Ten eerste: het spijt me dat ik nu weer zo'n topic aanmaak. Ik snap dat het voor niemand echt boeiend is maar ik moet het van me afschrjiven en als iemand besluit dit toch te lezen, dan zou ik graag een eerlijke mening willen. Maargoed, dat verwacht ik niet. Dat iemand het leest.
Het wordt een enorme lap tekst, tikkeltje dramatisch want als ik dit typ is het nacht en we weten allemaal dat 's nachts dingen doen gewoon emotioneel heftiger is, op de een of andere manier. Oh, en ik heb letterlijk niemand tegen wie ik dit allemaal kan vertellen. Anyway, alles staat onder een spoiler. Je weet wel, voor het geval je geen zin hebt in gezeik of allergisch bent voor enorme stukken tekst.
Het eerste wat je moet weten, is dat ik redelijk goed ben in het aflezen van lichaamstaal. Het is niet moeilijk voor me om af te lezen of iemand tegen me liegt, zodra ik eenmaal je kenmerk daarvoor weet. En dit is voor mij niet altijd leuk en voor mensen die dichtbij me staan al helemaal niet. Voor m'n vriend (ex, maar ik kan me nog niet ertoe zetten om het zo neer te schrijven) was dat het helemaal niet en ik kan hem nooit vertellen hoe vreselijk het af en toe voor mij was. Soms is een leugen beter dan de waarheid.
Ik heb vaker een topic geopend, sommigen van jullie hebben me een berichtje gestuurd (wat ik waanzinnig lief vind en als ik niet meer heb gereageerd, dan ligt het niet aan jou maar weet ik gewoon even niet wat ik moet zeggen) en weten het achtergrond verhaal een beetje. In dat geval, skip deze alinea maar.
Drie jaar geleden werd ik opeens weer verliefd. Hij had al een vriendin, en daarom wilde ik absoluut niet dat we zouden zoenen of iets dergelijks voordat hij het had uitgemaakt met haar. Uiteindelijk ging het uit en vrij snel daarna begon onze relatie. Ik was vooral doodsbang dat hij weer bij me weg zou gaan, bang dat ik geen goede vriendin zou zijn, bang voor zo'n beetje alles eigenlijk. Maar hij maakte het makkelijk. Ik begon me echt op m'n gemak te voelen en werd steeds verliefder. Toen kwam zijn ex.
Hij was haar eerste vriendje, eerste grote liefde. Ik ben zelf door een hele zware breakup gegaan destijds en leefde echt met haar mee. In het begin wilde ik dan ook dat ze een vriendschap zouden onderhouden en supporte dat volledig. En vanaf daar ging het eigenlijk mis. Na een paar maanden begon hij te twijfelen. Hij had nog gevoelens voor haar en we gingen uit elkaar. Die breakup duurde ongeveer twee weken en was redelijk zwaar voor me. Maar het kwam weer goed en dit keer duurde onze relatie een maand. Gingen we weer uit elkaar omdat zij er tussen kwam. Hij vervolgde zijn relatie met haar en ik bleef weer alleen achter. En wederom, het ging uit tussen hun en hij kwam weer bij mij. Als je nu al denkt: 'waarom deed je dat?' dan moet je begrijpen dat ik zielsveel van hem hou. Ik geloof niet alleen in tweede kansen, maar in honderd als het nodig is. En ik kan veel vergeven. We zitten nu ergens in de zomervakantie en opeens ontdekte ik dat mijn twitter account een nieuwe volger had. Zijn ex. Ik voelde me er niet prettig bij. Ze had al eerder aangegeven hem niet zonder slag of stoot op te geven en mij volgen, terwijl ze nooit eerder een poging tot contact had gedaan, voelde gewoon vreselijk verkeerd. Ik vertelde dit tegen m'n vriend, die aan haar vroeg waarom ze me was gaan volgen.
'Dat ging per ongeluk,' was haar antwoord. Even voor de duidelijkheid: een twitter account wat al jaren niet was gebruikt, vind opeens het mijne en volgt me per ongeluk. Dat is een kans van... nouja, klein. Hierna werd ik ontvolgd, maar viel het me opdat ik opeens nieuwe vriendschapsverzoeken kreeg op facebook. Allemaal van vrienden van haar. Hier had ik ook weinig zin in, dus ik weigerde ze.
Toen kwam er een nieuwe volger: zijn ex met een splinternieuwe twitter. Ik keek er eens op en wederom klopte er iets niet. Ze had haast geen volgers. Drie volgers, 2 inactief en 1 robot. Maar haar twitter was vooral gebaseerd op mijn vriend. Dat ze hem mistte, hem terug wilde. Hoeveel ze van hem hield. Dat ze iets leuks met 'haar lieverd' was gaan doen. Als ik mijn vriend hiermee confronteerde, dan bleek dat ze doodleuk was vergeten te vermelden dat dit met een hele groep was. Maar ik hoop dat je inmiddels snapt waar ik heen ga: dit account bestond puur voor hem, om mij in de gaten te houden en omdat ze wist dat ik er vroeg op laat op zou kijken. Dus ik bleef kijken. Eerst eens in de zoveel weken, toen eens per week, en daarna eens per dag. En elke keer ging het door. Dezelfde kuttweets. Laat ik je vertellen: het is KUT als iemand jouw account in de gaten houdt en ondertussen nog altijd doet alsof ze een relatie heeft met JOUW vriend.
'Blokkeer je haar toch?' Dat deed ik. Hielp niet. Ze kon altijd weer op mijn profiel kijken, aangezien die niet privé is. Ondertussen ging het uit met mijn vriend en ik durfde niet eens meer te plaatsen dat ik me rot voelde, omdat ik wist dat ze daarvan zou genieten. Soms was ik zo kwaad dat ik tweette hoe triest ze wel niet was. Altijd met een felle reactie terug. Als ik problemen met haar had, moest ik dat maar tegen haar komen zeggen.
Als ik tweette dat mijn beste vriend zo'n geweldige steun voor me was, dan dacht ze dat dat over mijn vriend ging en kreeg ik daar weer een sarcastische reactie op. Daarna kwamen de 'je bent zo lelijk' tweets. Ik knalde bijna uit elkaar. M'n vriend en ik hadden onze relatie weer opgepakt maar hij wilde niet dat ik iets plaatste als reactie op haar, omdat dat was wat ze wilde. Ondertussen probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik me zo ontzettend bekeken voelde, maar het ging er nooit helemaal in.
'Gewoon negeren.' Ja, leuk. Maar zo zit ik niet in elkaar. Dat kan ik oprecht niet. Mijn twitter is al jarenlang een plaats waar ik met veel plezier zit, veel mensen heb ontmoet en een beetje op de hoogte blijf van de laatste dingen. Daarom had ik mijn account nooit privé gezet, omdat het voelde als een overwinning voor haar. Uiteindelijk was ik het zo zat, dat ik het toch maar deed. Het was een maand rustig, ik kon immers weer met een gerust hart m'n ding doen. Na een maand dacht ik dat ze me misschien vergeten was.
NOPE. Madame ging vrolijk door. Zij bleef op mijn profiel kijken en ik, omdat ik misselijk werd bij die gedachte, op die van haar. Geloof me, m'n vriend en ik hebben hier absurd veel ruzies over gehad. Ondertussen was er nog veel meer aan de hand. Ze stuurde (half)naakt foto's naar hem, dat ze zin in seks had, hem wel even zou verwennen als die nu langs kwam. Daar kwam ik achter omdat ik ooit in zijn telefoon heb gekeken. Dat was vreselijk slecht van me, en daar heb ik ook een schuldgevoel aan over gehouden. Ik heb er oprecht spijt van, dus die les hoef je me niet meer te lezen. Maar het gebeurde gewoon. Het was zes uur sochtends en zijn telefoon ging af en ik dacht dat het misschien een gezamelijke vriend was, die zou vertellen dat hij veilig thuis was gekomen aangezien hij een paar uur eerder nog bij ons was geweest. Maar zij was het en toen ik het gesprek opende las ik al die dingen. Mijn vriend is hier ook totaal niet onschuldig in, overigens. Ik ben boos geworden, en de volgende ochtend kon hij vertrekken. Ik snapte niet waarom hij dacht dat hij twee meiden kon krijgen. Was ik niet goed genoeg? Maar hé, het kwam weer goed tussen ons. Ik vergaf hem maar vanaf dat moment had mijn vertrouwen wel een enorme deuk opgelopen.
Oh, en toen ging het weer uit. Weer door haar. Weer door die stomme kut twitter. Dit keer was alleen mijn vriend niet genoeg. Ze gingen iets drinken met onze gezamelijke vriend en dat maakte iets kapot in me. Want die vriend weet alles. Hij kent het verhaal, hij weet hoe gebroken ik ben elke keer als het uit gaat. Madame plaatste een foto op twitter en ik herkende de armband van die vriend. Ik probeerde duidelijk te maken hoe het voelde; als verraad. Misschien klinkt dit voor jullie ook stom, maar imagine dat jij mij bent. Net gedumpt door je vriend, die met zijn ex en gezamelijke vriend gezellig gaat drinken terwijl jij op bed ligt, wondering wat de fuck je allemaal fout hebt gedaan. En die vriend, hij gaat gewoon, ook al heb je hem verteld hoe het voelt. Tuurlijk, het is niet mijn recht om te zeggen dat hij wel of niet mag gaan, dat begrijp ik echt. Maar het deed verdomd pijn.
Vervolgens kwamen de 'ilovehimsomuch' en de *selfie met mn baby* tweets. Fine. Maar waar ik ook zulke dingen tweette, deed zij het alleen om mij zo hard mogelijk te raken. Voor wie anders? Die drie niet actieve volgers?
Zo, dat was deel 1. Still with me? Ik neem het je niet kwalijk als het niet zo is.
Dit is het deel waarop ik het echt probeerde te begrijpen. Hij is haar ex, hij zou altijd gevoelens voor haar blijven houden. Haar vader was gestorven en hij had haar opgevangen en dat schiep een band. Ja, ik begreep het. Maar als hij met haar wilde afspreken af en toe, dan moest hij daar eerlijk over zijn. Niet dat ik via twitter moest lezen dat ze weer gezellig film hadden gekeken en dat het zo leuk was. Nee, gewoon eerlijk. En dat gebeurde niet. Soms ging het maanden goed, maar de laatste maand ging alles fout. Ik probeerde alles. Boos worden, het op kleuterniveau uitleggen, smeken. Maar elke keer was het: 'ik heb niet met haar afgesproken, ik word hier zo moe van!' Maar ik zag dat hij loog. En als hij er moe van werd, dan werd ik dat ook. Doodmoe zelfs. Ik had inmiddels een pretty good idea van hoe haar karakter in elkaar zat. Het was niet meer 'ik hou van hem en wil hem terug.' Het was hard tegen hard. Ze wilde mijn vriend als trofee op haar kastje, met onze gezamelijke vriend ernaast. Ze wilde alles wat van mij was en eerst was ik bereid om dat spelletje te spelen. Maar toen besefte ik me dat het geen spel was. Mijn vriend was en is geen prijs. Ik wilde onze relatie omdat ik van hem hield/hou, omdat ik erin geloofde (en dat nog steeds doe). Ondanks al die leugens, wilde ik het zo ontzettend graag. En ik geloofde dat het mogelijk was, en als hij haar in zijn leven wilde, als vrienden, dan moest ik dat kunnen accepteren. Ik zeg niet dat ik me er 100% bij me op me gemak voelde, totaal niet. Want het zou nog steeds pijn hebben gedaan, maar ik moest een manier vinden om niet het jaloerse, bezitterige kreng te worden waar ik zo hard naartoe op weg was.
Dus dit weekend, toen we bij die gezamelijke vriend waren, heb ik het geprobeerd uit te leggen. Dat hij alleen maar eerlijk hoefde te zijn. Want het is zo moeilijk om te zien hoe hij constant loog in m'n gezicht, en deed alsof ik achterlijk was. En ik dacht dat het nu echt goed ging komen. Maar toen ik naar huis ging, bleven hun nog. En gisteravond zijn ze gezellig met z'n drietjes gaan touren.
Wederom was niemand er eerlijk over. Had ik dan dit weekend tegen een defecte praatpaal aan staan lullen? Ik dacht dat ik er duidelijk over was geweest. M'n vriend maakte meteen duidelijk dat we het er niet over hoefden te hebben.
'Vertrouw je me weer niet?' Terwijl ik alleen maar vroeg wat ze hadden gedaan. Toen negeerde hij z'n telefoon, en ging ik naar die gezamelijke vriend. En opnieuw, uitleggen hoe het voelde. Of hij gelukkiger met haar was als met mij. Nogmaals dat het zo vreselijk kut voelde. Ik probeerde voor de zoveelste keer uit te leggen dat ze een spelletje speelde. En toen maakte ik de fout om te vragen of ze hadden gezoend. Hij zei van niet en daar lieten we het zo'n beetje bij. Ik stuurde een appje naar m'n vriend dat ik niet boos was, dat die vriend min of meer had toegegeven dat ze met haar waren geweest en dat ik gewoon wilde dat hij er eerlijk over was geweest.
Vanochtend was hij boos. Ik probeerde hem en die vriend tegen elkaar uit te spelen, volgens hem. Dat was de allereerste steek die binnen kwam want dat was nooit m'n bedoeling geweest. Ik wilde de waarheid, ik wilde m'n verhaal kwijt maar volgens hem had ik hem uitgehoord. En dat was zo vreselijk hard niet m'n bedoeling. En toen maakte hij het uit. Hij ging totaal aan het punt voorbij dat hij weer had gelogen, en schoof alles op mij af. In een vlaag van verdriet en woede appte ik die vriend dat ik hem nooit meer wilde zien of spreken, waarop hij 'oke' zei en me meteen blokkeerde. Mn vriend zei dat ik lekker bezig was en hem kwaad had gemaakt en dat hij me ook zou blokkeren als ik hem niet met rust liet. Maar dat kon ik niet. Ik werd zo vreselijk kwaad. Ik trok het echt niet meer en toen heb ik hem ziek in z'n hoofd genoemd. Niet m'n beste moment en ik ben er niet trots op. Hij had haar dit zieke spel laten winnen, wetend hoe ze in elkaar zat. Ik heb hem zoveel vergeven, zo vaak sorry gezegd voor van alles. Me oprecht zo vreselijk schuldig gevoeld toen ik in zijn telefoon had gezeten, of de keer dat ze had getweet dat ze zo'n "heerlijk avondje" had gehad en dacht dat het met hem was, wat niet zo bleek te zijn. En dan is het opeens uit, en is het allemaal nog mijn schuld ook. En ik heb ook schuld. Dat weet ik dondersgoed. Oh, en hij heeft me inderdaad geblokkeerd.
Ik heb honderden dingen verkeerd gedaan, maar nu ben ik wel alles kwijt. Mijn vriend en die gezamelijke vriend. M'n maatjes op school, m'n maatjes om mee te gamen, de jongens die ik vertrouwde en voor wie ik letterlijk alles had gedaan, al kon ik nog zo op ze zeuren. Ik heb niemand meer.
Dit is de tweet die ze geplaatst heeft inmiddels. Ik ging even dood op het moment dat ik het las, omdat het alles bevestigde. En ik vraag me nu af, wat voor vreselijk persoon ben ik? Wat voor walgelijk, disgusting wezen moet ik zijn -zowel op het gebied van relaties als vriendschap- dat iemand dit kiest boven mij. M'n twitter, facebook en whatsapp zijn allemaal weg. Op steam en m'n ps4 ben ik alleen nog offline te vinden, omdat ik het niet aankan om ze online te zien en geen contact met me willen. Om te zien hoe gelukkig iedereen is zonder mij in hun leven. En het doet pijn om te zien dat ze mijn vriend ziet als een prijs. Dat is hij niet. Op een bepaalde manier natuurlijk wel, maar niet op deze. Ik ben bang dat ze niet oprecht meer van hem houdt, maar hem alleen terug wilde om te bewijzen dat ze het kon.
Ik heb alleen maar vragen en geen antwoorden. Voel me vreselijk. Het idee dat ik maandag naar school moet en ze onder ogen moet komen, is genoeg om me te laten kokhalzen. Ik heb verder niemand daar. Ik kan niet naar m'n beste vriendin, want ze zal me steunen maar ik wil haar niet vertellen dat het voor de zoveelste keer is misgelopen. Naar m'n beste vriend durf ik ook niet meer, want hij woont in Limburg en hoewel ik weet dat hij alles op alles zal zetten om me te helpen, wil ik het hem niet aan doen. Ik wil voor niemand meer de zwakke depresieveling zijn.
Het liefst zou ik al m'n emoties afsluiten, maar dat durf ik niet. Mijn persoonlijkheid en vaardigheden zijn compleet gebaseerd op het feit dat ik zo emotioneel ben. Ik kan er door dromen, het maakt dat ik open minded ben over alles en iedereen, het geeft me inlevingsvermogen en als ik het afsluit, dan is er van mezelf niets meer over. En het allerliefst wil ik gewoon m'n vriend en die vriend terug, dit alles vergeten en gewoon gezellig iets gaan drinken.
'Maar je gooit nu alles wel op haar, je zal zelf ook schuld hebben.'
Heb ik ook. Genoeg. Maar ik heb 1 ding geleerd uit mijn vorige relatie: als hij en ik uit elkaar waren, en hij bezig was met haar, dan ging ik er niet achteraan. Hij mocht naar mij komen. Dat is denk ik het grote verschil tussen haar en mij.
'Oké, maar hij heeft ook schuld.'
Ohja. Dat weet ik. Het komt misschien niet duidelijk naar voren en hij ontkent het maar we hebben allebei genoeg fouten gemaakt.
'Waarom wil je hem dan uberhaupt nog terug?'
Omdat ik een geweldig persoon in hem zie. Omdat ik werkelijk geloof dat alle kut dingen niet opwegen tegen de goede momenten. Omdat ik nu eenmaal van hem hou.
Als je dit hebt gelezen tot het einde: dan petje af naar jou. Echt. Ik waardeer het. Of je me nu een aansteller vind, denkt dat ik raar of achterlijk ben, je hebt het in elk geval gelezen. Ik moest dit gewoon van me afschrijven.
Ik heb vaker een topic geopend, sommigen van jullie hebben me een berichtje gestuurd (wat ik waanzinnig lief vind en als ik niet meer heb gereageerd, dan ligt het niet aan jou maar weet ik gewoon even niet wat ik moet zeggen) en weten het achtergrond verhaal een beetje. In dat geval, skip deze alinea maar.
Drie jaar geleden werd ik opeens weer verliefd. Hij had al een vriendin, en daarom wilde ik absoluut niet dat we zouden zoenen of iets dergelijks voordat hij het had uitgemaakt met haar. Uiteindelijk ging het uit en vrij snel daarna begon onze relatie. Ik was vooral doodsbang dat hij weer bij me weg zou gaan, bang dat ik geen goede vriendin zou zijn, bang voor zo'n beetje alles eigenlijk. Maar hij maakte het makkelijk. Ik begon me echt op m'n gemak te voelen en werd steeds verliefder. Toen kwam zijn ex.
Hij was haar eerste vriendje, eerste grote liefde. Ik ben zelf door een hele zware breakup gegaan destijds en leefde echt met haar mee. In het begin wilde ik dan ook dat ze een vriendschap zouden onderhouden en supporte dat volledig. En vanaf daar ging het eigenlijk mis. Na een paar maanden begon hij te twijfelen. Hij had nog gevoelens voor haar en we gingen uit elkaar. Die breakup duurde ongeveer twee weken en was redelijk zwaar voor me. Maar het kwam weer goed en dit keer duurde onze relatie een maand. Gingen we weer uit elkaar omdat zij er tussen kwam. Hij vervolgde zijn relatie met haar en ik bleef weer alleen achter. En wederom, het ging uit tussen hun en hij kwam weer bij mij. Als je nu al denkt: 'waarom deed je dat?' dan moet je begrijpen dat ik zielsveel van hem hou. Ik geloof niet alleen in tweede kansen, maar in honderd als het nodig is. En ik kan veel vergeven. We zitten nu ergens in de zomervakantie en opeens ontdekte ik dat mijn twitter account een nieuwe volger had. Zijn ex. Ik voelde me er niet prettig bij. Ze had al eerder aangegeven hem niet zonder slag of stoot op te geven en mij volgen, terwijl ze nooit eerder een poging tot contact had gedaan, voelde gewoon vreselijk verkeerd. Ik vertelde dit tegen m'n vriend, die aan haar vroeg waarom ze me was gaan volgen.
'Dat ging per ongeluk,' was haar antwoord. Even voor de duidelijkheid: een twitter account wat al jaren niet was gebruikt, vind opeens het mijne en volgt me per ongeluk. Dat is een kans van... nouja, klein. Hierna werd ik ontvolgd, maar viel het me opdat ik opeens nieuwe vriendschapsverzoeken kreeg op facebook. Allemaal van vrienden van haar. Hier had ik ook weinig zin in, dus ik weigerde ze.
Toen kwam er een nieuwe volger: zijn ex met een splinternieuwe twitter. Ik keek er eens op en wederom klopte er iets niet. Ze had haast geen volgers. Drie volgers, 2 inactief en 1 robot. Maar haar twitter was vooral gebaseerd op mijn vriend. Dat ze hem mistte, hem terug wilde. Hoeveel ze van hem hield. Dat ze iets leuks met 'haar lieverd' was gaan doen. Als ik mijn vriend hiermee confronteerde, dan bleek dat ze doodleuk was vergeten te vermelden dat dit met een hele groep was. Maar ik hoop dat je inmiddels snapt waar ik heen ga: dit account bestond puur voor hem, om mij in de gaten te houden en omdat ze wist dat ik er vroeg op laat op zou kijken. Dus ik bleef kijken. Eerst eens in de zoveel weken, toen eens per week, en daarna eens per dag. En elke keer ging het door. Dezelfde kuttweets. Laat ik je vertellen: het is KUT als iemand jouw account in de gaten houdt en ondertussen nog altijd doet alsof ze een relatie heeft met JOUW vriend.
'Blokkeer je haar toch?' Dat deed ik. Hielp niet. Ze kon altijd weer op mijn profiel kijken, aangezien die niet privé is. Ondertussen ging het uit met mijn vriend en ik durfde niet eens meer te plaatsen dat ik me rot voelde, omdat ik wist dat ze daarvan zou genieten. Soms was ik zo kwaad dat ik tweette hoe triest ze wel niet was. Altijd met een felle reactie terug. Als ik problemen met haar had, moest ik dat maar tegen haar komen zeggen.
Als ik tweette dat mijn beste vriend zo'n geweldige steun voor me was, dan dacht ze dat dat over mijn vriend ging en kreeg ik daar weer een sarcastische reactie op. Daarna kwamen de 'je bent zo lelijk' tweets. Ik knalde bijna uit elkaar. M'n vriend en ik hadden onze relatie weer opgepakt maar hij wilde niet dat ik iets plaatste als reactie op haar, omdat dat was wat ze wilde. Ondertussen probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik me zo ontzettend bekeken voelde, maar het ging er nooit helemaal in.
'Gewoon negeren.' Ja, leuk. Maar zo zit ik niet in elkaar. Dat kan ik oprecht niet. Mijn twitter is al jarenlang een plaats waar ik met veel plezier zit, veel mensen heb ontmoet en een beetje op de hoogte blijf van de laatste dingen. Daarom had ik mijn account nooit privé gezet, omdat het voelde als een overwinning voor haar. Uiteindelijk was ik het zo zat, dat ik het toch maar deed. Het was een maand rustig, ik kon immers weer met een gerust hart m'n ding doen. Na een maand dacht ik dat ze me misschien vergeten was.
NOPE. Madame ging vrolijk door. Zij bleef op mijn profiel kijken en ik, omdat ik misselijk werd bij die gedachte, op die van haar. Geloof me, m'n vriend en ik hebben hier absurd veel ruzies over gehad. Ondertussen was er nog veel meer aan de hand. Ze stuurde (half)naakt foto's naar hem, dat ze zin in seks had, hem wel even zou verwennen als die nu langs kwam. Daar kwam ik achter omdat ik ooit in zijn telefoon heb gekeken. Dat was vreselijk slecht van me, en daar heb ik ook een schuldgevoel aan over gehouden. Ik heb er oprecht spijt van, dus die les hoef je me niet meer te lezen. Maar het gebeurde gewoon. Het was zes uur sochtends en zijn telefoon ging af en ik dacht dat het misschien een gezamelijke vriend was, die zou vertellen dat hij veilig thuis was gekomen aangezien hij een paar uur eerder nog bij ons was geweest. Maar zij was het en toen ik het gesprek opende las ik al die dingen. Mijn vriend is hier ook totaal niet onschuldig in, overigens. Ik ben boos geworden, en de volgende ochtend kon hij vertrekken. Ik snapte niet waarom hij dacht dat hij twee meiden kon krijgen. Was ik niet goed genoeg? Maar hé, het kwam weer goed tussen ons. Ik vergaf hem maar vanaf dat moment had mijn vertrouwen wel een enorme deuk opgelopen.
Oh, en toen ging het weer uit. Weer door haar. Weer door die stomme kut twitter. Dit keer was alleen mijn vriend niet genoeg. Ze gingen iets drinken met onze gezamelijke vriend en dat maakte iets kapot in me. Want die vriend weet alles. Hij kent het verhaal, hij weet hoe gebroken ik ben elke keer als het uit gaat. Madame plaatste een foto op twitter en ik herkende de armband van die vriend. Ik probeerde duidelijk te maken hoe het voelde; als verraad. Misschien klinkt dit voor jullie ook stom, maar imagine dat jij mij bent. Net gedumpt door je vriend, die met zijn ex en gezamelijke vriend gezellig gaat drinken terwijl jij op bed ligt, wondering wat de fuck je allemaal fout hebt gedaan. En die vriend, hij gaat gewoon, ook al heb je hem verteld hoe het voelt. Tuurlijk, het is niet mijn recht om te zeggen dat hij wel of niet mag gaan, dat begrijp ik echt. Maar het deed verdomd pijn.
Vervolgens kwamen de 'ilovehimsomuch' en de *selfie met mn baby* tweets. Fine. Maar waar ik ook zulke dingen tweette, deed zij het alleen om mij zo hard mogelijk te raken. Voor wie anders? Die drie niet actieve volgers?
Zo, dat was deel 1. Still with me? Ik neem het je niet kwalijk als het niet zo is.
Dit is het deel waarop ik het echt probeerde te begrijpen. Hij is haar ex, hij zou altijd gevoelens voor haar blijven houden. Haar vader was gestorven en hij had haar opgevangen en dat schiep een band. Ja, ik begreep het. Maar als hij met haar wilde afspreken af en toe, dan moest hij daar eerlijk over zijn. Niet dat ik via twitter moest lezen dat ze weer gezellig film hadden gekeken en dat het zo leuk was. Nee, gewoon eerlijk. En dat gebeurde niet. Soms ging het maanden goed, maar de laatste maand ging alles fout. Ik probeerde alles. Boos worden, het op kleuterniveau uitleggen, smeken. Maar elke keer was het: 'ik heb niet met haar afgesproken, ik word hier zo moe van!' Maar ik zag dat hij loog. En als hij er moe van werd, dan werd ik dat ook. Doodmoe zelfs. Ik had inmiddels een pretty good idea van hoe haar karakter in elkaar zat. Het was niet meer 'ik hou van hem en wil hem terug.' Het was hard tegen hard. Ze wilde mijn vriend als trofee op haar kastje, met onze gezamelijke vriend ernaast. Ze wilde alles wat van mij was en eerst was ik bereid om dat spelletje te spelen. Maar toen besefte ik me dat het geen spel was. Mijn vriend was en is geen prijs. Ik wilde onze relatie omdat ik van hem hield/hou, omdat ik erin geloofde (en dat nog steeds doe). Ondanks al die leugens, wilde ik het zo ontzettend graag. En ik geloofde dat het mogelijk was, en als hij haar in zijn leven wilde, als vrienden, dan moest ik dat kunnen accepteren. Ik zeg niet dat ik me er 100% bij me op me gemak voelde, totaal niet. Want het zou nog steeds pijn hebben gedaan, maar ik moest een manier vinden om niet het jaloerse, bezitterige kreng te worden waar ik zo hard naartoe op weg was.
Dus dit weekend, toen we bij die gezamelijke vriend waren, heb ik het geprobeerd uit te leggen. Dat hij alleen maar eerlijk hoefde te zijn. Want het is zo moeilijk om te zien hoe hij constant loog in m'n gezicht, en deed alsof ik achterlijk was. En ik dacht dat het nu echt goed ging komen. Maar toen ik naar huis ging, bleven hun nog. En gisteravond zijn ze gezellig met z'n drietjes gaan touren.
Wederom was niemand er eerlijk over. Had ik dan dit weekend tegen een defecte praatpaal aan staan lullen? Ik dacht dat ik er duidelijk over was geweest. M'n vriend maakte meteen duidelijk dat we het er niet over hoefden te hebben.
'Vertrouw je me weer niet?' Terwijl ik alleen maar vroeg wat ze hadden gedaan. Toen negeerde hij z'n telefoon, en ging ik naar die gezamelijke vriend. En opnieuw, uitleggen hoe het voelde. Of hij gelukkiger met haar was als met mij. Nogmaals dat het zo vreselijk kut voelde. Ik probeerde voor de zoveelste keer uit te leggen dat ze een spelletje speelde. En toen maakte ik de fout om te vragen of ze hadden gezoend. Hij zei van niet en daar lieten we het zo'n beetje bij. Ik stuurde een appje naar m'n vriend dat ik niet boos was, dat die vriend min of meer had toegegeven dat ze met haar waren geweest en dat ik gewoon wilde dat hij er eerlijk over was geweest.
Vanochtend was hij boos. Ik probeerde hem en die vriend tegen elkaar uit te spelen, volgens hem. Dat was de allereerste steek die binnen kwam want dat was nooit m'n bedoeling geweest. Ik wilde de waarheid, ik wilde m'n verhaal kwijt maar volgens hem had ik hem uitgehoord. En dat was zo vreselijk hard niet m'n bedoeling. En toen maakte hij het uit. Hij ging totaal aan het punt voorbij dat hij weer had gelogen, en schoof alles op mij af. In een vlaag van verdriet en woede appte ik die vriend dat ik hem nooit meer wilde zien of spreken, waarop hij 'oke' zei en me meteen blokkeerde. Mn vriend zei dat ik lekker bezig was en hem kwaad had gemaakt en dat hij me ook zou blokkeren als ik hem niet met rust liet. Maar dat kon ik niet. Ik werd zo vreselijk kwaad. Ik trok het echt niet meer en toen heb ik hem ziek in z'n hoofd genoemd. Niet m'n beste moment en ik ben er niet trots op. Hij had haar dit zieke spel laten winnen, wetend hoe ze in elkaar zat. Ik heb hem zoveel vergeven, zo vaak sorry gezegd voor van alles. Me oprecht zo vreselijk schuldig gevoeld toen ik in zijn telefoon had gezeten, of de keer dat ze had getweet dat ze zo'n "heerlijk avondje" had gehad en dacht dat het met hem was, wat niet zo bleek te zijn. En dan is het opeens uit, en is het allemaal nog mijn schuld ook. En ik heb ook schuld. Dat weet ik dondersgoed. Oh, en hij heeft me inderdaad geblokkeerd.
Ik heb honderden dingen verkeerd gedaan, maar nu ben ik wel alles kwijt. Mijn vriend en die gezamelijke vriend. M'n maatjes op school, m'n maatjes om mee te gamen, de jongens die ik vertrouwde en voor wie ik letterlijk alles had gedaan, al kon ik nog zo op ze zeuren. Ik heb niemand meer.
Ik win bitch! Loop maar verder in je eigen gemaakte hell! Dit heb je jezelf te danken! Speel geen spelletjes met mij! Verliezen zal je toch😉
Dit is de tweet die ze geplaatst heeft inmiddels. Ik ging even dood op het moment dat ik het las, omdat het alles bevestigde. En ik vraag me nu af, wat voor vreselijk persoon ben ik? Wat voor walgelijk, disgusting wezen moet ik zijn -zowel op het gebied van relaties als vriendschap- dat iemand dit kiest boven mij. M'n twitter, facebook en whatsapp zijn allemaal weg. Op steam en m'n ps4 ben ik alleen nog offline te vinden, omdat ik het niet aankan om ze online te zien en geen contact met me willen. Om te zien hoe gelukkig iedereen is zonder mij in hun leven. En het doet pijn om te zien dat ze mijn vriend ziet als een prijs. Dat is hij niet. Op een bepaalde manier natuurlijk wel, maar niet op deze. Ik ben bang dat ze niet oprecht meer van hem houdt, maar hem alleen terug wilde om te bewijzen dat ze het kon.
Ik heb alleen maar vragen en geen antwoorden. Voel me vreselijk. Het idee dat ik maandag naar school moet en ze onder ogen moet komen, is genoeg om me te laten kokhalzen. Ik heb verder niemand daar. Ik kan niet naar m'n beste vriendin, want ze zal me steunen maar ik wil haar niet vertellen dat het voor de zoveelste keer is misgelopen. Naar m'n beste vriend durf ik ook niet meer, want hij woont in Limburg en hoewel ik weet dat hij alles op alles zal zetten om me te helpen, wil ik het hem niet aan doen. Ik wil voor niemand meer de zwakke depresieveling zijn.
Het liefst zou ik al m'n emoties afsluiten, maar dat durf ik niet. Mijn persoonlijkheid en vaardigheden zijn compleet gebaseerd op het feit dat ik zo emotioneel ben. Ik kan er door dromen, het maakt dat ik open minded ben over alles en iedereen, het geeft me inlevingsvermogen en als ik het afsluit, dan is er van mezelf niets meer over. En het allerliefst wil ik gewoon m'n vriend en die vriend terug, dit alles vergeten en gewoon gezellig iets gaan drinken.
'Maar je gooit nu alles wel op haar, je zal zelf ook schuld hebben.'
Heb ik ook. Genoeg. Maar ik heb 1 ding geleerd uit mijn vorige relatie: als hij en ik uit elkaar waren, en hij bezig was met haar, dan ging ik er niet achteraan. Hij mocht naar mij komen. Dat is denk ik het grote verschil tussen haar en mij.
'Oké, maar hij heeft ook schuld.'
Ohja. Dat weet ik. Het komt misschien niet duidelijk naar voren en hij ontkent het maar we hebben allebei genoeg fouten gemaakt.
'Waarom wil je hem dan uberhaupt nog terug?'
Omdat ik een geweldig persoon in hem zie. Omdat ik werkelijk geloof dat alle kut dingen niet opwegen tegen de goede momenten. Omdat ik nu eenmaal van hem hou.
Als je dit hebt gelezen tot het einde: dan petje af naar jou. Echt. Ik waardeer het. Of je me nu een aansteller vind, denkt dat ik raar of achterlijk ben, je hebt het in elk geval gelezen. Ik moest dit gewoon van me afschrijven.
[ bericht aangepast op 26 mei 2017 - 3:41 ]
Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"
Slughorn
