Ik kan me af en toe zo opwinden en boos maken over het feit dat sommige mensen met zoveel haat over hun (groot)uders praten. Ik heb al meer dan vier jaar geen opa of oma meer en ik zou echt wensen dat ik er nog eentje had om af en toe mee te praten of naartoe te gaan. Ik zou willen dat ik al mijn opa's en oma's had gekend en niet maar twee van de vier omdat twee voor mijn geboorte al overleden. Ik zou willen dat ik van mijn opa meer herinneringen had, omdat hij overleed toen ik zes was. Ik zou willen dat ik oma nog zou kunnen opzoeken, ook al woonde ze aan de andere kant van het land. Ik zou willen dat ik ze nog kende.
Papa is al 70 en mama is 62. Ik ben bang ze te verliezen en ik denk niet dat ik om zou kunnen gaan met hun dood, mochten ze ineens sterven. Ik zou liever zelf doodgaan dan dat ik zonder ze zou moeten leven. Want zelfs al hebben we soms ruzie, zelfs al woon ik ver weg, ik zou ze voor geen goud kunnen missen.
Ik wil dat mensen gewoon met wat eerbied over hun naaste familieleden praten. Je hoeft niet altijd met ze op te kunnen schieten, maar ze zijn je familie en als puntje bij paaltje komt, zou het kunnen zijn dat je ze zo kwijt bent.
You gave me my life all those years ago, now I give you yours.