Sorry als dit bij het verkeerde subforum staat - ik wist niet goed waar ik het moest zetten.c: Ik had een idee voor een verhaal - een Harry Potter fanfiction. Nu ben ik vandaag begonnen het te schrijven en ik was van plan het op een bepaald moment ook op Quizlet te zetten, eenmaal ik een voorraadje had, maar ik vraag me af of hier wel interesse voor is.
Het gaat over Hermelien die na de oorlog terugkeert om haar zevende jaar op Zweinstein af te werken, maar op allerlei obstakels stuit in haar zoektocht om haar door de oorlog overhoop gehaald leven verder te zetten, zichzelf doorheen de puin die de oorlog zowel letterlijk als figuurlijk achtergelaten heeft, te trekken. Dat is het een beetje als ik de rode draad moet uitleggen.
Nu, ik ga het verhaal sowieso schrijven, of met het op Q zou lezen of niet, maar ik zou het niet op Quizlet zetten als er geen interesse voor is. Voor de geïnteresseerden heb ik hier een klein stukje van mijn eerste hoofdstuk in de spoiler gezet.
De trein zat net als elk jaar vol. Lachende, nieuwsgierige eerstejaars, oudere kinderen die hun vrienden over de vakantie vertelden. Het voelde bijna alsof er niets veranderd was. Niets was minder waar, alles was veranderd. Voor het eerst in jaren zat ze alleen in een coupé. Ze had zich best bij andere studenten kunnen zetten om een gezellig, opluchtend gesprek te voeren. Over hun vakantie, hun heropgebouwd leven na de vernieling die de oorlog teweeggebracht had. Ze had zelf veel te veel om over te spreken zoveel dat ze het lieve voor zichzelf hield.
Alleen zitten was een zeer bewuste keuze geweest. Ze had zich bij Loena en Ginny kunnen zetten, of bij Marcel en Hannah, die ook allebei besloten hadden terug te keren, maar het voelde niet goed. Met enkele van haar dichtste vrienden praten over koetjes en kalfjes na alles wat ze tezamen doormaakt hadden, voelde als een poging tot vergeten wat de oorlog had aangericht. Dat was het laatste wat ze wilde bereiken.
Zelfs weten dat ze op weg was naar de plek waarvoor ze haar leven bijna gegeven had om het voortbestaan te verzekeren, voelde niet meer hetzelfde. In normale jaren zou ze eind juni naar huis gegaan zijn en met haar ouders op vakantie zijn geweest, om dan met een dubbel maar vooral positief gevoel terug naar school te keren voor de start van een volgend jaar. Nu was ze begin mei vertrokken uit Zweinstein, naar Australië om haar ouders te zoeken en hun geheugen terug te geven. Daarna was ze vrijwel direct teruggekeerd naar Zweinstein om het te helpen heropbouwen voor de opening op één september. Ze had haar beste vriend en vriendje zien vertrekken naar het Ministerie om hun leven op te offeren aan het bestrijden van nog meer kwaad, maar dat kon zij niet meer. Ze had te veel kwaad bestreden. Het was genoeg geweest.
Alvast bedankt voor jullie reacties! En schroom jullie vooral niet om te zeggen dat er absoluut geen interesse voor is, haha, dan weet ik dat ook meteen. c:
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
SPECS
