit bed en liep richting de douche. Hij liet het water goed heet worden, hij spoelde al zijn zorgen van zich af. Even moest hij denken aan het auto ongeluk, dit had hij bijna iedere ochtend als hij ging douchen, omdat het regende toen het gebeurde. Keith was helemaal doorweekt toen hij uit de auto kwam, alle regen stroomde de auto in. Zijn huid werd rood van het hete water, dus hij besloot de douche weer uit te zetten. Eenmaal uit de douche deed hij meteen zijn haar. Hij trok zijn broek aan, een hemd, hij deed zijn horloge om en was ready to go. Hij sprayde nog even wat deodorant onder zijn oksels, en deed wat parfum in zijn hals. Hij liep zijn kamer uit richting de eetzaal. Hij bleef even staan in de deur opening, hij bekeek de eetzaal. Hij liep rustig naar een van de stoelen en nam plaats. Hij zag dat Fenne tranen in haar ogen had, hij had niet echt zin in Fenne op dit moment maar ze leek zich echt rot te voelen. "Gaat het wel met je?" Vroeg ik aan Fenne terwijl ze met traanoogjes mijn kant op keek. Ze negeerde me compleet. Ik pakte rolde met mijn ogen en pakte een broodje. "Dan niet hoor." mompelde ik. Ik sneed het broodje door en smeerde er wat boter op, om er vervolgens een plakje ham en kaas op te doen. Ik propte het broodje naar binnen, ik had 's ochtends altijd zo'n honger. Ik staarde een beetje voor me uit en tikte met de hand die ik vrij had op de tafel. Ik had echt zin in een sigaret. Ik peuterde aan mijn broodje, en at het laatste stukje op.

[ bericht aangepast op 9 juli 2017 - 12:22 ]

---

- thank you for existing -