[RPG — 250] California University • Speeltopic - Speeltopics

---

---

intelligence without ambition is like a bird without wings
© badgalriri & Mouli & Bellamy_Blake & BeysUnbornTwins

---

---

INTRODUCTIE Gelegen in het zonnige California staat één van de beste universiteiten ter wereld. Studenten van alle continenten reizen af naar Amerika om een plaats te claimen, en alleen de beste van de beste krijgen het voorrecht om zich aan te sluiten bij het programma. Alles draait hier om ambitie en succes, en als je de druk niet aan kan word je zonder enig medeleven van de campus gegooid. Het enige moment voor de studenten om stoom af te blazen is in het weekend, wanneer de school grote feesten organiseert. PLOT In deze RPG volgen wij het drukke leven van de studenten die aan hun tweede jaar beginnen op de University. De druk om in het programma te blijven stijgt, en daarnaast hebben ze ook nog persoonlijke problemen; vriendschap, liefde en haat relaties zijn onvermijdbaar op de campus. De inschrijvingen voor sororities en fraternities zijn weer open en dit keer hoeven onze studenten zelf niet de ontgroening te ondergaan. In het midden van de campus staan twee grote huizen tegenover elkaar. In het meest moderne huis bevinden zich de leden van Alpha Tau Omega (girls only). Het huis is wit aan de buitenkant, met vele felgekleurde bloemen in de voortuin. Van binnen is het gezellig en netjes, precies zoals je het zou verwachten. De keuken is schoon en heeft maar liefst twee koelkasten, waarvan één er alleen maar gevuld is met wijn. Als je de wenteltrap op loopt naar de eerste verdieping kom je chique hal terecht die gelinkt is aan enkele slaapkamers en badkamers. Enkel het hoofd en de belangrijkste leden van de sorority slapen hier. Hier tegenover staat een huis met een donkere uitstraling waar de leden van Alpha Delta Phi (boys only) hun tijd doorbrengen. Het huis heeft een luxe, grote openhaard met enkele leren stoelen ervoor. Doordeweeks wanneer de leden klaar zijn met studeren wordt hier vaak een sigaar gerookt of whiskey gedronken. Daarnaast hebben een grote ruimte onder het huis, wat voorheen een wijnkelder was. Tegenwoordig wordt het gebruikt wanneer er iets minder legale dingen worden gedaan. In een grote, gesloten kast, ligt veel wiet en hasj en zwaar gestookte drank. Elke week wordt er wel een feest gegeven en het bestuur van de universiteit heeft besloten dat ze het om en om mogen organiseren. Over de rest van de campus staan dorms, die elk worden gedeeld door twee studenten. HET PROGRAMMA In een intensief en zwaar toelatingsproces dat al begint in januari het jaar ervoor, wordt er van de studenten gevraagd een motivatiebrief van tien pagina’s te schrijven, daarnaast moeten ze verscheidene toetsen maken en met minstens een acht daarvoor slagen. Ze worden getest op hun intelligentie, ambitie en geduld. Pas in juli wordt er bekend gemaakt wie van de tienduizenden aanmeldingen één van vijfduizend plekken heeft kunnen bemachtigen. De universiteit biedt een wijde variatie aan studies aan. • Medicine • Science • Biology • Physiology • Economics • Law • Politics • Engineering • Architecture • Art • History • English literature Naast deze studies zijn er ook buitenschoolse activiteiten te volgen. Er is niks verplicht maar het is normaal om er in ieder geval één te volgen. • Track and field • Swimming • American Football (alleen jongens) • Tennis • Cheerleading (alleen meisjes) Van deze sporten blinken het football– en swimming team het meest uit. Ze zijn er altijd bij op grote toernooien en de bekers die ze winnen worden dan ook prachtig tentoongesteld in een speciale beker kast, die zich in het hoofdgebouw van de school bevind. Plekken American Football Captain — Offense Guard (2) –– Tackle (2) –– Center (1) –– Bellamy_Blake Quarterback (1) –– reserved Running back (3) –– Wide receiver (2) –– Tight end (2) –– Defense Tackle (2) –– End (2) –– Middle linebacker (1) –– Outside linebacker (2) –– Cornerback (2) –– Safety (2) ––

ROLLEN VOL Naam — Leeftijd — ze zitten in hun tweede jaar en zijn rond de 20 jaar, natuurlijk kunnen er uitzonderingen zijn (groep overgeslagen, gap year gehad) Nationaliteit — als je een internationale char wilt, pb/gb mij dan Studie — graag niet te veel studenten van dezelfde studie Sorority/fraternity — bedenk dat de studenten die we volgen nog in het tweede jaar zitten en nog niet een erg hoge rang hebben (op enkele uitzonderingen na) Sport — Innerlijk — Uiterlijk — Geschiedenis — Extra — Naam — Studie — FC — Q — Pagina Vrouwen • Allison Diana Kennedy — Medicine — Holland Roden — Cotrona — ... • ... — Politics — Camila Morrone — BeysUnbornTwins — ... • ... — ... — ... — Soco — ... • Jacelyn Claire Deveraux — Law — Danielle Campbell — Pennyworth — 1.3 • Hensely Juliet Deveraux — Medicine — Suki Waterhouse — Marlow — 1.4 • ... — Art — Daisy Smith — Granian — ... • Lucy Imogen Brown — Science — Izzy Bizu — JudithSuzann — 1.6 • ... — ... — Courtney Eaton — greenlight22 — ... • Rosaline Kennedy — English Literature — Sophie Turner — Amatis — 1.7 Mannen • Alec Flether Nichols — Law — Miles Teller — badgalriri — 1.6 • Franklin Wesley Cunningham — Engineering — Cole Sprouse — Bellamy_Blake — 1.3 • ... — Art — ... — Mouli — ... • Aurelian Gael Agard — Art — Jon Kortajarena — Yugen — 1.3 • ... — History — ... — Mabel — ... • Santiago Cruz Richardson — Art — ? — MieczysIaw (Saar) — 1.7 • Matthew Austin Parker — Architecture — Josh Levi — GusWaters — 1.6 • ... — ... — ... — Pharmaceutical — ... • Alexander Jaeden O'Donnel — Economics — ? — Mieczyslaw 2 — 1.7 REGELS — in de RPG • De huisregels van Quizlet gelden hier. • Minimaal 250 woorden schrijven! Dit is makkelijk haalbaar. Eens kan het zijn dat je minder hebt, maar laat het niet te vaak gebeuren. • Doe alleen mee als je minimaal één keer per week kunt posten. • 16+ is toegestaan, maar meld het boven de post. • Als je iets niet weet, wees niet bang om ons vragen. • Alleen badgalriri (Amber) maakt nieuwe topics aan. — over je personage • Je mag maximaal 2 personages, waarvan één vrouw en één man. Verschillende studies. • Reserveringen blijven 72 uur staan, oftewel 3 dagen. • Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn gebreken. TOPICS [url=]Rollentopic[/url] Praattopic O1 [url=]Speeltopic[/url] HET BEGIN Vrijdagavond, zeven uur. Alle lessen zijn afgelopen en het weekend kan officieel beginnen. Vanavond is het de beurt aan de mannelijke leden van Alpha Delta Phi om weer een groots feest te geven. Op dit moment zijn onze chars aan het eten, chillen of zich aan het klaarmaken voor het feest. Hoewel ze nu in hun tweede week zitten, hebben ze de druksverhoging gevoelt en er zijn dan ook enkele die het feest liever over slaan om te leren. lay-out van rpg van camoulli *met toestemming

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

---

---

Er leek nogal wat tumult te zijn op het feest en als ik dat al kon horen van buitenaf dan zat er iets serieus mis waarschijnlijk. Hier had ik geen zin in. Het kon me niet schelen wie dit alles veroorzaakt had maar die persoon had het vanaf nu officieel op zijn geweten mijn avond verpest te hebben. Ik zuchtte hopelijk was al die narigheid snel opgelost en begon iedereen zometeen gewoon te dansen wanneer ik naar binnen zou lopen. Ik wachtte rustig buiten af om me niet te moeien met wie weet wat er zich daarbinnen afspeelde. Daar had ik slechte ervaringen mee. Meestal wanneer ik probeerde te helpen, escaleerde alles alleen maar meer waardoor ik ook klappen kreeg en dat was absoluut niet de bedoeling. Ik durfde mijn vuisten wel te gebruiken maar alleen wanneer dat echt nodig was, niet vanwege een belachelijke discussie waar ik zelf niets mee te maken had.
Een aantal mensen kwamen naar buiten gewandeld. Ik glimlachte even tot ik zag dat Diego zijn arm rond Lucy geslagen was. Dat was het moment waarop ik rolde met mijn ogen. Was ik nu serieus te laat, had ik te lang gewacht om mijn move te maken naar Lucy toe? Het liefst wilde ik mijn ogen laten focussen op iets anders zoals de sterren of de andere mensen die hier rondwandelden maar het lukte me gewoon niet. Het leek alsof ik mijn ogen letterlijk niet kon geloven en ze me er daarom op blijven wijzen dat dit wel degelijk echt was. Die kans had ik dus mooi verkeken. Deze avond kon echt niet slechter worden. Ik zuchtte terwijl ik eens kwaad keek naar Diego die waarschijnlijk geen oog voor mij had aangezien hij te druk bezig was met Lucy. Ik kon het zo al voor me zien hoe die twee binnen een aantal minuten hun lippen op elkaar gedrukt zouden hebben en speeksel zouden uitwisselen. Het idee alleen al maakte me misselijk.
Toch klopte er iets niet, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Er was iets aan de hand, maar wat? Lang moest ik niet wachten op een gedeeltelijk antwoord op die vraag. Alessio kwam namelijk nogal razend naar buiten gestormd terwijl hij vroeg naar Jeaden. En ik moest toegeven dat ik niets achter gezocht zou hebben, moest Alessio er niet zo furieus uitgezien hebben. Wel dit kon er nog wel bijkomen, Jeaden had zich zo te zien goed in de problemen gewerkt. Ik twijfelde enorm om hem te gaan zoeken of hem gewoon te bellen of een bericht te sturen. Ik wilde me namelijk niet onnodig bemoeien met zijn problemen. Misschien gingen die twee het gewoon uitpraten met elkaar, al vreesde ik daarvoor. Ik besloot om toch maar snel even een bericht te sturen naar Jeaden.

Aan Jeaden
Hulp nodig?

Zenuwachtig begon ik heen en weer te wandelen terwijl ik mijn gsm ronddraaide in mijn handen. Er was nog niet eens een minuut gepasseerd maar toch maakte ik me zorgen. Wat als hij niet zou antwoorden? Ik geraakte gefrustreerd. Ik wilde hem helpen maar ik wilde ook geen problemen. Bovendien wist ik niet eens of Jeaden mijn hulp nodig had. Ik sloot mijn ogen even en haalde diep adem en toen waagde ik het erop. Ik zette een paar stappen richting Lucy en Diego en vroeg ze snel wat er gebeurd was en of Jeaden oké was.Terwijl ik die vraag stelde probeerde ik beide hun blikken te vermijden.

[ bericht aangepast op 28 feb 2017 - 22:36 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

---

---

20 Years | English literature | Alpha Tau Omega | At the party, alone

---

Uiteindelijk was Emilia al vrij snel met Alessio van het feest vertrokken om inderdaad die nacho's waar ze over hadden gesproken te halen. Als Emilia sprak over nacho's dan had ze het niet enkel over de chips zelf, dan had ze het over het hele pakket met alle dip die je maar kon verzinnen. Emilia held van haar nacho's en tot haar geluk kon je op de campus geweldig nacho's verkrijgen. De trip die Emilia en Alessio maakten werd echter al verstoord voordat de twee ook maar een nacho in hun mond hadden kunnen stoppen of uberhaubt ergens waren gekomen. Het was Alessio die een berichtje binnen kreeg wat duidelijk zo dringend was dat Alessio niet eens normaal uit zijn woorden kon komen. De jongeman wist alleen iets over Diego te zeggen, maar ook dat gaf Emilia niet erg veel informatie. Waar het uiteindelijk op neer kwam was dat Alessio besloot een fiets te stelen en Emilia op de fiets terug naar het feest toe te sleuren tot haar eigen kleine ergenis. Ze had geen duidelijkheid en moest terugkeren naar eht feest, waar ze nu helemaal geen behoefte meer in had. Eenmaal terug aangekomen bij het huis begon Alessio te bellen en mensen te vragen naar Diego, Emilia liep de jongeman maar achterna omdat ze geen zin had om alleen achter te laten en ergens nog hoop had dat ze toch voor nacho's konden gaan. Toen ze eindelijk binnen waren leek het hier echter niet meer op, binnen vond Alessio eindelijk Diego die er alles behalve goed uitzag. Echter nam de jongeman niet eens de tijd om met Diego te praten en was hij alweer weg voordat er echt iets gezegd was. Emilia wist niet of ze Alessio nu weer achterna moest rennen, hier moest blijven of beter naar huis kon zijn. Het eerste viel al af, want Emilia was van aard iemand die graag vrede hield en hard haar best deed om buiten elke ruzie die er was te blijven. Dus haar behoefte om hier te hulp te schieten was niet erg groot, ook omdat de jongedame nog altijd geen enkel idee had wat er aan de hand was. Bij Diego en Lucy was natuurlijk een optie, maar om één of andere reden voelde Emilia zich hier ook een beetje te veel dus druppelde de jongedame al snel weer af. Ze had geen behoefte meer in het feestje, maar had ook geen behoefte om alleen in haar dorm te zitten dus had de jongedame nog maar één laatste optie. Zoveel drinken dat ze wel weer zin kreeg in het feestje en dat was dan ook Emilia haar motief om zich een paar seconden later weer in de keuken te bevinden. Ze had zich al vrij snel op het aanrecht geplaatst terwijl ze een drankje achterover sloeg. Ze moest gewoon even wat drinken en waarschijnlijk was haar energie level weer zo hoog als normaal, wat zou betekenen dat ze zo meteen zeker wel uit haar dak zou gaan.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Lucy Imogen Brown I'm not arguing I'm simply explaining why I am right Science – Cheerleading – 20 - Outfit - Talking to Santiago Ik moest zeggen dat ik verbaasd was over hoe rustig ik hiermee om leek te gaan. Zelf was ik best bang voor bloed, zeker als het van mezelf was, maar het was toch wel fijn om te merken dat als het er echt op aan kwam ik er dus minder last van had. Wel zag ik de kans groot dat ik een verlate geschrokken reactie zou krijgen, maar ach, dat was een zorg voor later. Nu moest ik goed op Diego letten, en zorgen dat hij veilig bij de ziekenboeg kwam. Toen ik hem ook duidelijk maakte dat hij daarheen moest was duidelijk te zien dat hij daar niet bepaald op zat te wachten, ik kon het begrijpen, maar het moest gebeuren. “Sorry, maar daarin krijg je even geen andere keus,” maakte ik hem nog maar even duidelijk, om te voorkomen dat hij zich eronderuit zou gaan praten. Het ging hem niet lukken. Alessio arriveerde niet veel later en ik probeerde hem over te halen niet achter Jeaden aan te gaan maar mij gewoon even te helpen met Diego naar de ziekenboeg, helaas mocht het niet baten en leek hij niet eens te luisteren naar wat ik zei. Ik zuchtte zacht terwijl ik hem nakeek en richtte mijn blik toen weer even op Diego en vroeg hem of hij dacht te kunnen lopen. Als hij dat niet zou kunnen zou ik hem op een bankje planten en dan meteen daarheen rennen om met een van de werknemers die daar zou zijn terug te komen, maar hij stelde vast dat hij het lopen wel aankon. Ik twijfelde eraan maar besloot niet in discussie te gaan, ik had het per slot van rekening zelf gevraagd. “Laten we gaan,” ik knikte en volgde hem. Voor iemand die tien minuten geleden nog buitenbewustzijn op de grond had gelegen ging Diego verdomd snel naar buiten, ik had een vaag vermoeden dat hij hoopte Alessio daar te vinden, maar ik gaf het weinig kans. Het enige wat ik kon doen was hopen dat die niet ook op de vuist was gegaan met Jeaden en dat het hierbij bleef qua gewonden. Ik liep met Diego mee terwijl ik rustig rondkeek. Toen we eindelijk buiten waren haalde ik ook even diep adem, ik kon ook wel wat frisse lucht gebruiken. Aangezien ik de twee jongens die verderop stonden niet had gezien schrok ik me wild toen Diego opeens naar Alessio riep, ik kromp even ineen maar herstelde al snel weer om de gewonde jongen weer te kunnen ondersteunen. “Rustig maar, hij weet vast wat hij doet,” zei ik rustig tegen hem. Of het zo was wist ik natuurlijk niet, en eigenlijk wist ik ook niet of ik er helemaal vanuit kon gaan dat het zo zou zijn, het was meer een sprankeltje hoop dat ik had. Stil bleef ik staan met mijn arm stevig om Diego, het was duidleijk dat hij toch even moest bijkomen van het ‘sprintje’ dat hij net had getrokken, ik besloot dan ook te blijven staan tot hij aan zou geven dat hij weer verder kon. Tot mijn verbazing naderde Matthew opeens, hem had ik de hele avond nog niet gezien. Tot mijn verbazing vroeg hij of Jeaden oké was, ik trok een wenkbrauw op en bleef even naar de jongen tegenover me kijken. Nou die had duidelijk niet meegekregen wat er was gebeurd, en ik vroeg me ook zeer af waarom hij me niet eens aan kon kijken. “Ik weet niet hoe het met Jeaden is, ik ben vooral bezig geweest met Diego,” antwoordde ik rustig en was weer even stil tot ik me realiseerde hoe raar dat klonk. “Ik breng hem naar de ziekenboeg en hoop hem nog even staande te houden,” legde ik nog maar wat verder uit.

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

---

'If strippers can be called exotic dancers,
then drug dealers should be called exotic pharmacist.'

---

---

'Try to break me
And I'll break you ten times harder.'

---

Het was overduidelijk dat Alessio alleen gekomen was om ruzie te zoeken. Wat ergens, als je er zo over nadacht behoorlijk triest was. Hij vond mij misschien wel triest, maar laat Diego maar eerst eens zijn ex neuken, waar hij nog om gaf. Dan waren de rollen geheel omgedraaid. Jammer dat niemand tegenwoordig meer inlevingsvermogen bezat. Vooral niet op deze school, gezien het enige wat mensen leken te kunnen was oordelen, in plaats van vijf seconden stil staan en nadenken. Natuurlijk had ik dat ook niet gedaan, maar ik had tenminste een aandoening waardoor dat slecht lukte. Ik nam niet aan dat de hele school dit bezat, maar oh well.. Wie weet was ik toch nog wel de normaalste hier op school. De ironie.
‘Je met rust laten, dat heb je verspeeld toen je zo nodig de grote jongen moest zijn tegen Diego. Wat is jouw probleem? Jullie waren toch beste vrienden, wat kan hij possibly hebben gedaan in die paar minuten dat ik hem alleen niet. Wat heeft jou in godsnaam het recht gegeven om hem fysiek iets aan te doen?’ vroeg hij. ‘Goh als je nou bij je ‘goede’ vriend gebleven was, had je misschien wel het antwoord gekregen. Je hoeft je niet in mijn zaken te bemoeien, Rossi. Nieuwsgierigheid siert je niet. Je had ook een ‘goede’ vriend kunnen wezen en bij hem kunnen blijven.’ Kaatste ik dan ook bot terug. Wat een goede vrienden waren ze hier toch allemaal. Ze mochten er in stikken van mijn part. Als dit vriendschap was, dan hoefde ik het allemaal niet. Dan werd ik wel een tweede smeagol ofzo. Dat leek me nog leuker en gezelliger dan dit.
‘Echt, what the fuck Jeaden.’ Ging de jongen verder. Mij geen enkel vinger verroeren. Like I said; ik ging geen gevecht uitzoeken. Mits hij niet aan me kwam. De jongen poogde wel rustig te blijven, maar hij was net een agressieve stier.. alweer… dan zeiden ze wat over míj.
‘Ik snap niet wat een meid als Tessa ooit in jou gezien kan hebben, je bent haar niet waardig.’ Spuwde de jongen, wat me enkel onverschillig mijn schouders op liet halen. Believe me. Na wat ik nu weet, heeft Tessa behoorlijk wat goed te maken met míj, in plaats van andersom. Ik was niet de cheater. Ik had haar alleen maar dingen gegeven. Ooit had ik haar een keer met mijn handen aangeraakt. Was ik furieus geweest, maar het was niet alsof ik daar niet tot de dag van vandaag spijt van had. Ze wist van mijn mentale illness. Haar mentale illness was niet dat ze zomaar met je beste vrienden kon gaan neuken, dus dat van haar was way erger. Evenals van Diego. Het was verraad.
‘Misschien moet je maar niet woorden gaan roepen over dingen, waar je geen ruk van weet, Alessio. Wie weet krijg je er ooit nog spijt van.’ Het klonk misschien dreigend, maar het was totaal niet de intonatie die ik wilde zetten. Zonder de jongen nog een blik waardig te gunnen, noch de opkomst die er bij was gekomen, liet ik ze alleen. Mensen mochten denken wat ze willen. Ze kozen toch wel altijd de kant van de zwakke; ook al verdiende hij iedere klap dubbel en dwars. Wist hij tenminste hoe het voelde om genaaid te worden.
Algauw hoorde ik mijn mobiel weer afgaan, waar Matt tevoorschijn kwam.

MyChocolatebear: Hulp nodig?
To MyChocolatebear: I’d want you here rn.

Appte ik snel terug, voor ik weer aan Tessa’s SMS’je dacht. Ja ik wilde voor nu als enige persoon Matt zien. Hij was de enige die me begreep en de enige meteen die me niet aan de kant zetten als het om een kut betrof. Ik zuchtte even, voor ik mijn mobiel weer tevoorschijn toverde.

To MyChocolatebear: Meet me at Tessa’s place? Bringing her home

Ik keek even ronde en zag algauw een meisje in het gras zitten. Op haar knieën, terwijl tranen van haar gezicht afrolde. Het verbaasde me dat ik haar geluid niet gehoord had, want het was een lawaai.
Echter wist ik niet echt of ik er nu wel op af wilde lopen, maar het begon al aardig donker te worden. Ik keek even rond me heen of ik Matt zag, voor ik besefte dat ik er toch echt alleen voor stond. Zonder een begroeting, trok ik haar op. Wel met zorg. Mijn woedde was lichtjes weg geëbd. Ze wist dat ik niet tegen haar tranen kon. En al helemaal niet als ze alleen zo kapot ging. Ik haatte het.
‘Kom; ik breng je al naar huis…’

[ bericht aangepast op 2 maart 2017 - 19:08 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

• Swimmer • Twenty • History • Alpha Tau Omega • With my boy, Jeaden • Outfit •

Het was bijna wonderbaarlijk te noemen hoeveel tranen een mens kon laten vallen, maar aan de mijne leek geen einde te komen. Ze bleven maar vallen, hoe hard ik ze telkens ook van mijn gezicht af probeerde te boenen; voor één die ik wegveegde kwamen er drie terug. Van alles wat ik in mijn leven had moeten doorstaan - wat me overkomen was, goed of slecht - was dit vermoedelijk het ergste van allemaal. Het verdriet verscheurde mijn binnenste en knauwde lelijk haar weg naar buiten, alsof ze me er pijnlijk aan wilde helpen herinneren wat ik gedaan had. Gekweld, door mijn eigen toedoen, lukte het me daarom dan ook niet om overeind te komen - daar waar ik het liefste nu op de vlucht gegaan was; verdwenen in de nacht om voorlopig niet meer terug te komen. Mijn luide snikken gleden uiteindelijk over op zacht gesnuf terwijl mijn handen mijn gezicht bleven verbergen. Wat had ik gedaan?
      Mijn slipper met Diego was er een die zeer zeker niet gepland was. In een nuchtere toestand had ik beter over de dingen nagedacht en geweten dat de jongeman absoluut een no-go was, wat ik dan ook niet gedaan zou hebben. Echter, die bewuste avond was ik dronken geweest en vermoedelijk iets te high om er ook maar enigszins een beetje bij stil te staan wat het effect erna kon zijn. De volgende dag sloeg de realisatie van wat we gedaan hadden dan ook in als een bom en schaamde ik me volledig voor wat ik had gedaan - waar Diego zeker niet de enige schuldige in was geweest. Ik wist wat ik los kon maken in een jongen als ik dat wilde, noem het eigendunkerig of niet, dus het zou alleen maar oneerlijker zijn als ik Diego nu als de enige boeman besloot af te schilderen. Het was een fout geweest, een die we nooit hadden gemaakt als we nuchter waren geweest, en daar betaalde ik nu de prijs voor. In stilte hadden we beide besloten onze mond te houden over wat er gebeurd was en zodra Jeaden en ik weer naar elkaar toe leken te trekken, greep de angst me om het hart. Ik raakte hem kwijt als ik het hem zou vertellen en dat gaf me dusdanig een benauwd gevoel dat ik het hem niet durfde te vertellen.
      Ik snifte; een waardeloze poging om mijn eigen gedachten een sarcastisch randje te geven die finaal mislukte. Het ergste wat er kon gebeuren, was zojuist gebeurd. Niet alleen had ik een vriendschap verpest, maar was ik ook de enige belangrijke persoon in mijn leven kwijt aan het raken. Ik voelde me machteloos en dat deed mijn gemoedstoestand niet veel beter.

Hoelang ik uiteindelijk als een miezerige hoopje op het grasveld zit te huilen weet ik niet, maar wanneer ik plots uit het niets vast wordt gepakt verlaat een geschokt, schor geluid mijn keel, waarna mijn lichaam me er haast direct van bewust maakt dat het niemand minder dan Jeaden was. Als ik hem zie lijkt er een nieuwe vloed aan tranen over mijn gezicht heen te rollen en bijt ik hard op mijn lip om ze tegen te gaan. Spijt was het eerste wat zich aftekende in mijn waterige poelen. De zorg waarmee Jea me overeind helpt doet me voor heel even alleen maar meer huilen, alvorens ik me met enige aarzeling aan hem vastklamp wanneer mijn benen gevoelloos lijken door het langdurig op mijn knieën zitten en ik bang met een harde smak terug te vallen.
      ”Kom; ik breng je al naar huis,” is het enige wat hij me zegt. Ik stribbel niet tegen, niet wetende wat ik zou moeten doen; ookal wilde ik eigenlijk niet naar huis. Daar zou ik alleen maar meer verdrinken in de diepe put waarin ik verzeild was geraakt en ik wist niet of ik daar ooit nog uit ging komen. De drang mezelf aan hem uit te leggen stak op en ik kon het niet helpen mezelf er niet tegen te verzetten. “We moeten praten, Jea. Je moet het me laten uitleggen,” snikte ik zacht en keek kort naar hem op. “Het was nooit de bedoeling geweest, dat van mij en - ” Opnieuw stroomde de tranen over mijn gezicht heen en trok ik mijn rood doorlopen poelen van zijn gezicht af als ik me door hem over de campus laat leiden. “Ik was dronken, te ver heen… Voor ik doorhad wat er gebeurd was ... was het al te laat en ik kan er niks aan doen om het terug te draaien.” Tevergeefs probeerde ik me uit Jeaden zijn steun te worstelen, we wisten beide dat ik die nu niet verdiende; niet na de streek die ik hem geleverd had, en dus plaatste ik mijn handen op zijn borstkas en blikte verslagen naar hem op. “Ik kan er niks meer aan doen en nu - jij en, en… Ik durfde je toen niks te zeggen omdat ik bang was, Jea. Bang voor hetgeen wat nu alsnog lijkt te gebeuren. Ik wilde je niet kwijt...” Een gesmoorde snik rolde over mijn lippen heen terwijl en nieuwe vloed aan tranen over mijn gezicht heen stroomde. Tranen van verdriet, pijn, gebroken en verslagenheid. Zouden ze ooit stoppen met vallen?

[ bericht aangepast op 2 maart 2017 - 19:51 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

“Me? I go wherever the wind blows and wherever the whiskey shots are half price.” "Misschien moet je maar niet woorden gaan roepen over dingen, waar je geen ruk van weet, Alessio. Wie weet krijg je er ooit nog spijt van." Ik gaf een proest bij de woorden, als dat een dreigement was dan zouden we dat nog wel eens zien. Bang voor Jeaden was ik niet. Ik rolde met mijn ogen toen hij wegliep zonder me zelfs aan te kijken. Mijn nagels nogsteeds diep in mijn handpalm gedrukt. Weglopen van problemen was iets waar mening mens goed in was. Ik besloot het hierbij te laten. Ergens had hij gelijk gehad ik had gewoon bij Diego moeten blijven, maar wetend dat hij mijn beste vriend iets had aangedaan had me een rode vlek voor mijn ogen geplaatst. Ik kwam meer tot rust en ging nu pas in op de bekende stem die me terug had geroepen. Ik draaide me naar Lucy en Diego en sprintte op ze af. Ik besloot Lucy te helpen en onder Diego's andere arm te klimmen. Ik staarde naar het meisje en gaf haar een gemeende glimlach. "Dankjewel dat je mee op hem let." Ik draaide me tot Diego. "Sorry, dat ik niet bij je was of bleef daarna." Ik zuchtte en fronste even. "Dus wat is het plan? Want babe, het ziet er echt niet mooi uit." Deelde ik Diego mee, mijn vraag was meer gericht op Lucy. Ik aaide met mijn hand even lachend over Diego's buik. "Je moet wel meer gaan sporten hoor, ik kan je amper houden vetje." Ik besloot dat wat er net ook gebeurd was, ik was er nu. En ik zou er nu blijven. Speaking about blijven bij vrienden het schuldgevoel van Emilia die ik alleen had achtergelaten zonder uitleg kwam over me heen. Fuck. Ik greep snel mijn telefoon. Ze verdiende een proper uitleg en ik wist al iets om het goed te maken. To Wifey <3 Babe, sorry van de ineense vermissing. Jeaden heeft Diego geslagen, ik fix even dat er iets aan zijn nu minder knappe gezichtje wordt gedaan! Echt I'm sorry, maar als goedmaker kan ik daarna gelijk richting jou komen met een grote doos nacho's met alles er op en eraan. Love you! Nogmaal soz! xx Ik drukte op send en focuste nu eerst op deze beste vriend, zodat ik daarna me kon focussen op de andere. En door dat alles heen, hoopte ik ergens vandaag Ryder nog te spreken. Toen ik aan die naam dag keek ik even terug naar Diego, misschien moest ik Ryder vandaag maar even laten. Misschien moest ik het voorlopig even laten, wie hield ik voor de gek dat ging me niet lukken.

---

We're all mad here.

SANTIAGO 'DIEGO' CRUZ RICHARDSON

Lucy had me goed vast, wat maar goed was ook of ik had op de grond gelegen. In de verte zag ik de twee schimmen van Jeaden en Alessio al trok iemand anders kort mijn aandacht, Matthew. Echter leek de jongen geen oog voor ons te hebben, letterlijk, onze schoenen leken plots interessanter te zijn voor de jongen. Iets wat ik ook niet echt begreep gezien hij naar Jeaden vroeg. Duidelijk niet doorhebbend dat de jongen me verrot had geslagen. “Ik weet niet hoe het met Jeaden is, ik ben vooral bezig geweest met Diego,” antwoordde Lucy op zijn vraag gezien ik ook niet echt het gevoel had dat de vraag naar mij bestemd was, besloot ik gewoon mijn mond voor een keer te houden. “Ik breng hem naar de ziekenboeg en hoop hem nog even staande te houden,” Vervolgde Lucy Nu pas kwam Alessio ook terug komen lopen. De jongen hielp me door me zijn schouder te leunen waardoor ik mijn vrije arm om zijn schouder heen sloeg.
"Dankjewel dat je mee op hem let." zei Ales nog tegen Lucy voordat de jongen zich naar me toe keerde. "Sorry, dat ik niet bij je was of bleef daarna." zuchtte hij waardoor ik zachtjes mijn hoofd schudde als teken dan hij er zich geen zorgen over moest maken.
"Dus wat is het plan? Want babe, het ziet er echt niet mooi uit." vroeg hij vervolgens waardoor ik me nu bedacht dat ik vast naar de ziekenboeg moest, mijn neus was hoogstwaarschijnlijk gebroken, dus ik moest wel gaan. Lessie wreef over mijn buik waardoor ik hem even aankeek "Je moet wel meer gaan sporten hoor, ik kan je amper houden vetje." Ik pruilde even waarna ik toch zwakjes wist te grijnzen. "Niet iedereen kan jouw spierballen hebben Lessie, maar eh... ziekenboeg? Mijn neus zit niet op zijn plaats volgens mij." zei ik loom en keek even scheel om te zien of deze überhaupt zo staat zoals hij voelt. Mijn blik gleed even naar Lucy. "Zeker dat je nog mee wilt? " vroeg ik haar waarna ik kort naar Matthew knikte. " Want iemand lijkt niet zo blij met mijn aanwezigheid bij je." mompelde ik hopend dat Matthew het niet hoorde, het laatste wat ik wilde is nu ook nog klop gaan krijgen van Matthew. Ik maakte alvast aanstalten om te gaan, want het is niet dat ik veel keus had.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

'If strippers can be called exotic dancers,
then drug dealers should be called exotic pharmacist.'

---

---

'Try to break me
And I'll break you ten times harder.'

---

De jongedame klampte haarzelf aan me vast. Even kwetsbaar als ik haar altijd zag en wilde zien. ven kwetsbaar als ik haar altijd zag en wilde zien. Haar gezicht voelde nat tegen mijn kledij, dat algauw doordrenkt door haar werd.
‘We moeten praten, Jea. Je moet het me laten uitleggen.’ Begon ze weer, net zoals ze net deed toen ik haar betrapte met twee jongens. Een waarmee ze geneukt ook had, nota bene. Nee, ik wilde niet praten. Niet zolang de beeld van die twee nog voor mijn gezichtsveld geschilderd stond. Het was walgelijk. Het idee van die twee samen. Ik durfde ergens niet eens te vragen of het bij een enkele keer was gebleven.
‘Het was nooit de bedoeling geweest, dat van mij en –‘ vervolgde ze verder, terwijl er steeds meer tranen begonnen te rollen. Het leek wel een waterval.
‘Ik was dronken, te ver heen… Voor ik doorhad wat er gebeurd was ... was het al te laat en ik kan er niks aan doen om het terug te draaien.’ Ze rukte haarzelf ietwat losser uit mijn steun, waar haar handen zich op mijn borstkast plaatste en naar me opkeek. Alsof ze expres haar rood betraande ogen wilde laten zien voor medelijden. Ik kon er niet tegen. Dat wist ze. Ik beet dan ook op mijn lip, waar ik abrupt mijn blik afwendde. Wat zij samen met Diego had gedaan was onvergetelijk en zo bruut. Het had me pijn gedaan. Puur omdat ik haar zo vertrouwd had – net zoals Diego. Dronken of niet. Zoiets deed je eenmaal niet en het was behoorlijk oneerlijk als ik haar nu vergaf – vooral omdat ik het Diego nooit zou kunnen doen. Ik wist nog niet eens of haar wel kon vergeven. Het deed pijn en tijd leek ze me niet te kunnen geven. Net zoals voorheen. Ze wilde alles meteen direct hebben en we wisten beide dat dat mijn hoofd vroeg of laat over zou tollen, hoewel deze keer niet in agressie. Ik was niet goed in emotionele dingen.
‘Ik kan er niks meer aan doen en nu - jij en, en… Ik durfde je toen niks te zeggen omdat ik bang was, Jea. Bang voor hetgeen wat nu alsnog lijkt te gebeuren. Ik wilde je niet kwijt...’ snikte ze, terwijl ik mijn gezicht nog steeds afgedraaid hield. Ik wist niet wat ik moest zeggen – of eigenlijk wilde. Ik had haar tot het einde van de wereld belooft, maar zij had het verbroken. Of ze het wilde of niet. Dit gegeven veranderde een hoop. Namelijk mijn visie van haar.
‘Ik kan er nu niet over praten, oke.’ Wist ik dan ook uit mijn kurkdroge keel te krijgen. ‘Ik kan niet geloven dat je hem ooit met zijn vieze poten aan je heb laten komen – en ik krijg het ook maar niet uit mijn hoofd.’ Kort keek ik de dame even aan, voor ik mijn hoofd schudden.
‘Niks wat jij nu zegt kan het nu beter maken, dus houd alsjeblieft je mond en werk gewoon mee, voordat ik nog iemand voor je in elkaar moet slaan.’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

---

Meteen na mijn vraag kreeg ik een vragende blik toegeworpen van zowel Lucy als Diego. Was het zo vreemd om te vragen hoe het was met mijn beste vriend? Ze wisten toch al langer dan vandaag dat Jeaden en ik goed bevriend waren en dan was het dus toch maar normaal dat ik naar hem vroeg. . “Ik weet niet hoe het met Jeaden is, ik ben vooral bezig geweest met Diego,” antwoordde Lucy en dat kwam eerlijk gezegd hard aan. Ze bedoelde het waarschijnlijk niet eens zo maar het bleef wel in mijn hoofd rondspoken. Ze was vooral bezig geweest met Diego, ze was dus met andere woorden al heel de avond bij hem geweest. Ik kon mezelf wel in de grond laten zakken van schaamte op sommige momenten in dit gesprek. Waarom deed ik soms ook zo raar? Het was alsof ik op dit moment om automatische piloot reageerde en gewoon totaal geen controle meer had over wat ik deed of zei. Ik zuchtte even terwijl ik zo normaal mogelijk probeerde te doen. Ik had al helemaal geen zin in extra gedoe, bovendien wilde ik niet dat Lucy of Diego me als zwak zou zien of me gewoon raar zou vinden. Al was het voor dat laatste waarschijnlijk toch al te laat.
Ondertussen ontving ik een smsje van Jeaden. De uitleg was vaag zoals gewoonlijk maar dat kon er ook nog wel bij. Het was niet dat er iets in deze hele situatie wel duidelijk was op dit moment, dus het kon me niets meer schelen. Ik begreep gewoon niet goed waarom ik moest komen als Jeaden Tessa naar huis zou brengen. Dan zou ik toch gewoon een spelbreker zijn? En dat was het laatste wat ik op dit moment wou. Die twee hadden tijd nodig voor zichzelf, wel ja eerder voor elkaar. Daarom besloot ik ook om het volgende naar Jeaden te sturen:

Het is beter al jij en Tessa even tijd hebben voor elkaar, gewoon met z'n tweetjes, denk ik.
Maar in case of emergency ben ik altijd bereikbaar. Oh en good luck!

Nu maar hopen dat Jeaden dit als een mooi gebaar van me zag en niet als een achterbakse zet omdat ik niet naar hem toekwam.
“Ik breng hem naar de ziekenboeg en hoop hem nog even staande te houden,”, vervolgde Lucy inmiddels haar uitleg. Nog half verward knikte ik. "ja doe maar rustig, wel ik bedoel succes er mee" de woorden kwamen wat moeilijk uit mijn mond, dat had waarschijnlijk te maken met mijn hersenen die op dit moment nogal veel overuren leken te maken. Dit alles was zo verwarrend en vaag en dan had ik nog niet eens iets gedronken. Pas toen Alessio zich bij het gezelschap voegde en nog eens de nadruk legde op ziekenboeg, zag ik dat Diego er inderdaad niet echt tja frisjes uitzag. Het zag er naaruit dat hij inderdaad wel een opknapbeurt zou kunnen gebruiken bij de ziekenboeg. Ik staarde wat voor me uit en langzaamaan begonnen er wat puzzelstukjes in elkaar te vallen. Ik hoorde Diego nog zacht iets zeggen over dat ik z'n aanwezigheid niet apprecieerde maar daar ging ik niet verder op in aangezien me steeds meer begon door te dringen dat Diego zijn toegetakelde gezicht wel eens iets te maken kon hebben met Jeaden en Tessa en daarom vroeg ik ineens terwijl ik luidop aan het denken was, aan Diego: "wacht, heeft Jeaden je geslagen?".

[ bericht aangepast op 9 maart 2017 - 22:59 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

• Swimmer • Twenty • History • Alpha Tau Omega • With my boy, Jeaden • Outfit •

Het deed me meer pijn om te zien hoe Jeaden zijn gezicht van me af draaide zodra ik tegen hem begon te praten. Hij sloot zich van me af en ik voelde me afgewezen om toenadering tot hem te zoeken; alsof werkelijke elke kans al verspeeld was nog voor hij er überhaupt een beetje over na besloot te denken. Voor eens wenste ik dat hij zich in mijn schoenen kon plaatsen - niet dat hij er op kon lopen, daar niet van - maar misschien dat hij dan enigszins een beetje kon begrijpen waar ik doorheen was gegaan. Ik praatte mijn gedrag niet goed, dat was haast onmogelijk nu, maar als ik alles van hem eerder geweten had… dan waren er verschillende dingen op voorhand al nooit gebeurd.
      ”Ik kan er nu niet over praten, oke.” Afstandelijk gleden de woorden schoor over zijn lippen heen, waarbij hij geen enkele acht sloeg op wat ik hem gezegd had. “Ik kan niet geloven dat je hem ooit met zijn vieze poten aan je heb laten komen – en ik krijg het ook maar niet uit mijn hoofd.” Gekweld schudde Jeaden met zijn hoofd, wat het mes in mijn binnenste opnieuw door mijn hart heen joeg. “Niks wat jij nu zegt kan het nu beter maken, dus houd alsjeblieft je mond en werk gewoon mee, voordat ik nog iemand voor je in elkaar moet slaan.” Alsof ik me haast verbrandde trok ik mijn handen van zijn borst af en deed wanhopig een poging om mijn gebroken toestand tactvol voor hem te verbergen, tevergeefs weliswaar. Ik kon niks voor de jongen geheim houden - een teken van mijn oprechtheid jegens hem - en dat was vermoedelijk dan ook het enige wat me vanavond durfde te sieren. Van alles wat er van me gezegd ging worden, kon niemand me afschilderen als een leugenaar want dat was wel de laatste stempel die ik ooit verdiende.
      “Het was eenmalig, Jea. Een keer heb ik de grootste fout gemaakt die ik kon maken en ik zal mezelf daar nog genoeg voor straffen, geloof me.” Haast smekend blikte ik nog één laatste maal naar hem op. “Je moet me de kans geven het goed te maken…”
Verscheurd door de pijn die ik mezelf en Jeaden had toegebracht trok ik vervolgens mijn donkere kijkers van hem af, verbrak daarbij elk vezeltje contact wat ik nog met hem maakte door in enkele wankele passen achteruit te lopen; om me daarna om te draaien zodat ik weet ik veel waar heen kon gaan. Behendig wist ik al lopende me van mijn hakken te ontdoen, waardoor ik blootsvoets over de straat heen zwalkte terwijl de schoenen aan mijn vingers bungelde. Mijn gezicht was nog altijd nat van de tranen, maar de stille stroom leek nu tot een einde te komen. Echter veranderde het niks aan mijn hele gemoedstoestand en hoe bewuster ik me leek te raken van alles wat er gebeurd was, hoe depressiever ik leek te worden.
      Zwijgend liet ik me door Jeaden daar naar toe brengen waar hij me van plan was heen te brengen, waar ik onbewust al plannen maakte mezelf volledig te verdoven voor de vernieling die ik had aangebracht. Ik zou me opsluiten op mijn kamer zodat ik in alle eenzaamheid kon verdrinken. Een flauwe snik verliet sporadisch nog een keer mijn lippen en mijn rooddoorlopen poelen staarde naar niks in het bijzonder als we de weg verder af leggen. Mijn optie leken op en ik wist niks meer te verzinnen wat ik nog zou kunnen doen om te laten merken hoeveel spijt ik had, en hoe gebukt ik zou raken als ik Jeaden werkelijk zou verliezen. Waarom was hij de enige drug in mijn leven die ik niet kon vervangen? Als een nieuwe traan over mijn wang besluit te lopen, veeg ik deze haast bruut weg en smoor de snik die een nieuwe weg naar de oppervlakte dreig te banen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Lucy Imogen Brown I'm not arguing I'm simply explaining why I am right Science – Cheerleading – 20 - Outfit - Talking to Santiago, Alessio & Matthew “Ja doe maar rustig, wel ik bedoel succes er mee,” met een opgetrokken wenkbrauw keek ik naar Matthew die voor me stond. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Het leek wel of hij niet eens luisterde naar wat ik had gezegd. Waarom reageerde hij toch zo vreemd, hij gedroeg zich altijd al redelijk vreemd als ik hem zag maar dit was toch wel het toppunt. Kort keek ik naar Diego en haalde diep adem. Wat was dit toch voor vreemde avond? Ik besloot het maar gewoon te laten gaan en wou net weer gaan lopen toen Alessio aan kwam rennen. Gelukkig besloot hij te helpen met het overeind houden van Diego wat veel aan gewicht op mijn schouders scheelde. Ik glimlachte even dankbaar naar hem en niet veel later bedankte hij me dat ik op zijn beste vriend had gelet. “Geen probleem, met veel liefde gedaan,” antwoordde ik glimlachend en liet hem toen weer met rust zodat hij even met Diego kon praten. Zoals ik wel had verwacht kwam er ook meteen wat kinderachtige opmerkingen uit bij beiden, over zwaar zijn en spierballen, kort rolde ik met mijn ogen, maar kon toch ook een kleine glimlach niet onderdrukken. Het was ergens ook wel weer een goed teken dat Diego dat nog steeds kon, grapjes maken enzo, misschien was het dan toch iets minder erg dan het allemaal leek. Nog voor ik antwoord kon geven op Alessio’s vraag over wat het plan nu was opende Diego al zijn mond en opperde om inderdaad maar naar de ziekenboeg te gaan. Ik knikte dan ook instemmend, het leek er dus inderdaad op dat hij zich erbij had neergelegd dat hij er echt wel heen moest en maakte me nogmaals klaar om weer verder te lopen. “Zeker dat je nog mee wilt? Want iemand lijkt niet zo blij met mijn aanwezigheid bij je,” vol verwarring keek ik naar Diego. Waar had hij het nou weer over. “Wat?” vroeg ik maar in de hoop wat meer uitleg te krijgen. “Waarom zou ik niet meewillen dan?” kort dacht ik na. Misschien bedoelde hij juist te zeggen dat hij samen met Alessio die kant op wou, en mij liever niet meehad, maar dan kon hij dat toch gewoon zeggen? “Wacht, heeft Jeaden je geslagen?” vol ongeloof keek in weer in de richting van Matthew. Had hij serieus al die tijd niets doorgehad? “No shit Sherlock,” mompelde ik dan ook tegen hem en richtte mijn blik toen weer op de andere twee naast me. “Jongens, wat is het plan nou? Want ik ben de kluts echt helemaal kwijt,” vroeg ik toen maar in de hoop toch nog wat duidelijkheid te kunnen scheppen in deze warboel van rare opmerkingen.

[ bericht aangepast op 11 maart 2017 - 13:13 ]

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light