Sommigen onder jullie weten dat ik vorig schooljaar, september 2015, naar Gent naar school gegaan ben. Ik heb het daar twee maand uitgehouden en ben dan terug naar mijn oude school gegaan. Bijgevolg heb ik nooit echt de kans gehad om de mensen daar écht te leren kennen. Er waren echter twee mensen met wie ik het vrij goed kon vinden, beter dan met de anderen. De band was natuurlijker, niet zo gemaakt, zelfs al, zoals ik zei, heb ik ze nooit écht leren kennen. Ik beschouwde ze wel als vrienden, mensen om wie ik gaf. Sinds dat ik vertrokken ben, heb ik enkel via facebook nog wat gepraat, maar ook zo veel niet.
Gisterenavond zie ik een tekening voorbij komen van één van die twee personen, getekend door iemand anders uit mijn klas met de tekst "je was zo'n goede jongen, we gaan je missen". Ik had geen idee wat er gebeurd was, dus ben ik op de pagina van zijn zus gaan kijken en daar stond een overlijdensbericht. Op zeventienjarige leeftijd heeft de jongen, in de fleur van zijn leven, een jongen die ik altijd zal herinneren als iemand met eindeloos optimisme en een glimlach van hier tot in Tokio op zijn gezicht, zich verhangen.
Ik moest dit even van me afschrijven. Ik kan dit echt niet bevatten. Nog nooit heeft het piano lied dat ik zo graag speel, "It's hard to say goodbye" van Michael Ortega, zo passend geweest. Ik weet het even echt niet meer. Rust zacht, lieve vriend.
24 juli 2016 - 13:15
