Vier boeken per jaar. Voor Nederlands, weliswaar, want voor Frans, Engels en mogelijks Duits mag je ook mooi een lijstje afzoeken naar het boek met de minste pagina's, het grootste lettertype en indien mogelijk de meeste prenten (alhoewel dat met de jaren moeilijker wordt. 
). Maar goed. Die vier boeken, dat moet in feite best meevallen, nietwaar?
Dat dacht een dertienjarige Leah destijds ook, toen ze nog mooi al haar boekjes las. In mijn eerste twee jaren middelbaar las ik ze als een goede student, vanaf het derde middelbaar begon het af te takelen naar x-aantal bladzijden per boek en sinds het vierde heb ik volgens mij geen boek meer open gedaan voor school (let hier wel op de voor school, want niet-verplichte boeken lees ik uiteraard wel. What else? 
) Well, ik gok dat verplicht lezen gewoon niets voor mij is.
Vandaag moest ik dus mijn (hopelijk) laatste boekverslag indienen uit het middelbaar. Na dit jaar al zogezegd The Lord of the Rings, Inferno en Villa des Roses gelezen te hebben (good lord die eerste twee moet ik echt wel gewoon eens lezen, maar, zoals ik zei - ik lees niet graag op deadlines), was het nu beurt aan De helaasheid der dingen. Ik had er wel vertrouwen in. Ik heb immers jaren ervaring in presentaties geven over boeken die ik niet gelezen heb (zélfs als het het favoriete boek van je leerkracht is! toen was ik wel licht gestresst, maar hey, 't is goed gekomen!), structuuranalyses schrijven van éénzelfde soort boeken, korte sketches maken, enzovoort enzoverder.
Dus ik dacht: dat lukt wel. Toch heb ik er een minder goed gevoel bij, want god, het is toch iets moeilijker dan gedacht om een brief te schrijven naar een personage waar je nog nooit één woord over gelezen heb. Dus op hoop van zegen heb ik het toch maar mooi ingediend.
Herkennen jullie je hierin? Zijn er andere taken waarvan jullie denken: "nou, dat doe ik zo wel even" en dat je dan wacht tot de avond vooraf?
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried