||RPG • 100|| Project C • Speeltopic || - Speeltopics

Zijn studiekamer zullen mensen niet snel verwachten in een moderne samenleving. Hout, Steen. Potjes en oude reageerbuisjes waren te vinden tussen honderden tot misschien wel duizenden papieren. Maar ik hield ervan en ik voelde me er veilig. Technologie? Nee, liever niet. Één fout in een systeem en dat kan alles weer overhoop gooien. Daarnaast heb ik DNA monsters liever bij de hand dan dat ik zo constant op moet sporen met die onbenullige robots. Een bons die mijn lichaam door elkaar schudde deed me mijn ogen openen, maar ook direct met een kreun weer sluiten. Fijn... Het eerste wat ik te zien kreeg in het donker was zo'n stom paneeltje in plaats van mijn geliefde studiekamer. Maar dat ik die bons voelde kan maar één ding betekenen. Mijn hart sloeg een slag over en mijn ogen schoten weer open. Dat moest betekenen dat we geland waren op Cavenia. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen van enthousiasme terwijl ik me losmaakte uit mijn riemen, waarna ik even stopte in mijn handelingen en mijn hand voor mijn mond sloeg. Verdomde misselijkheid. De smaak van gal zal nu nog wel een tijdje in mijn mond door blijven razen. "Fundamentele handelingen en benodigdheden..." Mompelde ik terwijl ik mijn tas oppakte met daarin mijn hoogstnodige onderzoek materiaal. "Tas, check." Bijna automatisch draaide ik mijn schouders losser, iets wat ik altijd doe wanneer ik te lang stil heb gezeten. "Lichaam...Check." Mijn hand gleed even richting mijn hoofd. Ik zuchtte en sloot mijn ogen weer. "Luchtvochtigheid en druk word nog steeds geregeld. Zwaartekracht ook." Met een zucht deed ik mijn ogen weer open. Mijn hand dwaalde af naar het paneeltje om de deuren van mijn capsule open te doen, toen ik opeens zwakjes wat stemmen hoorde aan de andere kant. "...Freyde. Krijgster van dienst." "Isabelle, Sorry, manieren zijn niet mijn sterkste punt." Dit was ook het laatste wat ik hoorde na een paar voetstappen die van de plek vandaan liepen. Er waren er dus in ieder geval al twee van mijn teamgenoten wakker. Maar ook een krijger. Was die mee voor beveiliging? En wat voor beroep zou de andere vrouw hebben? Nog niet helemaal uitgerekt legde ik mijn hand op het paneeltje, die groen oplichtte en diens deuren voor me open deed glijden. Terwijl ik de stijfheid uit mijn spieren rommelde deed ik wat onbeholpen een stap uit mijn capsule. De ruimte waarin ik uitkwam was donker en leek er niet echt op dat het schip waar we ons in bevonden ook daadwerkelijk diens werk deed. Vreemd. "Basisbehoeften." Murmelde ik terwijl mijn ogen de ruimte afspeurden en een kokertje bij de deur aantroffen. "Vocht is cruciaal." Ik besloot om de helft te drinken, je weet maar nooit wanneer we pas weer een waterbron tegenkwamen die zuiver genoeg was om van te drinken. Nu keek ik pas echt om me heen, maar van de twee vrouwen was inderdaad geen enkel spoor te vinden, afgezien van de twee geheel lege waterkokers op de grond. Ik vraag me af waar ze heen zijn. Zouden ze echt gewoon al naar buiten zijn gegaan? Ik snap dat het door onze biologisch verbeterd lichamelijk systeem makkelijker is, maar je weet maar nooit wat voor chemische stoffen er in de lucht hangen. Zuchtend schudde ik mijn zwarte lokken even los. "Foy, niet zo doemdenken. Wat heeft Ma je daarover nou verteld?" Ik daalde door mijn benen tot ik hurkte en vanuit daar zakte ik verder naar de grond in kleermakerszit, mijn tas al met me meeslepend wist ik de opening te vinden. "Oké, stap één is voltooid.." Mijn vingers schenen gevonden te hebben naar wat ze zochten. Een mooi in leer ingebonden boekwerk kwam tevoorschijn en al snel had ik mijn schrijfgerei ook gevonden. Tijd om mijn logboek bij te werken. De datum stond er al snel. "Dag 1 - Vlak na aankomst...."

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 17:42 ]

---

Credendo Vides

Freyde Lockless - Krijgster - Ivagoth

Het meisje nam mijn uitgestoken hand aan en schudde die. 'Isabelle,' glimlachte ze. 'Sorry, manieren zijn niet mijn sterkste punt.' Ik grinnikte lichtjes. Misschien was ze dan toch niet licht-gestoord.
Isabelle draaide zich om en liep richting de uitgang. Met één kleine duw vloog de deur open en stond ik aan de grond genageld. Dit was het moment waarop we al die weken, maanden hadden voorbereid en ik was helemaal niet zeker of ik hier wel klaar voor was. Isabelle daarentegen liep zo ons schip uit, de zon in. Ietwat terughoudend liep ik ook naar de deur en liet het felle zonlicht over me heen gaan. Meteen vatte mijn lichaam vuur en vlam, als reactie op de warmte. Zalig.
'Moet je kijken hoe mooi het hier is, ik wil niet meer naar huis', hoorde ik Isabelle zeggen. Ik lachte. Zodra mijn ogen gewend waren aan het felle licht kon ik rond me heen kijken. Ze had gelijk, het was hier prachtig.
'Wat denk je, tijd om op verkenning te gaan?' vroeg ik aan Isabelle, waarna ik terug het schip in liep. Daar zag ik echter dat ook de derde koker open stond en een zwartharige man in het midden van het schip zat. Ik stond een beetje schaapachtig te kijken hoe hij driftig in een boekje zat te pennen, tot ik mezelf bij zinnen riep en mijn keel schraapte zodat ik zijn aandacht zou trekken.
'Hoi,' glimlachte ik. 'Mijn naam is Freyde, Krijgster van deze operatie. Isabelle staat buiten, dus jij bent nummer drie.' Ik lachte nog eens, om me dan om te draaien richting mijn eigen koker en twee extra waterflessen te pakken. Die stopte ik in de zwarte rugzak, die in een kleine kast zat naast mijn koker. Daar vond ik ook mijn geliefde dolk, die ik behoedzaam rond mijn onderarm plakte. Ik deed dit allemaal zo snel en beoefend, met mijn rug naar de man gedraaid, zodat hij zeker niet zou zien wat ik aan het doen was. Met mijn mouw naar beneden kon je er niets van zien. De man kende ik amper en Isabelle leek wel te vertrouwen, maar in mijn training had ik ook 'vrienden' gehad die me uiteindelijk maar al te graag de keel zouden doorsnijden als ze kans hiertoe hadden.
Helemaal klaar en een beetje te enthousiast draaide ik me weer om naar de man. 'We wouden eigenlijk net op onderzoek gaan. Ben je er klaar voor?'

[ bericht aangepast op 28 okt 2016 - 23:20 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Hij hoorde de voetstappen al eerder dan dat hij ze zag, dus hij schrok niet op toen er opeens iemand binnen kwam lopen. Mijn pen bleef doorschrijven op het papier, elk klein detail opschrijvend dat onder mijn ogen was gekomen. Pas toen die persoon diens keel schraapte besloot ik om naar de persoon op te kijken. Door de voetstappen en het kuchje had ik kunnen achterhalen dat het en vrouw was voor ik haar zag. "Hoi, mijn naam is Freyde. Krijgster van deze operatie. Isabelle staat buiten, dus jij bent nummer drie." Dit alles zei ze met een glimlach op haar gezicht, die ik beantwoorde. Zonder eigenlijk nog op antwoord te wachten draaide ze zich om en liep naar haar capsule om daar extra waterflessen te pakken, maar ik zag haar hand ook naar een ander voorwerp gaan. "Mijn naam is Foy, aangenaam kennis met je te mogen maken." Het had geen zin om op te staan om haar een hand te geven aangezien ze ijverig bezig leek te zijn met haar rug naar me toe. Zuchtend stopte ik dus maar mijn boek en schrijfgerei weg en stond op, ook mijn capsule nog doorkijkend of ik niets vergeten was en of er niets bruikbaars te vinden is buiten die weerzinwekkende technologische snufjes om. Jammer genoeg werd ik relatief teleurgesteld, ik vond nog wat waterflessen en wat rantsoen, maar buiten die twee dingen om niets. "We wouden eigenlijk net op onderzoek gaan. Ben je er klaar voor?" Onderzoek, dat woord zorgde ervoor dat ik eventjes op mijn hakken opveerde terwijl ik me omdraaide. "Bedoel je dat de andere metgezellin al buiten is?" Serieus, hebben ze dan helemaal geen idee wat voor problemen het op kan brengen zonder eerst de lucht te meten? En ook nog eens zonder helmen of bescherming. Nee, natuurlijk niet. Gewoon maar ontspannen naar buiten wandelen alsof er geen vuiltje aan de lucht was en we gewoon op onze eigen planeet van het weer genoten. Eventjes kuchte ik mezelf mentaal bij elkaar. Foy, rustig aan, ze zitten duidelijk zonder de kennis die jij in de jaren hebt opgebouwd, geef ze dus ruimte om beslissingen te maken, ook al zijn ze nog zo onverstandig. Jij bent hier mee om alles in kaart te brengen en te onderzoeken, dat is mijn taak. Ik zuchtte even. Dat is inderdaad mijn taak, net zoals er schijnbaar een krijger mee moest. Bij een krijger dacht ik altijd direct aan geweld en bij geweld denk ik aan overbodige agressieve handelingen die situaties vaak alleen maar uit de hand laten lopen. Dachten ze echt dat we hier in zoveel gevaar zouden zijn dat we iemand als dat mee moesten hebben? Het komt natuurlijk van pas als we een kwaadwillig wezen tegenkomen, maar met een beetje slim denken zouden we daar gemakkelijk zonder lichamelijke alfahormonen gestuurde handelingen vanaf kunnen komen. Maar goed, hoe langer ik hier mijn gedachten stond te malen over onderwerpen als dit kon ik me beter bij hen voegen. Zij was schijnbaar ook al buiten geweest en er leek niets mis met haar te zijn. Ze hadden dus geluk gehad. "Maar natuurlijk, waarom zou ik anders mee zijn gegaan op deze kwestie als ik niet naar buiten zou willen, maar is het misschien niet adequater om te wachten tot iedereen ontwaakt is?"

---

Credendo Vides

Lilith registreerde meteen de vlaag van lichte ongeloof die even op Rom's gezicht leek te verschijnen. Was ze niet overtuigend geweest? Lilith hield haar gezicht in de plooi terwijl ze de jongeman bleef bekijken op nog een ander teken van ongeloof, anders zou ze zich geloofwaardiger moeten opstellen. Het teken kwam niet en Lilith nam aan dat hij ervoor gevallen was. Dit gevoel werd bevestigd toen hij samen met haar het flesje leegdronk. Goed, en nu de anderen nog; dacht ze. Lilith wendde zich opnieuw tot Rom, terwijl hij haar vertelde over hoe graag hij het nieuwe leven op de planeet wilde ontdekken. Ze kon zien waarom haar overheid hem had aangeduid als expert in fauna en flora. Lilith voelde aan dat hij nog amper kon wachten om naar buiten te gaan. Ze glimlachtte lichtjes.
"Ik kan zien waarom jij de fauna en flora expert bent hier, zo'n devotie," zei ze,"Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik ook wel een tikkeltje nieuwsgierig ben.." Eigenlijk was ze vooral bezig met zichzelf voor te bereiden op de ergste scenario's. Stel dat ze beland waren tussen een groep vleesetende monsters, dan was zij er tenminste klaar voor. Ze kon het niet helpen, wantrouwen was voor haar een soort van tweede gewoonte geworden. Eentje die haar in het verleden toch veel heeft geholpen. Samen met Rom keek ze naar de andere kokers.
"Inderdaad, die nemen toch wel héél lang." zei ze, terwijl ze een bedenkende uitdrukking aannam. Een donker vermoeden kruiste haar gedachten, en iets vertelde haar dat ze er waarschijnlijk niet te ver van zat.
"Ik ken niet veel van ruimteschepen," zei ze tegen de donkerblonde man naast haar," Enig idee hoe we die kokers open kunnen krijgen?"

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Julia Ciall
11//Calveniaan//Tel Marvir// Talking to: nobody

---

Ik zie dat de twee mensen aan het praten zijn, maar ik hoor niet wat ze zeggen. Ik zie hoe ze drinken, nu ik ze zie drinken, ik heb ook wel dorst. Ik voel met mijn hand naar mijn riep. Nee he, ik ben mijn fles vergeten. Ik kijk weer naar de twee mensen. Ik wil echt weten wat ze zeggen, ik moet erachter komen. Misschien versta ik hun niet eens, omdat ze een andere taal spreken, maar dat maakt niet uit. Ik leun wat verder naar voren om te kijken of ik het nu hoor, maar ik glij uit en val naar beneden. Er zit nu niks meer tussen mij en die twee mensen in, ik denk wel dat ze mijn val gehoord hebben. Ik schiet snel achter de struiken. Ik begin snel in en uit te ademen, wat als ze echt slecht zijn en ze me dadelijk gaan vermoorden.

[ bericht aangepast op 14 nov 2016 - 17:22 ]

Siyan Emansal
Thraveriaan\Expert in flora en fauna\begin van Flyxir

Ik zie iets bubbelen in het water en ga er direct naartoe. Misschien is het wel een dier! Dan kan ik meteen onderzoeken. Dat is nou eenmaal een van de redenen waarom ik hier ben.
Als ik aan de rand van het water sta, een aantal stappen verderop, is er niets meer te zien. Ik vraag me even af of het mijn verbeelding is. Wat waren de bijwerkingen van dat slaapmiddeltje? Volgens mij zat hallucinaties daar niet bij… Misschien was ik niet stil genoeg en heb ik het dier laten schrikken. Dit is wel het moment om het water beter te bekijken. Mijn blik valt er vanzelf op. Sommige delen lijken heel helder en oppervlakkig, ik zie zelfs de bodem. Anderen gedeeltes zijn donker en doen me denken aan een bodemloze put of een zwart gat. Daar is het waarschijnlijk erg diep. Een andere verklaring heb ik zo niet, aangezien er geen schaduw op valt.
Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Ik kijk even naar de vrouw. Nu valt haar kleding me pas op. Het ziet er stoer uit, niet wat ik had verwacht bij een dokter. Het zorgt er even voor dat ik me underdressed voel. Zij ziet eruit alsof ze klaar is om te vechten en ik heb mijn normale, wijde kleding aan. Ach ja.
“Zag je dat?” vraag ik, wijzend naar een aantal bomen verderop. Ik wacht nauwelijks op antwoord en begin al te lopen. Hoe gaaf zou het zijn als er al een dier te vinden zou zijn!
Helaas zie ik daar ook niets. Het enige wat ik merk, is een koel briesje. Ik loop verder en kijk om me heen. Ondertussen merk ik hoe droog mijn mond is. Ik bedenk me dat er werd gezegd dat we moesten eten en drinken. Water heb ik een ander wel aangeboden, maar zelf heb ik nog niets gedronken. Ik drink vlug het flesje leeg en begin dan aan wat voedsel dat nog in mijn tas zit. Tussendoor verwijder ik het plasje water uit mijn tas. De boeken zijn inderdaad gespaard gebleven en de pad kijkt al levendiger uit zijn ogen.
Tegen de tijd dat ik klaar ben, kijk ik eens om me heen. De zon lijkt feller te schijnen en voelt een stuk warmer. De verhouding tussen water en land lijkt ook heel anders hier. Waar eerst enkel paadjes van land waren tussen het water in, zijn hier maar enkele meertjes te zien. Bovendien is er een grote berg vlak voor me. Ik besluit die berg nog even te ontdekken en dan weer terug te gaan. Ik weet al dat het niet bij even blijft als ik een mensachtig wezen in de verte zie verschijnen.

---

Life's weird

Een beetje ongelovig dacht ik nog eens na over mijn eigen woorden. Wacht eens even..Waarom zou ik moeten wachten op nog een persoon? Die zou mijn onderzoek misschien alleen maar dwarsbomen. Meer voetstappen op hetzelfde pad zorgt voor chaos. Al helemaal als die voetstappen al bestaan uit twee krijgers. Gelukkig waren het tot nu toe dames en is het dus maar te hopen dat die minder lomp te werk gaan als hun mannelijke tegenhangers. Ik had begrepen dat onze laatste bemanningslid een dokter is. Wel, daar heb ik niets aan aangezien ik dat zelf wel af kan handelen. Aan zowel praktische als theoretische ervaring ligt het in ieder geval niet. Nee, ik zal doen waarvoor ik hier gekomen ben en wel nu. Standvastiger in mijn benen dan ooit sinds de landing liep ik zonder nog iets te zeggen of op een reactie te wachten langs de jonge vrouw. Om de haverklap sloot ik mijn ogen. Alle led-panelen van het schip werkte op mijn zenuwen en het kon me op dit moment niet schelen hoe de omstandigheden buiten wel niet waren, als ik maar weg kon uit deze grote schroot technologische troep. Hoe heb ik er ooit mee ingestemd om opgesloten te worden in zo'n weerzinwekkend bouwsel? Wel, niet dat het een verrassend moeilijk antwoord is. De details van de reis en met name die van het onderzoek had mijn kunst van het redeneren totaal platgegooid. Jammer genoeg kwam die nu pas weer op gang. "Fijn, de terugweg word echt hemels." In de verte zag ik licht wat natuurlijk leek door een opening naar binnen schijnen en zo snel als ik kon lopen schoot ik erheen. Laat het alsjeblieft de uitgang zijn. Voor een aantal milliseconden moest ik mijn ogen dichtknijpen tegen het felle licht. Nog zo'n punt wat totaal niet fijn is aan dicht gebouwde technologische voertuigen, het gebrek aan fatsoenlijk licht. Meteen daarna schudde ik mijn hoofd. 'Genoeg geklaag, je staat op het punt om misschien wel het meest bijzondere onderzoek van je leven te doen. Artificiële materialen zou ik gewoon moeten negeren.' Mijn voeten liepen bijna als vanzelf naar voren en voor ik het wist stonden ze op helder groen gras. Ik draaide me om en merkte op dat we pal naast een enorme berg geland waren en het duurde dan ook al niet lang voor ik een los gebrokkelde steen in mijn handen had. "Hhmm... Hardheid op de schaal van Mohs...." Met zo veel mogelijk kracht ramde ik de steen op een groot rotsblok was naast me omhoog piekte. Kleine stukjes lieten los maar het barstte niet doormidden. "...Ongeveer rond de vier." Niet heel erg stevig dus en met pikhouwelen makkelijk te bewerken. "Textuur... Lijkt het meest op dat van kalksteen, maar heeft niet hetzelfde overeenkomend pigment." Ik stopte het stukje steen in mijn tas, dat ging ik later nog onderzoeken. Het viel me op dat er best veel bekende planten hier voorkwamen en ik hield dan ook al snel even stil bij een bloemsoort. "Ah, de Leontopodium Alpinum." Mijn moeder heeft altijd al van dit bloemetje gehouden en elke keer als ik een tocht maakte door de bergen zorgde ik ervoor dat ik minstens één stekje voor der mee had. Deze keer zou het zeker geen uitzondering zijn. Samen met dat monster nam ik nog een paar sporen af bij een aantal planten en vulde ik één van mijn buisjes met helder water. "Mooi niet dat ik dat ga drinken voor ik het onderzocht heb." Snoof ik mezelf tegemoet. De zon stond nu op diens hoogste punt en ik besloot om maar even verkoeling te zoeken onder een overhangende rots, wier een schaduw wierp op de groene ondergrond. Het gras voelt heerlijk koel aan onder mijn handen en binnen luttele seconden had ik me dan ook op de grond genesteld. Mijn handen gleden af naar mijn zij, maar mijn ogen vonden al sneller wat er mis was. "Fijn..." Mijn tas stond nog bij de waterkant. "...Ik zat net zo lekker." Bromde ik als berisping jegens mezelf. Ik moest echt beter op gaan letten. Straks kon ik alles opnieuw gaan zoeken. Niet dat het zoveel werk zou inhouden aangezien ik precies weet waar nu wat te vinden is, maar toch. Het zou onnodig werk zijn. Ik had mijn tas net weer op mijn schouder geheven toen mijn ogen een beweging oppikten en door de felle zon moest ik ze even samenknijpen om het beter te kunnen ontwaren. Maar al snel was het duidelijk. Het is een menselijk silhouette. {En Foy is weer lekker in een goede bui... (': }

---

Credendo Vides

Siyan Emansal
Thraveriaan ... Expert in flora en fauna ... begin van Flyxir

Even ben ik te verrast om iets te doen. Heeft de vrouw me kunnen volgen? Zijn er meerdere schepen gestuurd? Maar waarom wist ik dat dan niet?
Nee. Waarschijnlijk is het niet de vrouw. Zij zou niet al helemaal daar kunnen zijn en zou me aan het zoeken zijn. Dit figuur lijkt niet naar iemand te zoeken, al is het misschien te vroeg voor die conclusie. De persoon heeft daar wel een goed uitzicht.
Er gaat nog een volgende optie door mijn hoofd. Dit land kan bewoond zijn, of er kan een schip van een andere planeet gestuurd zijn, al lijkt dat me wel heel toevallig. Hoewel, misschien groter dan de kans dat het hier bewoond is. Dat zouden ze toch moeten weten... Bovendien werken we veel samen en zouden we dezelfde apparatuur kunnen hebben... Als wij bedacht hebben dat dit de beste tijd is om te komen, hebben zij dat misschien ook. In dat geval... Ik negeer mijn kloppende hart terwijl ik zo logisch mogelijk probeer na te denken.
In dat geval kan ik niet teruggaan. Ik zou het hele team in gevaar kunnen brengen! Als ze uit zijn op een gevecht, dan houden ze me nu zeker in de gaten. Ze zouden me kunnen vinden, hier in de open vlakte. In alle andere gevallen kan ik het beste onderzoek verrichten en proberen ongemerkt dichterbij te komen. Ik merk dan snel genoeg of ze iemand van mijn team is.
Toch ben ik minder zeker dan ik zou willen, merk ik terwijl ik de berg begin te beklimmen. Even later vermaak ik me daar meer mee dan ik zou moeten, gezien de omstandigheden. Ik heb altijd al van klimmen gehouden, in tegenstelling tot mijn moeder. Ik ben nog wat zwak, maar het voelt wel goed om na zo lang stil zitten weer eens fysiek bezig te zijn.
Het vermaak duurt helaas niet eeuwig. Nadat ik heb gecontroleerd of mijn 'huisdier' nog comfortabel zit in mijn tas, bedenk ik me dat ik nu inmiddels op dezelfde hoogte als de ander moet zitten. Ik stap weg van de gevaarlijke kliffen en ga op zoek naar een teken van leven, al weet ik dat dit mogelijk gevaar oplevert. Ik heb geen idee hoe iemand van een andere planeet zou reageren en probeer het me voor te stellen. Misschien willen ze niet dat deze planeet overspoeld wordt door andere wezens of willen ze concurrentie uitschakelen... Om het compleet te maken ben ik altijd al beter geweest met dieren dan met menselijke wezens... Toch wint de nieuwsgierigheid. Misschien is het een vredelievend persoon. Ik kan goed observeren en onopgemerkt blijven.
Ach, geloof je het zelf...
Dat denk ik als ik ineens een nieuwsgierig paar ogen zie staren. Het is een man die inmiddels tegenover me staat. Dat had ik niet verwacht... hoewel ik er wel vanuit ga dat het de persoon is die ik eerder zag. "Ik dacht dat je een vrouw was," vertel ik in de algemene taal.
Nee, geweldige openingszin...
"Eh..." Ik glimlach wat ongemakkelijk en hoop maar dat het vriendelijk overkomt. "Hoi!"
Ik bekijk hem eens goed. Hij kijkt ernstig en is eigenlijk vrij knap... Nu maar hopen dat dat betekent dat hij niet gewapend is. Hoewel ik een mes mee draag in mijn tas en ik geoefend heb, ben ik er niet zeker van dat ik hem ook echt zou kunnen gebruiken.

{Alleen maar goed! Sorry dat dit niet echt een geweldig stukje is... Ik kon er niets beters van maken.}

[ bericht aangepast op 6 maart 2017 - 16:24 ]

---

Life's weird

Het menselijke silhouette werd steeds duidelijker tot er inderdaad een mens voor me stil bleef staan. Een man van ongeveer mijn leeftijd met wild donkerblond haar en blauwe ogen die het leken wel nadenkend naar me opkeken. Was hij van mijn crew? Nee, hij zag er niet echt uit als een typische dokter. Ik wierp even een blik over mijn schouder, waar ik het gedrocht van een schip zag liggen en de twee vrouwen stonden er nog steeds niet ver vandaan. Geen spoor van onze laatste persoon. Wat er ook op wees dat hij niet bij onze crew hoorde, was dat hij precies uit de tegenovergestelde richting aan was komen lopen. Waar kwam hij dan wel vandaan? Het leek me al wonderbaarlijk dat de andere planeten niemand zouden sturen, die hadden waarlicht dezelfde ontdekking gedaan en zo hun eigen teams hiernaartoe gestuurd. Nu was het alleen nog de vraag. Van welke planeet komt hij? "Ik dacht dat je een vrouw was." Zijn stem deed me weer naar hem omdraaien en direct schoot er een vragende wenkbrauw omhoog. Pardon? Nee. Duidelijk geen dokter. Zijn gebrek aan anatomisch inzicht wees daar nu overduidelijk op. "Eh...Hoi!" Hij glimlachte wat ongemakkelijk naar me, wat ik in ontvangst nam met een groetende knik met mijn hoofd. "Aangenaam." Mijn ogen gleden weer over hem heen. Hij had gedacht dat ik een vrouw was. Als één van ons qua postuur en lichaamslengte een vrouw zou kunnen zijn, was hij het wel. Terwijl ik hem nogmaals in me opnam merkte ik iets op vanuit mijn ooghoeken. Ik hing mijn tas weer wat beter op mijn schouder en klikte hem in één beweging open terwijl ik bukte. Hoe kon ik dit over het hoofd hebben gezien? Een gesteente met een kleurrijk spectrum glinsterde aan de waterkant. "Hhmm... Curieus. Het lijkt verdomd veel op een Opaal, maar de constructie komt niet geheel overeen." De woorden kwamen mompelend over mijn lippen heen en ik merkte eigenlijk pas dat ik ze hardop gezegd had nadat ik ze gezegd had. Fijn... Ga vooral in jezelf lopen praten in het bijzijn van een totale vreemde, Foy. Ach, mensen zijn toch zo goed als niets anders van je gewend. Ongeacht welke planeet. Ik deed de opvallende steen in één van de bakjes die ik in mijn tas had en klikte die weer dicht voor ik me weer tot de vreemdeling richtte. Zeg,waar ik nog niet geheel over uit ben, welke karakteristieken van mij deden je denken aan een vrouw?" {Het is een relatief snel en kort stukje, Foy is weer Foy.. Misschien dat ik het stukje later nog iets ga uitbreiden.}

[ bericht aangepast op 7 maart 2017 - 17:20 ]

---

Credendo Vides

Siyan Emansal
Thraveriaan ... Expert in flora en fauna ... begin van Flyxir


Ik wilde uitleggen waarom ik dacht dat hij een vrouw was, dat het niets persoonlijks was, maar hij kijkt naar iets bij mij in de buurt. Het leidt me af. Hij bukt en ik kijk mee. Meteen denk ik te zien wat hij zag, want het is ook het eerste wat mij opvalt. Voor de meerderheid is het gewoon een steen maar in een omgeving als dit is het bijzonder.
Ik wil erop reageren, maar hij bergt het al op en kijkt me aan. Zijn vraag verrast me en laat me even grinniken. Dat is waar, dat wilde ik nog zeggen… Toch reageer ik daar niet meteen op.
“Het leek inderdaad veel op een opaal. Verderop zijn meer stenen die lijken op eerder ontdekte geologische vondsten. Ik heb nog geen uitzonderlijke exemplaren gezien maar ik heb het nog niet grondig onderzocht. Van de flora herken ik ook verschillende soorten. Waarschijnlijk heeft deze planeet dezelfde omgevingsfactoren als de nabijgelegen planeten.”
Ik ben zelf meer gericht op planten en dieren, maar geologie hoort ook bij mijn onderzoek. Vreemd genoeg ben ik nog niet erg enthousiast om ergens aan te beginnen. Ik wil eerst rustig alles ontdekken en dit gesprek overleven. Er is nog steeds een kans dat deze man gewelddadig is. Misschien gebruikt hij me enkel om informatie in te winnen en heb ik net mijn doodsvonnis getekend. Toch leek me een praatje maken niet verkeerd. Ik zei niet iets waar hij niet achter zou komen en een band vormen kan ervoor zorgen dat hij me gaat mogen. Misschien vermoordt hij me dan niet of helpt hij me.
Ik voel dat de pad wat beweegt in mijn tas maar probeer het te negeren en zo neutraal mogelijk te kijken. Straks wil de man hem onderzoeken en ontdekt hij dat ik een dier heb meegenomen... Ik kan ontslagen worden. Of erger, het dier kan gedood worden. Oké, ander onderwerp voor de stilte verdacht wordt. “Ik kan trouwens niet zeggen welke karakteristieken mij deden denken aan een vrouw… Ik heb eerder op de dag een vrouw leren kennen en dacht waarschijnlijk dat zij me had gevolgd. De zon zorgde ervoor dat ik je niet goed kon zien, dus waarschijnlijk zat dat beeld nog in mijn hoofd…”
Het voelt wel erg vreemd, zoiets toegeven... alsof ik kwetsbaar ben. Waarschijnlijk zouden de meeste mannen een grap maken en er overheen praten. Ach, als ik doodga, dan maar als mezelf. Ik grijns wat ongemakkelijk en knipoog. “Je lijkt niet op een vrouw nu ik je van dichterbij heb gezien.”
Ik weet nu nog niet van welke planeet hij komt, maar ik heb ook geen idee hoe ik dat onderwerp moet aansnijden. Voorlopig wacht ik maar af om te zien hoe hij reageert. Misschien kom ik er vanzelf achter.

---

Life's weird