en btw is het raar dat ik nog steeds thuis woon en waarom ben ik zo slecht in sociaal contact en ik ben nu en dan oprecht bang dat ik zal breken als ik uiteindelijk meer moet doen dan me op mijn studie focussen en ik ben zo'n priviliged huisvlieg dat ik me dit überhaupt heb kunnen veroorloven tot hiertoe en waarom zou iemand mij ooit willen aannemen met mijn lege cv en gebrek aan netwerk skills of netwerk bereidheid en waar wil ik überhaupt aangenomen worden en waarom is mijn enige halfgevormde toekomstplan geld verdienen met iets wat ik tegenwoordig zo goed als nooit doe en waarom doe ik dat niet meer, waarom schrijf ik niet, en wat nou als thuis wíl blijven wonen omdat ik zo letterlijk zonder studieschuld kan afstuderen en mijn zusje mijn beste vriendin is en ik hier gemakkelijk sociaal contact kan hebben met mensen op een manier die nauwelijks iets van me vraagt en anderzijds is uit huis gaan best iets wat ik zie zitten maar wat nou als ik super eenzaam word zodra ik uit huis ga omdat ik vooral gewoon heel veel internetcontact heb met mensen en ik dat weliswaar geweldig vind maar het soms toch niet alles is en waarom moet ik me sinds vandaag ook nog zorgen maken dat de hond dement aan het worden is en waarom zijn er van die dagen waarop niets mij interesseert en waarom zie ik serieus meer op tegen een suf familieweekend dan tegen tentamens omdat ik best weet dat ik goed ben in tentamens maar behoorlijk slecht in overkomen als iemand die woorden zegt bij mensen die Harry Potter niet veel kan schelen omdat het mij wel heel veel kan schelen en dat ging niet letterlijk alleen over Harry Potter eigenlijk maar over vluchtelingen en Zwarte Piet en LGBTQ+ rechten en waarom ben ik niet slim genoeg om een genie te zijn zodat al mijn rare quirks plotseling oké zijn omdat ik een genie ben en hoe verwachten familieleden dat ik ooit de moed bij elkaar schraap om wél een persoon te worden dat op een normale manier gesprekken met hen voert als ik er voortdurend aan herinnerd word dat zij bij voorbaat al verwachten dat ik hooguit drie zinnen zeg en ik kán best sociaal zijn, fuck dat, ik houd van mensen en hoop dat ze allemaal twintig cent op straat vinden en ik organiseer zelf meetings waarbij het juist de bedoeling is dat er mensen naartoe komen, maar iedereen heeft zo snel een oordeel klaar liggen over alles en ik weet niet zeker waarom dat mij stopt, eigenlijk, want ik doe dat zelf vast ook want ik ben ook een mens en het kan mij best wel weinig schelen wat mensen denken over mij en het is niet zo dat ik problemen heb met mezelf over het algemeen want ik ben weliswaar geen genie maar toch een behoorlijk intelligent persoon met een aantal goede kwaliteiten en ik stop bij zebrapaden en ik zie er niet uit als een trol, meestal, maar blijkbaar kan het me dan toch wel schelen als mensen me erop aanspreken dat ik heel stil ben of zo en dat is zo'n stom ding, ik ben daar zo klaar mee, waarom is dat mijn kryptonite, waarom mag ik mijzelf best maar doe toch voortdurend alsof ik me hartstikke voor mezelf schaam, en ergens blijft altijd dat gevoel dat het best mogelijk is dat ze me een label met iets zouden kunnen opplakken en ik zou het niet eens erg vinden want ik geloof het meteen maar dat is dan wel weer iets waar niemand mij ooit naar heeft gevraagd dus blijkbaar ben ik daar dan wel weer te onopvallend voor en ik word soms zo moe van hoe pessimistisch de wereld in zijn algemeen is want ik snap het, ik snap het zo goed, maar ik kan dat niet want als ik niet probeer de goede kanten van dingen te zien dan zink ik waarschijnlijk als een baksteen maar dat is oké want ik weet toch niet hoe ik het uit moet zetten zelfs als ik juist moe van mijzelf begin te worden want soms wil je gewoon even lekker pessimistisch in de put zitten en niet van jezelf horen dat het allemaal wel meevalt en anderzijds zou ik niet moeten klagen over automatisch optimisme want er zijn mensen die veel lastigere automatische gedachtegangen hebben en ik heb het eigenlijk heel goed getroffen wat dat betreft en gerelateerd daaraan: waarom ben ik zo vreselijk slecht in confrontaties en waarom kan ik nooit echt goed kwaad zijn tegenwoordig want ik kon het vroeger volgens mij wel en is het feit dat ik voortdurend excuses maak voor alles wat mij ergert en iedereen die iets fout doet nou een teken dat ik volwassen ben geworden of is het een ongezond ding dat ik mezelf heb aangeleerd om een of andere reden en waarom blijf ik eeuwig sorry zeggen voor dingen die niet mijn schuld zijn en waarom vergeef ik mensen dingen als ze dat niet verdienen en waarom lijkt het soms alsof ik me herken in griezelig veel kenmerken van mensen die mishandeld zijn want dat is echt echt echt niet iets wat serieus op mij van toepassing is want ik heb geweldige ouders die super veel van me houden en ik had een heel stille jeugd (en dat was een pun, oh mijn god) en waarom praat ik over mijn jeugd alsof dat een afgesloten hoofdstuk is terwijl ik twintig ben en ik wil geen relatie, denk ik, niet echt, maar ik wil ook niet alleen eindigen want het zou niet nodig moeten zijn dat ik giechelig word van tinder om toch iemand te hebben die dicht bij me staat als iedereen uiteindelijk netjes paartjes van twee heeft gemaakt en waarom doen sommige mensen alsof je leven alleen compleet kan zijn als je van uitgaan houdt en waarom ben ik soms opeens zo slecht vriendschappen en oh ja, mijn bachelor gaat nu echt op sneltreinvaart richting het einde en ik heb nog geen rails gelegd voor na komende zomer en ik weet niet waar ik die rails moet halen of waar ze heen moeten leiden en is het echt heel erg raar als ik soms bijna een heel klein beetje zou willen dat we in een communistische staat leefden waar de overheid me vertelt wat ik nu moet doen met mijn leven want eigenlijk klinkt dat soms wel prettig zelfs al weet ik best dat letterlijk niets anders daaraan prettig zou zijn en dat het in theorie fantastisch is dat ik zoveel keuze heb dat ik niet weet wat ik moet en oké, wow, waar kwam deze Mount Everest aan tekst vandaan en whatevs, Q, hier heb je (bijna) al mijn onzekerheden van de laatste tijd in één onhapbare brok, suc7 ermee