Want ik blijf mezelf maar verwonden. Zo tragisch. (no_chears)
1) Ik had net gegeten en liep naar mijn keukenhoekje om af te wassen. Ik heb een elektrische kookplaat, wat nog vrij nieuw voor mij is, dus ik was benieuwd hoe heet die nog zou zijn. In een ongelofelijk intelligente zet drukte ik vol goed vertrouwen de zijkant van mijn linkerhand op de kookplaat, die, je raadt het waarschijnlijk al, nog ietsjes warmer was dan ik had verwacht, waardoor ik nu een prachtig verbrand ribbelpatroon langs de onderkant van mijn pink heb lopen. In mijn verdediging (of om het nog stommer te maken, afhankelijk van je perspectief): normaal gesproken had de kookplaat al koel genoeg moeten zijn om aan te raken, maar nádat ik de afwas had gedaan, kwam ik erachter dat hij al die tijd gewoon nog aan had gestaan. Oeps.
2) Gisteren besloot het universum dat ik het mezelf nog niet lastig genoeg had gemaakt de komende tijd mijn handen te gebruiken en veegde ik zonder er echt bij na te denken met mijn rechterduim over een mesje om het schoon te krijgen. Meerdere keren. Ik voelde in eerste instantie niets, omdat er blijkbaar alleen een paar laagjes huid weg waren. Er was ook daarna heel weinig bloed, maar een duim blijft een erg onhandige plek om super gevoelig te zijn en mogelijk over dingen heen te bloeden.
Tot overmaat van ramp moet ik vandaag mijn scriptie afronden, waarbij ik mijn vingers hard nodig heb om te typen en mijn hand de hele tijd op die onbedoeld gekookte zijkant komt te rusten. Red mij van mezelf, Q.
Wat is jullie laatste wondje of stomme actie? Vertel mij jullie faalverhalen.
"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan