Als ik even m'n hart mag luchten ... - Liefde, Vriendschap & Familie

Oké. Ik moet iets van me afschrijven en gezien ik totaal geen greintje zin heb het tegen m'n ouders te zeggen, schrijf ik het hier maar neer. Ik hoop dat jullie er niet teveel tegenop zien de liefdes-/vriendschaps-/emotionele problemen van een zestienjarige te lezen en zowel, lees dan gewoon even niet verder, ik zie jullie er niet minder graag voor. (: Ik verwacht trouwens geen kant-en-klare oplossingen van jullie. Ik moet gewoon even mijn hart kunnen luchten.

Abon. De laatste jaren zijn niet gemakkelijk geweest, maar ik heb altijd geprobeerd alles zo positief mogelijk te bekijken, anderen niet op te zadelen met mijn miserie en min of meer te leven onder het motto "fake a smile and move on". Ik heb het op die manier gefaket dat ik het zelf ben beginnen geloven, eigenlijk. Ik ben onder dat motto beginnen leven min of meer na mijn emotioneel heel zware tijd eind 2014 begin 2015. Zoals ik zei - ik geloofde het zelf bijna.

Het is lastig, want ik vertel mensen bijna nooit wat over mezelf en als ik het doe, is het meestal in één of andere uitbarsting waar ik drie dagen later nog een hese stem van heb, later spijt van heb en dan toch maar één procent van alles wat er mis is verteld heb. Ik probeer mensen echter altijd de indruk te geven dat ik hen rechtuit vertel waar het op sta, zodat ze geen verdere vragen zouden stellen. Ik praat zoveel dat het soms irritant wordt voor mensen. Onderbewust is dat echter, denk ik, de bedoeling. Zoals ik zei - omdat men dan denkt dat ik alles vertel, dat ze toch al weten wat er scheelt en dat ze het me verder niet zouden vragen, zodat ik er ook niet aan zou denken. Daarbij wil ik, zoals ik al zei, ook niet dat anderen zich zorgen maken om mij. Iedereen heeft al genoeg last van eigen problemen, laat staan dat ze er mijn nutteloze puberproblemen nog eens bij moeten nemen.

Maar op een moment is het ook genoeg. Ik heb ook nood aan mensen die om me geven, aan mensen die me graag zien. En hoewel ik zeker weet dat mijn ouders en familie me graag zien, weet je, op een bepaald moment is dat niet genoeg meer. Het is niet dat ik hopeloos op zoek ben naar een lief of zo, maar het is gewoon, weet je, ik wil iemand hebben tegen wie ik mijn hart kan luchten en die persoon tegen mij. Iemand die me kan begrijpen. Iemand die me gewoon graag kan zien zoals ik ben en niet zoals hij of zij me wilt hebben. Iemand die door dit schild van verdriet en pijn dat na al die jaren nog steeds rond me hangt, heen kan kijken. Iemand die mij graag ziet en die ik graag kan zien, weet je, zonder er labeltjes à la beste vriend(in), lief, soulmate, whatever op te moeten plakken.

En dit alles geeft me het gevoel dat ik abnormaal ben. Dat ik teveel vraag van mijn medemens. Dat ik teveel hoop. Dat ik gewoon, weet je, raar ben. Anders. Vreemd. Teveel verwacht. En ik heb het gehad met dat gevoel. Ik heb het echt gehad.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

T kunnen zo mijn woorden zijn... weetje, je vertelt precies waar ik ook last van heb en het maakt me zomber dat ji deze shit ook ervaart.
Ik weet natuurlijk niet hoe diep het ligt en of we echt hetzelfde voelen, maar zoals je het zo op schrijft... ik begrijp je helemaal.
En er is idd niet echt een oplossing voor.. behalve praten. Ik ga nu naar een psycholooh en ondanks dat ik me er kapot voor schaam helpt het echt.
Je hoeft niet direct naar een dokter te springen hoor, maar het helpt me echt om iemand te hebben waar ik tegenaan praat, ook al vind ik dat rete moeilijk.

Mijn pb staat ook altijd voor je open. Ik hoop dat je iemand vind

[ bericht aangepast op 15 jan 2017 - 23:08 ]

~My Mind Is Free~

-
Verkeerd knopje

[ bericht aangepast op 15 jan 2017 - 23:07 ]

~My Mind Is Free~

Ik denk dat het heel normaal is om die aansluiting te willen. Mensen zijn gezelschapsdieren, tenslotte, en het is vrijwel onmogelijk om alles altijd maar in te houden en daar geen enkel probleem door te ondervinden. Dat maakt je echt niet gek of vreemd, en het betekent al helemaal niet automatisch dat je te veel vraagt. Ik denk wel dat het heel erg belangrijk is om ook echt te praten over wat je dwarszit. Ik weet dat dat enorm lastig kan zijn, want ik ben zelf ook echt niet iemand die gemakkelijk over gevoelens praat (of daar altijd super gezond mee omgaat), maar het helpt wel heel erg, en hoe vaker je het doet, hoe meer oefening je er uiteindelijk in krijgt, en hoe minder pijnlijk het wordt. Als het een te grote stap lijkt om naar iemand in je directe omgeving te gaan, is het internet soms echt een uitkomst. Iets van je af typen kan heel erg opluchten, maar het werkt nog tien keer beter als er ook iemand aan de andere kant is die het leest, en op Q zijn er altijd bergen aan mensen die best willen luisteren.

Het maakt je ook echt geen lastig persoon! Je hart luchten is echt niet zo vaak een last voor mensen om ons heen als we denken - als er iemand naar jou toe zou komen me de vraag of hij wat problemen bij je mag dumpen, zou jij hem dan weg proberen te sturen of ja zeggen met grote tegenzin, puur omdat je je verplicht voelt? Ik weet eigenlijk wel zeker dat het antwoord daarop nee is, en wat we allemaal weleens vergeten is dat het mensen om ons heen echt wel wat kan schelen hoe het met ons gaat. We bieden allemaal graag een helpende had, al is het maar door middel van een luisterend oor (wat een verwarrend hoopje ledematen wordt als we deze beeldspraak nog verder doortrekken, maar daarom niet minder waar).

Je vrienden en familie willen graag dat jij het goed voelt, en puur voor mijzelf sprekend kan ik zeggen dat ik tien keer liever heb dat iemand eerlijk tegen me is als ze het gevoel hebben dat ze het allemaal niet meer aankunnen, dan dat ze glimlachen en een grapje maken en zich vervolgens op hun kamer opsluiten om zich in slaap te huilen. Dat zou ik vreselijk vinden, oprecht, en ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Daarnaast bestaat er niet zoiets als nutteloze puberproblemen. Pubers krijgen een hoop onverdiende shit over zich heen, want dat er eerder mensen waren die zich eenzaam of buitengesloten voelden betekent niet dat jouw gevoelens niet echt zijn, of niet heftig genoeg om ze serieus te nemen, of op een of andere manier minder belangrijk.

Mijn pb staat open, Leah, wat je daar ook wilt dumpen. Je hoeft er niet per se gebruik van te maken, maar ik hoop dat je het in ieder geval niet allemaal in je eentje probeert op te lossen. Soms kunnen mensen niet meer doen dan luisteren, maar is dat luisteren gewoon al precies wat je nodig hebt. En wie weet, de kans is best groot dat er in je omgeving mensen zijn die jouw problemen of gevoelens herkennen. Dat is iets waar je alleen achter kunt komen als je mensen erover probeert te vertellen, zelfs als dat lastig is.

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan