Ik heb zo het gevoel dat ik een mannenhater ben. Heel diep van binnen knaag er een negatieve gevoel van haat, leed, woede en pijn. Er zijn mannen die veel leed bij me opwekken, die zo hatelijk en onvergefelijk is. Het gevoel dat ze een dolk in je hart steken dat bloed en zwart wordt van de duistere leegde die ze achter laten. Ze laten me nog liever in de kou, zodat ik sterf in de duistere schaduwen. Een onzekere gevoel knaagt in me. Een gevoel dat er geen mannen zijn die om me geven. Nu niet en nooit niet. Ik ben voor hun ogen maar een object die lust opwekt.
Een object zonder een persoonlijke identiteit, gevoelens en karaktereigenschappen. De waardeloze object die het altijd opzocht, ook al had ik nooit een sexy foto of naaktfoto gepost.
De woede en leed knaagt in me. Als alle blikken konden doden dan had ik er voor gezorgt dat ze hadden verloren.
^Dit was mijn gevoel voor de meeste mannen^
Ik mag van geluk spreken dat ik het nooit met een man heb gedaan, maar toch. Er zijn mannen die het naar één ding geïnteresseerd zijn in plaats van mijn persoonlijkheid. Ik kick ze nog liever in hun kruis. En dat meen ik ook oprecht.
Ik zie mannen als saditische, gevoeloze en oppervlakkige schepsels, die heel erg seksistisch en gevoelloos zijn. Het lijkt alsof ze alleen meer duisternis en leed in de wereld veroorzaken.
Het verbaast me ook niks dat psychopathische en narcistische stoornissen 3X keer bij mannen voorkomen. En het feit dat mannen vaak schuldig zijn van verkrachtingen, terrorisme, oorlogen, en andere vormen van mensenleed is ook niet nieuw.
Het verder niet mijn bedoeling om alle mannen op te wereld op een pijnlijke manier naar benden te halen, maar ik wil even mijn frustraties uiten, die steeds in mijn gedachten worstelen. Ik heb verder niet gezegd dat alle mannen op de wereld zo wreed zijn, maar ik denk de laatste tijd zo hatelijk tegen de meeste mannen.
Ik ben waarschijnlijk niet het enige die er zo over nadenkt.
Nobody Say It was easy
