[RPG — 3OO] Summer Camp • Speeltopic - Speeltopics

19 juni 2017 - 14:45 Ziegler is offline

Ziegler 20534

SUMMER CAMP

THE BEGINNING

Date: Maandag, 31 juli, 10:00u
Temperatuur: 27 graden celsius
Setting: Alle kampgasten arriveren langzaam aan. De aanvang stond gepland tussen 10:00 en 10:30u. De één wordt afgezet door zijn/haar ouders, de ander is met het openbaar vervoer vertrokken naar het kamp. Er gaat een bus van de stad naar het kamp, die om het kwartier rijdt. Het kamp duurt vijf weken, dus je zult behoorlijk wat spullen mee moeten nemen, maar er is zeker de mogelijkheden om kleding te wassen. Iedereen slaapt in een hutje, dus kampeerspullen zijn niet nodig. Bij de poort van het kamp word je ontvangen door begeleiders en zij wijzen je de weg. Je mag je spullen bij de grote open plek voor de hutjes neerleggen, later zul je te horen krijgen in welk hutje je slaapt.

Begeleiders:
— Felix Thompson
— Donovan West
— Madison Clark
— Jackson Cooper (ik weet zelf nog niet zeker of ik hem ga houden, haha)

Kampers:
— Posey Montana
— Deymon Hart
— Charlotte Page
— Aurora Gallagher
— Sasha Hale
— Aidan Durant
— Axel Spillsbury

[ bericht aangepast op 19 juni 2017 - 14:45 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

19 juni 2017 - 14:51 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

19 juni 2017 - 15:04 Arcturus is offline

Arcturus 23120

MT.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

19 juni 2017 - 15:17 Vanth is offline

Vanth 23147

Boo

El Diablo.

19 juni 2017 - 15:25 LordJohn is offline

LordJohn 10956

MT.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

19 juni 2017 - 15:42 JudithSuzann is offline

JudithSuzann 1001

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

19 juni 2017 - 16:01 GusWaters is offline

GusWaters 1689

Ik wil vrij zijn zoals de wind

19 juni 2017 - 16:06 Ziegler is offline

Ziegler 20534

POSEY SCARLETT MONTANA
17 • Guest • At the gate • Alone • Outfit

I'M SUFFERING AN EXTREME CASE OF NOT BEING BEYONCÉ

Het was vroeg dag die morgen. De dag ervoor was Posey al met het vliegtuig vanuit Kansas vertrokken naar California, maar vervolgens moest ze alsnog met de bus richting het kamp gaan. Dat resulteerde in het feit dat ze om 06:00 al uit bed moest, omdat haar hotel niet bepaald dichtbij het vertrekpunt van de bus was. Met een backpack vol met spullen en nog wat losse zooi in haar handen was ze uiteindelijk aangekomen bij het welbekende kamp. Ze had er zin in, dat zeker, maar de hele reis ernaar toe had geen positief effect gehad op haar enthousiasme. De zon brandde al fel op haar huid, dus dat deed haar goed. Voor enkele seconden keek Posey haar ogen uit. Overal liepen al kampgangers en begeleiders. Iedereen leek in een goede stemming te zijn, waardoor ze haar ochtendhumeur ook lichtelijk liet verdwijnen.
Bij de poort meldde ze zich aan bij twee ietwat oudere begeleiders. Ze liet haar spullen even op de grond zakken, daarna deed haar loodzware backpack ook af om haar rug wat rust te gunnen. Ze probeerde om niet overdreven veel mee te nemen, maar dat bleek toch moeilijker zijn dan ze had verwacht. Gauw bond ze haar blonde haren samen in een hoge, maar rommelige paardenstaart. De hitte was zelfs om 10:00 's ochtends al behoorlijk overheersend. Posey's ogen vielen op het grote meer aan de bosrand. Ze kon niet wachten om erin te duiken, maar ze wist dat dat waarschijnlijk nog wel even zou duren. Ze wachtte op haar gemak totdat ze iemand zag met wie ze kon praten.

LIFE HAPPENS. COFFEE HELPS

Big girls cry when their hearts are breaking

19 juni 2017 - 17:06 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Everything is illuminated by the light of our past.

19 juni 2017 - 18:36 Venustic is offline

Venustic 2704

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

19 juni 2017 - 19:17 Mouli is offline

Mouli 1328

AIDAN DURANT

Don't be afraid to give up the good to go for the great, everything is better than "what if"

18 | Kampjoiner | meeting Posey at the gate | clothes

Na ongeveer 20 sweaters, 12 sweatpants, 3 swimshorts, 17 t-shirts en alles wat ik nog meer nodig had om vijf weken in het bos te overleven te hebben ingepakt in mijn grote, bij nader inzien nog steeds veel te kleine backpack, viste ik nog stel een appel van de fruitschaal, zei mijn familie gedag en rende naar de bushalte aan het einde van de straat. Het was bijna negen uur 's ochtends en de bus zou er inclusief één keer overstappen ongeveer een uur over doen om bij het kamp te komen. Maar dan moet ik de bus wel halen. Als ik iets verstandiger was geweest, had ik gezorgd dat ik alles had ingepakt de avond van te voren, maar nee hoor, ik dacht dat ik het wel allemaal zou redden in de ochtend. Mooi mis gedacht.
De bus stond op het punt om te vertrekken toen ik hijgend van het rennen naar binnen sprong en incheckte. 's Ochtends actief zijn is nou niet waar mijn kracht ligt. Ik plofte neer op de dichtstbijzijnde stoel en liet mijn grote rugzak naast me op de grond glijden. Langzaam zakte ik iets onderuit in een comfortabele houding en mijn gedachten dwaalden af naar het kamp. Met hoeveel zouden we zijn? Wat voor mensen zullen we zijn? Heb ik überhaupt de juiste keuze gemaakt om hieraan mee te gaan doen?
Nee, zo moet ik niet denken. Het komt vast allemaal goed. Ik bedoel, ik kon school overleven, ik kon mijn examens overleven, ik heb het gala overleefd, ondanks de drank die er aanwezig was, dus waarom zou ik dit niet kunnen overleven? Dit is waarschijnlijk veel minder gevaarlijk dan de rest bij elkaar opgeteld. En dit is iets dat ik altijd al heb willen doen. Dit is mijn leven, iets dat ik alleen nog niet zo heel erg lang heb ontdekt.
Ik plugde mijn oordopjes in mijn telefoon en zette mijn spotify playlist aan. Even mijn denkvermogen uitschakelen.

Verzonken in mijn gedachten en muziek in mijn oren naderde ik het kamp. Na mijn hand opgestoken te hebben naar de buschauffeur stapte ik met de rugzak op mijn rechter schouder hangend uit, nog zo'n honderd meter lopend naar het kamp zelf. Eenmaal aangekomen zag ik een paar begeleiders (die slechts een paar jaar ouder waren dan ikzelf, lol) en de eerste kampgangers. Volgensmij ben ik als één van de laatste mensen aangekomen. Aan de bosrand glom helder water in een prachtig meer. Iets dat er zo verlokkelijk uitzag dat ik bijna de neiging kreeg om er meteen in te duiken. Even wachten, Aidan, even wachten. Met een beetje geluk heb je daar nog tijd genoeg voor. En niet alleen daar voor, maar ook voor bomen klimmen en vuurtjes maken en marshmallows roosteren. Want naast het water zagen de bomen er uit als fantastische klimbomen, iets wat me behoorlijk aansprak. En dan die geur van de natuur ...

De eerste groepjes werden al gevormd, maar zo'n 20 meter verderop zag ik een blondharig meisje alleen staan. Na mijn twijfels aan de kant te hebben gedrukt stapte ik op haar af.
"Dus, jij hebt ook besloten om 5 weken lang je rug naar de rest van de wereld toe te keren en alleen te doen waar je zin in hebt?" vroeg ik glimlachend. "Ik ben Aidan, trouwens."
Haar blonde haren en vriendelijke uitstraling spraken me aan. Nu hopen dat het innerlijk ook een beetje klikt en ik in ieder geval een vriend kan maken de komende vijf weken.

take risks

19 juni 2017 - 19:56 Soco is offline

Soco 335

MT.

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

19 juni 2017 - 20:57 Donwell is offline

Donwell 8619

Mijn topics. Can't wait to join. Meep.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

19 juni 2017 - 21:52 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Aurora Gallagher

SEVENTEEN || WITH DEYMON || OUTFIT IS COMING

I’ve learned that people will forget what you said, people will forget what you did,
but people will never forget how you made them feel

Rory was blij dat ze een dag eerder al naar California was gekomen, want enkel dat was al een hele trip geweest. Had ze alles in één keer gedaan, dan was ze als een zombie bij het kamp aangekomen. Haar tripje met Greyhound naar het vliegveld (vliegen vanaf Atlanta was vele malen goedkoper dan vanaf Orlando) was in elk geval erg amusant geweest. Ze had veel mensen er verschrikkelijk verhalen over vertellen, maar Rory vond het eigenlijk wel grappig. Al moest ze toegeven dat de man die de gehele weg bijbelliedjes in het Spaans aan het zingen wel wat creepy was. But oh well. She survived. Tien uur bleef wel vroeg, en ze gaapte dan ook nog lichtelijk toen ze aankwam bij het kamp.
Ze sleepte haar spullen uit de bus, dumpte ze bij de open plek, en keek rond. Er waren meerdere, knus uitziende houten huisjes en een eindje verderop zag ze een gebouw dat er uitzag als een toiletgebouw. Het meeste van haar aandacht werd echter getrokken door de open plek, wat verraadden werd als een vuurplek door het hoopje verbrande hout in de stenen cirkel, maar het was voornamelijk het schitterende meer. Haar groene ogen lichtten op en ze keek er nu al naar uit om te gaan zwemmen. Sterker nog... Haar ogen vielen op een compleet in zwart geklede jongen en zonder aarzelen sprak ze hem aan.
"Interesse om een dipje te nemen in het meer?"
Nu zo dichtbij hem vroeg ze zich haast af of hij een van de begeleiders was, of dat het het stoppelbaardje was dat hem ouder deed lijken. Hij zag er uit als het type waar de meeste ouders hun jonge dochters voor waarschuwden. De tatoeages die zijn armen sierden wekten echter Rory's interesse en ze bestudeerde ze zonder enige schaamte.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

20 juni 2017 - 11:24 Ziegler is offline

Ziegler 20534

POSEY SCARLETT MONTANA
17 • Guest • At the gate • Alone • Outfit

I'M SUFFERING AN EXTREME CASE OF NOT BEING BEYONCÉ

Tot haar grote verbazing duurde het niet lang totdat iemand haar benaderde. Posey was zo iemand die niet bepaald veel vrolijkheid uitstraalde, waardoor ze vaak vreemden afstootte. Dat haar gezicht misschien niet overeen kwam met regenbogen en eenhoorns, wilde dat niet zeggen dat ze ook daadwerkelijk chagrijnig was. Ze had er gewoon oprecht moeite mee om altijd te glimlachen en dergelijke, daar was ze gewoon echt niet op gemaakt.
Ze bekeek de jongen van top tot teen. Dat hij er goed uitzag, was waarschijnlijk voor niemand een geheim, maar dat was niet hetgeen dat haar het meeste verbaasde. Dat was namelijk het feit dat hij een lange, zwarte broek droeg. Ze kreeg het al snikheet bij het idee. Ze was sowieso iemand die het sneller warm dan koud had, maar dan nog. Met die temperaturen zouden lange broeken verboden moeten zijn, gewoon voor je eigen gezondheid. "Dus, jij hebt ook besloten om 5 weken lang je rug naar de rest van de wereld toe te keren en alleen te doen waar je zin in hebt? vroeg de jongen aan haar. Vervolgens stelde hij zichzelf voor als Aidan.
'Ik zal antwoord geven op die vraag, als jij me uitlegt waarom je in godsnaam een lange broek aan hebt,' sprak Posey terwijl ze haar blik liet rusten op zijn broek. 'Dat is natuurlijk volledig jouw eigen keuze, maar het doet pijn aan mijn ogen om dat aan te zien. Waar zijn je korte broeken? Vertel me alsjeblieft niet dat je zo'n vreemde vogel bent die geen korte broeken mag dragen volgens zijn geloof?' Ze hield haar hoofd ietwat schuin. 'Mijn naam is Posey trouwens,' voegde ze daar lachend aan toe, in de hoop hem niet te veel af te schrikken.

LIFE HAPPENS. COFFEE HELPS

Big girls cry when their hearts are breaking

20 juni 2017 - 12:20 LordJohn is offline

LordJohn 10956

CHARLOTTE "LOTTIE" PAGE

"Leave a little sparkle wherever you go."

18 • Guest • Somewhere outside • Deymon and Aurora

Lang in de auto zitten vermoeit me altijd verschrikkelijk. In het vliegtuig kon ik me nog afsluiten voor hun gekwetter de hele tijd, maar nu we in een kleine huurauto zitten en ik opgepropt zit tussen mijn koffer en tassen, kan ik me amper bewegen. Vanaf het vliegveld hebben we een auto gehuurd om naar het kamp te gaan en mijn ouders wilden per se dat ze me tot aan de poort zouden brengen. Van mij hoefde het helemaal niet. Zelfs alleen met het vliegtuig vond ik geen probleem, maar daar dachten zij anders over. De argumenten met 'vieze mannen' en 'eenzame meisjes' vlogen me om de oren. Ze vonden dat ik me niet goed genoeg zou kunnen verdedigen en dus wilden ze me brengen. Ergens ook goed, want nu hoef ik niet met het openbaar vervoer naar het kamp, vergezeld door een grote hutkoffer, een rugzak en een kleine schoudertas. Het paste echt niet meer in de koffer, anders had ik het wel iets beter ingedeeld. Ik heb er echt zin in. We zitten vijf weken in een hutje in het bos en ik kan nu al niet wachten om met mensen van mijn leeftijd om te gaan. High school is een paar maanden geleden al afgelopen, maar al mijn vrienden en vriendinnen zijn druk bezig met inschrijven voor de universiteiten in Texas en omgelegen staten en daar heb ik vooralsnog niks mee te maken. Het is lekker rustig, maar zorgt er wel voor dat het een klein beetje eenzaam werd. Vandaar dat ik blij was dat wij gisteravond in het vliegtuig konden stappen, nog even konden overnachten in Californië en nu de autoreis richting het kamp maken.
'Heb je er zin in?' vragen mijn ouders me. Dit is denk ik de twintigste keer dat ze het me hebben gevraagd en wederom antwoord ik met een volmondige 'ja'. 'Als je het niet leuk vindt, moet je gewoon bellen en dan komen we je halen, goed?' Ik lach alleen even. Hun jongste dochter, ik dus, gaat dit jaar voor het eerst alleen op vakantie en voor het eerst sinds mijn ouders kinderen hebben gekregen, hebben ze een totaal leeg huis. Dat wordt wennen voor ze, maar ook voor mij. Ik vind het leuk om ergens anders te zijn, maar toch lijkt het me heel anders om alles zelf te moeten regelen.
'Dat komt wel goed, mam, maak je niet druk,' zeg ik. Het kamp komt in zicht en ik maak mijn riem los zodra de auto stilstaat. Ik spring uit de auto en hol naar de achterbak, waar ik met enige moeite mijn koffer uit pak. Pap helpt me en zorgt dat ik mijn tenen niet plet. Dat zou vrij onhandig zijn aan het begin van het kamp en dan zouden mijn ouders me meteen mee terug naar huis nemen.
'Nou lieverd, we zien je over vijf weken weer, ja?' Ik kijk ze aan en knik dan glimlachend waarna ik ze allebei even omhels. 'We zullen voor je bidden.' Kort rol ik met mijn ogen, maar dit lijken ze niet gezien te hebben. Hun geloof heeft ze nooit in de steek gelaten en tot dat gebeurt, zullen ze heilig in God, Jezus en Maria blijven geloven.
'Ik moet me inschrijven, tot over vijf weken!' zeg ik als ik de koffer achter me aan trek en mijn rugzak over mijn schouder hang. Puffend loop ik naar de poort toe en ik zet mijn koffer daar maar even neer, voor ik mezelf een hernia bezorg. Mijn oog valt op een jongen compleet in het zwart gekleed en een meisje dat bij hem staat. Zouden dat begeleiders zijn? Toch valt me hun koffers op en ik bedenk me dat de begeleiders zich waarschijnlijk allang al hebben geïnstalleerd. Ik besluit maar naar ze toe te lopen en kijk ze aan.
'Zijn jullie ook gasten?' vraag ik ze met een glimlach. 'Hoi, ik ben Charlotte. Maar noem me maar Lottie,' stel ik mezelf voor. Ik glimlach eventjes en neem de twee anderen in me op. Het is nog niet zo heel druk, dus het voelde ook raar om niet naar ze toe te gaan.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Index RPG Actieve Topics Zoek