Ik heb het echt even gigantisch gehad. De dag waarop ik dat contract bij dat jobcoachingbureau heb getekend, vervloek ik. Ze dwingen me nu tot een soort wurgcontract voor een plek waar ik graag heen wil, maar niet op deze manier. Verder trapte mijn werkcoach mij volledig de grond in toen we de sollicitatie gingen voorbereiden. Als ik dingen spannend vind, praat ik soms veel, maar ze beweerd dat mijn vorige kans is stukgelopen daardoor, terwijl diegene waaronder ik werkte zelf heeft gezegd dat het was doordat ze niet goed wisten hoe ze me konden begeleiden en dat het praten geen probleem was. Ze blijft maar aanhalen dat ik continu over mijn privé praat op werk, terwijl ik dat niet doe. Dat doe ik nooit, want werk en privé houd ik gewoon gescheiden. Ze blijft ook tegen dingen aanschoppen die geen probleem hoeven te vormen, want in overleg is veel mogelijk. Ik ben zo ontiegelijk bang dat ik deze plek niet krijg, de baan op mijn buik kan schrijven en voor de rest van mijn leven mijn hand kan opbeuren voor een uitkering waar ik niet eens eventuele vaste lasten van kan betalen.
Daarbij wil de origanisatie waar ik nu zit voor begeleiding met wonen en dergelijke, dat ik voor 24-uurszorg ga, maar dat wil ik niet. Alles wordt zo opgeblazen dat ik geen uitzicht meer zie en het allemaal niet meer weet.
Mijn vriend zit niet lekker in zijn vel, heeft het moeilijk met dingen en ik wil hem ook niet lastigvallen. Hij heeft het zwaar, maar ik heb niemand anders om naartoe te gaan. Mijn zus is enkel bezig met zichzelf, of haalt mij neer, mijn broertje interesseert zich in geen enkele vorm in mijn leven en van mijn ouders hoef ik al helemaal niets te verwachten. Het feit dat ik mijn verjaardag op moet schuiven zodat zij met vrienden af kunnen spreken, zegt naar mijn mening meer dan genoeg. Ik heb één 'vriendin' waarvoor ik alleen van 'nut' ben als ze wat van me nodig heeft. Als ik wat heb kan ik barsten. Nooit kan ik uitpraten of zeggen hoe ik me voel, want anderen hebben het altijd erger.
Ik ben er helemaal klaar mee. Ik kan het scherm niet eens meer scherp zien door alle tranen en typen gaat lastig omdat mijn handen vreselijk trillen. Ik voel me zo ontzettend in de steek gelaten door alles en iedereen.
Ledecky
