Waarom kom ik altijd op de tweede plaats? - Liefde, Vriendschap & Familie

Oké, dit gaat nogal een zeiktopic worden, sorry daarvoor.

Dus, Mama en ik kijken normaal gezien (zeker op vrije dag) twee episodes van een serie per dag. Eerst waren we bezig met The Walking Dead en nu met Supernatural. Ik vind het echt enorm leuk om met haar een serie te kijken, want het is een van de weinige momenten dat ik eens wat tijd samen met mama door kan brengen - normaal gezien is ze altijd bezig met het huishouden, dus ja.

Maar de laatste tijd lopen de spanningen heel erg hoog op net omwille van die serie. Telkens als ik haar vraag om even een episode te kijken, zegt ze dat ze te veel werk heeft en dat ze morgen wel zal kijken. Maar de volgende dag komt er dan ook niet veel van in huis. Nu, dat alles zou ik nog kunnen begrijpen, maar het feit is dat ze wel twee keer vijf uur tijd vrij kan maken om twee keer per week tot een stuk in de nacht bij haar vriendin op bezoek te gaan, maar niet even veertig minuutjes om met mij serie te kijken.

Ik vind het niet erg dat ze vaak bij die vriendin zit, maar het steekt gewoon dat ze wel onmiddellijk (telkens als ze gevraagd wordt, laat ze al haar wel liggen en is ze meteen weg) tijd vrij kan maken voor die vriendin, maar niet voor mij. Ik voel me een beetje op de tweede plaats gezet. Telkens als ik erover begin (het feit dat ze wel tijd heeft voor die vriendin, maar niet voor mij) wordt ze mega afstandelijk en zegt ze dat ze geen verplichtingen heeft tegenover mij. Dan zeg ik dat ze ook niet samen met mij een serie hoeft te kijken en dat ik gerust alleen wil kijken, maar dat is ook niet goed voor haar.

Ik lijk misschien een beetje egoïstisch, maar ik wil gewoon wat meer tijd met mama. Telkens als ik voorstel om iets samen te doen (samen iets bakken, samen een ijsje eten, samen iets gaan drinken), word ik afgewezen. En het weegt vrij zwaar op me, want in het verleden had ze ook altijd meer aandacht voor mijn broertje (ze moest wel, hij is nogal hyper en als ie zich verveelde, zou hij me gaan lastigvallen tijdens mijn huiswerk). Ik heb een beetje het gevoel dat ik constant op de tweede plaats kom voor haar. En ik weet dat ze het zo niet bedoelt, want ze is een schat van een moeder, maar ik vat zo'n dingen nu eenmaal heel persoonlijk op. Dat ze telkens een lang gezicht trekt als ik voorstel om iets te gaan doen samen, kwetst me eigenlijk best wel.

Ik vraag me af wat ik verkeerd doe en waarom ze niet een keertje enthousiast kan zijn wanneer ik voorstel iets samen te doen.

Dit moest gewoon even van mijn hart. Bedankt voor het lezen in ieder geval.

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Klinkt alsof je moeder prioriteitsproblemen heeft. Beetje belachelijk want ze heeft zelf gekozen voor kinderen en die vergen nu eenmaal aandacht. Ik zou zelf niet weten wat je eraan kan doen, je hebt al geprobeerd het er met haar over te praten en dat werkt duidelijk ook niet. Ik heb ook wel eens de tip gehoord dat je een brief kan schrijven waarin je uitlegt hoe je je voelt en dan kan zei dat lezen (als jij er niet bij bent). Dan moet je vooral niet haar beschuldigen, "Jij doet dit en dat," maar "Ik voel me.." iets in die richting.

Hoop dat je eruit komt.<3

You were born original, don't die as a copy.

Heb je het haar al gezegd, zoals je het hier beschrijft? Dat het voelt alsof je op de tweede plaats wordt gezet? En als dat niet lukt - zo rechtstreeks - kan je haar altijd je topic laten lezen. Want als ik het zo lees, denk ik wel echt dat je een super lieve moeder heeft die jou dit gevoel absoluut niet wil geven. Ik denk dat ze er zeker iets aan gaat doen, als ze eens weet hoe diep het zit bij jou.
Alleszins, het is echt een rot-gevoel en dat suckt :c dus hier een virtuele knuffel

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Het is niet egoïstisch om bij je mama op de eerste plaats te willen komen. Het hoort zo en niet anders. Ze heeft wél verplichtingen tegenover jou! Als je mama je afwijst, telkens je haar aandacht eist, ligt de fout bij haar en niet bij jou. Aldus mezelf en aldus de mijne. Die er niet tegen kan als andere vrouwen hun eigen kinderen afwimpelen. Als jij met dit gevoel zit, moet je haar dat gewoon eens eerlijk vertellen. Ze geeft veel om je en ze staat er vast niet bij stil dat jij met het gevoel zit dat je liefde tekort krijgt van haar. Zoiets moet je gewoon vertellen. En je moet er niet mee inzitten naar je eigen moeder toe te stappen. Dat heb ik ook soms hoor. Ik krop alles op en daar kan die van mij niet tegen. Dat frustreert haar zelfs. Ze zegt: als jij een kind zou hebben, die je eigen vlees en bloed is en gewoonweg uit je eigen lichaam komt, zou je ook niet vinden dat ze een reden zou moeten hebben om bang te zijn iets aan je te zeggen. Je bent quasi een deel van haarzelf, vanuit haar standpunt. Gewoon eens vertellen tegen haar. Ze houdt veel van je, en als dat te weinig ervaart, zal ze daar zeker wel verandering in brengen.

[ bericht aangepast op 27 juli 2016 - 18:40 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Bedankt voor de reacties! Ik heb haar al een paar keer gezegd hoe ik me erover voel (eigenlijk iedere keer als ze niks met me wil doen), maar volgens mij dringt het gewoon niet bij haar door. Een brief schrijven is misschien een goed idee, maar ik weet dat mijn mama heel erg emotioneel is en ook al gebruik ik de 'ik voel me...' dan nog gaat ze waarschijnlijk zichzelf de schuld geven. Ik wil ook even benadrukken dat ze het sowieso niet expres doet en geen slechte moeder is, maar ik moet gewoon een manier vinden om tot haar door te laten dringen dat ik écht heel graag dingen met haar wil doen. Volgens mij snapt ze niet hoe zwaar het bij mij ligt, hoe vaak ik ook zeg: 'Maar waarom heb je wel tijd voor haar en niet voor mij?' :c

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Wel, het is ook haar schuld. Het is gewoon haar taak en plicht en die moet ze nakomen en dat doet ze niet. Je mag haar daar dus best liefdevol op wijzen. Daarmee zeg je niet dat ze een slechte mama is over het geheel. Gewoon dat ze op dat vlak een tandje bij hoort te steken. Ik heb je de indruk dat je je schuldig voelt, omdat dit de situatie is, die je gewoon bent, maar geloof me, je eisen zijn volstrekt normaal en je rechten. (:
Neem jezelf het dus niet kwalijk dat je het van haar eist! (:

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik geef Histoire op sommige punten wel gelijk. Ze hoort wel een tandje bij te steken wat betreft haar kinderen, zeker als je het haar meerdere keren verteld hebt hoe jij je erbij voelt. Ze hoort zoiets niet weg te wuiven. Voel je vooral niet schuldig als je haar ook verteld dat je voelt op de tweede plek te staan, anders zit jij ermee en blijf je ermee zitten. Dat wil je toch ook niet? Ze kan best eens een avondje opgeven om naar haar vriendin toe te gaan (behalve als daar iets ernstigs aan de hand is en die vriendin haar nodig heeft, want dan snap ik het wel). Voor de rest moet je er denk ik niet te veel op letten, want ze houdt wel van je en anders trek je het te veel aan dat het van een mug een olifant wordt — als je snapt wat ik bedoel.

[ bericht aangepast op 27 juli 2016 - 19:06 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.