{RPG || 200 } Sex & Drugs & Rock & Roll || Speeltopic - Speeltopics

10 okt 2016 - 13:29 Blodreina is offline

S e x & D r u g s & R o c k & Roll

Het verhaal
Een groepje jong volwassenen komen allemaal naar New York om hun geluk in de muziek industrie te vinden. Door middel van online hulp zoeken, komen ze uit bij een oude band. Ze accepteren de ze te helpen met liedjes schrijven, als de jongeren hun ook helpen om naamsbekendheid te krijgen. Hoewel ze jongens en meiden goed worden getraind en toffe nummers schrijven, ontstaan er af en toe conflicten tussen de oude bandleden en komen er allerlei geheimen naar boven.

Ondanks al die geheimen die er naar buiten komen, redden de jongeren zich aardig goed en werken zich langzaam aan naar de top. Hoe bekender de jongeren worden, des te meer het begint te rommelen in de band en krijgt de media er ook lucht van. Vele geruchten gaan ten ronde en het is maar de vraag hoe de opkomende talenten zich hier onder zullen gedragen. Maar in elke band vallen er wel onderlinge relaties waardoor er spanning ontstaat in de groep.

De vraag nu is, hoe gaan de jongeren het doen in deze wereld?

Regels
• De gebruikelijke regels van Quizlet
• Hou je aan het limiet van 200 woorden (mag ook meer zijn)
• Je hebt maximaal 5 dagen om je rol in te leveren. (Deze regel is er zodat mensen er niet te lang over doen)
• Controleer de rol van een ander niet tenzij je toestemming hebt. Vermeldt dit ook onderaan je post i.v.m. verwarring
• Ga geen ruzie maken. Ik haat ruzie en als je iemand niet mag, prima, maar vecht dat lekker in een dm uit ofzo.
• Maar natuurlijk boven dat alles, heb veel plezier!

Rollen
Meiden:
• Gigi Siphonei Blackburn || Zang || eenentwintig jaar || HarleyQuinnx
• Gabrielle Faith Sangster || Bass || tweeëntwintig jaar || Liminal
• Ambrosia "Amber" Nicoletta Fox || Zang || ... jaar || Cotrona
• Avery Saélihn Phelan || Elektrische Gitaar || drieëntwintig jaar || Canagan
• Juliana "Julia" León Jaramillo || Piano || tweeëntwintig jaar || Beaumont FC:Bruna Marquezine (Piano)
• Nia Harper Elizabeth Ziegler || Zang || twintig jaar || greenlight22

Jongens:
• Djoni Pauly Ramirez || Zang || vijfentwinig jaar || Mirandacosgrove
• Jonathan "Jonse" Dominik Blecher || Akoestisch Gitaar || ... jaar || trasecolare
• Magnus Rae Graham || Synthesizer || zesentwintig jaar || Shireen
• Gereserveerd voor HarleyQuinnx
•
•

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

10 okt 2016 - 13:53 Shireen is offline

Shireen 2021

Mt.
(waar beginnen we?)

how dare you speak of grace

10 okt 2016 - 14:05 Syaoran is offline

Syaoran 12964

- Mine.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

10 okt 2016 - 15:57 Blodreina is offline

Blodreina 2351

Ik zal zometeen even een introstukje maken, maar heb nog les arm

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

10 okt 2016 - 16:22 Jinyoung is offline

Jinyoung 295

If people were like rain, I was like drizzle and she was a hurricane.

15 okt 2016 - 13:10 Blodreina is offline

Blodreina 2351

Het begin

Het is een herfstachtige dag. Grijze wolken trokken over New York. Dit is het moment dat een groepje jongeren per trein hun bestemming bereiken. Het begint zachtjes te miezeren op het moment dat de eerste paar het adres hebben gevonden van hun bestemming. Een band heeft een paar jongeren de kans gegeven om beroemd te worden en uit te blinken in wat zij doen. Daarom hebben ze een groep jongeren een berichtje gestuurd en geregeld dat de jongeren hier in New York hun krijgen. Het kan zijn dat sommige elkaar wel kennen van Social Media, maar voor de rest zijn ze onbekenden van elkaar.
De band zorgt ervoor dat er 2 bands worden gevormd van het groepje jongeren. Daarmee gaan ze aan de slag en meteen beginnen in een studio om te zien wat hun talenten zijn en wat ze kunnen. Ze zullen de jongeren ook helpen om op Social Media wat bekender te worden. Ze zullen de 2 bands helpen met gig's (kleine optredens) en liedjes schrijven. Elke band krijgt zo zijn eigen looks en feels als het gaat om nummers. Ze worden precies aangepast op de band.

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

15 okt 2016 - 14:47 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

mt, zou even het speeltopic in het praattopic plaatsen, had namelijk niet door dat het er al was

Everything is illuminated by the light of our past.

17 okt 2016 - 19:39 Shireen is offline

Shireen 2021

MAGNUS • RAE • GRAHAM

Spotify's shuffle was feilloos. Alsof het systeem precies wist waar ik me bevond door mijn GPS, of zo, en het weerbericht bekeek. En als dat al niet zo was, zou die functie uitgevonden moeten worden. Niet dat ik daar de persoon voor was. Waar ik wel de persoon voor was, was de muziek van We Lost The Sea. Bogatyri, die mij plots had verrast op deze druilerige dag in de New York trams, om precies te zijn. New York trams waren niet mijn favoriet, ook al vond ik het wel leuk om naar buiten te kijken. Dat zou echter leuker geweest zijn als ik lekker had kunnen zitten, maar gezien de drukte was ik gedwongen te staan en zonder ziel tegen de wand aan de leunen, met mijn lauw geworden Caffé Nero thee in mijn hand. En dan jeukte mijn hoofd ook nog eens.
Misschien waren het slechts zenuwen (die absoluut niet welgeplaatst waren, get yourself together, Magnus), maar het bleek alsnog nodig mijn thee op een randje van het raam te zetten, mijn hoofdtelefoon even af te doen, en mijn haren samen te binden in een knotje op mijn achterhoofd. Ik kreeg het toch veel te warm met een wollige trui én los haar.
Nadat ik mijn positie weer had gevonden in stance, met koptelefoon en met thee, was de tram al aangekomen op bestemming. Fuck's sake. Ik pakte mijn rugzak op, die nog vrij zwaar was, maar ik was vergeten wat de fuck ik allemaal ook alweer had meegenomen. Het zal wel wat belangrijks geweest zijn.
De tram kwam tot stilstand in de open lucht, en terwijl ik kort oogcontact maakte met een wit-harig meisje ergens achterin de tram, stapte ik naar buiten. Ze was mooi, ze had me afgeleid, fuck's sake, ik struikelde.
'Fat fucking grape, chew a bit of wood trippin' over yer own fookin' shoes like yer Bear Grylls...' mompelde ik. Waarschijnlijk hadden veel mensen dat gehoord, maar het flapte eruit voordat ik kon bedenken dat Amerikanen misschien niet zo van Schotse mensen houden. Voor hetzelfde geld hadden ze er niets van verstaan.
Toen ik eenmaal het gebouw had gevonden waar ik zijn moest, en er binnen liep, zag ik dat er in de ontvangsthal al één persoon zat. Net zo'n witharig meisje als daarnet, kon mijn dag nog gevaarlijker worden?
'Dus... Jij ook hier voor de band bijeenkomst?'

how dare you speak of grace

17 okt 2016 - 22:52 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

18 okt 2016 - 10:13 Syaoran is offline

Syaoran 12964

——————————————————————————

——————————————————————————

Avery Saélihn Phelan

”She was free in her wildness.
She was a wanderess, a drop of free water.
She belonged to no man and no city. ”

• Twenty-three • Gitarist • Waiting • Don’t mind me. •

In een snelle pas, zigzaggend tussen de mensen door en mijn hoofd verstopt onder de grote capuchon van mijn dikke vest, klem ik mijn gitaarkoffer stevig tegen mijn borst aan terwijl de natte druppels miezer overal lijken neer te komen. Het deerde me niet ongelofelijk veel, het enige wat ik nu trachtte te bereiken was het grote gebouw een eindje verderop; daar waar ik verwacht werd aanwezig te zijn. Een spoor aan zinderende zenuwen trok door mijn aderen heen en gaven mijn hart een subtiele boost sneller te slaan.
Vanmorgen was ik in alle haast opgestaan, na wat al een onrustige nacht te benoemen was geweest, en had ik mezelf op mijn dooie gemak onder de douche gesleept; ook al druiste dat tegen het snelle opstaan in. Een zo heet mogelijke douche was het beste wat hielp om de spanning uit mijn lichaam te doen trekken, waarbij ik eveneens de laatste restjes van de paarse spoeling uit mijn lokken wist te wassen - waardoor deze nu hun vertrouwde witte kleur weer terug hadden. Inclusief een nog vage gloed van wat er eens overheen gelegen had. Voor de rest was alles op een automatische piloot gegaan, een stand waar ik mezelf op goede dagen zonder problemen op wist te zetten.
Het had echter nog niet geregend toen ik mijn thuis had verlaten. Nee, de miezerige druppels waren gaandeweg pas gaan vallen en sloegen nu subtiel over in een zachte regenbui. Zonder pardon passeerde ik daarom dan ook vluchtig iemand die ook voor het desbetreffende gebouw stond, waar ik moest wezen, en duwde ik de deur open om zo de droogte evenals warmte tegemoet te gaan. Tevreden rolde er een zachte zucht over mijn lippen heen terwijl mijn poelen haast direct nieuwsgierig rond blikte en ik mijn capuchon naar achteren duwde; waaruit mijn krullerige, witte lokken als een waterval over mijn schouders heen gleden.
Voor nu leek ik een van de eerste te zijn en besloot ik dan ook meteen het mezelf gemakkelijk te maken op een van de stoelen die er stonden. Voorzichtig plaatste ik mijn meest kostbaarste bezit langs me en trok mijn schoudertas van mijn schouder af terwijl ik mijn natte vest uithing op een lege stoel. Opnieuw gaf ik mijn donkere poelen de kost en voelde hoe een glimlach zich op mijn lippen krulde. Dit was de perfecte kans om te laten zien wat het was dat ik zo goed kon, wellicht zelfs de meest unieke kans die een muzikant zoals ik mocht krijgen. Het was er in ieder geval een die ik met beide handen aannam en waar mijn neppe nagels zich stevig in zouden vasthaken.
Zwijgzaam opende ik mijn schoudertas en plukte daaruit mijn spiegeltje zodat ik in een vlugge blik mijn make-up kon controleren; die gelukkig niets afgedaan leek te hebben onder de regen. Tevreden rolde ik mijn lippen een keer over elkaar, om zo de donkere kleur die daarop lag nog eens extra uit te smeren, en klapte het spiegeltje weer dicht op hetzelfde moment dat er iemand door de deur naar binnen komt. Ongegeneerd gleden mijn donkere kijkers via zijn benen omhoog en namen de jongeman daarbij volledig in me op, tot ze zich vast haakte in zijn eigen poelen.
”Dus. . . Jij ook hier voor de band bijeenkomst?”
“Als het goed is wel,” reageerde ik, mijn stem nog een tikkeltje hees na een late avond, en lichte een van mijn wenkbrauwen subtiel op - als een zachte goedkeuring op wat mijn ogen bekostigd hadden. Ondertussen duwde ik de spiegel terug in mijn tas en terwijl deze op mijn schoot bleef rusten haalde ik lichtjes mijn vingers door mijn lange lokken. “Jij dus ook?” vroeg ik de jongen vervolgens en schonk hem een van de warme blikken die ik wist te bezitten.

[ bericht aangepast op 18 okt 2016 - 10:17 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

19 okt 2016 - 17:56 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Djoni Pauly Ramirez

Gefrustreerd drukte ik op verschillende radiozenders om eindelijk een leuk nummer te horen te krijgen, mijn ogen sloot ik kort en geërgerd terwijl ik met mijn vingers op het stuur tikte. Ik stond nu al dik een halfuur in de file en ik kon niet geloven dat, dat precies nu moest gebeuren.
Toch was ik opgelucht dat ik vandaag wat vroeger wegging dan normaal al had ik nu wel moeite met mijn ogen open te houden; ik had amper slaap gehad vannacht.
Ik vroeg me af of Avery al was aangekomen maar drukte die gedachten weg, ik zag het zo wel en besloot me er niet al te druk over te maken.
Ondanks de regen draaide ik het raampje open en stak een sigaret op, het leek niet erg op te schieten met de file maar we bewogen wat een goed ding was. Ergens wou ik dat ik niet nerveus was maar zelfs ik moest toegeven aan wat gezonde spanningen, daarbij was dit werkelijk iets groots en kon ik ook zelf groter worden– stukje voor stukje leek ik dichterbij mijn droom te komen.
Mijn telefoon oplichtte toen de file weer zo goed als het maar kon begon te rijden en ik bekeek het smsje even, succes gewenst vanuit het thuisfront. Toch wel lief dat ze aan me dachten en ik hoopte maar dat ik het niet nodig zou moeten hebben.
Toen het gebouw in zicht kwam zocht ik naar een plekje en zo te zien was het nog niet heel druk, zuchtend stapte ik uit en gooide de sigaret tussen de stenen en trapte hem uit.
In een rustig tempo liep ik naar binnen en hield mijn pas in toen ik een jongen met een knotje zag en Avery. ‘’Goedemorgen,’’ sprak ik en glimlachte zwakjes. ‘’Allemaal hier voor hetzelfde neem ik aan?’’

Everything is illuminated by the light of our past.

19 okt 2016 - 22:04 Venustic is offline

Venustic 2690

NIA HARPER ELIZABETH ZIEGLER

20 years | Singer | Heading to the band meeting thing

Van California naar New York het klonk niet eens vreselijk ver weg, beide gelegen in het zelfde land, maar toch duurde het zo lang om van de ene kant naar de andere kant te komen. Eerst had Nia van San Clement naar LAX gemoeten en daarna hadden ze een directe vlucht gehad naar JFK, maar het had Nia allemaal veel te lang geduurd. Nia was vreselijk met zich vervelen en lange periodes alleen maar op haar plaats kunnen zitten was dan zeker ook geen succes. Ze had zich dood verveelt en had wel duizend keer gewenst dat iemand zo snel mogelijk een teleporteermachine kon uitvinden. Nia las nooit een boek, dus dat was voor de jongedame geen optie geweest. Ze had de hele reis muziek geluisterd en door een oude vogue gebladerd die ze nog had liggen thuis. Natuurlijk had ze het tijdschrift al tien keer gelezen, maar het hield haar in ieder geval een klein beetje bezig. Des al niet te min bleef ze elke vijf minuten op haar mobiel kijken met het gevoel dat er al een kwartier voorbij was.
Toen Nia uiteindelijk aan was gekomen bij JFK duurde al het andere haar ook nog eens veel te lang, haar koffer kwam natuurlijk weer net als een van de laatsten van de band en toen miste ze ook nog eens de trein. Erg veel maakte dat nog niet uit, want Nia was toch veel te vroeg geweest als ze die trein had genomen. Dus Nia nam een trein later en mocht ook nog eens gezellig wachten op het treinstation. Geïrriteerd keek Nia naar haar mobiel, de jongedame beantwoorde nog een paar berichtjes van vrienden over hoe haar reis was. Nia antwoordde bij velen dat ze nog niet helemaal onder de indruk was, want dat was de waarheid. Ze was er op het moment gewoon een klein beetje klaar mee.
Uiteindelijk kwam Nia haar trein er dan toch aan, de trein was tot Nia haar verbazing niet eens zo druk en dus streek ze rustig neer op een van de stoelen. Nia staarde rustig uit het raam mee neuriënd met de muziek die op het moment door haar oordopjes heen klonk. Veel kon het haar niet schelen hoe andere mensen naar haar zouden kijken, het was niet als of iemand haar later toch nog tegen zou komen. Deze keer was Nia verbazingwekkend snel aangekomen bij haar halte. Nia trok alvast één oordopje uit haar oor om zo meteen beter te kunnen communiceren met de andere mensen die ze tegen zou komen. Nia maakte de korte wandeling van het treinstation naar het gebouw in notime en liep dus rustig het gebouw binnen. Daar vond ze meteen al een groepje van drie personen waarschijnlijk ook in de band kwamen. Nia ging rustig bij ze staan en begon meteen met handen schudden. 'Hey ik ben Nia.' Zei ze telkens weer opnieuw tegen ieder van de drie.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Index RPG Actieve Topics Zoek