×250× The Death Games × Speeltopic - Speeltopics

Welkom!

Ik had deze RPG een jaar geleden ook al gestart, maar toen kwam ik achter wat mankementen waardoor die relatief snel vast liep.
Het idee is echter in mijn hoofd blijven dolen, dus ik bedacht om het opnieuw te proberen.


Laat ik mezelf voorstellen. Ik ben jullie host dit jaar 'Lady Death'. Ja ik weet het, niet echt een originele naam. Who cares?

'The Death Games' is een glorieuze happening dat elk jaar gehouden word.
Het houdt in dat een tiental mensen zich inschrijven bij ons om zich vrijwillig over te leveren aan onze zorgen.
Wees behoed, onze zorgen moet je niet al te hoog in het vaandel nemen, want het heet niet voor niets 'The Death Games'. Wij zullen er enkel voor zorgen dat jij je de komende drie opvolgende dagen zeker niet zult vervelen.Lees de informatie goed door en als jullie verder nog vragen hebben, hoor ik het graag.


- Plattegrond van 'The Valley' komt binnenkort-


Een aantal regels:
- Elkaar helpen is toegestaan.
- Elkaar vermoorden is toegestaan.
- Elkaars creatuur vermoorden is NIET toegestaan.
- Delen in pakketten is NIET toegestaan.
- Meerdere inschrijvingen uit dezelfde familie is toegestaan.
- Vriendengroepen zijn toegestaan.
- Dingen meenemen vanaf huis is NIET toegestaan.

Dus nog even in het kort;
STAP 1: Schrijf je in.
STAP 2: Kies een object.
STAP 3: Ontvang je pakket.
STAP 4: Betreed 'The Valley'
STAP 5: Probeer te overleven.
STAP 6: Win.

Verdere procedure informatie word verstrekt aan de balie bij de start.

De prijzen zijn als volgt
- Meedoen is gratis.
- Bij overlijden : Niets.
- Enkel overleven : 100.000 euro.
- Overleven + Dood van het creatuur : 500.000 euro

Objecten waaruit gekozen kan worden: *Meerdere objecten zijn nog in de maak*


Bij het onderteken van een verklaring van dat je vrijwillig meedoet en de organisatie niet verantwoordelijk kan worden gesteld voor je dood vind je op een tafeltje ernaast het inschrijfformulier. Graag het volgende vermelden en bijvoegen;

Naam:
Leeftijd: 18+
Geslacht:
Nationaliteit:
Object:
Bijlage 1: foto + Verdere uiterlijke kenmerken:
Karaktereigenschappen:
Angsten {Wees gerust, hier doen we niet echt iets mee}:
Verleden / familie:
Sterke punten:
Zwakke punten:
Eventuele mededelingen:
Reden van meedoen:



Regels van de RPG



Deelnemers

Vrouwen

× Cornelia Eloïse Aisling × DreamerN × Nog even afwachten... (:
× Zoe Anthea Rhoda × WrittenWords × Grote Dennenappel × Treant/Ent
× Amber Garabi Parkinson × Sterrenregen × Pot met chocoladekoekjes × Krampus
× Lyrea Igantia Nalo × Caligosus × Spiegel × Bloody Mary
× Olive Emi Jackson × Olive × Zilveren kam × Banshee
× Gereserveerd voor choclaw
× Carol Jacobsen × ModernFamily × Lichtblauw Dagboek × Zombiefamilie Tinbar
× Christine Niven × Whitesnake × Kandelaar met drie kaarsen × Hellhounds
× Michaela Katharina Adler × Keneti × Hertengewei ×
× Yasmine Donica Cornwall × Sterrenregen × Glas rode wijn

Mannen

× Rogier Brooks × Stenenlikker × Wiskundeboek × Sfinx
× Josh Allen Gully × Reigns × Houten Fluitje
× Joseph Lloyd Dombrowski × ModernFamily × Speelset Mikado × Vampier
× Gereserveerd voor WizardnightM × Kroontjesveer × 3 Harpijen
× Gereserveerd voor Whitesnake ×
× Kristian “Kian” Matey Lane × Reflection × Vlindervleugels


Dossier van Creaturen < De laatste nog missende creaturen zullen zo snel mogelijk komen.
Praattopic


Informatie over de start van de RPG


Binnenkomst


Het object kiezen


Het ophalen van het pakket


Start in 'the Valley'


De Creaturen

[ bericht aangepast op 4 juli 2017 - 21:09 ]

---

Credendo Vides

---

P S Y C H O P A T H

In een oude, niet helemaal goed werkende auto kwam ik aan in... Tja, waar was dit eigenlijk? Het maakte niet uit hoe ver je om je heen keek, er was niks te bekennen van een stad, een huis, een weg - op degene die ik gebruikte na. Enkel de houten blokhut achter het ijzeren hek, dat hoog boven me uittorende. Nu was een vreemde situatie, of plek, niet geheel nieuw voor me, dus na een snelle blik om me heen te hebben geworpen, voor een mogelijke vluchtweg, stapte ik uit en liep de blokhut binnen.       Er waren al enkele mensen. Elk van hem nam ik in me op - nu zei uiterlijk me weinig, maar soms genoeg om diegene goed in te schatten. Een grijns speelde om mijn lippen, niemand ervan leek nog echt een sadist, maar hé, dat maakte het des te makkelijker voor mij, zelfs al zouden de personen hier nu ook weer niet echt zwak zijn. Helaas.       Er zat iemand achter een computer om de kandidaten aan te melden - vermoedde ik. Ik zou tenminste niet weten waarvoor anders, mensen hun nagels lakken? Een grinnik ontsnapte aan mijn lippen, toen ik eindelijk aan de beurt kwam. Oké, niet "eindelijk", ik was misschien gewoon wat ongeduldig. Misschien.       'Naam?'       'Olive Twist.' zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en ietwat wijdbeens ging staan, om een zelfverzekerde, misschien ook wel intimiderende pose aan te nemen. Uitlokkend. De man zocht op het scherm naar de opgegeven naam, maar enkel een frons verscheen op zijn gezicht.       'Er is hier geen Olive Twist. Wel een Olive Emi Jackson, bent u dat?' vroeg hij en keek me doordringend aan. Oh, tuurlijk, hier kwam het. Het namen-drama. Gezien Jackson op mijn paspoort stond, had ik me zo ingeschreven, omdat ik anders "geen persoon" was, niet dat ik dit anders wel was voor mijn gevoel, maar hé, de overheid dacht daar anders over.       'Jackson?' Ik deed alsof ik nadacht. 'Waarschijnlijk wel, vast een foutje bij het inschrijven dan.'       De mans vingers gleden over het toetsenbord, waarschijnlijk om me aan te melden. De glazen deuren schoven open, door het geluid was mijn blik er meteen op gevestigd. 'Verdere instructies zijn beneden.' zei de man kortaf, de vriendelijkheid die hij bij de vorige mensen had getoond, was bij mij opslag verdwenen. Natuurlijk was ie dat, maar goed. Ik liep naar de lift en stapte in, om naar beneden te gaan. Red like blood, blue like the ocean, and black like... The black hole in my chest? Or something like that

[ bericht aangepast op 4 juli 2017 - 21:12 ]

---

obsessive rage

{Oké, het is veranderd in een man, een link naar een foto van hoe hij eruit ziet staat onder het kopje 'Binnenkomst' bij informatie.}

---

Credendo Vides

Michaela Katharina Adler Micha, Ela, Monroe, Madonna × Outfit De kleine auto rammelde toen Michaela haar collega en dierbare vriend Jace een kus op de wang gaf en uitstapte. Ze was dankbaar dat hij haar wegbracht, immers had ze zelf geen auto. Rustig liep ze het blokhutje in, maar niet voordat ze haar zusje nog een laatste berichtje gestuurd had. Binnenkort gaan we samen opzoek naar de beste universiteit, ik hou van je xxx. Simpel, een beetje cliché ook. Maar ze had al echt afscheid genomen van haar zusje, dit bericht was meer voor haarzelf. Ze was niet bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Michaela was een zelfverzekerde vrouw, soms zelfs een beetje te zelfverzekerd. En zo ook nu gooide ze haar telefoon terug in haar tas en ging ze kalm de deur door, in haar normale heupwiegende loopje.       Het was duidelijk wat ze moest doen en dus haalde ze haar identiteitsbewijs uit haar tas terwijl ze naar de receptie liep. "Goedendag," sprak ze met een beleefde glimlach rond haar lippen. "Michaela Adler."       De man knikte en richtte zich op de computer. Ze wachtte geduldig, ze was dit gewend, de processen voor de rechtszaal duurden langer. "Welkom," sprak de man al snel. "Alles klopt. Je mag doorlopen door de glazen deur. Verdere instructies volgen."       De glazen deur waarover hij sprak opende zich. Michaela bedankte de man en vervolgde dit maal naar een lift terwijl ze één van de twee vlechtjes in haar haren naar achter zwiepte.

---

[ bericht aangepast op 4 juli 2017 - 22:30 ]

---

Reality's overrated.

Met iedere stap die Lyrea dichter naar het huisje zette voelde ze een bepaalde zekerheid, maar ook iets van angst over zich heen trekken. Ze keek omhoog naar het gebouw dat met iedere stap die ze zette ook daadwerkelijk groeide, het straalde iets van macht uit. Ze ademde een keer diep in en uit om vervolgens met wat zelfverzekerde passen naar binnen te lopen.       Hier kwam de dame voor een tweede beslissing te staan, omdat ze zo snel geen andere kandidaten zag en na een blik op de klok geworpen te hebben zag ze ook dat ze vrij laat was. Een zucht verliet haar lippen, op tijd komen was zeker niet haar grootste talent. Hoofdschuddend liep ze dan ook naar de balie, of althans dat leek haar de meest logische plek om naar toe te lopen, al zag ze niemand zitten. Terwijl ze er naar toe liep zag ze als eerst de blouse en vervolgens ook het hoofd van de man die achter de balie zat. Ze knikte vriendelijk naar hem maar hij keek niet al te vriendelijk terug. 'Naam' zei hij bot, verward keek ze hem aan, hoorden mensen aan de balie niet altijd heel vriendelijk te zijn? 'Nou zeg iets vriendelijker kan ook wel. Lyrea.' antwoorde ze daarom ook kortaf terug. Ze wist maar al te goed hoe mensen als hem in elkaar staken, ze had er eigenlijk haar hele leven mee te maken gehad en had gehoopt dat dit een manier was om dat hoofdstuk voor goed af te sluiten, niet opnieuw te beginnen. De man rolde met zijn ogen, keek haar doordringend aan en zuchtte toen even. 'Achternaam?' 'Nalo' antwoorde ze snel, en de man knikte, de twee glazen deuren schoven open en ze keek er even onzeker naar, nu kon ze nog weg. Toch zette ze een paar zelfverzekerde stappen richting de deur die zich achter haar weer sloot. Snel keek ze naar beneden had ze wel de juiste kleren aan? Wat zouden anderen van haar denken, maakte ze wel meteen de juiste indruk? Ze bond toch nog even snel haar haren in een knot en trok haar shirtje iets verder naar beneden, ze droeg alweer een van die afgeknipte shirtjes waarin je haar eigenlijk altijd zag lopen, zelfs in de winter. Vroeger had ze wel eens gehoord gekregen dat ze koudbloedig was en zich dus aan iedere temperatuur kon aanpassen, naarmate ze opgroeide is ze hier ironisch genoeg zelf een beetje in gaan geloven. Ze hief haar kin en liep verder.

``She changed.
You can see it in her eyes, feel it in her touch, and hear it in her tone. She's not the same and she is never coming back."

[ bericht aangepast op 5 juli 2017 - 7:39 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

She's been through hell and c a m e      o u t. So believe me when I say, fear her when she looks into a fire and smiles.

Christine Niven ❝Chris❞ 18 jaar | Net door de deuren heen | Niemand Chris wierp nog één blik op het verfrommelde briefje in haar handen voor ze constateerde dat ze echt verdwaald was.       "Goed bezig," zei ze hardop tegen zichzelf, om vervolgens geschrokken ineen te krimpen. Haar stem klonk verrassend luid in de wijdse stilte, veel harder dan ze had gedacht.       Toen rechtte Chris even haar rug. Ze was toch geen klein kind? Uiteindelijk begon ze te lopen, haar hoofd fier rechtop -- al was dat vooral omdat ze hoopte tekenen van leven te zien.       Na een tijdje gebeurde dat ook. Opgelucht rende het meisje naar het hutje en het hoge hek toe, het onaangename gevoel van de onwetendheid van zich afschuddend. Christine hield niet van verdwalen.       Bij het hek bleef ze staan. Bedachtzaam stak ze haar vinger er naar uit, trok hem terug toen ze de spanning van een meter afstand al voelde, en ze liep langs het hek heen, om vervolgens bij een soort open poort te komen, waar ze onderdoor liep, om uiteindelijk het hutje binnen te wandelen. De man aan de balie staarde haar nors aan. Chris staarde nors terug.       Na een paar seconden gaf de man de staarwedstrijd op en hij keek even naar het blad in zijn handen. "Naam en leeftijd?" vroeg hij.       Chris overwoog de mogelijkheid om drama te schoppen, besloot het niet te doen en ze glimlachte geforceerd. "Christine Isis Niven, achttien jaar." Ze meende dat de man een wenkbrauw optrok voor hij naar twee deuren wees, waar ze vlug naartoe liep, en er doorheen. Ze sloot haar ogen even. Er was geen terugweg meer mogelijk.       Zachtjes begon ze te zingen en ze zette een stap.

[ bericht aangepast op 12 juli 2017 - 20:29 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

You've got to make a choice, if the music d r o w n s      y o u      o u t. And raise your vouice, every single time they try and shut your mouth.

Travis Jordan Virgin 20 jaar | Net door de deuren heen | Niemand Je kon Travis' gevoel voor richting gerust uitmuntend noemen. Met een zelfverzekerde tred en een glimlach op zijn gezicht wandelde hij in richting van de hut, met complete zekerheid dat hij over vijf minuten zijn bestemming zou bereiken.       Misschien kwam dat ook omdat hij gewoon de weg gebruikte en niet, zoals bepaalde andere personen, doelloos door de woestenij dwaalde. Hij was een verstandige, nuchtere jongeman en hij zou altijd voor de makkelijkste optie kiezen.       En dan vooral niet teveel moeite doen. Zodra zijn bestemming in zicht kwam versnelde hij zijn pas niet. Travis zou er toch wel komen, ooit. En van te laat zijn was geen sprake; hij was vroeg vertrokken.       Op zijn gemak liep hij het hutje binnen, keek eens om zich heen en zag een balie en twee deuren, waar nog net een bos rood haar door verdween. Hij bleef even kijken hoe de deuren dichtschoven voor hij zich met een brede glimlach tot de man achter de balie wendde. "Hallo," zei hij vriendelijk, "kan ik me bij u melden?" En weer die aanstekelijke glimlach.       De man reageerde erop met een onverstaanbare grom. Travis fronste en herhaalde het geluid in zijn hoofd, haalde er woorden uit. Wie ben jij?       "Travis Jordan Virgin," zei hij, niet zeker of hij de man goed gehoord had, maar die knikte en wees naar de glazen deuren, waar Travis met een kleine aarzeling doorheen liep.

[ bericht aangepast op 12 juli 2017 - 20:30 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

19 years • Scared for the death • Talking to: The guy from the clothing room • Clothing room • Outfit Nog steeds bang, maar toch ietsje zelfzekerder omdat de medewerkers mij respecteren, stap ik uit de lift. Ik kom terecht in een nieuwe kamer. Ik zie rode lockers en enkele rekken waarin kleren liggen opgeborgen. Ik wandel verder, denkend dat ik alleen ben, maar plotseling zie ik achter een hoekje een nieuwe medewerker. 'Proficiat, proficiat. De eerste die het gedurfd heeft om met de lift naar beneden te dalen dit jaar. Je moet al je kleren in een lockertje steken en uit die rekken moet je nieuwe kleren nemen. Kies wijs.' zegt de man lachend. 'Euhm... Ik ben Joseph Lloyd Dombrowski.' zei ik, niet echt wetend waarom. De man zijn gezichtsuitdrukking veranderde direct. 'Waar is mijn locker?' De man keek me met verstomming aan, en ik wist al waarom. 'Nee, ik ben niet Lloyd Dombrowski. Ik ben zijn zoon, Joseph. En ik wil het beter doen dan hem!' zei ik vol trots. 'Maar waar is mijn locker nu?' De man wees me zonder nog iets u te zeggen mijn locker aan. "J.L. Dombrowski" stond er in dikke zwarte letters op een verkleurd papier dat tegen het lockertje geplakt was. Ik deed het open, stopte er mijn gsm, portemonnee, zakdoek, zakmes en riem in en deed het weer dicht. Ik besefte plotseling ook dat mijn autosleutels nog in mijn auto lagen. Ach, de kans dat ik mijn auto ooit nog zou gebruiken is toch erg klein. Hierna ging ik de rekken bekijken. Ik zocht iets dat het hardste op een legeroutfit leek, en vond dit ook. Ik deed de broek aan, die me als gegoten paste. Het onderhemd dat erbij zat paste ook nog redelijk, maar het vestje knelde een beetje. Ik trok daarom de bovenste drie knoppen eraf, waardoor ik weer kon ademen. De laarzen die erbij zaten waren een beetje te groot, en daarom stopte ik er een paar sokken bij in. Met mijn oude kleren in mijn armen geklemt liep in naar de locker waar ik deze in propte. Ik deed hem dicht, en hierna nam de man de sleutel af de locker. 'Vanaf nu doe je officieel mee, Joseph. Veel succes, is het enige dat ik je nu nog kan zeggen.' Hij opende de volgende deur, en van zodra ik binnen was klapte de deur achter me dicht. “Winning isn't everything, bit wanting to win is.”

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 9:03 ]

22 years • Talking to: The guy from the clothing room • Clothing room • Outfit Onzeker stapte ik uit de lift. Ik zette één voet uit de lift en zag nog net een man een deur sluiten. 'Euhm, excuseer meneer, ik ben Carol Jacobsen. Ik zou hier verdere instructies krijgen?' De man keek om, en zag mij staan. 'Oh, ja, je moet hier je kleren en andere bezittingen in jouw lockertje steken en uit deze kleren een nieuwe outfit kiezen.' antwoordde hij formeel. 'Oke, meneer.' zei ik en ik begon mijn zakken leeg te maken en in de locker met "C. Jacobsen" op te steken. Ik ging naar de rekken. Ik zag allemaal verschillende outfits rondom mij, maar datgene dat ik wilde zat er niet tussen. Maar onder het achterste rek zag ik plotseling een erg passende outfit voor mij. Een kort shortje en een wit topje. Ik wilde mijzelf beginnen uitkleden, maar zag toen de blik van de man. Ik stond in mijn slipje en bh recht voor een man. Eng. Ik deed snel de kleren aan, deed mijn haar in een staart en nam een paar sokken en een paar witte Adidas'en. Ik keek de man weer aan, en tot mijn verbazing keek ook hij mij aan. 'Heb ik iets aan van u, ofzo?' vroeg ik spottend. De man keek me verafschuwend aan en zei 'Uw ketting. U mag geen eigen voorwerpen of kledingstukken meenemen. U moet het uit doen.' Ik barste in tranen uit. 'M... Maar... Maar het is het enige dat ik nog heb van mijn geliefde o... oma...' De man toonde geen tikkeltje empathie. 'Uit. Nu.' zei hij zonder emotie. Ik deed het uit, gooide het in mijn locker en rende naar de deur, die ik achter mij dicht smeet. “There are more important things in life than winning or losing a game.”

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 9:05 ]

Yasmin Donica Cornwall
      ,,She was afraid for the men in the middle of the night.''
✦ ✧ ✦ ✧

,,I hoped I died before I could feel the pain inside me.'' ✦ Outfit ✧ Talking to: A Men. ✦ 19 Years

Ik had die ochtend al afscheid genomen van mijn familie, of wat er nog van over is. Het bleek dat ik niet ver weg woonde, en dat ik best wel op de fiets kon. Dit deed ik, misschien wel voor de laatste keer. Met veel zenuwen liep ik het kleine huisje binnen, en keek mijn ogen uit. Even was ik mijn zenuwen vergeten, even maar. 'Hey, meisje.' Hoorde ik de man achter de balie. O ja, aanmelden. Ik liep naar de man toe en glimlachte, een nerveus glimlachje. 'Hoe wil jij je eitje morgen? Gekookt, gebakken of bevrucht?' Ik haalde een wenkbrauw op, 'wat?' Hij lachte, iets te hard voor haar gevoel. 'Mag ik je naam weten?' Het liefst wou ik ''nee'' zeggen, maar het vloog al uit mijn mond. 'Yasmin Donica Cornwall.' Hij zocht mijn naam in de computer op, 'gevonden, maar wacht even...' Opnieuw ging mijn wenkbrauw omhoog. 'Heb jij een muis in je buik?' Ik deed een stap naar achteren, 'ik wil denk ik maar gaan...' Hij pakte mijn arm vast, 'nee?Dan heb je een hele goede poes!' Hij liet mijn arm los en liet zich weer achterover in de stoel vallen, lachend en bijna vergetend dat ik weg moest. 'Kan ik gaan?' vroeg ik ongeduldig terwijl ik de man aankeek. 'Natuurlijk, succes hé?' Ik knikte, terwijl ik verward de lift in ging.

[ bericht aangepast op 10 juli 2017 - 10:18 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Amber Garabi Parkinson
''Her life doesnt always look like roses and moonlights..''
• 18 Years • Talking to: The guy from the clothing room • outfit •

Ik liep uit de lift en keek direct in de ogen van een man. Mijn ogen vlogen heel snel door de kamer, en daarna terug naar de man. 'Hallo,' vloog er uit mijn mond, 'kan ik nu verdere instructies krijgen?' De woorden waren op een lichte, ongeduldige toon gezegd, en zo voelde ik me ook. 'Leeg je zakken en doe persoonlijke bezittingen in de locker met je naam, kies een nieuwe outfit.' Ik knikte, kort maar duidelijk. Ik legde expres mijn boze oog ketting boven op, hopend dat hij niet beschadigd zou raken. Al snel ging ik naar de nieuwe outfits, het waren er best veel. Al snel zag ik iets wat bij me paste. Een leuk, roze T-shirt met een zwarte jack en een korte broek. Ik hield van roze, en het roosje op mijn T-shirt maakte het alleen maar beter. De schoenen waren pas echt cute! Ik had de outfit, maar nergens zag ik kleed hokjes. 'Zijn er kleedhokjes?' De man schudde zijn hoofd, 'nee.' Ik keek om me heen, 'zou je je willen omdraaien?' De man zuchtte, maar deed het toch. Snel kleedde ik me om en legde mijn oude kleding bij de spullen in het kluisje en knikte. 'Klaar, waar nu heen?' De man wijste naar '''verder op'', ik knikte. 'Thanks.'

,,That moment when you feel hyper and want to do something but everyone else is tired.''

---

''With all due respect, which is none...''

---

Al fluitend liep ik in mijn ondergoed tussen de kluisjes door. Mijn vingers gleden over het harde roodgeverfde metaal en ik moest de neiging onderdrukken om er niet een paar open te maken om te kijken wat voor objecten ze gekozen hadden. Ik voelde de ogen van Monroe nog op mijn rug branden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Hij had me geweigerd dus ging ik ook niet meer toegeven aan zijn lustvolle blikken. Normaal draait hij zich wel om. Ugh. Zodra je iemand kent is dat schijnbaar weer anders. Ik was bij mijn kluisje aangekomen en gooide daar het stapeltje kleren in, deed mijn kettinkje af en legde die onder de stapel. Ik wierp even een blik achterom naar Monroe. Ach, plagen kan geen kwaad. Mijn rug vond al snel de koude ondergrond van de kluisjes terwijl ik langzaam mijn handen over mijn lichaam liet glijden tot ze bij mijn enkels waren, waar ik de gehakte schoenen van mijn rechtervoet afschoof. Dit proces herhaalde ik met mijn andere schoen. Helemaal van boven naar beneden. Nu maakten ook mijn voeten contact met een koude ondergrond en ik moest even giechelen. Een gedachte schoot door mijn hoofd om ook mijn BH en slip uit te trekken, maar ik wist dat er geen ondergoed op het uit te kiezen kledingrek hing dus ik staakte mijn actie daarbij. Flink de tijd nemend liep ik naar het rek toe en bestudeerde het goed. Eens kijken of de outfit die ik vorig jaar en het jaar daarvoor droeg nog bij elkaar te sprokkelen was. Een nauwsluitend zwart topje waarvan ik wist dat het gevoerd was met thermostechnologie. Een donkergrijze evenals nauwsluitende broek, met riem. Al gebruikte ik die vaak voor andere dingen, handig voor het vastbinden van mensen als je geen touw ter beschikking hebt. Een leren jack met twee zakken en één zak aan de binnenkant. Handschoenen waarvan de vingertoppen afgeknipt waren voor grip en als laatste een stel zwarte bergschoenen met klimgrip. Flexibel maar toch stevig met een zo goed als ondoordringbare zool. Ik schoot in de kleding en bekeek me even in de wazige vieze spiegel die naast het rek hing. Ik voelde me altijd een superheld wanneer ik deze outfit aan had. Misschien droeg dat ook wel bij aan het feit dat ik nu al meerdere jaren levend uit 'The Valley' ben gekomen. Al vroeg ik me ook af of ik überhaupt superheld materiaal ben. Chaotic Neutral past het best bij me. Een paar moorden op mijn geweten hebben is nooit erg. Ik voelde hoe iemand achter me naderde. Dat kon alleen maar Monroe zijn. "Cornelia..." "Ik weet het... Ik weet het...Ga daarin en zoek een object uit, bla, bla, bla." Ook al kon ik wel raden dat hij iets anders had willen zeggen, ik had geen tijd en of zin om daarnaar te luisteren.

---

Credendo Vides

She's been through hell and c a m e      o u t. So believe me when I say, fear her when she looks into a fire and smiles.

Christine Niven ❝Chris❞ 18 jaar | Net door de deuren heen | Niemand Chris belandde in een kamer met rode kluisjes, kledingrekken en... een man die haar strak aankeek, waardoor het meisje zich ongemakkelijk begon te voelen. Ze stopte met zingen.       De staar duurde nog even voort, maar toen hield het, tot Chris' opluchting, op.       Op een norse toon zei hij: "Doe je kleren in het kluisje met je naam en kies dan kleding uit de rekken.       Ze knikte haastig en liep naar de kluisjes, waar namen opstonden. Bij C. I. Niven stopte ze en ze deed het deurtje open. Toen keek ze even over haar schouder.       "Al mijn kleren?" vroeg ze terwijl haar wangen een rode tint aannamen. De man knikte emotieloos en draaide zich, na een smekende blik, om.       Haastig kleedde Chris zich op haar ondergoed na uit, en ze liep vlug naar de kledingrekken. Na een paar keer er voorbij lopen koos ze een zwart, mouwloos shirt, een donkergroene trui van wol en een donkerblauwe spijkerbroek die strak om haar benen spande. Na een aarzeling greep ze ook een riem, om eventuele wapens in te steken. Vervolgens stak ze haar voeten in zwarte, dikke sokken en vervolgens in al even zwarte schoenen waar het logo "Converse All Star" luidde.       Ze tikte de man op zijn schouder. "Waar moet ik naar toe?"       Een vinger wijzend naar een deur gold als haar antwoord. Snel glipte ze door de opening.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

---

P S Y C H O P A T H

De lift ging sneller dan verwacht voor zo'n natuurlijk uitziende blokhut naar beneden, een deuntje neuriënd kwam ik beneden aan. Rode kluisjes, oeh ja, rood! Ik hield van rood. Het was een pure, machtige kleur, als je het mengde met een andere kleur, bleef rood meestal het meest over. Het was niet voor niks dat ik graag rood droeg, als zwart niet beschikbaar was dan. Ook stond er een man, de kleur was echter iets interessanter dan het norse geval voor me, dus ik wachtte even voor ik hem in me op besloot te nemen.       Met zelfverzekerde passen liep ik op hem af en trok, bij voorbaat al spottend, alsof ik hem niet serieus nam, een wenkbrauw op. Ik nam hem ook niet serieus, maar hij mij helaas ook niet, want ik kreeg geen reactie, niet eens non-verbaal. Pf. 'Ik zou instructies krijgen hier?' vroeg ik daarom met een brutale ondertoon. Dan maar iets minder subtiel uitlokken, al wist ik dat ik mijn echte treiteracties tot in de Valley zou moeten bewaren. Helaas.       'Ja. Je stopt al je bezittingen, kleding, in de locker met je naam, en kiest dan kleding uit de rekken.' zei de man, geen emotie drong in zijn stem door. De typische kenmerken van iemand die dit werk wat saai vond worden - waarschijnlijk. Ik begreep hem heel goed hoor, elke dag dezelfde woorden moeten herhalen en waarschijnlijk niet eens mogen kijken naar de mensen die zich omkleedden. Zielig nou toch.       Ik deed er echter niet moeilijk over, en zocht naar mijn naam. Mijn echte naam, helaas. Ik opende de locker en trok mijn shirt over mijn hoofd, en propte dit in het roodkleurige kluisje, mijn broek en schoenen volgde. Oh, en autosleutels natuurlijk, maar meer had ik toch niet. Ik leefde met vrij weinig, en dat ging prima, dus waarom zou ik meer onzin bij me stoppen?       Vervolgens liep ik naar de rekken. Nu was ik een straatkind, een zwerver -nee, reiziger, dat klonk beter, dus was het niet de eerste keer dat ik in een gevaarlijke situatie gedropt zou worden. Een bos was ook niet bepaald nieuw, dus overleven zou ik vermoedelijk ook wel doen in gescheurde jeans en een simpele dunne top die ik gewoonlijk droeg. Maar zo kijkend naar dit alles, was mijn neiging te groot om écht iets nuttigs te pakken, om te onderdrukken. Ik liet mijn vingers even langs de stoffen glijden, een gevoel van heimwee naar heel vroeger, toen ik een jaar of tien was geweest, dreigde me te overspoelen. Ik gaf niet toe. In plaats daarvan keek ik verder, en koos ten eerste een zwart hemd. Zwart was fijn, zwart was veilig. Toen een alweer zwart shirt, het voelde wat dik aan, dus ik vermoedde dat het de warmte goed vasthield, het leek op een soort coltrui met lange mouwen, toch sloot het goed aan en sloot nauw aan. Ik koos een netpanty - want waarom zou ik ook niet? En daaroverheen een jawel, gescheurde zwarte jeans. Was niks mis mee, toch? Extra sokken leken me wel handig, dus die trok ik dan ook aan, met daar overheen zwarte veterlaarzen. De zolen voelden stevig maar flexibel aan, goed om mee te rennen. Omdat het kon, ook een riem, om mee te wurgen of zo, en omdat ik toch wel wat dun was, zelfs voor zo'n strakke broek. Ik pakte nog een blauw met rood vest met capuchon, om niet als extreme emo over te komen, wierp de man nog een grijns toe, en liep toen verder.

[ bericht aangepast op 10 juli 2017 - 20:15 ]

---

obsessive rage

Michaela Katharina Adler Micha, Ela, Monroe, Madonna × Outfit Micha werd direct nadat ze uit de lift stapte verder geholpen, een nieuwe man die de instructie gaf haar kleren en bezittingen in de voor haar bestemde kluis te leggen en een nieuwe outfit uit te kiezen.       Dit deed ze onbeschaamd. Michaela wist dat ze een goed lichaam had, er was niks waar ze zich voor hoefde te schamen. Dus stond zij daar rustig in haar stevige zwarte sportbeha en hipster. Ze had een teveel aan borst om te gaan rennen in een gewone beha. Haar sieraden deed ze af, zo ook deed ze haar navelpiercing, oorpiercings en oorbellen uit, ondanks dat ze niet wist of dit verplicht was. Ze had ook weer niet veel, maar het gaf wel het risico uit te scheuren. Michaela was erg bedachtzaam, ze wou niet dat iets simpels als een outfit of sieraad haar dwars zou zitten, of zelfs haar haren.       Nadat ze de kluis gevuld had liep ze naar het kledingrek. Allereerst pakte ze een donkergrijze tanktop en een camogroene broek. De tanktop zat een beetje strak om haar borstkas en ribbelde daardoor wat. Ze deed er een coltrui overheen, ze herkende de stof en wist dat het goed mee zou gaan in de kou. Alsnog zocht ze iets wat haar echt zou beschermen tegen weer en wind en dat vond ze in een enkele maten te grote jas. Voor ze het aantrok keek ze nog in het label of het waterproof was, perfect. Vervolgens deed ze twee paar dikke sokken over elkaar aan, nam de tijd om te zoeken naar de best zittende schoenen (specifiek combat boots, uiteindelijk vond ze een bruin paar) en ging ze opzoek naar extras. Een dikke leren riem die ze op zijn strakste gaatje moest doen en handschoenen maakten haar outfit af. Ze was redelijk tevreden, voor kou was ze, buiten een sjaal en muts, voorbereid en dat vond ze het belangrijkst. Op het laatste moment bedacht ze zich en deed ze nog een vest onder haar jas erbij aan, Hazel laagde ook tot het extreme aan toe en in dit geval kon dat niet erg zijn. Mocht het echt teveel zijn kon ze er altijd nog wat anders mee.

---

[ bericht aangepast op 12 juli 2017 - 0:11 ]

---

Reality's overrated.

Zodra de lift naar beneden schoot begon ik me zekerder te voelen, ik wist dat dit me wel moest gaan lukken. Toen de deuren dan ook opende stapte ik zelfverzekerd de nieuwe ruimte binnen en gaf ik mijn ogen de kost. Er stond in de hoek een man op me te wachten dan was er een kledingrek te vinden en een wand vol met kluisjes. Ik stapte op hem af en knikte hem als begroeting toe. Hij vertelde met een zware stem wat er van mij werd verwacht om te doen en ik knikte hem toe. Hij zou niet de enige man zijn die me ooit half naakt had gezien, er waren vele voor hem geweest. Ik was niet preuts en het was hoe ik mijn geld had verdient, als stripper. Ik had er meer dan genoeg vriendjes aan overgehouden en die konden het vaak wel waarderen. Ik lachte kort en liet toen mijn kledij via mijn benen naar beneden glijden. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken maar trok me er niet echt veel van aan, ik wist hoe mijn lichaam eruit zag en ik wist ook dat er meer dan genoeg mannen naar keken als ik langs liep en ik kon hem dan ook niet echt iets kwalijk nemen.       Ik propte mijn kleding in het kluisje en mijn hand gleed naar de ketting om mijn hals waarna ik hem liet hangen en het kluisje sloot. De man stapte op me af en zei dat ik ook de ketting in het kluisje moest leggen, ik schudde mijn hoofd en zocht mijn kleding uit. Ik wist eigenlijk niet veel over de plaats en dus besloot ik vele laagjes aan te trekken. Ik trok een zwart hemd aan met daarover heen gescheurd shirt, ik trok een strakke trainingsbroek aan en daarover een los zittende spijkerbroek. Ik knikte zelfvoldaan trok nog een paar sokken aan een paar Nikes. Het was niet de meest mooie outfit en daarom rolde ik het hemd iets op waardoor ook een randje van mijn buik zichtbaar was. Ik gooide nog gauw een vest over mijn armen heen en draaide met toen naar de man om. 'Ik ben klaar, denk ik' snel greep ik nog een riem vast en bond mijn haren vast, propte de ketting in mijn shirt. Ik keek snel of er nog ergens een jas tussen zat en trok ook deze nog gauw mee, waarna ik hem over mijn arm gooide en verder liep.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."