|
|
|
RPG-REGELS |
|
everything, in time
The 100 [Speeltopic] - Speeltopics
-
13 juni 2017 - 21:28
28 juni 2017 - 13:50
29 juni 2017 - 8:14
Aleksia kom Trikru
'I may look sweet, but I can kill you easily''
Ik kijk de menigte rond, in de hoop dat er mensen zijn die bereid zijn om mee te gaan naar het plek waar het schip staat. Eerst besluiten drie krijgers dat ze wel zin hebben alhoewel ik zelf vermoed dat deze krijgers liever de mensen daar een goede waarschuwing geven dan kijken wat ze van plan zijn. 'Als ik ex-scout ga ik wel mee" hoor ik vervolgens een vrouw zeggen die sowieso iets ouder is dan dat ik ben. Hoewel ik het totaal niet laat merken ben ik stiekem best wel opgelucht omdat het handiger is om een scout mee te nemen dan meerdere krijgers aangezien het nu van belang is om uit te vogelen wie de mensen daar zijn en waarom ze hier zijn. Het blijft namelijk voor mij en mysterie hoe ze hier kunnen landen en waarom ze vanuit de ruimte kwamen. 'Het belangrijkste is dat we dus nog niet weten wat de situatie daadwerkelijk is en dus alle anderen die achterblijven gewoon veder gaan met hun dag' zegt ze vervolgens tegen de groep, waarschijnlijk zodat de rest van de clan niet compleet door het lint zal gaan. 'Wie weet gaat het hier om een technisch of diplomatiek probleem en is er niks dat onze veiligheid zal aantasten,' wordt er vervolgens gezegd door de vrouw.
"We gaan er in ieder geval voor zorgen dat wij gewoon veilig zijn voor hetgene wat wij gaan aantreffen," zeg ik vervolgens. Hierna draai ik me om zodat ik de kleine groep die meega even kort in de ogen kan kijken. De drie krijgers ken ik al redelijk, ze trainen namelijk met mij mee. De vrouw zie ik vaak rondlopen maar ik heb eerlijk gezegd nog nooit een gesprek met haar gehouden waardoor ik niet weet hoe ze daadwerkelijk is.
"Komen jullie mee?' vraag ik vervolgens aan de groep 'het schip is hooguit twee kilometer ten oosten van hier' Vervolgens loop ik zelf al zachtjes richting de plek waar het schip is gevallen.
‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina
29 juni 2017 - 11:40
Francisca (bijnaam ‘Franzi’) Elizabeth Cluckholm
Francisca vond het idee om naar de aarde te gaan tegelijkertijd interessant als een godschuwelijk stom idee. Ze wilde absoluut niet een van haar nagels breken! Ze zou dan ook op zoek moeten gaan naar iemand die haar kon helpen, ofwel, alle rotklusjes voor haar zou doen. Ze was wel benieuwd hoe die aarde zou zijn, het kon toch niet erger zijn dan op dit saaie schip? Ze hield iedereen een beetje observerend in de gaten. Tot nu toe had ze nog geen leuke jongen of meisje gezien om mee te praten of te flirten..
Ze zuchtte toen ze aankwamen op de aarde. No way dat zij een van de eerste zou zijn die uit dat schip zou komen. Stel je voor of er was iets giftigs of iets anders vervelends, dat liet ze liever anderen ontdekken. Ze kwam dan ook als een van de laatsten uit het schip. Meteen punnikte ze aan haar kleding om deze weer te fatsoeneren. Ook op de aarde moest ze er goed uitzien! Voordat ze het doorhad was iedereen er al als een malle vandoor gegaan en bleef ze alleen achter. Dat was niet de bedoeling.
Ze liep de richting uit waarvan ze dacht dat ze anderen had gezien, maar hoe verder en sneller ze liep, hoe meer ze verdwaald raakte in een bos van bladeren. Bah, ze vond dit maar niets. Ze kwam bij een klein open stukje en besloot daar te rusten. Dit was eigenlijk ook niet te doen op haar hakken.. Ze luisterde goed en meende wat te horen, behalve krakende bladeren. Hopelijk was het niet haar verbeelding, maar een ander mens. ‘Halloooooooooo, is er hier iemand?’ riep ze dan ook, en ze keek om zich heen. Hopelijk zou iemand haar horen en haar de weg kunnen wijzen naar ‘een wat meer beschaafdere plek’, waar ze rustig haar nagels zou kunnen vijlen en wat water zou kunnen drinken.
Aan niets denken is ook denken.
29 juni 2017 - 21:00
D U R G A - K O M - T R I K R U
"When I sense things by smell or taste, my emotion heightens and nearly destroys me"
"We gaan er in ieder geval voor zorgen dat wij gewoon veilig zijn voor hetgene wat wij gaan aantreffen," hoorde ik de jonge krijgster tegen mij zeggen. Ik knikte, klonk schappelijk genoeg. Ondanks er ook andere manieren waren om dat voor elkaar te krijgen, maar ik was er niet om de baas te spelen. Dat veroorzaakt alleen maar problemen en mijn rol was juist om die problemen op te lossen. Ik keek even observerend naar de drie krijgers die ook besloten mee te gaan. Ze hebben geluk dat ik meega, dacht ik bij mijzelf. Een stelletje krijgers - voornamelijk mannelijke types - helemaal alleen zouden ons nog eerder in een oorlog brengen dan een diplomatieke en voorzichtige missie volbrengen met als doel enkel informatie verzamelen van mensen waarvan we niet eens zeker wisten of het een vijand is. Als die los zouden gaan zou alles verloren zijn. Ik hield mijn mond en volgde de jonge krijgster toen ze ons aansprak en de weg begon te leiden. Met grote, soepele passen bewoog ik mij door het bos, ik bleef voornamelijk dichtbij de bomen lopen om niet op te vallen bij de hogere paden die bewandeld zouden kunnen worden. Ik liet mijn linkerhand over het schors van de bomen glijden en met mijn rechterhand gleed even als een soort controle over mijn flijnscherpe zwaard, ik werd altijd een beetje nerveus of ik het kwijt was. Normaal gesproken nam ik een pijl en boog mee naar dit soort missie's, die heb ik in alle verwarring thuis gelaten. We hadden geen tijd te verliezen dus kon moeilijk even een stop onderweg maken, dacht ik zo. Maar ik verwachtte niet dat er per direct een gevecht uit zou breken. Bij elke paar meter stak ik eerst mijn hoofd naar voren en bekeek alle richtingen voordat ik een verkeerde beweging zou maken, ondanks ik geen geluiden had gehoord waar we alert op hoefden te wezen. Het Oosten... Wat lag er in het Oosten wat waardevol kon zijn... Ik kon mij niks bedenken. Tijdens het lopen viel mijn blik weer even op de jonge krijgster, hopelijk werd dit niet onze ondergang. Plots, na enkele minuten, hoorde ik het geluid naderen. We waren dichtbij... Ik stond even stil om het geluid te examineren. Gelach, gepraat, geschreeuw. Klonk alsof ze zelf al een of ander gevecht gestart hebben.
'Zachtjes,' fluisterde ik naar de anderen. Met een diep gebogen rug sprintte ik naar de bron toe, nog steeds verschuilend langs de bomen, naar de bron van al het geluid. Wanneer ik dacht dat ik te dichtbij kwam verschool ik mij. Nu ik dichterbij was... Klonk het meer als een offering? Ik zou het vast mis hebben, gezien ik nog niet gespiekt had. Het was overduidelijk een schreeuwend meisje. Maar ik hoorde meer, geritsel. De bosjes hier dichtbij, daar kwam ik net vandaan en toch leek het precies te zijn waar ik was. Langzaam keek ik omhoog, ik zag een clanlid zitten. Ook niet zomaar iemand, maar de genezer die altijd alleen werkte... Gezien we niet een overvloed aan genezers binnen de clan hadden, kende ik hem wel bij naam. Ik hoopte dat de anderen trouwens ook nog een beetje in de buurt waren, daar had ik even niet meer opgelet.
'Nikhil,' siste ik naar boven, hopend dat ik zijn aandacht kon trekken. Hoe kwam hij hier uberhaupt, waarom was hij niet in het kamp? Gezien hij zich verschuilde dacht ik dat een kiezelsteentje gooien enkel zou registeren als een aanval, en dat zou onze tactiek volledig van de baan gooien.Slowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.
8 juli 2017 - 22:01
SHAYLYN 'SHAY' YASMINE VICTORS — THE 100
De jongen voor me, waarvan ik zijn naam alweer vergeten was, schudde zijn hoofd. Wat moest hij?! Er zat verdomme een beer! Een beer die ons kapot zou maken! Toch probeerde ik tegen te stribbelen. Ik wilde liever niet opgegeten worden.
"Jij gaat nergens heen," hoorde ik de jongen zeggen.
"Ben je gek?!" riep ik bang.
Er is niks daar, je bent aan het hallucineren... Het is een bijwerking van het gif," zei hij. Wat? Halluci-wat? Wat voor taal sprak hij? Hoezo kon ik niet begrijpen wat hij zei? Halluci... Hallucine... Huh? Wat was het woord ook alweer? Snel keek ik weer om me heen, maar ik zag niets meer. Waar was die beer naartoe? Maar toen zag ik hoe iemand daar stond met een glimmend zwaar. Mijn mondhoeken krulden omhoog. Ridders bestonden echt? Waar kwam die opeens vandaan? Echt wel cool!
"Een ridder heeft ons gered!" riep ik, terwijl ik even recht sprong en dan weer ging zitten om even te lachen.
"Hoe heet je?" vroeg de jongen dan voor me.
"Hoe heet ik?" vroeg ik. "Hoe heet ik?" vroeg ik opnieuw. "Ik weet het niet." Ik kreeg meteen de slappe lach. "Ik weet het niet!" riep ik schaterlachend uit. "Ik heb geen naam! Hoe heet jij?" Ik kon niet meer van het lachen, ik kreeg gewoon buikpijn.
"Het komt goed." Ik keek opnieuw naar de jongen voor me. Zijn stem klonk anders. Bijna als een robot. Daarom stopte ik met lachen. Ik kreeg dan ook het gevoel dat ik begon te zweven. En wanneer ik richting de lucht keek zag ik roze wolken. Oh... waar dat die roze wolken waar koppels wel eens over spraken?
Wat grappig! Ze bestonden echt!
"Heb jij al eens over roze wolken gelopen?" vroeg ik aan de jongen. "Kijk! Je kan er nu over lopen als je wil!" Ik wees ondertussen naar de lucht. Daarna wiegde ik mezelf heen en weer en leek het alsof ik een rare golf door mijn lichaam heen kreeg. Had ik nu buikpijn of wat moest ik precies voelen? Het was zo vreemd... Mijn vrolijkheid maakte dan ook plaats voor een hoop woede en verdriet, dus begon ik hardop te huilen.
16 - 09 - '17
21 juli 2017 - 13:50
NIKHIL KOM TRIKRU
“ THOSE WHO FEAR DEATH MOST——
ARE THOSE WHO ENJOY LIFE LEAST.“
Oh, alle mensen bij elkaar! Dit is echt een vreemd groepje bij elkaar. Hoe ze daar staan te lachen, roepen, elkaar zogenaamd helpen. Het maakt hem misselijk dat zij al die tijd boven een zorgeloos leventje hebben geleefd, in tegenstelling tot zijn clan. De gedachten daaraan laat de woede opnieuw in hem opwellen, iets waar hij de gehele tijd mee struggelt. Het ene moment wilt hij uit de boom springen op de eerste te beste persoon die langs komt lopen en anderzijds weet hij zich in te houden door de hilarische chaos die zich voor hem afspeelt. Dit zal zeker niet het laatste zijn wat ze van hem tegemoet krijgen.
Het meisje die hij heeft geraakt, weet allerlei verschillende emoties te demonstreren in minstens twee minuten. Als Nikhil niet zo stil als een muis moest zijn, had hij nu schaterlachend in de boom gezeten. Gelukkig weet hij heel zachtjes te gniffelen, zodat niemand, behalve hij, dit kan bemerken.
Een beer! Roze wolken! Wie bedenkt het? HA!
De man ervaart zelf ook vreemde hallucinaties als hij met z’n waterpijp bezig is, maar dit stijgt z’n fantasie te boven. Misschien heeft hij iets teveel gif in dat pijltje gedaan. . . Ach, wat zou het toch ook.
Wanneer hij een zacht gesis hoort dat niet bij het groepje nietsnutten past, begint hij voorzichtig om zich heen te kijken. Had één van die idioten hem gevonden? Nee. Een enigszins opgeluchte zucht rolt er over zijn lippen heen. Niet omdat hij zo enthousiast is dat hij gevonden is, maar omdat het tenminste iemand van zijn eigen clan was. Hij weet niet wat hij anders zou hebben gedaan.
‘Durga,’ gromt hij, nadat hij behendig (en vooral stilletjes) de boom uit is geklommen, ‘je hebt de aanhang meegenomen, zie ik.’ Nikhil verbergt zich, net zoals de anderen, achter de stam van de boom en de bebossing rondom.
Zonder echt subtiel te zijn, bestudeert hij haar van top tot teen. Met zijn armen stevig over elkaar geslagen, een streep als mond en afkeur in zijn ogen. Ze noemen hem wellicht de “dorpsgek”, maar zij komt er het dichtstbij.
‘Ik had het prima zelf af kunnen handelen.’ Geërgerd gezucht. Hij draait zich om zover dat kan en gebaart naar ze. ‘Ik bedoel, kijk nou naar ze: ze weten niet eens het verschil tussen links en rechts. Zo gevaarlijk zijn ze echt niet.’
Een diepe frons rimpelt zich in zijn voorhoofd als zijn handen zich tot vuisten ballen. Terwijl hij zijn hoofd schudt en zich klaarmaakt daar weg te wezen, want het plezier is nu toch voorbij, steelt hij een laatste blik op de figuren. Al vraagt hij zich af of ze überhaupt wel verstand hebben van de planten die zich hier begeven, want na al die jaren van verraad is het hier onwijs verandert —— in alle mogelijke vormen waar ze nog achter horen te komen.
Zonder Durga of de anderen gedag te zeggen, verdwijnt hij het bos uit.[ bericht aangepast op 21 juli 2017 - 13:59 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
6 aug 2017 - 9:58
D U R G A - K O M - T R I K R U
"When I sense things by smell or taste, my emotion heightens and nearly destroys me"
Ik probeerde er geen last van te hebben, het geobserveer en de oordelende blikken. Ik probeerde mijzelf er door heen te zetten en hem gewoon met een koele blik recht aan te kijken.
'Je denkt toch niet dat onze clan maar ging verwachten dat onze healer de frontlijn ging opzoeken?' vroeg ik hem. Ik keek naar de vreemdelingen toen hij naar ze gebaarden. Ze zagen er hopeloos uit, nog niet eens een grijntje van gevaar. Alle ophef was voor niets.
'Ten eerste, wij wisten niet eens dat je hier was. Ten tweede, ik ben niet zomaar hier gekomen met aanhang - Er werd voor ophef gezorgd bij de clan zonder enige tactiek. Er was geen andere keus dan om hier te komen,' Ondanks hij zonder enige orders als een van de weinige healers in onze clan hierheen was gekomen wist ik heel goed dat je hem beter te vriend kon houden, hij werkte al alleen; alas had er ook geen moeite mee om zijn eigen keuzes te maken. Ik keek hem na toen hij besloot weer te gaan. Hm... Ik draaide om naar de jonge krijgster en liep naar haar toe.
'Kan je die andere twee met je meenemen, een laatste observatie maken in gedrag en daar een officieel rapport van maken? Ik ga richting de clan terug, om er zeker van te zijn dat alles weer terug komt tot harmonieuze stand,' Meldde ik haar en ging tussen de bomen terug van waar ik vandaan kwam[ bericht aangepast op 6 aug 2017 - 10:00 ]
Slowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.
11 aug 2017 - 11:17
R U D R A - K O M - T R I K R U
"Keep your eye out for anything, before you miss out on a miracle,''
Wanneer de aardbeving eindelijk stopte en de kalmte in het bos weer teruggekeerd was, leek niks echt veranderd te zijn. Ik zat even in dubio over mijn opties. Ik kon hier blijven alsof er niks gebeurd was, ik kon uitzoeken wat er gebeurd was, of ik kon terug naar de clan en daar op verdere instructies wachten zoals het eigenlijk hoort. Ik besloot het laatste, het laatste wat ik nu wilde was de reden zijn dat mensen gewond raakten of dat we een onnodige oorlog gingen starten puur dankzij mijn stiekeme tripjes. Ik zou de schuld krijgen van alle slechte vangsten die onze jagers maakten. Nee, nee, nee, laten we dat maar niet doen. Zo onschuldig als ik was wandelde ik gewoon braafjes terug, om eventuele jagers te voorkomen nam ik het pad langs de rivier. Ik kon er niet vanuit gaan dat ze allemaal al terug zijn gevlucht. Onze clan zat vol met hele koppige mensen. Soms net iets te koppig voor mijn smaak. Maar ja, leven en laat leven, toch? Ik keek even om mij heen om te zien in welk deel van het gebied ik was. Mooi, ik was ons jaaggebied voorbij gelopen, tijd om nu meer naar het zuiden te trekken. Plotseling bleef ik staan. Mijn ogen dwaalden even naar de takken van de bomen waar ik een stelletje vogels trof. Wat was er mis? Normaal gesproken waren ze erg luidruchtig tot je er hoofdpijn van kon krijgen. Nu waren ze defensief weggetrokken in hun nesten. De sfeer was ook anders, de lucht was ook zwaarder in dit gedeelte van het bos. Ik fronste en probeerde op te nemen wat hier gebeurde. Zat er rook in de lucht? Was er misschien een bosbrand geweest? Zal niet de eerste keer geweest zijn in dit seizoen. Ik besloot door te lopen, hier stil staan was ook niet efficient. De haren in mijn nek schoten overeind bij het horen van stemmen, ik had nog geen tien stappen verder gezet en een figuur kwam opeens in zicht. Ze leek wanhopig, schreeuwde hardop naar het niets. Een bepaalde aggresiviteit in die stem, daar konden sommige in onze clan nog wel van leren. Luid en duidelijk. Ik kon niet herkennen van welke clan deze was, ze was niet van ons, dat was zeker. Haar kleding en attributen matchten met geen enkele in de coalitie van de 12 clans. Had ze wapens? Terwijl ik schuilde en haar bekeek gooide ik flexibel een steen of 2 uit het zicht, kijken of ze erop zou reageren – en hoe. Als ze gevaarlijk was zou ze aggressief reageren en haar wapens trekken, dan kon ik haar net zo goed direct neersteken voordat het een probleem zou veroorzaken.Slowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.
