×250× The Death Games × Speeltopic - Speeltopics

Rustig liep ik het laatste stuk van de bushalte naar het hutje waar ik me moest melden. Het liefst had ik gehad dat Marion me hier had afgezet, maar zij had belangrijke dingen op haar werk. Dus moest ik het zelf uitzoeken. Gelukkig was het ov goed en ondanks dat de dichtstbijzijnde bushalte een halfuur lopen was, vond ik het geen probleem om zo te moeten reizen.
'Wees alsjeblieft voorzichtig,' had Marion me nog gezegd voor haar vertrek. Ze was het niet eens geweest met mijn lust naar avontuur, maar het was haar niet gelukt me te overtuigen om thuis te blijven. Ik verveelde me te hard om de uitnodiging voor de Death Games te kunnen negeren. Ja, het kon gevaarlijk zijn, maar daar stoorde ik me niet aan. Ik had wel vaker in gevaarlijke situaties gezeten en had me er altijd wel uit kunnen redden. Daarnaast, het geld dat ik zou winnen als ik hier levend uitkwam, zouden we goed kunnen gebruiken. We hadden beiden een baan, maar erg breed hadden we het niet.
Al gauw kwam het blokhutje in zicht, maar daarnaast ook een groot elektrisch beveiligd hek. Hoe dichter bij ik kwam, hoe duidelijker het werd dat er heel veel stroom op moest zitten. Met een grote boog liep ik er omheen en naar het hutje om binnen een man achter een balie aan te treffen.
'Naam en ID-kaart graag,' vroeg de man toen deze me opmerkte en ik trok mijn ID-kaart tevoorschijn om vervolgens naar hem toe te komen. 'Rogier Brooks is de naam,' zei ik en gaf de man het kaartje. Hij controleerde alles gegevens en gaf me toen de kaart terug.
'Via de lift naar beneden graag,' zei hij en de glazen duur naast zijn bureau ging open. Eenmaal ik in de lift stond en deze naar beneden zoefde, voelde ik me toch even lichtelijk zenuwachtig. Ik had erg weinig informatie over dit spel gekregen en wist dan ook niet wat me te wachten stond. Voorbereiding was nauwelijks mogelijk geweest, het enige wat ik had gedaan was hardlopen. Een goede conditie zou vast wel van pas gaan komen. Maar was dat niet een deel van een avontuur, geen idee hebben waar je jezelf instort? Helaas was dat nou net één van de dingen die ik minder leuk vond aan avonturen, ik hield wat meer van zekerheid.
Eenmaal beneden stond er een man op me te wachten.
'U mag uw kleding en verdere bezittingen in een kluisje stoppen en dan van de rekken nieuwe kleding uitzoeken.' Weeral luisterde ik zonder tegenspreken naar de opdracht die me gegeven werd, al voelde ik me toch lichtelijk ongemakkelijk bij het feit dat ik in slechts mijn ondergoed voor deze man zou moeten staan. Was ik even blij dat ik geen vrouw was, dan zou het nog ongemakkelijker zijn. Of hij moest gay zijn. Ik hoopte nu even heel hard van niet.
Gauw stopte ik alles weg en keek toen de rekken door. Ik zag een vrij warm uitziende afritsbroek hangen en trok deze gauw en zonder aarzelen aan. Die dingen waren oerlelijk, maar wel hartstikke praktisch. Ze zaten ruim en mocht het opeens heel warm worden, dan kon ik er een korte broek van maken.
Verder ging ik ook voor warme, maar gemakkelijk zittende kleding. Een shirt, sweater en nog een jas pakte ik van de haken en trok ze aan. Als laatst pakte ik warme sokken en een paar wandelschoenen. Stevig, maar niet te zwaar. Mocht ik moeten rennen, dan wilde ik geen zware schoenen aan mijn voeten moeten meezeulen. Dat zou me zeker weten vertragen. Al mijn kleding had ik in de kleuren van het woud gekozen in de hoop zo min mogelijk op te vallen, moest ik mezelf verbergen. In mijn kledingkeuze probeerde ik met zoveel mogelijk rekening te houden en ik had het idee dat dit me wel aardig gelukt was.