[RPG-250] Elysium |Speeltopic - Speeltopics

13 dec 2016 - 19:59 Jinyoung is offline

Jinyoung 295

Elysium
n
Also called Elysian fields; the dwelling place of the blessed after death.

Juni, 2016. Een gewapende man raakt binnen in de University of Vermont en schiet een enorm aantal studenten neer. Eén van hen, Arthur Hughes, overleeft het niet. In zijn kamer wordt een dagboek gevonden, waarin hij zijn bucket list heeft opgeschreven. Dingen die hij wou doen, maar er nooit de kans voor heeft gekregen.
Als eerbetoon aan Arthur, beslist een groepje studenten die de aanslag wel hebben overleeft om de bucket list te voltooien. Met niets meer dan een rugzak vol kleren vertrekken ze op een reis vol herinneringen.

"Brother, do you believe in an afterlife where our souls will both collide in some great Elysium, way up in the sky?"

Arthur's bucket list;
- go skinny dipping
- go hiking
- skydive
- bungee jump
- fly a hot air balloon
- visit the Grand Canyon
- visit Las Vegas
- drive route 66
- get a tattoo
- get high
- find the love of my life

"Brother, please never grow up."

ROLLEN
Met dank aan Metamorphoses.

HET BEGIN

praattopic

[ bericht aangepast op 16 dec 2016 - 13:34 ]

If people were like rain, I was like drizzle and she was a hurricane.

13 dec 2016 - 20:03 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

MT.

•

13 dec 2016 - 20:03 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 dec 2016 - 20:14 EASE is offline

EASE 14238

MT.

take me back to the basics and the simple life

13 dec 2016 - 20:14 Douceur is offline

Douceur 2758

chaos makes the muse

13 dec 2016 - 20:16 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

13 dec 2016 - 20:19 Value is offline

Value 11253

beginnen we met 'drive route 66' aangezien dat op weg kan zijn naar een bestemming?

antwoorden kan in praattopic maar ik moet even een originele mt verzinnen

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

13 dec 2016 - 20:49 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

•••

Gedurende de afgelopen vier dagen had ik me vrijwel continu afgevraagd waarom ik was meegegaan op deze reis. Echter — op het moment dat ik Isolde in het oog kreeg, werd ik eraan herinnerd op een meer dan prettige manier. Ondanks het gegeven dat ik Arthur vrijwel niet heb gekend in zijn leven deed het me daarnaast ook enigszins goed om mee te doen aan deze ludieke actie om zijn bucketlist af te werken.
Voorzichtig probeer ik mijn been uit te strekken om de kramp daarin wat te verdrijven. Als ik naast iemand anders had gezeten, had ik het zonder enige twijfel lomp en onbedwongen gedaan — ik hield met niemand anders rekening dan mezelf. Isolde scheen nu al een uitzonder te worden op de regel, een gegeven wat me zowel beangstigde als interesseerde. Helaas scheen de jongedame een uitzonderlijk lichte slaap te hebben — zodra mijn been langs het hare wrijft, schiet ze overeind en kijkt ze rond met die grote kijkers van haar.
'Rustig. We zijn nog steeds aan het rijden.'
Waar we op dit moment naartoe aan het rijden waren, wist ik niet. Eigenlijk interesseerde me het ook niet, als ik maar een manier zou kunnen vinden om dichterbij Isolde te komen staan.
'Het is vrij knap dat je kan slapen in een minuscule bus waar ze veel te veel personen in hebben gepropt,' mompel ik dan grommend terwijl ik mijn boek van de grond onder mijn voeten neem en het open klap op mijn schoot. Nadat we terug kwamen (als we terug kwamen) had ik belangrijke tentamens en ik was niet van plan mijn cijfers af te laten hangen van deze reis.
Wanneer mijn kijkers over de letters glijden, kreun ik inwendig. Eigenlijk was ik voornamelijk accountancy gaan studeren om mijn vader trots te maken. Gelukkig was ik er goed in — zoals ik overal goed in was — en had ik alleen met de technologische vakken meer moeite. Dat betekende niet dat ik het niet onder de knie zou krijgen, ik zou leren en leren en leren totdat ik de bewerkingen blindelings op zou kunnen lossen.
'Als ze nu allemaal hun mond eens hielden en anderen lieten leren,' grom ik zachtjes in mezelf. Met een kwade blik in mijn kijkers sjor ik mijn SuperDry jas los aangezien hij vast zit geklemd tussen de arm van mijn buurman en de leuning van de stoel. Die jas was vele malen te duur om tegen zo'n stoffige bank geduwd te worden.
'Ik zweer het je Iz, als jij hier niet was. . . ' fluister ik zachtjes opzij richting Isolde. Hoogstwaarschijnlijk had ze inmiddels wel in de gaten dat ik haar leuker dan leuk vond. Anders zou ze echt blind zijn. Alhoewel. . . dat zou haar aandoenlijkheid weer met enkele punten omhoog laten schieten.

Lennox Arlington

[ bericht aangepast op 13 dec 2016 - 20:56 ]

•

13 dec 2016 - 23:05 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Isolde Cecilia Archeron

OUTFIT || SOCIAL WORK

it is a most distressing affliction to have a sentimental heart and a skeptical mind

Isolde schrok wakker van iets dat langs haar been streek. Iets wat verdwaasd keek ze om zich heen, terwijl ze slaperig in haar ogen wreef. Het duurde enkele seconden voordat het doordrong dat ze in een busje zat. Hoewel, dat was eigenlijk enkel doordat Lennox iets zei over rijden.
'Het is vrij knap dat je kan slapen in een minuscule bus waar ze veel te veel personen in hebben gepropt,' mompelde hij.
Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb vannacht niet goed geslapen,' kwam er murmelend over haar lippen. Het duurde altijd even bij haar om te wennen aan een nieuwe bed, en gezien ze nu steeds overal slechts een nachtje sliepen, was dat niet erg bevorderlijk voor haar slaap. Ze was ook verre van gewend om zólang in een auto te zitten, of meer, om eigenlijk zo weinig te doen. Op uni verliet ze meestal 9 uur in de ochtend haar kamer, om vervolgens pas twaalf uur later terug te keren.
Stilletjes keek ze toe hoe de jongen naast haar een boek van de autovloer pakte. Voor even wilde ze vragen wat hij las, maar al snel zag ze dat het weer dat studieboek was. Een frons verscheen op haar gezicht, terwijl Lennox vloekte over herrie in de bus. 'Ik zweer het je Iz, als jij hier niet was...' Verbaasd richtte ze haar blauwe kijkers op hem. Dan was hij helemaal niet meegegaan? Ze hoopte toch dat hij mee was gegaan om het hele idee van de trip, en niet om haar. Haar ogen gleden weer naar het boek in zijn hadden, en een zachte zucht verliet haar mond, waarna ze in haar canvas tas begon te rommelen. Toen ze eenmaal had gevonden was ze zocht, trok ze het dikke studieboek van Lennox' schoot en het verving het door een klein stapeltje, licht verfrommelde papieren, waar met sierlijke letters "Goed voor 1 uur studeren" op geschreven stond. 'Dit is geen tijd om te leren, Lenn. School kan wachten, maar het leven aan de andere kant, dat wacht niet op je.' Voor hij kon protesteren verstopte ze het boek onder haar benen. Hoewel, mocht hij willen, dan kon hij er zo bij. Zo sterk was ze niet. 'Je mag ze inwisselen wanneer je wilt, zoveel op een dag als je wilt. Maar als ze op zijn, dan zijn ze op.'
Terwijl ze zijn reactie afwachtte pakte ze haar lievelingschocolade uit haar tas: melkchocolade met gezoute karamel. Yum. 'Mag de airco iets zachter?' riep ze hierna richting de mensen die voor in zaten. Kort wreef ze over haar koude armen, terwijl ze wilde dat ze niet al haar vesten en truien in haar backpack gestopt had.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

14 dec 2016 - 15:25 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

•••

Plotseling wordt mijn studieboek van mijn schoot genomen en kijk ik met een verontwaardigde blik omhoog. Doordat Isolde het was die de handeling uit had gevoerd, kon ik niet anders dan woordeloos toekijken hoe ze een stapeltje bonnen op mijn schoot plaatst ter vervanging van mijn studiewerk.
'Dit is geen tijd om te leren, Lenn. School kan wachten, maar het leven aan de andere kant — dat wacht niet op je.'
Fronsend kijk ik omlaag naar de bonnen. 'Goed voor één uur studeren.' Grommend haal ik mijn vinger er overheen en bedenk me dat ik ze het allerliefste uit het raam zou willen gooien. Slechts één uur per dag studeren? Daar zou niets of niemand een tentamen van kunnen halen en ik was absoluut niet van plan om mijn allereerste onvoldoende te gaan ontvangen voor deze reis.
'Je mag ze inwisselen wanneer je wilt, zoveel op een dag als je wilt. Maar als ze op zijn, dan zijn ze op.'
Diep van binnen hoopte ik maar dat er voor iedere dag minstens één bon in de stapel zat, anders had ik een gigantisch probleem. Het vervelende was dan ook dat niemand een indicatie kon geven over hoelang deze reis zou gaan duren. Desnoods zou ik een vliegtuig terug nemen om op tijd te zijn voor mijn tentamens, dan kon zelfs Isolde me niet tegenhouden om dag en nacht in de boeken te duiken.
'Mag de airco iets zachter?'
Voorzichtig kijk ik vanuit mijn ooghoeken opzij en ga alle voor— en nadelen in mijn gedachten af. Normaal gesproken zou ik aan niemand mijn jas geven als ze het koud hadden. Maar het was wel Isolde die het op dit moment zei. . . Alleen, ze was nou niet bepaald ontzettend zuinig op haar spullen. Natuurlijk niet al te overdreven, vergeleken met mij zou niemand dat zijn.
Zuchtend sjor ik mijn armen uit de mouwen en drapeer hem dan zachtjes over haar schouders. Hoogstwaarschijnlijk zouden mijn ouders me vierkant uit hebben gelachen als ze deze actie hadden gezien. Een Arlington die een jas geeft aan iemand van een lagere klasse, wat een grap.
'Geen vlekken,' zeg ik gemaakt gespeeld — met een kleine serieuze ondertoon. Enigszins ongemakkelijk schuif ik wat onderuit op de stoel. We zaten al veels te lang in deze rotbus en ik wilde wat comfort hebben. Isolde had trouwens gelijk, de airconditioning stond veel te hard — ook al reden we door een warme omgeving. Voorzichtig schuif ik wat opzij tegen Isolde aan, en sluit dan even mijn kijkers. 'Je bent nog steeds een ijskast,' grinnik ik dan zachtjes wanneer ik mijn kijkers opnieuw open. Mijn handen spelen onbewust met de bonnen in mijn handen.
'Bij de volgende plaats waar we stoppen huur ik een kamer in een vijf sterren hotel. Dat zal een welkome afwisseling zijn na dit opgepropte hok op wielen,' verzucht ik dan zachtjes. 'Jij mag wel met me mee, hoor,' grijns ik dan breed terwijl ik opzij blik. 'Stel je voor, groot bed, bad, douche met massagestralen, roomservice vol met chocolade met gezouten karamel. . .'

Lennox Arlington

•

14 dec 2016 - 22:19 Venustic is offline

Venustic 2690

TANYA KASHVI GHATAK

21 YEAR | STUDY: MEDICINE | IN THE CAR/ BUS READING THE MAP

Het lezen van de kaart was een taak die Tanya al vrij snel op zich had weten te nemen, het was niet als of ze van plan was dit de gehele reis dag naar dag weer te doen, maar vandaag was het haar taak. Kaart lezen was iets wat Tanya totaal niet moeilijk vond, ze vond plekken zo terug op de enorme kaart die ze nu voor zich hield. Ze had de kaart half uitgeklapt, het deel van de kaart wat ze nu nodig hadden lag bovenop, maar de helft van de tijd keek Tanya niet naar de kaart. Ze keek naar het boek wat boven op de kaart lag, ze las alle richtingen al een hele tijd voordat ze genomen moesten worden en lette er maar al te goed op dat ze niet verdwaald raakten, maar ondertussen las ze wel haar boek. Alleen kaart lezen was veel te saai naar de mening van de jongedame, maar aan de andere kant wou ze het niet op haar geweten hebben dat ze met zijn allen verdwaald raakten. Vandaar dat er nou ook weer niet zo vreselijk veel van het boek terecht kwam.
Zo nu en dan leunde Tanya naar voren om een snoepje uit de zak met snoepjes te pakken die ze op het dashboard neer had gelegd, in het begin had ze elke keer dat zij een snoepje pakte de zak weer rond laten gaan, maar dat was iets waar ze inmiddels ook mee op was gehouden. Als ze dat had gedaan was de zak nu allang leeg geweest trouwens, daar waren de snoepjes nou net iets te lekker voor die pakte niemand Tanya af. Bovendien als ze iets wouden moesten ze er maar naar vragen, net toen die gedachten door Tanya haar hoofd heen gleed hoorde ze inderdaad een vraag haar richting op komen. Het was Isolde die vroeg of de airco wat zachter mocht. 'Ja hoor.' Zei Tanya zonder echt om te kijken, ze draaide de airco een graadje zachter en richtte haar aandacht daarna weer even kort op de kaart.
Veel viel er trouwens niet kaart te lezen, ze reden op één lange weg en het zou nog wel een hele tijd duren voordat de groep eindelijk weer eens een andere kant op moest keren en daarop besloot Tanya om de kaart nu ook maar eens op het dashboard te gooien en zich echt een beetje op haar boek te richten. Voordat ze weg gingen had ze het boek net nieuw gekocht en het rook ook nog echt naar nieuw boek. Wat de geur van een nieuw boek was kon Tanya niet echt omschrijven, maar ze hadden allemaal zo'n speciale geur. Tanya kon niet ontkennen dat ze hield van de geur van nieuwe boeken, ze hield trouwens ook van de geur van oude boeken dus eigenlijk hield ze gewoon over het algemeen van de geur van boeken.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

16 dec 2016 - 1:24 Lutalica is offline

Lutalica 382

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

17 dec 2016 - 22:26 EASE is offline

EASE 14238

BAILEY TREVOR NICHOLSON
21 // Arthurs boyfriend at the time

Ondertussen waren we al weer even op weg, en hoewel ik tot nu toe een van de meest enthousiasten was geweest, begon nu toch ook mijn enthousiasme een beetje te dalen. We hadden immers nog niet echt wat anders gedaan dan in het busje zitten, zo af en toe stoppen om even te bewegen of te tanken en naar de wc te gaan. Ik had de behoefte om iets te ondernemen, om ook daadwerkelijk iets van die verdomde lijst af te kunnen strepen.
Ergens had ik dit helemaal niet willen doen. De herinnering aan Arthur was nog veel te vers, de pijn nog dagelijks te voelen. Het voelde als een grote leegte aan wanneer ik een film zat te kijken op de bank, waar ik eerder met zijn armen om mij heen- of de mijne om hem- een film had zitten kijken. Ik vroeg me vaak genoeg af was of het wel gezond was dat ik dagelijks aan de jongen dacht, of het wel gezond was dat ik dagelijks nog de pijn voelde. Het kwam nog vaak voor dat ik het moment in mijn dromen weer zag gebeuren; dat ik het leven uit zijn gezicht weg zag trekken.
Toch was het goed om dit te doen. Niet om over hem heen te komen, maar om iets te doen wat hij altijd had willen doen. Om hem goed en levendig te herinneren als wie hij was, niet enkel als wie hij was in zijn laatste momenten. En ik had er ook wel daadwerkelijk zin in, maar ik had gewoon geen zin om nog vier dagen in dat verdomd kleine busje te zitten. Tot mijn geluk zat ik bij het raam, waar ik momenteel dan ook met mijn hoofd tegenaan leunde, mijn ogen halfdicht, mijn gedachtes rondzwervend.

take me back to the basics and the simple life

Index RPG Actieve Topics Zoek