RPG || OUAT back in enchanted forest || speeltopic 3 - Speeltopics

Speeltopic 3

The Evil Queen ''Regina''

'Mam wordt wakker' Ik hoorde de stem van Raven. Ik voelde haar warmte vanaf de grond, ik was wakker. Er viel een traan op mijn jurk, toen opende ik mijn ogen en streelde een traan van haar weg. 'Raven...' Ik ging recht op zitten en knuffelde haar, het voelde best goed. Toen merkte ik dat ik sowieso mijn imago net verpest had, aangezien ik daar bewusteloos lag. Ik zou me niet moeten laten kennen, maar haar knuffelen voelde goed. 'Niet huilen... ik ben wakker...'

---

Sometimes is get nervous in social situations, and i talk to myself.

Raven Mills

'Niet huilen... ik ben wakker...' zegt mijn moeder. Van opluchting sla ik mijn armen om haar heen en knuffel haar wonder boven wonder knuffelt ze me terug.
'I-ik was zo bang dat er wat gebeurd was' zegt ik zonder schaamte tegen haar. Helaas was ik me er maar al te bewust van dat de anderen naar ons stonden te kijken. Ik draaide me om en keek ze aan. En zoals ik had verwacht stonden ze op een kluitje te kijken. Ik wierp ze een woedende blik toe alsof ze niks beters te doen hadden. Ik draaide me naar mijn moeder om en stond op, ik stak mijn hand naar haar uit in de hoop dat ze hem zou aanpakken en zich staande kon houden.
'Ze zullen het eten wel al klaar hebben' zeg ik met een gezicht dat helemaal niks uitstraalt.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Regina/The Evil Queen

'I-ik was zo bang dat er wat gebeurd was' zegt ze zonder schaamte tegen me. Ik glimlacht, 'dat hoeft toch niet...' . Ze draaide zich om en keek de pottenkijkers aan. En zoals ik ook had verwacht stonden ze natuurlijk te kijken. Ze wierp hen een woedende blik 1 die betekend: Hebben jullie niks beters te doen of zo?. Ik pakte haar helpende hand aan en klopte mijn jurk uit. 'Komen jullie eten?'

---

Sometimes is get nervous in social situations, and i talk to myself.

Mt

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Raven Mills

'Komen jullie eten?' vraagt mijn moeder.
'Ik kom al mam' ik loop achter haar aan naar de eetzaal, de rest van het groepje blijft staan.
'Die hebben waarschijnlijk geen honger' ik grijns een beetje, waarom staat iedereen daar zo versteend te kijken. Alhoewel ik ook half versteend keek toen mijn moeder mensen hun hart terug ging geven. Zou ze echt niet ziek zijn? Ik twijfelde het was niet iets wat ze normaal zou doen en al vond ik dat ze de juiste keuze maakte. Ik zou mijn moeder niet kwijt willen, ze is zoals ze is en als dat veranderd zou ik niet weten hoe ik met haar om zou moeten gaan. Ik liet mijn blik onderzoekend langs jaar heen gaan, misschien had Rumple haar wel bedreigt en had ze ergens verwondingen dat zou het verklaren, het zou meteen ook een bewijs zijn wat voor een erge klootzak het is. Echter kon ik niks vinden. Ik peinsde nog heel lang verder toen ik besloot dat het niet zo mocht blijven en ik glipte mijn moeders gedachten in. Een regel die ik 16 jaar lang niet gebroken had en nu wel. Ik voelde ergens een vreemde mengeling van lef en schuldgevoel maar het moest, voor mijn moeder.
Ik schoot door haar gedachten heen en al snel was het me duidelijk dat ze niet ziek was maar gewoon vreemd gedrag vertoonde. Ik zocht nog verder, eindelijk had ik haar terug gevonden in haar Back-up plan. Ik grijnsde van oor tot oor en ging uit haar gedachten.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik zie alles gebeuren, ik wil naar het tweetal toe rennen maar iets houd me tegen. Is het slim? Geen idee....
Als alles weer goed gaat kom ik langzaam van mijn plek gevolgd door Linde.
Snel ren ik naar Raven en pak haar hand vast,
"Ik vind je moeder veel leuker zo... We kunnen toch ook alle slechteriken bij elkaar laten horen, dan zijn we een stuk angstaanjagender..." fluister ik.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

Opeens komt Jo naar me toegerend, en pakt mijn hand vast ik kijk even opzij.
"Ik vind je moeder veel leuker zo... We kunnen toch ook alle slechteriken bij elkaar laten horen, dan zijn we een stuk angstaanjagender..." fluister ze. Hier dacht ik even over na. Het zou kunnen kloppen en het zou gezellig zijn en we zouden overwinnen. Maar het was alles behalve juist. Ik keek haar nieuwsgierig aan, zou het werken?
'Het zou wel kunnen...' gaf ik toe. 'We zouden onoverwinnelijk zijn.' Toch wist ik wat alle negatieve kanten ervan waren ook maar al te goed. Er zou onderling ruzie komen over macht. Ik was echter te nieuwsgierig en wou weten wat er zou gebeuren als we het werkelijk zouden proberen.
'We zouden het kunnen proberen' ik keek haar ondeugend aan en stopte even met lopen.

[ bericht aangepast op 7 aug 2016 - 15:39 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik kijk haar lachend aan, "Yes!'
Langzaam keek ik achter Raven langs, "We zijn dan onoverwinnelijk en kunnen alles wat we willen... Dat zou geweldig zijn! Iedereen is bang voor ons..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

"We zijn dan onoverwinnelijk en kunnen alles wat we willen... Dat zou geweldig zijn! Iedereen is bang voor ons..." zeg Jo enthousiast. Ik twijfelde zouden Rumple en mijn moeder ooit weer samen kunnen werken. Al weet ik dat ze maar al te graag samen werkten, jakkes.
'Hoe willen we iedereen laten samenwerken, en wie mogen erbij ons "team"' ik trek mijn wenkbrauw vragend op.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik denk even na,
"Sowieso jouw en mijn familie..." begin ik, "En misschien willen Linde en haar vader ook?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

"Sowieso jouw en mijn familie... En misschien willen Linde en haar vader ook?" Ik kijk haar aarzelend aan, ze weer waarschijnlijk net als ik dat dit haast nooit zou gebeuren.
'En hoe wil je iedereen bij elkaar brengen? Ik zie mij moeder namelijk niet echt met jou vader samen werken...' ik probeer het aardig te zeggen maar het komt er toch best hatelijk uit. Heel even wil ik er nog aan toevoegen dat ook ik dat niet wil. Gelukkig kan ik mijn woorden nog net op tijd inslikken.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik kijk Raven geïrriteerd aan, moet ze nou altijd... Ugh waarom is ze zo negatief!
"Oké best, wat jij wilt, maar reken en dan maar niet op dat ik jouw dan ga helpen..." zeg ik boos en draai me dan om.
"Ik hoor bij mijn familie, accepteer je mijn familie niet, dan accepteer je mij ook niet..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

Jo loopt boos weg, ik draaide even met mijn ogen.
'Ik heb nooit gezegd dat ik ze niet waardeer alleen niet allemaal evenveel' ik zucht waarom deed iedereen altijd zo moeilijk. Was het dan zo moeilijk om iemand niet boos te krijgen.
Ik draaide me om en wou weglopen, ik kon echter geen stap verzetten. Ze moesten zelf maar raden waar de eetzaal was, ik kon mijn moeder zelf al niet meer zien laat staan dat zij wisten waar ze was. Ik draaide me terug naar Jo om te kijken waar ze was, nogmaals zuchtte ik en verdween ik richting het dodenrijk, vreemd genoeg kwam ik daar altijd tot rust. Ik zou nu eens gaan proberen mijn dodenrijk kracht verder uit te breiden en mensen zonder ze vast te pakken naar het dodenrijk voeren.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik kijk nog even achter me, het laatste wat ik zie is dat Raven verdwijnt. Ik zucht nog even, wat moeilijk gaat zonder adem, waarom deed ze zo moeilijk!
Ik loop terug naar mijn vader,
"Pap, waar heb je je dolk?" vraag ik chagrijnig, nu moet ik weer niet te dichtbij komen want anders ziet hij dat ik niet adem, dat vertel ik hem pas als hij me een keer probeert te laten stikken,
Stomme vloeken ook! Maar, handig want zo kan niemand mij laten stikken...
Toch is de verleiding te groot om niet iets van zijn vinger af te halen, een ring, of course, altijd een ring. Ik knip even onopvallend met mijn vingers en de ring verschijnt in mijn hand. Geweldig magie...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

Ik keek om me heen het bleef fascinerend. De doden hadden zelf een heel rijk opgebouwd, ze waren dan wel kwetsbaar maar ze wisten goed wat ze wouden, ik daarin tegen. Ik zakte op de grond als je het zo mocht noemen. Het was net zoals de lucht hier alleenwas het een harde ondergrond.
Focus Raven sprak ik mezelf toe. Ik ga mensen naar het dodenrijk vervoeren zonder ze aan te raken. Ik vroeg me af of dat kon, zodra ik ze er weer uit zou laten was er niks aan de hand toch?
Even schoot het idee om mijn vader oftewel Rumple mee naar het dodenrijk te sleuren en hem daar achter te laten, zou hij eruit kunnen ontsnappen? Het zou de perfecte manier zijn om hem weg te krijgen. Ik dacht terug aan wat Jo had gezegd, ik kon het haar niet aandoen. Jo, ik zou haar hierheen moeten halen, hier konden we rustig praten. Dit zou dan de keer worden dat ik iemand zonder aanraking hierheen haal. Ik focuste me en zag Jo een ring van Rumple jatten, waarom mag ik hem van haar niet haten terwijl ze dat zelf ook doet. Ik wachtte om te zien wat er zou gebeuren.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."