Sommige sociale situaties vind ik lastig. - Story problemen

Ik denk bij sociale situaties als liefde, ruzie, macht, visie, verschillende belangen en toch van elkaar houden.

In werkelijkheid vind ik het bar lastig om dat soort situaties toe te passen in sommige karakters.
Bijv. Ik schrijf over een viktief echtpaar. Ik weet dat het realistisch is dat geliefden wel eens kibbelen en het dan weer goedmaken met gekus enzo.
Maar ik vind dat soort situaties toch altijd een beetje lullig om te zien in films en ook om te lezen. Gewoon niet mijn smaak.

Aan de andere kant weet ik dat een echtpaar dat altijd van elkaar houdt en nooit eens rauwe emoties heeft en alles op een redelijke manier met elkaar oplost misschien niet heel erg geloofwaardig is. Maar ik vind het wel veel leuker om daar over te schrijven.

Dus ja, ik worstel met realisme en geloofwaardigheid, zonder dit lullig te laten worden.

Ik herken het wel, al heb ik het meer in het verliefd laten worden, want hoe snel gaat dat? Nu weet ik wel dat situaties verschillen, zo zijn sommige karakters al verliefd na een paar dagen, en anderen blijven maar twijfelen. Het ligt ook aan de soort personen, ik vind een stel dat nooit ruzies heeft zelf een beetje saai, maar het kan wel. Voor de karakters veel fijner natuurlijk, maar ik ben een ontzettend gemene schrijfster en vind het een stuk interessanter om het verschil tussen liefde en haat klein te maken. Natuurlijk is het niet bij elk stel zo dat de één dreigt de ander neer te schieten - alleen zodat die ander gaat huilen en hij dat leuk vindt, godzijdank niet! Maar om over te schrijven is wel leuk, vind ik dan
Maar ja, het is wel heel bekend

---

obsessive rage

Ik denk vooral dat de rauwe emoties eens goed zijn. Misschien zou het helpen, tenminste dat doe ik ook wel eens, om te denken wat jij zelf zou doen in die situatie. Stel je bent getrouwd, je hebt wel eens rauwe emoties en kibbelt wel eens met je partner, zou je dat dan ook zelf zo met een kus oplossen of zou het ingewikkelder zitten? Het is misschien niet gewenst als je niet wil dat de personages op jezelf gaan lijken, maar voor het realisme misschien wel (:

---

26 - 02 - '16

Ja ik heb wel eens heftige discussies met dierbaren en dan vind ik op dat moment degene in kwestie echt irritant. Waarschijnlijk is dat ook wel wederzijds. Bijleggen doen we met uitpraten of gewoon er op uit samen. Grote wandeling, fietstocht. Dat soort dingen. Vaak is het daarna dan wel weer oké.
Ik denk dat met een partner ik me het e.a. wel meer ga aantrekken als hij steeds over hetzelfde klaagt van iets van mij. Dan zou ik het lastig vinden, maar intussen zou ik ook wel willen begrijpen waarom iets van mij voor hem onprettig is en visa versa.

Maar de echte rauwe emotionele drama's ken ik eigenlijk alleen maar met schoolgenoten en mensen van het werk waar ik verder niet echt een band mee heb. Ik begrijp eigenlijk het hele begrip dat haat en liefde dicht bij elkaar zouden zitten niet zo goed, omdat ik de echte rauwe dramamomenten alleen ken met mensen waar ik juist geen diepe band mee heb. Schreeuwen, met dingen smijten naar elkaar, van alles zeggen naar elkaar, waarvan je van te voren weet dat dit nooit meer goed te maken is, omdat het allemaal eerlijk en gemeend was enzo... Ik heb ze trauwens na afloop ook nog nooit gekust, zoals geliefden in veel films doen. Lijkt me ook erg vies... Kussen met diegenen die jou toch al nooit lagen. Yek!
Maar goed, dat zijn dus dan rauwe emo-momenten die ik heb gekend dan he.

Overigens vind ik het zelf ook leuk om af en toe gemeen te zijn voor mijn helden, maar dan meer met dat hun geliefde meisje doodgaat enzo. Dilemma's met waarom jouw geliefde ook een moordenaar is. Dat soort kwesties vind ik wel weer makkelijk. Het kan ook nog wel voorkomen dat mijn helden smoorverliefd op elkaar zijn, maar allebei geloven dat verliefdheid niet te vertrouwen is en daar dan weer mee worstelen.

[ bericht aangepast op 2 maart 2017 - 16:35 ]

Ik denk dat het begrip haat en liefde dicht bij elkaar vooral komt van het feit dat bijvoorbeeld X het beste wil voor Y, maar Y denkt er anders over en ziet de noodzaak daar niet zo van in. Die denkt namelijk dat X maar een beetje zeurt en beseft niet dat dit een probleem kan zijn wat tussen hen in kan komen staan. Hierdoor kan X het gevoel krijgen dat Y niet luistert en gefrustreerd raken. Deze frustraties kunnen oplopen, maar omdat X de ruzies zat is (als ze vaker ruzie hebben gehad over hetzelfde) gaat X het opkroppen. Zo kan door een klein grapje op het verkeerde moment, escaleren in een enorme ruzie.

---

26 - 02 - '16

Ik zie het levendig voor me. Het komt in het echt ook veel voor. Het oppotten om maar geen confrontatie aan te hoeven gaan.
Dat kan ook tussen broers en zussen spelen, collega's op het werk, klasgenoten op schoolkamp, of twee mensen die allebei stranden op een onbewoond eiland.
Of tussen moeder en kind. Bij echtparen helaas ook. Zelfs tussen verschillende federaties en regeringen komt dit voor. In het gustigste geval komt er een wapenstilstand. Misschien dat ruzies die worden bijgelegd met gekus ook een vorm van wensdenken is en dat iedereen onbewust hoopt dat mensen als bijv. Angela Merkel en Poetin met elkaar gaan kussen. Zulke extreme hippieassociaties krijg ik er bij. Hi, hi...

Maar als ik aan echt twee geliefden denk, vind ik zo'n opgehoopte spanning wel heel triest. Ik heb er geen ervaring mee moet ik bekennen, maar dat het met zo'n echtpaar op een bepaalde manier beter weer bij te leggen is dan met Poetin en Merkel geloof ik wel.

Nja, je legt het gewoon weer bij omdat je van elkaar houdt. Je hebt echt een kutgevoel in zo'n situatie, maar dan los je het op omdat je bij die persoon wilt zijn, dat is sterker.

Als bij een echtpaar bijvoorbeeld hij iets doet wat tegen haar principes ingaat, dan kan zij dat moeilijk bevatten. Maar als zij dan ook nog een andere opvatting hebben over het oplossen ervan (zij vindt dat hij het uit zichzelf moet laten omdat hij weet dat zij zich kut voelt en hij dat als het goed is niet wil) maar hij vindt dat zij er maar mee om meot leren gaan.
Dan heeft zij het idee dat hij niet genoeg van haar houdt en daarvan komt een mega ruzie met schreeuwen verwijten en huilen.
Dit kan dan ook opgelost worden met hele intense intieme zoenen/seks.

Of als de ouder van één van de twee overlijdt, hij helemaal kapot is van verdriet (met een kortlontje kan een verkeerde opmerking al verkeerd vallen waarna hij uitbarst in gevloek en 'dat doe je altijd' terwijl dat best wel mee valt en uiteindelijk in gehuil) en bij haar wil zijn, intiem met haar wil zijn en haar niet kwijt wil.

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

Bij veel van mijn verhalen is het zo dat beiden karakters bindingsangst hebben en daardoor niet om elkaar willen geven, vaak is één ervan nog een vreselijke sadist ook, het ene moment zijn ze elkaar aan het intimideren, omdat ze juist bang voor elkaar zijn, en het andere moment fladdert die angst een beetje weg. Het is een nogal ingewikkelde situatie haha, het is vooral dat ik gemeen ben voor mijn personages door ze bijvoorbeeld in een gekkenhuis te zetten en ze nare dingen mee te hebben laten gemaakt. Heel cliché eigenlijk, maar ik vind het interessant om me in te leven in iemand die mentaal niet helemaal in orde zijn, een beetje vreemd misschien, maar ik vind dat wel iets hebben. Ik heb wel verhalen met mensen waarmee alles goed gaat hoor, maar daar kan ik me minder makkelijk mee identificeren, omdat mijn leven ook niet echt vlekkeloos is gegaan. Dat is ook iets van smaak denk ik.

---

obsessive rage

Wat ook op een drama kan uitlopen is dat men inderdaad van elkaar gaat verwachten dat ze intuïtief al aanvoelen wat voor hunzelf belangrijk is. Maar mensen kunnen nou eenmaal niet in elkaars hoofd kijken. Dus dat gaat geheid een keer fout.

De vraag is, hoe is mijn held? Is hij zo nuchter dat je nooit in andermans hoofd kunt kijken. Hij zal het al snel voor gezien houden als een vrouw van hem een supertelepaat verwacht.

Mensen vullen allerlei bedoelingen in bij wat een ander zegt en doet, zonder echt open te staan voor de werkelijke reden. Zoiets draait dan weer helemaal uit op miscommunicatie.

Hoe gaat mijn held er mee om? Hij zal het beestje bij de naam noemen en kan nogal eens direct uit de hoek komen. Niet een type dat de confrontatie vermeid.

Ik kan me trouwens wel een beetje verplaatsen in sommige spionnen en moordenaars, maar ook niet allemaal. Ze moeten wel een beetje filosofisch en gevoelig zijn.

Nic schreef:
Wat ook op een drama kan uitlopen is dat men inderdaad van elkaar gaat verwachten dat ze intuïtief al aanvoelen wat voor hunzelf belangrijk is. Maar mensen kunnen nou eenmaal niet in elkaars hoofd kijken. Dus dat gaat geheid een keer fout.

De vraag is, hoe is mijn held? Is hij zo nuchter dat je nooit in andermans hoofd kunt kijken. Hij zal het al snel voor gezien houden als een vrouw van hem een supertelepaat verwacht.

Mensen vullen allerlei bedoelingen in bij wat een ander zegt en doet, zonder echt open te staan voor de werkelijke reden. Zoiets draait dan weer helemaal uit op miscommunicatie.

Hoe gaat mijn held er mee om? Hij zal het beestje bij de naam noemen en kan nogal eens direct uit de hoek komen. Niet een type dat de confrontatie vermeid.

Ik kan me trouwens wel een beetje verplaatsen in sommige spionnen en moordenaars, maar ook niet allemaal. Ze moeten wel een beetje filosofisch en gevoelig zijn.

Dat heb ik ook hoor, veel van mijn sadisten zijn ook heel erg filosofisch. Dat maakt ze soms juist zo sadistisch, net als hun gevoeligheid. Dit klinkt vreemd, maar als ik ze gewoon zo'n k**verleden geef dat ik begrijp dat ze zo zijn geworden, kan ik me vaak wel inleven ^^

---

obsessive rage

Ik weet eigenlijk niet goed of een moordenaar altijd ook een sadist is. Bij een sadist denk ik vooral aan iemand die een ander het leven zuurmaakt, maar hoeft daarmee nog geen gevaarlijke moordenaar te zijn en een moordenaar kan misschien wel moorden zonder verder de behoefte te hebben om een ander eerst te kwellen.

Het personage dat ik nu in m'n hoofd heb is nog een beetje in ontwikkeling wanneer ik die te maken laat krijgen met rauwe situaties. Op dit moment is een personage doodgemaakt door de heldin en een derde meisje heeft iets doms gedaan en is in de gefangenis belandt, maar dat is niet de moordenaares.

Het is niet de hoofdpersoon, maar het meisje dat in de bak belandt heeft wel veel meegemaakt en is daardoor nogal verknipt. Ze is tegen doden en moorden, maar niet omdat ze moorden slecht vindt, maar omdat ze de dood te goed vindt voor sommige mensen waar ze een hekel aan heeft. Zij heeft zeker rauwe emoties.

[ bericht aangepast op 4 maart 2017 - 19:22 ]

Nic schreef:
Ik weet eigenlijk niet goed of een moordenaar altijd ook een sadist is. Bij een sadist denk ik vooral aan iemand die een ander het leven zuurmaakt, maar hoeft daarmee nog geen gevaarlijke moordenaar te zijn en een moordenaar kan misschien wel moorden zonder verder de behoefte te hebben om een ander eerst te kwellen.

Een sadist is iemand die ervan geniet om anderen opzettelijk pijn te doen of te vernederen. Een sadist geniet in zo'n situatie van het machtsgevoel dat hij/zij heeft over zijn/haar slachtoffer.
Een moordenaar is simpelweg iemand die opzettelijk anderen ombrengt.

Een sadist kan dus een moordenaar zijn, maar hoeft dat niet te zijn. Andersom gaat het ook: een moordenaar kan een sadist zijn, maar dat hoeft niet. Een moordenaar kan bijvoorbeeld ook uit wraak moorden.

Dat is waar.

Terugkoment op rauwe emoties die een stel zo nu en dan kan hebben, los van persé sadisme enzo,

Ik heb het e.a. gelezen over bepaalde zaken en de ene soort aanvaring is de andere niet.
Geen stel is het zelfde en dus de onderlinge omgang en de daarbij horende emoties kan per koppel ook weer heel erg verschillen, geloof ik.

Hmm. ik overweeg maar een verhaal/klad te schrijven over meerdere koppels die zo verschillend mogelijk zijn.

Ik vind het onvolmaakte aan mensen net iets erg mooi. Iets onvolmaakt kan net ontroerend en mooi zijn omdat het zo echt is, realisme geeft altijd diepgang. Gekibbel en op elkaars kap zitten of brutaal doen, vind ik wel grappig en charmant en kan ook een heel groot onderdeel zijn van aantrekkingskracht en chemie.
Maar ik snap wel wat je bedoelt, als je echt een emotioneel drama schrijft met een haar tussen twee mensen in de boter (geen alledaagse akkefietjes), dan kan die opgehoopte spanning wel iets vervelend zijn. Het staat haaks op de romantiek en je wilt dat toch wel ergens ook hebben, maar ikzelf vind zo'n intiem moment dan ongelofelijk krachtig en impactvol. Als er de hele tijd iets mis zit in de connectie tussen twee mensen en dan heb je eindelijk een indringend, diep persoonlijk en vertrouwelijk moment, dan vind ik dat helemaal niet vies. Eerder bijzonder speciaal en betekenisvol, zo'n moment van geborgenheid, kwetsbaarheid en iemand zo volledig vertrouwen. Die nabijheid en liefheid en iets zo diep persoonlijk als fysiek contact, kan net ongelofelijk machtig zijn. Misschien nog ingrijpender dan wanneer je een "neutraal'' koppel hebt, omdat die berg veel groter uitkomt als het naast een dal ligt. Het is veel specialer en pakkender. Het hangt er vanaf hoe je het aan boord legt, maar het hoeft echt niet vies te zijn. Het wordt pas vies als het onpersoonlijk wordt en pornografisch. Als ze geen intieme connectie leggen en het puur dierlijk is. Dan is het vies, denk ik omdat het onpersoonlijke net die knak in de connectie verdiept en hun relatie nog verkeerder maakt, net omdat fysieke intimiteit iets persoonlijk hoort te zijn.

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik ben het helemaal met je eens hoor. Heftigheid en onpersoonlijkheid tegelijk is gewoon drie keer niks, maar een intieme relatie waarbij mensen uiteindelijk wel veel persoonlijke binding met elkaar hebben, ja dan zijn zo nu en dan dergelijke rauwe momenten logisch.

De onvolmaaktheid maakt mensen juist interessanter. Dat ben ik zeker ook met je eens.

Nou ja, Ik heb nu een soort klad. Ik vind het zelf niet echt een verhaal.

Edit:
Mijn verhaal heb ik weer gewist. Het was gewoon in alle opzichten slecht.

[ bericht aangepast op 31 maart 2017 - 17:12 ]