Casual bèta-reading? - Story problemen

28 jan 2017 - 15:17 Arcturus is offline

Ik zit er best vaak mee dat ik iets wil laten proeflezen/verbeteren of commentaar wil van mensen, maar om daar dan elke keer een nieuw topic voor aan te maken, vind ik een beetje overbodig. Daarnaast heb ik het idee dat er wel meer mensen zijn met dit probleem. Vandaar dit topic. Het werkt simpel. Je geeft aan wat je wil dat er gelezen wordt (soort verhaal, aantal woorden, taal) en dropt dat hier. Je kan het in een hoofdstuk van quizlet zetten, in een google docs, in een reactie in dit topic gewoon in een pb of mail sturen aan degene die zich aanbieden in het topic. Het lijkt een beetje op béta-reading, maar dan minder dat je echt een hoofdstuk moet inleveren. Wat meer casual I guess. Wat mij betreft kan je ook gewoon een zin neerzetten of een stukje van tien zinnen. Alles waar je maar wat kritiek op wil.

people that are in need of some re-writing help
Wervelwind • proloog • 600 woorden • nederlands • link
Preffect • eerste hoofdstuk • 800 woorden • nederlands • pagina 2
Soco • opening • 800 woorden • nederlands • link

[ bericht aangepast op 30 jan 2017 - 9:37 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

29 jan 2017 - 13:17 Ons is offline

Ons 3202

Pickett schreef:
(...)
Het eerste wat mij opvalt is dat je erg veel enters gebruikt, bijna na elke zin. Voor mij betekent een enter met tab een nieuwe alinea of als iemand gaat praten en daardoor raak ik snel uit het verhaal. Ook gebruik je vrij veel dialoog en wordt de omgeving en de personages weinig omschrijven, waardoor ik er niet zo goed in kan komen, maar dit kan ook een ding zijn wat erg te maken heeft met smaak. Ik vind dat het stuk veel vragen oproept, maar het beantwoord net iets te weinig vragen. Het helpt denk ik als je wel iets weggeeft van zijn onderzoek om het spannender te maken!

Bedankt! Ik zal dit zeker meenemen. Ik moet eigenlijk nog de theorie bedenken dus vandaar dat dat er nog niet in zit haha.

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

29 jan 2017 - 14:10 Soco is offline

Soco 335

Pickett schreef:
(...)
"Hij bleef even staan bom zijn passagier te bewonderen." bom moet denk ik om zijn.
Ik vind dat je een interessante sfeer neerzet die spanning opwekt. Wat ik echter mis is gevoel. Je omschrijft wat ze voelt, maar ik voel het gevoel niet en daar kan je denk ik nog wel wat meer mee doen. De laatste zin brengt mij ook een beetje van het pad af, want het gaat naar mijn gevoel over dat de zaal leeg is en niet over hoe het vorig jaar was. De cliffhanger is nu "hoe was het feest vorig jaar dan?" in plaats van "wat is er gebeurt met de gasten?" en tenzij dat ook je insteek is, voelt het een beetje raar.

Dankje voor de feedback, hier kan ik zeker iets mee! (;

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

29 jan 2017 - 14:11 Grace is offline

Grace 8563

Ik ga de teksten straks lezen, even eerst wat aan een cover prutsen.^^

The soul needs autumn.

30 jan 2017 - 12:49 OosterEiland is offline

OosterEiland 2376

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

30 jan 2017 - 13:01 Spunlay is offline

Spunlay 1989

Emtee

oi, suzy

1 feb 2017 - 19:03 Spunlay is offline

Spunlay 1989

Kan iemand deze proloog even beoordelen? En heeft iemand tips om hem iets spannender en wringender te maken, met misschien nog wat extra regels (want ik vind hem nogal kort)?

De zon die die ochtend fel scheen, stond in schril contrast met het gevoel dat hem van binnen opvrat.
De voeten die in zijn zij werden geplant, waren gemeen en genadeloos. Hij huilde. De pijn was niet te harden. De vuisten die in zijn gezicht neerdaalden, deden hem wensen dat hij dood was.
Hou op.
Angst en woede streden om een eerste plaats. Hij durfde niet te schreeuwen, maar jankte onbedaarlijk en voelde zijn zelfbeheersing wegsijpelen. Zachtjes fluisterde hij zijn eigen naam, waarom wist hij niet, misschien kalmeerde het hem. Sven Hermansson. Sven Hermansson.
‘Vuile teringlijer,’ werd er in zijn oor gesist. Hij rilde. Kippenvel stond op zijn armen. Hij had het koud, zo koud, en zijn hart bonkte in zijn keel. De tranen stroomden over zijn wangen, hoewel hij ze uit alle macht probeerde tegen te houden.
‘Jankerd. Je verdient niet beter. Rat die je bent.’
Hou alsjeblieft op.
Hij voelde zijn lichaam niet meer. Hij probeerde zijn ziel te bevrijden, hij wilde pijn niet meer voelen, niet meer, alsjeblieft.
Het geschreeuw werd door niemand opgemerkt. Of het werd wel opgemerkt, maar niemand durfde in te grijpen. Er was geen levende ziel op aarde die het de moeite waard vond om de kleine Sven Hermansson te helpen.
Hij kende hun geur. De geur van alcohol, zweet en tabak. Ze waren ouder dan hij, dertien misschien, en deden waar ze zelf zin in hadden. Iets wat Sven nooit zou durven. Hij was immers een watje.
Hun stemmen klonken hard in zijn oren. Schel en gemeen, als de duivel in hoogsteigen persoon. Het was alsof ze hem kapot wilden maken, wat waarschijnlijk ook zo was, en ze kenden geen grenzen. Zijn buik deed pijn. Bloed stroomde over zijn lippen, het gutste, zijn voortand zat los en wiebelde als hij er met zijn tong tegenaan duwde.
En toen hield het op. Plotseling hield het op, alsof een hand hen bij hun kraag had gegrepen.
‘We gaan,’ hoorde de kleine Sven Hermansson. De stem herkende hij, maar hij wist niet of het de leider van het groepje was, of iemand die wel leider wilde zijn maar het niet mocht. De woeste handen en schoppende voeten verdwenen en ineens was hij alleen.
Moederziel alleen. En hij wilde dat ze hem dood geschopt hadden.

oi, suzy

2 feb 2017 - 13:28 Grace is offline

Grace 8563

Olsson schreef:
Kan iemand deze proloog even beoordelen? En heeft iemand tips om hem iets spannender en wringender te maken, met misschien nog wat extra regels (want ik vind hem nogal kort)?

De zon die die ochtend fel scheen, stond in schril contrast met het gevoel dat hem van binnen opvrat.
De voeten die in zijn zij werden geplant, waren gemeen en genadeloos. Hij huilde. De pijn was niet te harden. De vuisten die in zijn gezicht neerdaalden, deden hem wensen dat hij dood was.
Hou op.
Angst en woede streden om een eerste plaats. Hij durfde niet te schreeuwen, maar jankte onbedaarlijk en voelde zijn zelfbeheersing wegsijpelen. Zachtjes fluisterde hij zijn eigen naam, waarom wist hij niet, misschien kalmeerde het hem. Sven Hermansson. Sven Hermansson.
‘Vuile teringlijer,’ werd er in zijn oor gesist. Hij rilde. Kippenvel stond op zijn armen. Hij had het koud, zo koud, en zijn hart bonkte in zijn keel. De tranen stroomden over zijn wangen, hoewel hij ze uit alle macht probeerde tegen te houden.
‘Jankerd. Je verdient niet beter. Rat die je bent.’
Hou alsjeblieft op.
Hij voelde zijn lichaam niet meer. Hij probeerde zijn ziel te bevrijden, hij wilde pijn niet meer voelen, niet meer, alsjeblieft.
Het geschreeuw werd door niemand opgemerkt. Of het werd wel opgemerkt, maar niemand durfde in te grijpen. Er was geen levende ziel op aarde die het de moeite waard vond om de kleine Sven Hermansson te helpen.
Hij kende hun geur. De geur van alcohol, zweet en tabak. Ze waren ouder dan hij, dertien misschien, en deden waar ze zelf zin in hadden. Iets wat Sven nooit zou durven. Hij was immers een watje.
Hun stemmen klonken hard in zijn oren. Schel en gemeen, als de duivel in hoogsteigen persoon. Het was alsof ze hem kapot wilden maken, wat waarschijnlijk ook zo was, en ze kenden geen grenzen. Zijn buik deed pijn. Bloed stroomde over zijn lippen, het gutste, zijn voortand zat los en wiebelde als hij er met zijn tong tegenaan duwde.
En toen hield het op. Plotseling hield het op, alsof een hand hen bij hun kraag had gegrepen.
‘We gaan,’ hoorde de kleine Sven Hermansson. De stem herkende hij, maar hij wist niet of het de leider van het groepje was, of iemand die wel leider wilde zijn maar het niet mocht. De woeste handen en schoppende voeten verdwenen en ineens was hij alleen.
Moederziel alleen. En hij wilde dat ze hem dood geschopt hadden.

Sorry dat het zo lang heeft geduurd!
Dat het een korte proloog is, maakt eigenlijk niet uit. Het moet gewoon de sfeer zetten voor de rest van het verhaal. Ik heb al prologen van halve bladzijden gelezen die gewoon perfect waren in lengte. Ook hier stoorde de kortheid me niet. Ik denk dat als je het geweld té gedetailleerd had uitgelegd (of te lang had laten duren) mensen er toch deels over zouden lezen.

Algemene indruk: kort, maar krachtig. Heel goed geschreven. ツ

The soul needs autumn.

2 feb 2017 - 13:35 Spunlay is offline

Spunlay 1989

Wervelwind schreef:
(...)

Sorry dat het zo lang heeft geduurd!
Dat het een korte proloog is, maakt eigenlijk niet uit. Het moet gewoon de sfeer zetten voor de rest van het verhaal. Ik heb al prologen van halve bladzijden gelezen die gewoon perfect waren in lengte. Ook hier stoorde de kortheid me niet. Ik denk dat als je het geweld té gedetailleerd had uitgelegd (of te lang had laten duren) mensen er toch deels over zouden lezen.

Algemene indruk: kort, maar krachtig. Heel goed geschreven. ツ

- De eerste zin zou ik anders formuleren zodat je niet twee keer 'die' na elkaar hebt.
- voelde zijn zelfbeheersing wegsijpelen, met dit stukje zin is niets mis, maar ik merk gewoon nergens in de rest van de proloog dat hij langzaam zijn zelfbeheersing verliest.
- Hij probeerde zijn ziel te bevrijden: dit vind ik gewoon een beetje vreemd klinken. Hoe dan?
-Bloed stroomde over zijn lippen, het gutste, zijn voortand zat los en wiebelde als hij er met zijn tong tegenaan duwde. Deze zin is echt super, hij gaf me rillingen!
- alsof een hand hen bij hun kraag had gegrepen, ik vind dit nogal specifiek. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar als het geweld plots ophoudt voor een onbekende reden klikt het voor mij vreemd om te zeggen 'alsof een hand hen bij de kraag had gegrepen'

Whoeeh, bedankt voor je reactie, en ik ga zeker wat met je feedback doen!

oi, suzy

5 feb 2017 - 21:26 Frisk is offline

Frisk 8318

Ik heb binnenkort wat proeflezers nodig voor het eerste hoofdstuk van mijn Engelse komedie (x

Mijn brein breint zoals het breint.

8 feb 2017 - 3:55 Frisk is offline

Frisk 8318

I need help; hoe leest dit?

Ze noemden hem Gekke Dave.

En ze noemden hem achterlijk. Idioot. Dom. Mentaal niet helemaal mee. Je begrijpt de boodschap vast. Maar hij was niet enkel zwakbegaafd, hij was ook nog zo veel meer.
De kinderen in de straat hadden heel wat lelijkere namen voor hem. Ik denk niet dat het beschaafd is om deze hier neer te zetten. Erg belangrijk zijn ze ook niet, want Dave was in zijn ontzettende onwetendheid gelukkig.
Zijn moeder noemde hem prachtig, ondanks de pukkels, de te kleine ogen en de scheve neus en de nog schevere tanden. Ze vond hem het mooiste op de wereld en hij vond haar nog mooier. Al kwam Laurianne, het liefste meisje van het dorp, wel heel dicht in de buurt.
Zij noemde hem schattig. Soms. En dan had ze die blik in haar ogen, eentje die hij niet kende, maar die speciaal voor hem gereserveerd leek. Anderen kenden het als medelijden, met een greintje afkeer, maar voor Dave was het liefde, want iets anders kon hij niet voelen. Een blik die zei dat hij haar moest kussen, maar die nooit lang genoeg bleef om het daadwerkelijk te doen.
Zijn vader noemde hem naïef, en dat was hij ook. Je merkt het vanzelf wel.
Zijn klasgenoten noemden hem niets, want hij had er geen. Hij kon toch nooit mee op school en zijn ouders hadden het geld niet om hem naar de stad te sturen. Dave vond het niet erg om op de boerderij en alle velden eromheen rond te hangen. De koeien hadden ook geen woorden om hem te benoemen en het gras zweeg in alle talen, behalve die van de wind. Het was een verademing, zo af en toe, zelfs voor een simpele jongen zoals Dave.
Want, zie je; Dave was dan misschien niet zo slim, maar hij begreep wel dat hij anders was. Niet normaal. En heel af en toe deed dat pijn, en wenste hij dat hij iemand had die met hem praatte zonder die glimlach om zijn lippen. Iemand die hem Dave noemde, gewoon Dave. Iemand die hem niet pestte of pijn deed. Iemand die er voor hem was. Een vriend.
De slager noemde hem een sul. De bakker had die glimlach. De blinde bedelaar op de grond noemde hem arme jongen en de rijke weduwnaar joeg hem weg met woorden die hij nooit begreep. De oude vrouw noemde hem vriendelijk en vertelde hem hoeveel hij iedere keer weer gegroeid was, al mocht hij in de breedte wat meegroeien.
Zijn moeder kreeg die glimlach ook, zijn vader sprak niet echt meer met hem, de klasgenoten die hij zou gehad hebben vertrokken tijdens het schooljaar naar de stad en Laurianne noemde hem nog maar zelden schattig.

Maar de jongens noemden hem vriend. Kameraad. Bondgenoot.
Imbeciel

Dave.

Mijn brein breint zoals het breint.

9 feb 2017 - 16:47 HalfBloodPrince is offline

HalfBloodPrince 8175

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

10 feb 2017 - 16:03 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24575

Even mijn topics voor het geval dat.

Quiet the mind, and the soul will speak.

10 maart 2017 - 9:53 Spunlay is offline

Spunlay 1989

Wie wil mijn proloog even beoordelen en zijn ongezouten feedback geven? Het zijn 600 woorden en ik zal hem via de PB sturen.

oi, suzy

10 maart 2017 - 9:59 Blaeu is offline

Blaeu 6578

MabeI schreef:
I need help; hoe leest dit?

Ze noemden hem Gekke Dave.

En ze noemden hem achterlijk. Idioot. Dom. Mentaal niet helemaal mee. Je begrijpt de boodschap vast. Maar hij was niet enkel zwakbegaafd, hij was ook nog zo veel meer.
De kinderen in de straat hadden heel wat lelijkere namen voor hem. Ik denk niet dat het beschaafd is om deze hier neer te zetten. Erg belangrijk zijn ze ook niet, want Dave was in zijn ontzettende onwetendheid gelukkig.
Zijn moeder noemde hem prachtig, ondanks de pukkels, de te kleine ogen en de scheve neus en de nog schevere tanden. Ze vond hem het mooiste op de wereld en hij vond haar nog mooier. Al kwam Laurianne, het liefste meisje van het dorp, wel heel dicht in de buurt.
Zij noemde hem schattig. Soms. En dan had ze die blik in haar ogen, eentje die hij niet kende, maar die speciaal voor hem gereserveerd leek. Anderen kenden het als medelijden, met een greintje afkeer, maar voor Dave was het liefde, want iets anders kon hij niet voelen. Een blik die zei dat hij haar moest kussen, maar die nooit lang genoeg bleef om het daadwerkelijk te doen.
Zijn vader noemde hem naïef, en dat was hij ook. Je merkt het vanzelf wel.
Zijn klasgenoten noemden hem niets, want hij had er geen. Hij kon toch nooit mee op school en zijn ouders hadden het geld niet om hem naar de stad te sturen. Dave vond het niet erg om op de boerderij en alle velden eromheen rond te hangen. De koeien hadden ook geen woorden om hem te benoemen en het gras zweeg in alle talen, behalve die van de wind. Het was een verademing, zo af en toe, zelfs voor een simpele jongen zoals Dave.
Want, zie je; Dave was dan misschien niet zo slim, maar hij begreep wel dat hij anders was. Niet normaal. En heel af en toe deed dat pijn, en wenste hij dat hij iemand had die met hem praatte zonder die glimlach om zijn lippen. Iemand die hem Dave noemde, gewoon Dave. Iemand die hem niet pestte of pijn deed. Iemand die er voor hem was. Een vriend.
De slager noemde hem een sul. De bakker had die glimlach. De blinde bedelaar op de grond noemde hem arme jongen en de rijke weduwnaar joeg hem weg met woorden die hij nooit begreep. De oude vrouw noemde hem vriendelijk en vertelde hem hoeveel hij iedere keer weer gegroeid was, al mocht hij in de breedte wat meegroeien.
Zijn moeder kreeg die glimlach ook, zijn vader sprak niet echt meer met hem, de klasgenoten die hij zou gehad hebben vertrokken tijdens het schooljaar naar de stad en Laurianne noemde hem nog maar zelden schattig.

Maar de jongens noemden hem vriend. Kameraad. Bondgenoot.
Imbeciel

Dave.

Ik kan nu even niet uitgebreid feedback geven, maar ik vind het heel fijn lezen! Eigenlijk was ik helemaal niet van plan het hele stuk te lezen, maar dat ging eigenlijk vanzelf. Mooi!!

10 maart 2017 - 10:08 Frisk is offline

Frisk 8318

Prediker schreef:
(...)

Ik kan nu even niet uitgebreid feedback geven, maar ik vind het heel fijn lezen! Eigenlijk was ik helemaal niet van plan het hele stuk te lezen, maar dat ging eigenlijk vanzelf. Mooi!!

Ik had al geen antwoord meer verwacht, dus dankjewel (:

Mijn brein breint zoals het breint.

Index RPG Actieve Topics Zoek