[RPG • 250] Disney Mysteries —— 001 - Speeltopics

DISNEY MYSTERIES • • • Een normale dag in het leven (jaar 2019) van een Disney personage betekent veel spanning, intrige en romance. Het is niet vreemd dat er een liefdesverhouding in voorkomt, misschien zelfs moord die gehandeld is door jaloezie, geld of een criminele organisatie. Het is dan ook niet vreemd dat je moet oppassen met mensen te vertrouwen, want niets is zoals het op het witte doek eruit ziet. Dit zijn de echte personages met al hun geheimen, hoe onschuldig ze ook lijken. Kijk uit wie je vertrouwt, want als je teveel weet, kan je zo voor dood in de greppel gevonden worden.       (Lees: voor het geval het nog niet helemaal begrepen wordt, zal ik een voorbeeld neerpennen. Bijv: Sneeuwwitje doet aan witwassen, Pocahontas is een voormalige drug lord en Rapunzel is getrouwd met Flynn, maar heeft een verhouding met John Smith. Ik noem maar wat op. Dit zijn natuurlijk wel allemaal geheimen die niet direct uit horen te komen. Het speelt zich af in de, verzonnen, stad Nevide.) ROLLEN • Flynn Rider —— Magnus —— 1,4 • Milo Thatch —— Assassin —— 1,2 • Captain Hook —— Assassin —— 1,5 < • Phoebus —— Nerwen —— 1, (?) > • Peter Pan —— PeterMaximoff —— 1,4 • Jim Hawkins —— Marowak —— 1,4 • Mad Hatter / Tarrant —— HarleenQuinzel —— 1,6 • Prins Adam / Beast —— DreamerN —— 1,6 • Tiana —— Mismagius —— 1,(4) • Pocahontas —— Marowak —— 1,4 • Helga Sinclair —— Nerwen —— 1,2 • Jasmine Layla Al Khalifa —— Valor —— 1,2 • Tinkerbell —— HarleenQuinzel —— 1,4 • Rapunzel —— Littlepanda_ —— 1,7 • Ariel —— Nairn —— 1,7 • Belle —— Magnus —— 1, • REGELS —— Als eerste, de huisregels van Q. tellen hier natuurlijk mee. —— Schelden als zowel 16+ schrijven mag, zet het echter wel in een rode kleur boven je post! Ruzie OOC wil ik in het topic niet hebben, niemand lokt ruzie uit en we respecteren elkaar. Niemand sluit elkaar buiten. —— Er is een minimum van 250 woorden. One—liners zijn niet toegestaan en eveneens geen personen die amper het personage af hebben om zich snel af te melden. Denk na voor je meedoet, er is hier namelijk goed over nagedacht. Zodra je langer dan een maand niet gereageerd hebt, zullen we je personage vermoorden of aan iemand anders geven. Meld het ook als je vakantie hebt of niet kan reageren, zodat we hier rekening mee kunnen houden. —— Niet godmodden. Bestuur enkel je eigen personages, tenzij je toestemming hebt van de desbetreffende user. Geen Gary Stu’s of Mary Sue’s aanmaken. —— Reserveringen blijven 48 uur staan. Houd vrouwen en mannen gelijk. Probeer in elk geval een man te spelen als je dit niet eerder gedaan hebt. —— Bedenk dat als je personage niets van een gebeurtenis heeft gehoord, gezien of meegemaakt (of gelezen in de krant), weet je er niets over. Je hebt geen alziend oog! —— Topics worden enkel aangemaakt door Magnus en Nerwen. —— Disney dieren blijven dieren, dus niet in deze sexy bastards veranderen. —— Het is niet toegestaan andere personages te verwonden of te vermoorden zonder toestemming van de eigenaar. —— Als een Disney karakter over magie bezit, mag dit ook in mate in de RPG voorkomen. Het is echter niet toegestaan dat je bijvoorbeeld een heks aanmaakt. Magie moet beperkt blijven, het zijn vooral gewoon trucjes. LIJSTJE Rol: Volledige naam: Geslacht: Leeftijd: Werk:       Vaardigheden: Innerlijk: Uiterlijk: Geheim: Verleden: (Hoeft niet heel lang te zijn, gewoon een paar zinnen is goed. We willen natuurlijk wel weten wat hem / haar allemaal is overkomen.) Relaties: (Geen toekomstige relaties bedenken, alleen hetgeen wat al gebeurd is!) Extra: EXTRA INFORMATIE —— SPEELTOPIC —— PRAATTOPIC In het praattopic kan er gesproken worden over events die er in de toekomst gebeuren, bijv. een inval bij een bar waar ze stiekem illegaal poker spelen of een agent die undercover gaat ergens. Het kan ook besproken worden voor één persoon, iedereen kan ideeën opnoemen en misschien krijg jij als de RPG loopt weleens een PB met daarin een opdracht. Dit valt natuurlijk te discussiëren.       Als compensatie kan je een dier, zoals de White Rabbit, wel als huisdier houden of ergens in een dierenzaak zien of in het circus of het wild. Bedenk het maar. Een mascotte, of zo. BEGIN Iedereen is aan het begin bezig met zijn eigen ding. Dit kan zijn werken in de winkel of andere dingen. We beginnen om 8 uur 's avonds. NOTE: wil iedereen alsjeblieft een gebeurtenis die zou kunnen gebeuren - bij jou of bij iemand anders, of in het algemeen - in het rollentopic willen posten? Zo zullen we niet snel doodlopen. Hartelijk dank.

[ bericht aangepast op 1 sep 2016 - 22:01 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

MT

---

Bowties were never Cooler

{MT}

---

Credendo Vides

MT.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

MT

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

MT

---

El Diablo.

MT

---

Your make-up is terrible

---

Ik schrok wakker van een luid kabaal dat mijn rommelige woonkamer vulde. Terwijl ik opsprong en weg wilde rennen, struikelde ik over een stapeltje boeken die naast mijn stoel stond. Languit kwam ik terecht op de vloer Mijn hart klopte luid in mijn keel terwijl ik angstig om me heen keek. Het zorgde er echter wel voor dat ik gelijk terug in de werkelijkheid kwam, hoewel het angstige gevoel door me heen bleef spoelen. Het enige licht in mijn appartement kwam van de tv, waarvan schijnbaar ook het luide kabaal kwam. Ik kalmeerde alweer ietsjes, mijn hartslag ging weer naar beneden. Haastig krabbelde ik overeind, zocht ik kort naar mijn bril die ik op het tafeltje naast mijn stoel vond en begon ik in de rommelige woonkamer te zoeken naar mijn pillen. Toen ik ze daar niet vond, zocht ik verder in de slaapkamer en in de badkamer. Uiteindelijk vond ik het oranje potje, maar hij was leeg. Een tikkeltje wanhopig opende ik hem alsnog en hield ik hem ondersteboven. Niks.       Er is verder geen enkel verdovend middel meer te vinden in mijn nabijheid. Ik wist dat ik niet meer kon kalmeren zonder en mijn voorgeschreven pillen kon ik pas weer over twee weken ophalen. Ik ging er altijd veel te snel doorheen. Natuurlijk had ik ze werkelijk nodig, maar omdat ik eraan verslaafd geraakt was, had ik constant de neiging om ze te nemen en nam ik er dan ook veel te veel, veel te vaak. Hierdoor schakelde ik al snel over op softdrugs en alcohol, later op harddrugs. Helaas was mijn geld ook bijna op. Net als mijn artefacten. Toch besloot ik de poging te wagen. Ik trok mijn groene jas aan en verliet het appartement, op weg naar mijn dealer.       Daar aangekomen smeekte ik mijn dealer om het weinige geld dat ik had aan te nemen voor wat hij dan ook had. Ik zou de rest zo spoedig mogelijk betalen, maar momenteel had ik het geld gewoon even niet. Ik wist de consequenties als ik te laat zou betalen, iets wat ik niet graag wilde want ik was doodsbang voor de jonge, blonde vrouw die voor mijn dealer werkte. De dealer hielp me herinneren dat ik nog een kleine schuld had staan van mijn vorige bestelling, waardoor ik wit wegtrok. Dat was ik helemaal vergeten.

---

---

Elke dag rond deze tijd kwamen mijn meisjes langs. Ik zat in mijn werkkamer, mijn deuren stonden wagenwijd open en er lag een clipbord voor mijn neus. Daarop hield ik heel precies bij wie wat had verdient. Ze kwamen één voor één mijn kamer binnen en gaven hun geld af, waarna ik het telde, het bedrag opschreef en een deel terug gaf. Ze konden eventueel nog dingen bespreken als ze wilden, een hapje eten in mijn keuken, condooms meenemen, wat ze ook nodig hadden. Ik zorgde altijd goed voor mijn meisjes, want dat zorgde er ook voor dat ze eerlijk bleven, liever voor mij werkten en uiteindelijk gewoon meer opleverden. Maar ik was ook streng en onverbiddelijk als het fout ging. Je kon niet van alleen respect leven in deze wereld.       Tegen acht uur werd het rustig in mijn werkkamer. Er was echter nog een meisje die ik verwachtte. Het duurde niet lang voordat ze binnenkwam. Matoaka is een prachtige verschijning. Exotisch met haar getinte huid en donkere haar, lang en vrouwelijk. Ze werkte al een tijd voor me en ik had geleerd om haar te vertrouwen, iets wat ik niet snel deed. Maar ze had zich vaak genoeg bewezen. Nu werkte ze als spion voor me en maakte ze dagen bij de advocaat Flynn in plaats van bij mij.       "Sluit de deur," zei ik, zodra ze binnen was. "Ga zitten."       Ik wees naar de plek tegenover mijn bureau, waar twee rotan stoelen stonden met kussentjes. Zelf ging ik beter rechtop zitten, rechtte mijn rug en sloeg mijn handen ineen op mijn bureau. Van haar hoefde ik geen geld, zij had iets dat veel belangrijker was voor mij. Mijn blauwe ogen stonden serieus toen ik naar haar keek en een pauze hield voordat ik begon te praten.       "Is er nog iets gebeurd dat het waard is om te vertellen?" vroeg ik.

[ bericht aangepast op 3 sep 2016 - 23:00 ]

---

Your make-up is terrible

MT.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Peter Pan
Vandaag was een drukke dag geweest. Zoizo was dit een van de drie dagen waarop dealers hun spullen bij mij kwamen halen en geld kwamen afleveren. Ze mochten een deel houden, maar ik wist precies wat ik van wie kreeg. Na al die boekhouding, was ik het lab weer in gedoken, in de hoop verder te gaan met mijn experimenten. Velen vonden me er uit zien als een kind die Albert Einstein naspeelde, wat waarschijnlijk ook wel waar was, maar iedereen prees me om de kwaliteit van mijn producten, en dat was het belangrijkste voor mij. Nu het eenmaal acht uur 's avonds was, draaide ik de branders uit, legde mijn veiligheidsbril en handschoenen op mijn stoel, en hing mijn labjas op over de rugleuning. Mijn wasbeertjes kropen uit de mandjes in de hoek en liepen met me mee naar de keuken. Ik at vrij weinig, wat mijn aangezicht niet hielp, maar ik zorgde wel dat mijn dieren de beste zorg kregen. Ik maakte dan ook altijd hun eten, voor ik zelf eens ging kijken wat er in de koelkast lag. Nu was dat dus ook zo, waardoor ze allemaal rustig rond elkaar allemaal stonden te eten. Hierdoor kon ik naar mijn woonhuis wandelen, om daar ook wat te gaan eten. Het duurde even, voor ik met de trap de bomen in kon klimmen naar de keuken. Voor mezelf begon ik daar wat in elkaar te steken, maar ik had er niet heel erg veel trek in. Ik had nu eenmaal niet veel nodig. Ik maakte gepofte aardappeltjes met kaas, een visje, en wat broccoli. Met mijn bordje vol, ging ik op het deck zitten, en genoot van het uitzicht wat ik had, benieuwd wat de avond zou brengen.

---

Bowties were never Cooler

Matoaka Rolfe • Pocahontas Voordat ik het kantoor van Flynn Rider verliet, keek ik eerst rond voor ik gespot werd door anderen. Ik had zojuist kleine afluisterapparaten geplaatst in zijn kantoor op plekken waarvan je het niet op zou merken en waar de man zelf geen tot weinig in de buurt kwam, tenzij je er specifiek voor zocht of op een onnatuurlijke manier zou gaan staan.       De deur klikte achter me dicht. Wanneer ik de gang met een harde tred uitliep, maar niet wat te opmerkzaam was, haalde ik mijn mobiel tevoorschijn voor de tijd. Het was bekend bij alle vrouwen die onder James Hook's verplichting stonden, dat ze vandaag rond deze tijd bij hem langskwamen om de winsten af te geven. Echter kwam ikzelf voor een andere reden bij 'De Grote Baas'. Ik was de informant.       Zelf was een auto te duur voor mij; ik had eens het geld besteedt aan rijlessen, maar een auto was te duur voor mij. Met het geld dat ik verdiende was mijn kleine, krappe appartementje in een van de achterbuurten net te betalen elke keer. Ik leende de auto van een van de 'werknemers' van James, Zane. Dat ging natuurlijk niet zonder blikken of blozen, bij zulke mannen was er altijd een 'voor wat, hoort wat', maar daar had ik kundig overheen gepraat.       Wanneer ik mijn tas naast mij op de bijrijdersstoel neergooide, slaakte ik een harde zucht en plantte de sleutel in het contact. De motor van de auto begon te ronken en ik reed uit een van de chique buurten van Nevide. Met mijn salaris zou ik hier nooit een huis, zelfs niet het kleinste appartementje, kunnen bemachtigen. Dit waren de big guys, de money spenders. Dit leven was niet voor mij weggelegd. Wanneer ik begon te werken bij Flynn Rider als zijn secretaris, moest ik de negatieve en seksuele opmerkingen negeren en ondermijnen. De meesten wisten van mijn werkverleden, niet voor wíe ik werkte; alleen het stripper gedeelte, maar Flynn besloot mij toch een kans te geven. Het geronk van de auto stopte in een steegje, tussen twee oude gebouwen die grote, gespierde mannen bewaakten en duidelijk op de uitkeek stonden. De autodeur sloeg ik achter me dicht en ik liep met zelfverzekerde tred naar de trap, om de hoek, waar ik twee sterk gebouwde mannen zag staan. Hun armen, die ze over elkaar hadden gevouwen, leken zich aan te spannen wanneer ze naar mij keken. “Aan de kant, boys.” Met een tikje extra zwiepte ik mijn heupen heen en weer wanneer ik naar boven liep. “De Grote Baas verwacht me.” En ik duwde een van de mannen iets speels aan de kant, die me vervolgens een klap op mijn kont verkocht en me nariep dat ik niet de kantoortrut moest spelen. Even kneep ik mijn handen samen als vurige ballen, maar ik liep toch verder naar het kantoor.       'Sluit de deur,' wat ik vervolgens ook deed. 'Ga zitten.'       De man achter het bureau was een lange, atletische man. Niet zo gespierd als de spierbonken die buiten voor de deur wachten, maar toch redelijk gespierd. Ik vond hem persoonlijk geen lelijk aanzicht hebben, maar elke keer wanneer ik hem zag waren het zijn koude, blauwe ogen die mij ontmoetten — die mij lieten trillen. Ze zeiden mij genoeg wat er zou gebeuren als ik het verknalde.

You think the only people who are people Are the people who look and think like you But if you walk the footsteps of a stranger You'll learn things you never knew you never knew       Direct trok ik mijn verdomde, zwarte blazer uit. Ik haatte de kleding die ik nu aanhad, want het was niet iets wat ik was.       Stilte.       'Is er nog iets gebeurd dat het waard is om te vertellen?'       Ik knikte. Mijn hand begon als vanzelf te trillen en met een zucht liet ik die rusten op mijn been. De laatste tijd sliep ik niet goed. Eigenlijk totaal niet en ik ontkende hoe dat kwam, maar ik wist het heel goed. Het was vanwege deze zware taak die op mijn schouders rustten. Het vergde veel energie van me, veel tijd en antwoorden die ik wellicht verkeerd zou geven aan werknemers die daar in dat dure advocatengebouw werkten.       Uiteindelijk lukte het me om zelfverzekerd de apparatuur uit mijn tas te halen en op de tafel voor hem neer te zetten. Mijn ogen waren neergeslagen, durfden hem ergens niet aan te kijken. Van veraf leek zijn hand totaal in orde te zijn, echt te zijn, maar wanneer ik dichterbij kwam was de prothese beter te zien. “Ik heb afluisterapparatuur geplaatst, zodat als ik er niet ben, er alsnog geluisterd kan worden naar eventuele dingen die belangrijk zijn.” Nog had ik de moed niet om op te kijken en ging zitten, waarna ik toch stoutmoedig mijn blik oprees naar hem.       “Hij is op het moment bezig met drugsdealers te onderzoeken. Meer weet ik er niet over. Daar heb ik meer tijd voor nodig.”

[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 0:09 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

James Hawkins. Een negenjarig jongetje was aan het spelen met zijn speelgoed in zijn slaapkamer. Zijn ouders hadden een paar uur geleden gezegd dat hij moest gaan slapen, maar hij wist geluidloos zijn bed uit te sluipen en verder te spelen. Met een joviaal gezicht, zijn wangetjes iets gepoft, gaf hij een speelgoedauto een te harde duw — die vervolgens verdween onder een kast. Het kleine ding begon te kruipen richting de kast en keek er met onderzoekende ogen onder. Zijn bruine, gelukkige ogen vielen op iets.       “Mama!” Riep hij blij. Hij haalde een boek tevoorschijn over piraten en rende met zijn korte pootjes van de trap naar beneden en wiegelde de deur richting de huiskamer open. Zijn moeder zat gebogen over de tafel, haar rug richting het jongetje toe. Zijn hand schoot de lucht in met het boek, terwijl hij naar zijn moeder toeliep, maar zijn passen stokten middenin toen hij zag hoe zijn moeder van doen was. Er liepen tranen over haar wangen, haar gezicht verborgen in haar handen.       “Mam..” Langzaam was zijn hand naar beneden gekomen, zijn arm hing slap langs zijn lichaam heen. Wanneer hij rond zich heen keek waar zijn vader was, kon hij hem nergens vinden. Het boek in zijn hand viel op de grond toen hij realiseerde wat er aan de hand was. De glimlach die hij eerder had gedragen was veranderd in een verdrietige streep.       Zijn vader zou vertrekken en niet meer terugkomen.       Direct keerde hij zich om. Met een waas voor zijn ogen proberen te rennen, de deur te open en zijn vaderfiguur achterna te gaan, zeggen dat hij niet moest gaan. Het jongetje was echter te laat, zijn vader was de auto in gestapt en weggereden. Zelf probeerde hij de auto achterna te rennen, maar de kleine afstand werd steeds groter tussen hen. Totdat hij hem niet meer zag.       Er klonk een hard getingel van een telefoon dichtbij. Mijn ogen schoten open van het harde geluid en met een kreun draaide ik me om — om te zien waar het verdomde ding lag. Tot mijn verbazing zag ik dat het geen telefoon was geweest, maar dat een collega gereedschap had laten vallen — wat hij nu met een boos gezicht stond op te ruimen. 'Hoi Jimmy,' gromde hij. Ik knikte terug ter begroeting — niet in staat om echt enthousiast te reageren sinds de man me heeft wakker gemaakt.       De ruimte van de garage was redelijk groot. Er stonden meerdere opgevoerde auto's in en waar aan gewerkt moest worden. Het was een goede besteding, zeker als ik ze eenmaal naar buiten nam en bestuurde.       Ditmaal klonk er wel een geluid wat van mijn telefoon afkwam en ik draaide me nogmaals om. Het lag op een meter van me af, op een tafel. Even slaakte ik een zucht, terwijl ik vermoeid een hand door mijn haar haalde. “Best,” mompelde ik met schorre stem. Half rolde ik van de bank af en rekte met een kreun mijn arm uit om de telefoon te pakken.       'Sign me up, man! Nog een paar gegadigden die mee willen doen.' Hoorbaar liet ik een zucht rollen over mijn gebarsten lippen. Die slimme zak wist toch dat het een gesloten race was. Je moest lid zijn — en betrouwbaar — om mee te mogen doen. Daarbij ben ik benieuwd wat voor gezelschap hij nu weer bij zich heeft, aangezien hij de vorige keer ons bijna liet snappen door de verdomde juten. Ik liet het berichtje voor wat het was, keek op de klok, en besloot me klaar te maken voor de race.       Steeds meer mensen zwierven zich rond de opgevoerde auto's met hun eigenaars, die zich uitsloofden voor de meiden. Er stond een menigte, deze gingen echter snel aan de kant toen ze de startsein hoorden.       Het was op een afgelegen terrein met fabrieken die men blijkbaar in jaren vergeten was. Ik wist dat hier soms junkies kwamen om van hun belangrijkste bezit gebruik te maken en dat zwervers er hier af en toe sliepen.

And I want a moment to be real, Wanna touch things I don't feel, Wanna hold on and feel I belong. And how can the world want me to change? They’re the ones that stay the same. De straatrace was elke keer ergens anders, vanwege de juten te slim af te zijn en niet gepakt te worden. Dat was wel het laatste wat ik wilde en wéér gebeurde.       Vanuit mijn ooghoeken zag ik een exotic beauty op me af zien lopen — ik deed net of ik haar niet zag en tikte nonchalant op mijn stuur met mijn vingers, meedeinend op het nummer dat op stond. 'Hoi,' glimlachte ze, wat kuiltjes in haar wangen gaf. 'Mooie..' ze leek mijn lichaam te inspecteren. 'Auto.'       “Natuurlijk. Je zou hem eens vanbinnen moeten zien,” sprak ik met mijn aller—charmantste stem. De schoonheid leek te blozen.

[ bericht aangepast op 11 sep 2016 - 21:22 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

FLYNN RIDER

Flynns ogen dwaalden de gangen door, terwijl hij naar het eindeloze gepraat van zijn collega luisterde. Hij begon zich steeds meer aan de man te irriteren, die dacht dat hij een grandioos advocaat was.
'Luister,' onderbrak Flynn hem bars. 'Vertel me er morgen maar verder over, ik moet nu weg.' Met die woorden stapte hij de lift in. Voordat de deuren sloten, zag hij het verdwaasde gezicht van zijn collega.
'Maar morgen ben je vrij!' hoorde hij de man hem nog achterna roepen. Een grijns speelde op zijn lippen, opgelucht dat hij aan zijn betweterige collega was ontkomen, maar die verdween al snel weer. Met een chagrijnige frons haalde hij zijn mobiel tevoorschijn.
'Peter Pan.' Verliet grommend zijn lippen, voordat hij zijn mobiel tegen zijn oor aanhield. Ongeduldig wachtte hij tot de man opnam.
'Ik kom nu naar je toe, sta klaar. Ik moet heb wat met je te bespreken, veel tijd heb ik niet.' Zei Flynn zodra Pan opnam. Zonder op antwoord te wachten hing hij op. Flynn was van plan later vandaag nog naar een streetrace te gaan en hij wilde niet al zijn tijd verdoen met het praten met Pan. Hij had niks tegen de man, maar had zeker wel betere dingen te doen dan achter zijn zaken aan te gaan.
Met zijn auto was het een halfuur naar Pans plaats toe, Flynn vulde de tijd met de nodige telefoontjes die hij moest plegen voor de streetrace. Terwijl hij uit de auto stapte, vroeg hij zich af of Tinkerbell en Jasmine er ook zouden zijn. Hij maakte een mental note de tweetal nog even te bellen.
Soepel sprong Flynn de treden naar het huis op en belde aan. Met een fronsende blik keek hij vervolgens naar zijn kleren. Hij zou zich nog even moeten omkleden voordat hij naar de streetrace zou gaan.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Met een zucht draaide ik de winkeldeur op slot en schoof met mijn vingers het bordje op gesloten. Man, wat was dat een ellenlange dag geweest. Zes uur lang staren tot in de vergetelheid terwijl koppels en oude mensen zaten te kibbelen of die koelkast wel in hun huis past of dat de wasmachine niet te veel lawaai zou maken voor hun pasgeboren kind. Niet dat ik niet blij was voor hen. Het boeide me alleen niet al te veel.
Ik had alles met mijn professioneel geoefende nep glimlach aangehoord en hen mijn hulp aangeboden, maar ik was het eerlijkst blij zodra ze de winkel uit waren.
Ondanks de koppijn die ik had opgelopen was het een redelijke rustige dag geweest in de winkel. Er waren niet al te veel mailtjes binnen gekomen en de telefoon had de gehele dag gezwegen. De airco had diens werk gedaan en de ruimte koel gehouden.
Maar toch. De eindeloze gangpaden zonder actie en het zenuwslopende tikken van de klok bleven dingen om gek van te worden.
"Ah, daar hebben we mijn jongeman." Mijn vader kwam met een brede glimlach uit het magazijn tevoorschijn. "Heeft de prins het kasteel goed beheert?"
Zijn hand vond diens weg naar mijn nek, waar hij gemoedelijk in kneep, maar de glimlach in zijn ogen werd even doffer. "Wanneer knip je nou verdomme je haar eens? Dat lange gedoe hoort niet bij een nette jongeman zoals jijzelf."
Hier had ik dus geen zin in, maar ik glimlachte. "Ik zal erover nadenken.Maar vader, Briar wacht op me." Ik klopte hem even op zijn rug en liep op mijn beurt richting het magazijn voordat hij ook nog maar een weerwoord kon geven. Ik weet dat hij niet altijd even goedgezind is over Briar, maar hij moest het maar accepteren. Eenmaal om de hoek inspecteerde ik mijn omgeving tot ik wist dat die honderd procent clear was en viste mijn persoonlijke werk mobiel uit mijn zak. Het mobieltje waarvan mijn ouders het bestaan niet eens wisten. Als ze al wisten van het bestaan doen ze er goed aan om zich stil te houden. Ik zou niet willen denken aan de mogelijke maatregelingen die ik zou moeten treffen.
"Hhmm.. Geen bericht." Het was relatief zeldzaam dat ik geen werk op een weekend avond had. Een heerlijk avondje samen met Briar op de bank was iets waar ik wel naar uit kon kijken. Als er dan iets tussenbeide zou kijken zou ze het wel begrijpen toch?


{Als het geen weekend is, dan pas ik dat weer even aan. (; Ugh, zodra ik ook maar een idee in mijn hoofd had vervloog die zo goed als direct weer uit mijn hoofd. }

[ bericht aangepast op 19 sep 2016 - 22:38 ]

---

Credendo Vides

HELGA      SINCLAIR [ luitenant ], 30 “ Doors locked? Windows barred?       Don't waste your time. If I want to reach you. . . ——I will! “

'Kijk eens wie we hier hebben,' spint ze lieflijk met een gevaarlijke ondertoon, terwijl de femme fatale soepel tegen de deuropening leunt. 'Milo Thatch.' De manier waarop de naam over haar lippen rolt, doet denken aan een gevaar dat nadert. Langzaam bekijkt ze hem even van top tot teen, waarbij ze voornamelijk tot de conclusie is gekomen dat de aangetrokken groene jas spuuglelijk is. Dat, en dat hij binnenkort een dode man is als hij niet zou dokken. Helga slaat haar armen over elkaar.       'Ben je hier om je schuld af te betalen?' Een oppervlakkig glimlachje zweeft er op haar lippen tijdens het praten. In haar ogen glanst een nieuwsgierige schittering die vertelt wanneer ze haar prooi aan zou kunnen vallen. Op een kalme wijze begeeft ze zich richting een tafel, waar ze haar wapen uiteen begint te halen om het schoon te maken. 'Denk niet dat je een rat kan zijn die de benen neemt, want ik spoor je zo op.' De wrede grijns die nu op haar gezicht verschijnt, hoeft niet uitgelegd te worden. Toch behoudt ze haar waterblauwe poelen op het wapen, zodat ze niets vergeet en alles netjes uitvoert.       'S3 is opgeruimd.' De kalmte waarmee ze dat zei, laat alweer weten wat voor routine ze had. Hoewel ze haar daden als zowel woorden vaak strategisch aanpakt, vindt ze het tevens uitermate vermakelijk om met haar prooien te spelen. Vandaar dat ze dit in de buurt van Milo heeft opgenoemd, het is immers glashelder hoe zenuwachtig hij in haar buurt is.       'Jij met je benamingen, zeg gewoon slachtoffer nummer 3.' Lacht haar baas wat, die de grap er wel van inziet, zoals de meeste dingen. Helga denkt terug aan het slachtoffer, een middelbare man met een kale kop die de weg kwijt was en vaak in steegjes zijn roes uit lag te slapen. Hij was alles behalve een uitdaging voor haar geweest, maar het moment dat ze benzine over zijn lichaam uitgoot en een lucifer op hem liet vallen, deed haar vreemd genoeg goed. Ze kan niet lang toekijken naar de vlammen die om het lichaam slaan als een wilde dans, straks ziet iemand haar en dan is ze erbij.       Van onder haar donkere wimpers kijkt ze Milo waarschuwend aan. 'Je hebt nog twee dagen, S4, en dan maak ik jacht op jou.'

[ bericht aangepast op 18 sep 2016 - 0:34 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Peter Pan
Ik was halverwege mijn maaltijd, toen mijn telefoon begon te rinkelen. Ik stond op van het deck en liep naar binnen om de telefoon op te nemen. "Pan." zei ik rustig, wetend dat het Flynn was. Wat me werd toegezegd, was niet heel vriendelijk, maar in onze wereld ging verre van alles er vriendelijk aan toe. Ik zuchtte en hing op toen ik hoorde dat Flynn alweer had opgehangen. Ik trok snel andere kleren aan, de kleren die al klaar lagen voor de straatrace van vannacht. Zo hoefde ik niet heen en weer te blijven lopen. Hierna ging ik naar beneden en liep al etend terug naar mijn werkverblijf. Daar legde ik het bord in de gootsteen en borg nog snel de etensbakken van de dieren op, voor dan toch echt de bel ging, dat had Flynn snel gedaan. Ik woonde vrij in een uithoek, dus meestal had ik meer tijd. Ik liep naar de deur en opende die. "Goede avond. Kom binnen. Waar heb ik dit bezoek aan te danken?" Zo liet ik hem binnen en draaide de deur achter hem weer dicht, waarna ik hem voorging naar het kantoor. Nu was dit niet een heel formeel bezoek, maar op kantoor had ik pennen en papier liggen, net als monsters waar hij mogelijk interesse in kon hebben. Hij had me niet gezegd waar het over ging, en dat maakte me enigsinds onrustig, maar gelukkig waren mijn dieren in de buurt en als het moest droeg ik nog altijd een mes en een vuurwapen op mijn lichaam. Nu ging ik er niet vanuit dat dit fout zou gaan, want Flynn en ik waren al lang zakenpartners, maar je wist het nooit in de wereld waarin wij ons begaven. Ik plofte op mijn stoel neer op het kantoor en rommelde wat met papier tot ik een leeg blaadje vond. "Wil je wat drinken, of komen we gelijk ter zaken?" Hij had wel gezegd dat hij weinig tijd had, maar een drankje ging er vaak wel in, toch?

---

Bowties were never Cooler