Nee, het is niet zo erg, ik heb ze wel. Het zijn er twee (zo veel? ja) en ze zijn fantastisch, maar ze wonen ver weg. Laten we zeggen, 100 km verder weg.
Ik zit namelijk momenteel in mijn tweede jaar van mijn opleiding, waarvoor ik van mijn geboortedorpje naar de stad ben verhuisd. En sinds een paar weken raakt het me opeens dat ik me hier best wel eenzaam voel.
Vorig jaar had ik dit niet, ik denk omdat ik gewoon mazzel had met mijn klas. Op school was het erg leuk en na school ging ik nog weleens met een drietal de stad in o.i.d. Maar ik zit niet meer bij ze in de klas, ééntje is gestopt met de opleiding en de andere twee lopen nu stage (ik in het begin van het jaar) waardoor ik ze veel minder zie. Mijn klas dit jaar is oké, het is niet dat er iemand is die ik niks vind maar ik heb met niemand zo'n klik van 'buiten school om met elkaar omgaan'.
Daarnaast heb ik een zus die in de buurt woont, maar dat is toch 'anders'.
Het begint gewoon wel een beetje vervelend te worden. Dat ik naar mensen op het gemeenschappelijke dakterras van mijn gebouw kijk die aan het bbq'en zijn en ik ben gewoon jaloers. Dat ik mezelf erop betrap dat ik er twintig minuten naar zit te staren.
Nou zou je denken 'ga gewoon de wijde wereld in'. Nou, werken hier is erg ingewikkeld omdat ik in vakanties altijd weg ben, geloof me ik heb het geprobeerd maar niemand wilt me aannemen. Daarnaast loop ik volgend jaar het hele jaar stage (+stagevergoeding) dus vind ik het zonde om nu vet op zoek te gaan naar een baan voor 1,5 maand.
Ik ben dit aan het schrijven en ik denk eigenlijk ook; ja waarom eigenlijk. Nog 1,5 maand en dan heb je zomervakantie en ben je weer een tijd bij iedereen die je kent. Het probleem is denk ik dat ik soms denk; wat doe ik hier. Ik vind de stad 100x leuker dan het dorp en ben dol op mijn woning, maar de opleiding die ik doe kan meer in de buurt en dan voel ik me doordeweeks niet zo alleen. Dan kan ik dingen doen met m'n vriendinnen.
Maar ik zou hier eigenlijk ook niet weg willen. Ook omdat ik het mijn vader niet kan aandoen vind ik, nadat hij dit voor me heeft gekocht, en mijn moeder die heeft geholpen met meubels kopen, en mijn oma die een bank had gekocht en vrienden (meer dan die 2, overal van die 'soms zie je ze' vrienden, die ik nu dus niet zie) die van-alles hadden gekocht voor me.
En ergens ook mezelf. Ik weet niet, misschien dacht ik altijd toch iets sterker te zijn dan ik ben.
"Do you believe monsters are born or made?"
SPECS
. Als iemand dit leest en je hebt een praat maatje nodig, stuur mij gerust een berichtje!
