Ben ik de enige - Stamcafé

die helemaal ondersteboven is van haar zelfverzonnen personage?

Vroeger was Sam Larsén een zorgeloze, menslievende jongen. Nu is hij niets anders dan een monster. In Ira zaait hij dood en verderf en een klopjacht begint.

Nu ik steeds verder kom met mijn verhaal, wordt mijn beeld van Sam beter en beter. De duisternis heeft de gaten in zijn ziel gevuld en laat hem dingen doen die hij normaliter nooit zou durven. Het is zo grappig dat hij steeds verknipter wordt, naarmate ik meer schrijf. En dat is zo mooi

Hebben jullie dat ook wel eens gehad, dat je gewoon wil blijven schrijven, onophoudelijk, zodat je maar 'in de buurt' van je geweldige personages kan blijven?

Dit klinkt echt psycho of niet?

---

oi, suzy

Oh nee, je bent écht niet de enige. Ik hou zo erg van m'n personages dat ik heb zitten huilen tijdens het schrijven van een emotioneel stuk tussen personages.

---

"One has to learn to read, as one has to learn to see and learn to live," - Vincent van Gogh

Standal schreef:
Oh nee, je bent écht niet de enige. Ik hou zo erg van m'n personages dat ik heb zitten huilen tijdens het schrijven van een emotioneel stuk tussen personages.

Dat zou mij ook echt kunnen overkomen!

Het is toch mooi dat je je dan zo betrokken voelt, op de een of andere manier?

---

oi, suzy

Hahahahah yep, zeer herkenbaar. Ik had dit ook heel erg met mijn personage van de Hongerspelen, Aderyn uit District 1. Vooral ook hoe grappig en leuk het is als er dingen ''misgaan'' ofzo :'D

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dit is zó herkenbaar, ik heb dat met drie personages die ondertussen echt onbegrijpelijk zijn, maar god wat houd ik van ze en ik word emotioneel van ze :'D Dus nope, je bent écht niet de enige

---

mortui vivos docent

Eigenlijk sta ik meestal redelijk neutraal tegenover mijn personages. Maar ik heb zelf het gevoel dat ik mijn 'perfecte' verhaal nog niet gevonden heb, dat er een verhaal ergens in me zit dat ik nog niet goed durf schrijven, dus misschien komt het daardoor wel. (:

---

The soul needs autumn.

En hebben jullie dat alleen (of vooral) met zelfverzonnen personages? Of ook met personages uit bestaande boeken die je leest?

---

oi, suzy

Iversen schreef:
En hebben jullie dat alleen (of vooral) met zelfverzonnen personages? Of ook met personages uit bestaande boeken die je leest?

Allebei.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Iversen schreef:
En hebben jullie dat alleen (of vooral) met zelfverzonnen personages? Of ook met personages uit bestaande boeken die je leest?

Oh van boekenpersonages kan ik écht ondersteboven zijn. Enkele voorbeelden: Adrian Ivashkov, Jamie Fraser en Hermelien Griffel.

---

The soul needs autumn.

Ja, maar niet met allemaal. Als ik dat gevoel heb, dan is het meestal omdat ik er een bepaalde connectie, verwantschap mee voel. Dat zij eigenschappen bezitten die ik ook in me heb zitten, maar bij mij nog onderontwikkeld zijn. Als je merkt dat je je ineens heel erg aangesproken voelt tot een bepaald persoon, echt of fictief is dat altijd de psychologische reden erachter. Dat heb ik eens gelezen. (:

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Histoire schreef:
Als je merkt dat je je ineens heel erg aangesproken voelt tot een bepaald persoon, echt of fictief is dat altijd de psychologische reden erachter. Dat heb ik eens gelezen. (:

Dan moet ik me maar eens serieuze zorgen gaan maken.

---

oi, suzy

Iversen schreef:
(...)
Dan moet ik me maar eens serieuze zorgen gaan maken.

Hahaha, in jou geval kan ik erin komen.
Maar je kan het ook positief bekijken: dingen doen die je normaal niet zou durven doen, kan ergens ook positief zijn. :'D

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Histoire schreef:
(...)

Hahaha, in jou geval kan ik erin komen.
Maar je kan het ook positief bekijken: dingen doen die je normaal niet zou durven doen, kan ergens ook positief zijn. :'D

True, true.
Maar ik zou in elk geval niet willen worden geassocieerd met iemand als Sam, haha.

---

oi, suzy

Standal schreef:
Oh nee, je bent écht niet de enige. Ik hou zo erg van m'n personages dat ik heb zitten huilen tijdens het schrijven van een emotioneel stuk tussen personages.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Histoire schreef:
Ja, maar niet met allemaal. Als ik dat gevoel heb, dan is het meestal omdat ik er een bepaalde connectie, verwantschap mee voel. Dat zij eigenschappen bezitten die ik ook in me heb zitten, maar bij mij nog onderontwikkeld zijn. Als je merkt dat je je ineens heel erg aangesproken voelt tot een bepaald persoon, echt of fictief is dat altijd de psychologische reden erachter. Dat heb ik eens gelezen. (:

*kijkt naar mijn depressieve, gestoorde psychopaat Olive*
Oh ehm oeps, crap

Iversen schreef:
En hebben jullie dat alleen (of vooral) met zelfverzonnen personages? Of ook met personages uit bestaande boeken die je leest?

Ik ben een echte fangirl dus kan het met elk personage dat me aanstaat hebben

---

mortui vivos docent

Iversen schreef:
En hebben jullie dat alleen (of vooral) met zelfverzonnen personages? Of ook met personages uit bestaande boeken die je leest?

Allebei, mits ze goed uitgedacht zijn. Hetgeen waar ik me zo aan kan ergeren, is wanneer een personage iets doet wat totaal niet bij degene past. Dan heb ik het niet over character development, guys.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.