[400 l RPG l Speeltopic] Satan's waiting - Speeltopics

24 juni 2016 - 0:17 Ethel is offline

Ethel 354

"All wishes comes with a price, so be careful what your wish for"

"A deal is a deal...
Especially one with the devil"

"Don't let the devil wait to long, he will take what's his"

Op een zonnige dag in New York City komen vier vriendinnen bij elkaar. Een van hen heeft een oud boek met spreuken gevonden op zolder. Door verveling besluiten de vier vriendinnen een van de spreuken uit te proberen. Een spreuk die er voor zorgt dat hun diepste verlangen worden waar gemaakt. Het duurt niet lang voor ze alles bij elkaar aan het zoeken zijn. Twee gaan op zoek naar vreemde kruiden en de drie overgebleven zoeken een schaal, kaarsen en wierook bij elkaar. Ook graven ze de kat die al 10 jaar bij de buren in de tuin ligt op. Twee uur later hebben ze alles bij elkaar. De vier vriendinnen sluiten de gordijnen zetten de kaarsen in een kring en doen ze een voor een aan. Dan komt eindelijk het moment dat ze gaan beginnen. De oudste van het stel zet de schaal in hun midden. De anderen doen de kruiden en de botten in de schaal. Alle vier te gelijk lezen de vreemde tekst op.

"Diabolus diabolum
Implete spes mea.
Tuus sum, et in perpetuum."

Om de spreuk helemaal af te maken geven ze alle vier een druppel bloed in de schaal. Een half uur gaat voorbij maar er gebeurt helemaal niks. Ondanks dat ze niet geloofde dat het ook maar werkte zijn ze toch blij dat dit inderdaad het geval was. Langzaam staan ze allemaal op en blazen de kaarsen uit. Maar dan gebeurt er toch iets. Een voor een raken ze in trans en verschijnt er een in mantel verscholen persoon voor hen. Die ze alleen maar aan kijkt zonder iets te zeggen. Dit alles bij elkaar duurde echter maar een paar seconden. Niemand durft er iets over te zeggen en doen als of er niks is gebeurt. De volgende dag worden ze wakker en is inderdaad hun wens in vervulling gegaan.

Een half jaar later zijn ze alle vier nog steeds gelukkig. Waar ze echter niet aan hebben gedacht zijn de kleine letters die onder aan de bladzijden stond. In hun slaap werden ze alle vier meegenomen door mannen in mantels. Dit zijn dienaren van Satan. De man die hun wensen in vervulling heeft laten gaan. Nu is het hun beurt om te betalen voor die wensen. Alle vier de vriendinnen worden de persoonlijke slaaf van satan en zijn drie zonen. Echter is dit niet een rol die ze voor altijd zullen vervullen. Ze worden namelijk opgeleid om als vrouw te dienen voor hen. Zodra ze hun ogen openen zullen ze dan spijt krijgen van wat ze gedaan hebben? Of zullen ze het accepteren en het er het beste van maken? Aan jou de keuze.

Demones

Hel

Regels:

Rollen:
Meiden:
VOL
Emmeline Lily Arksel • Ondina • Haar zicht terug krijgen • (1/1)
Lilith Evelyn Brauer • Poshlost • Oneindig rijkdom • (1/2)
Sidney Arizona Wellington • Philip • Eternal Beauty • (1/4)
Leia Persephone Buchanan • Velaris • Vriend niet naar het leger • (1/5)

Demons:
VOL
Lucifer • Nakamura • (1/2)
Ravi ‘Atai,• Morticia • Avaritia • (1/6)
Cain • CavalierYouth • Luxuria • (1/3)
Naz • Tarrant • Superbia • (1/6)

Het begin,

Alle dames zijn rond het zelfde tijdstip in hun slaap meegenomen door de dienaren van de duivel hem zelf, alle vier de dames zullen de volgende dag ontwaken op een koude harde vloer. Ze worden wakker in een lege kerker, met enkel een dienblad met een sneetje brood en een glaasje water vlak voor hen, geschreeuw en gejammer van de vele gemartelde zielen lijkt overal vandaan te komen. Het is een geluid wat door hart en ziel gaat, in de schaduwen van hun cel zitten hun toekomstige meesters, partners en echtgenoten al te wachten vanaf het begin dat elke dame in haar eigen cel is gelegd, tot de dames wakker zullen worden en ze zo kennis kunnen maken met hun nieuwe persoonlijke slaafjes. De cellen zijn voor nu de verblijven van de dames, ze zijn kaal en zullen wellicht sporen hebben van vorige eigenaren. Veel meer dan af en toe voedsel zullen ze ook niet krijgen, dat betekend dus dat de dames allemaal op steen moeten slapen tenzij hun meester hier anders over denkt. Elke cel ziet er uit als deze voorbeeld,

je hebt een kans om een upgrade te krijgen dit betekend dat je van een cel naar een kleine simpele slaapkamer kunt gaan, en zo verder tot uiteindelijk de verblijven van de demon. Maar dit kan alleen wanneer de demon vind dat daar tijd voor is.

De vertaling van de spreuk.
Duivel, duivel
Laat mijn diepste wensen uitkomen.
En ik zal voor eeuwig het uwen zijn.

Melding!Ik heb toestemming van CavalierYouth om deze rpg over te nemen

Topics:
Rollentopic OO1
Praattopic OO1 l OO2

[ bericht aangepast op 2 juli 2016 - 22:35 ]

I love you 3000 <3

11 juli 2016 - 21:27 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Leia Persephone Buchanan

I'M NOT SAYING I HATE YOU, WHAT I'M SAYING IS THAT YOU ARE LITERALLY THE MONDAY OF MY LIFE

De man schudde zijn hoofd, waarop er een geïrriteerde frons op haar wenkbrauwen verscheen. ‘Je hebt me, jammer.' Zijn ogen werden voor enkele seconden zwart, waardoor Leia enkel verwarder raakte. Als hij echt één of andere goochelaar was - die was ingehuurd - dan had hij dat niet zomaar toegegeven. Het kon er echter in haar hoofd niet bij dat hij echt de duivel, of iets in die trant, was. Just not happening.
Er klonk een plots gegrom, nadat hij met zijn vingers had geknikt. Haar ogen gleden richting de grond, waar iets zat wat er ergens uit zag als een hond, maar dan niet bepaald een charmante hond. 'Charmant,' mompelde ze sarcastisch.
‘Ik laat deze even hier voor nu, misschien dat ik je straks nog even een bezoekje kom brengen. Doe alsof je thuis bent.’ Met deze woorden verdween hij. 'Je had me op z'n minst een broek kunnen geven!' riep ze tevergeefs. Een diepe zucht kwam over haar lippen terwijl ze vermoeid over haar slapen wreef. Ze had echt geen idee waar ze beland was, wat haar enorm frustreerde. Volgens de man had het te maken met dat stomme ritueel dat zij en haar vriendinnen enkele maanden geleden uitgevoerd hadden. Hun wensen waren echt uitgekomen, maar ze had het gewoon op toeval gespeeld. God en de Duivel bestonden tenslotte niet, toch? Ze kreeg er hoofdpijn van. Het was waarschijnlijker dat ze ontvoerd was door één of ander Duivel aanbiddende sekte die toevallig wist wat zij en haar vriendinnen gedaan hadden. En dat ze haar één of ander rare drug hadden gegeven, waardoor ze dacht dat de man's ogen zwart werden. En de hond er zo vreemd uit zag en zomaar verschenen was. En de man zomaar verdween. Dat moest het zijn.
'Jij kunt me zeker niet laten zien waar de uitgang is?' vroeg ze aan de hond, waarop die luid begon te grommen. 'Okay, okay, dan niet,' zuchtte ze. Met haar voet schopte ze tegen een stel botten. Zouden die echt zijn? Vast niet. Ze pakte er één op, zwaaide er mee voor de hond's kop en gooide het bot vervolgens weg. De hond bleef echter gewoon zitten en begon opnieuw luid te grommen. 'Stoute hond.' En saaie hond. Maar goed, het was waarschijnlijk een waakhond.
Haar ogen scanden de ruimte, maar ze kon niks vinden om te doen, afgezien een piramide proberen te maken van de nep-botten, maar daar had ze geen zin in. Leia liep naar de traliedeur, om te zien of er toevallig iemand op de gang liep, maar toen ze aan de deur zat kwam ze tot een andere ontdekking. De deur gaf mee, wat moest betekenen dat hij nu wel open kon... Ze wierp een vluchtige blik op de hond en zag dat hij haar kant op keek. Ze had geen idee hoe snel hij was, dus ze moest zelf ook snel zijn. In haar hoofd telde ze af, waarna ze de deur open trok. Het ging niet zo snel als ze gehoopte had en het maakte een hels kabaal, maar gelukkig voor haar was ze niet erg breed gebouwd, waardoor ze de deur niet ver open hoefde te krijgen, om er langs te kunnen glippen. Zodra ze buiten de cel was, begon ze met een rotvaart de deur weer dicht te trekken. De hond probeerde er nog langs te komen, maar was op een haar na te laat. Het was duidelijk dat hij er niet blij mee was, want hij begonnen harder te blaffen en grommen dan ooit. Er zou waarschijnlijk al snel iemand op af komen, en ze besloot er snel van door te gaan, al had ze geen idee waarheen. Ze besefte zich dat ze misschien één van de nep-botten mee had moeten nemen als een soort van wapen, maar ze kon nu lastig terug gaan.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 juli 2016 - 16:09 Welkin is offline

Welkin 752

† Lilith Evelyn Brauer †
‘‘Rote Haare und Sommersprossen sind des Teufels Artgenossen.’’

In haar woede en waanzin had ze amper gemerkt dat de ketting om haar nek nu bevestigd was aan de stenen muur. Stiekem wilde ze huilen, maar ze liet het niet toe. Ze ging toch niet huilen, niet voor zo'n gedrocht als dit? Hoewel, gedrocht was een groot woord. Ze kon hem momenteel niet zien maar ze voelde in elke cel van haar lichaam dat de man haar zag als een show, een hofnar.
Hij noemde haar Coco en ze verbeet de woorden die uit haar mond wilden komen. Coco... ze was vernoemd naar een fucking poedel. Veel tijd voor woede had ze zich niet, want nog meer magie speelde zich af in de kleine ruimte. Een stapelbed verscheen en er werd haar gevraagd of ze wilde delen.
‘‘Delen...’’ Ze sloeg haar ogen semi-bedenkelijk naar de hemel en zuchtte toen. ‘‘Als u wilt delen, kunt u vast wel een mooier bed tevoorschijn toveren.’’ Over toveren gesproken, het viel haar zwaar zich te concentreren gezien de omstandigheden en zijn physique, maar ze deed haar uiterste best.
Ze wendde zich weg van hem en hoorde hoe hij begon te spreken. Zijn stem was niet speels, maar duister, en hij deed zich geen moeite meer om het te verbergen.
‘‘Ik heb je toestemming niet nodig. Als ik iets wil, kan ik het simpelweg laten gebeuren,’’ Hij pauzeerde kort en vervolgde zijn zin op een zachte, maar zeer duidelijke toon. ‘‘Maar even tussen jou en mij, Coco, ik weet het allemaal.’’ Ze slikte hoorbaar en ademde diep in en uit.
‘‘Oh?’’ Probeerde ze zo nonchalant mogelijk, maar dat faalde ook. Wat wist hij?
Ze hoorde hoe hij achter haar kwam zitten en ze verstijfde toen hij zijn vingers langs de contouren van haar gezicht en nek liet gaan. Hij streek haar haren uit haar gezicht en ze beet op het binnenste van haar wang. Zijn stem was nu zo dichtbij dat ze zijn adem bijna tegen haar wang kon voelen.
‘‘Je kunt niet tegen me liegen erover. Ik weet waarom je voor eindeloze rijkdom hebt gekozen. Er was nooit genoeg geld, je moeder en jij werkten zich praktisch kapot om iets te kunnen betalen. Als de stress je niet had overgenomen, voelde je je wel eenzaam en misschien zelfs moedeloos. Gaat dit nu voor altijd door? Komt er nooit een einde aan dit verdriet, deze zorgen?’’ Even werd ze teruggenomen naar die tijd, die nog niet zo lang geleden was. Enige maanden terug waren ze armoedzaaiers, niet meer, en niet minder. Dat was het eerste moment dat ze dacht aan haar moeder. Hoe zou het met haar zijn als ze weg was? Zou ze haar missen? God, ze zou zo ongerust zijn. Een ongerust gevoel vormde zich in haar buik maar ze schoof het weg. Dat waren zorgen voor later. Voor nu moest ze sterk zijn, en zich niet laten kennen.
‘‘Ik begrijp het allemaal, m’n liefste Coco. Je vader is een gore klootzak die zijn handen niet thuis kon houden, maar ik zal je beschermen. Ik ben nu je familie.’’ Bij het horen van deze opmerking beet ze haar kaken hard op elkaar, niet wetend of het kwam doordat hij haar familie noemde of omdat hij haar weer liet herinneren aan haar vader. De zak verscheen en ze droeg nu een simpele zwarte broek en bijpassend shirt, iets wat ze deed had haar toch geholpen.
‘‘Nou, gezien u toch zoveel over me weet zou het fijn zijn als u me bij mijn voornaam zou noemen. Lilith.’’ Ze draaide haar lichaam zodat ze hem nu recht aan kon kijken zonder haar nek te belasten, en zocht naar zijn ogen. ‘‘En u bent?’’ Het feit dat ze ú moest zeggen tegen dit schepsel was genoeg om haar te laten kokhalzen, maar ze moest nu even volhouden.
Demonstratief draaide ze met haar nek, de man eraan herinnerend dat hier nog steeds een ijzeren ketting om zat, en begon ze opnieuw te spreken.
‘‘Dat doet me eraan denken... ik weet amper iets over u. Vertel eens wat, ik geloof zeker dat ook u een... interessant verhaal heeft.’’ Ze leunde met haar rug tegen de muur achter haar en kruiste haar benen, genietend van de normale stof rond haar lijf.

tya

14 juli 2016 - 13:45 Imogen is offline

Imogen 581

Cain - Demon

Natuurlijk had ik een kleine hoop gehad dat ze naar me zou luisteren en het water zou hebben gedronken waarvan ik haar zei dat ze moest doen, maar helaas had ze niet naar me geluisterd. Ongeduldig keek ik naar het glas met water waarna ik het zelf op pakte om vervolgens met een beweging wat nog geen drie seconden had geduurd op mijn hurken naast haar te gaan zitten. "Ik zei dat je moest drinken." zacht sprak ik, met een klank van teleurstelling in mijn stem terwijl ik mijn vingers zacht om haar kin legde en haar dwong me aan te kijken, ik haakte mijn blauwe/grijze kijkers in die van haar. Mijn blik was veranderd, een lichtte woede was er in te vinden waarna ik haar kin los liet en de glas voor haar hield. "Drink!" Siste ik een woedende klank was in mijn stem te horen en waarschuwend keek ik haar aan, ik was misschien de meest menselijke van mijn hele familie maar dat betekende ik niet dat ik het zou accepteren als een van mijn slaven niet naar me luisterde. Ik zou haar nog een kans geven om zelf de keuze te nemen tot het in nemen van het water, en anders zou ik het helaas zelf moeten doen en dat was wel het laatste wat ik wou, ze kon zou dan wel mijn vrouw woorden maar voor ze ook maar op dat punt kwam moest ze weten wie hier de baas was, voor nu was ze niks meer dan mijn slaaf en daar zou ze zeker nog wel achter zien te komen. Daar was ik zeker van, in dezelfde houding ging het gesprek verder, waar door ik haar vertelde dat haar vriendinnen hier ook waren. Wat ik haar niet vertelde was dat ze op zich op dezelfde verdieping bevond als haar vriendinnen. Ze zou met geluk een kunnen vinden maar de rest? Nee, het was hier een doolhof. Zodra de duisternis in mijn stem weer klonk merkte ik de rilling op die door haar rug heen streelde, precies het gene wat ik wilde. Een klein beetje angst, veel hoefde het niet te zijn. Na mijn ervaringen kon een klein beetje al genoeg zijn om het gene te bereiken wat ik wilde. Zodra ik haar om haar wens vroeg haakte ik mijn ogen weer in de hare en wachtte ik op een antwoord af, een antwoord waar ik zelf het helemaal niet mee eens was. ‘Ik.. ik was niet mooi, zoals je misschien weet.’ Ik hield me voor nu nog stil terwijl ik vol interesse naar haar keek, wachtend tot een goede uitleg, ik was het in elk geval niet met haar eens. ‘Niet zoals de rest. Ik.. ik wilde niet mezelf zijn als ik was zoals ik was. Het maakt ook allemaal niet uit. Je bent toch nooit goed genoeg dus misschien is het maar goed dat ik weg ben van iets wat zich aarde noemt...’ Ik nam weer terug naast haar plaats en was voor even stil voor dat ik ook maar antwoordde op haar vraag. "Dat zijn jouw woorden." Begon ik langzaam terwijl ik weer ging verzitten, "Het is aan niemand om te beslissen of je mooi bent of niet, niet aan jezelf, en zeker niet aan de mensen om je heen." Langzaam hield ik mijn hoofd wat schuin om haar aan te kijken, mijn blik gleed over haar gezicht heen. "En van wat ik weet, was je wel mooi Sydney." Mijn houding veranderde iets terwijl een kleine verleidelijke grijns rond mijn lippen verscheen terwijl ik de sfeer om ons heen veranderde, of beter gezegd mijn aura veranderde. Er was een prikkel om ons heen wat er voor moest zorgen bepaalde gevoelens bij Sydney op zou komen, net genoeg om haar ook maar een klein beetje te laten verlangen. Naar mij weleens te verstaan, het was niet mijn bedoeling om haar hier en nu al te nemen. Ik moest gewoon ergens achter komen, iets wat ik eigenlijk bij al mijn slaven had gedaan. Om te kijken of ze kuis waren of niet. Waren ze kuis dan had dit totaal geen invloed, waren ze dit niet meer dan was het net genoeg om hun lichaam te laten reageren zonder dat ze dat zelf door zouden hebben. En dat was het gene wat ik deed, ik wou gewoon weten wat me te wachten stond.

[ bericht aangepast op 14 juli 2016 - 13:45 ]

18 juli 2016 - 20:11 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Sidney Arizona Wellington

'..She was an angel craving chaos.
He was a demon seeking peace.'

Mijn keel voelde nog ietwat nat door het water wat ik tot mezelf had genomen. De vingers die zich zojuist rond mijn kin hadden geklemd waren nog steeds voelbaar, hoewel de persoon naast me weer op zijn originele plek was gaan zitten dan als in de gehurkte pose die hij zojuist had bedragen. Ik wist niet wat hij zo belangrijk aan het feit vond dat ik wat vocht tot me nam, maar toch had ik hem gehoorzaamd. Echter nu ik een slok had genomen smachtte ik direct aan meer. Ik nipte dan nog wat aan het glas, waar het volgende vloeistof rijkelijk door mijn heel gleed, wat me iets bewuster liet worden van mijzelf en de omgeving rond mij heen. Het was warm rond mij heen. Ik besefte nu dan ook pas dat mijn shirt aan mijn rug plakte, wat logisch was gezien ik al wat bezweten haren zojuist uit mijn gezicht gewreven had. De man naast me leek verre van last van de warmte te hebben wat me deed vermoeden dat hij stukken langer hier zat dan ik; hoewel het me nog steeds een raadsel bleef wat hij was en wat hij met niet alleen mij, maar ook met mijn vriendinnen wilde doen gezien hij de duivel niet scheen te zijn hoewel de man duidelijk een kort lontje bezat. Ik was dan ook niet bepaald happig op het feit dat hij mijn wens wiste en hier naar vroeg. Het liefst had ik hem dan ook helemaal geen antwoord gegeven gezien ik liever met niemand over mijn onzekerheden had. Zeker niet met mijn vriendinnen. Altijd als je iets negatiefs over jezelf zei dan moesten ze het altijd afzwakken alsof ik daarmee knapper zou worden of slanker. Als ik iets zei meende ik het en was ik bewust dat ik minder was dan een ander. Ik hield er niet van als mensen me dan op gingen hemelen omdat ik wist dat het een leugen was en ze niet als een ‘slechte’ vriendin wilden overkomen. De mensen waar dit over betrof werden juist slecht te noemen omdat ze me in mijn gezicht uitlogen.
Echter leek de persoon naast me daar ook een houtje van te hebben gezien hij direct mijn mening probeerde neer te sabelen met zijn woorden. Echter kon ik het voor het eerst waarderen, wat toch wel vreemd aanvoelde. Misschien was het omdat het een volkomen vreemde voor me was of omdat er voor het eerst iemand was die zo rustig met me praatte als hij deed. Het laatste was iets wat ik totaal niet kon ontkennen, afgezien het feit dat hij me zojuist dwong om te drinken, hij enkel kalm was geweest. Het was net een gesprek in een lerarenkamer met je leraar, hoewel de persoon naast me wel leek te luisteren in plaats van opgehangen katten te tekenen in zijn notitieblokje.
Mijn ogen gleden weer over zijn blanke huid en blonde stekelige haar, terwijl de jongen met zijn blauwe kijkers nog steeds me ongegeneerd aanstaarde terwijl deze sprak.
‘Dat zijn jouw woorden. Het is aan niemand om te beslissen of je mooi bent of niet, niet aan jezelf, en zeker niet aan de mensen om je heen.’ een grijns verscheen op zijn ranke lippen, wat me snel weg deed kijken. Een rode blos had zich dan ook op mijn wangen plaats gemaakt als deze al niet gloeide door de hitte rond ons heen. Vooral door zijn laatste bewering dat híj mij vroeger wel mooi vond wat gemixte emoties naar boven bracht. Ik wist niet hoe ik me hierbij moest voelen en vooral niet van het feit dat hij wist hoe ik er eerst uit zag. Ik had tegen mijn vriendinnen altijd gelogen dat ik meer was gaan sporten en daarnaast was mijn moeder altijd mee met de nieuwste trends waardoor de nodige make up en kledij ook makkelijk uit te leggen was. Mijn moeder was dan ook de meest verzorgste vrouw ooit om te zien. Een barbiepop kon nog jaloers van haar worden, hoewel alles echter natuurlijk aan haar was. Dat ze het ooit nodig had gevonden om met een totaal niet charmante man te trouwen en mij te krijgen was bijzaak. Waarschijnlijk had ze gedacht dat ik toch haar genen zou krijgen hoewel niks minder waar was. Ik was een evenbeeld van mijn vader geweest wat een van de grootste beledigingen waren voor een vrouw. Toch ging ik er niet op in. De rust die we hadden in ons gesprek wilde ik het liefst behouden dus stomme dingen als hem onderbreken of tegenspreken kon ik niet permitteren.
Zachtjes veegde ik de plukjes haar die weer losgeschoten waren achter mijn oor, waar ik nog wat van het water nipte. Er ontstond een akelige stilte tussen ons, wat me even mijn tand door mijn lip liet bijten. Ik wist dat er veel vragen waren van mijn kant om gesteld te worden, maar toch wist ik niet welke vraag alles kon samenvatten om het kort en bondig te houden. Een grijns was nog steeds op de gezicht van de jongeman naast me geplakt wat me ook niet echt hielp. Ik wist dan ook niet waarom deze een grijns op zijn gezicht bedroeg. Misschien was het wel om mij uit te dagen vanwege zijn laatste woorden, maar zeker daarvan was ik niet.
Zachtjes schoot er een kleine zucht over mijn lippen. Door het drinken hoorde ik mijn maag zachtjes rommelen, wat een teken gaf dat mijn organen daadwerkelijk wakker geschud was door het beetje water wat ik tot me genomen had. In plaats van gehoor aan mijn buik te geven, bleef ik weer naar voren staren, waarbij ik met mijn vingers speelde. ‘Mag ik mijn vriendinnen ooit nog eens zien?’ vroeg ik dan ook zachtjes, waarbij ik meteen besefte dat het de meest stomste en domste vraag ooit was. Snel schraapte ik mijn keel, voor ik mezelf herpakte. ‘Ik.. wat gebeurt er met ons. Wat moeten we – wat moet ik doen om onze schuld in te lossen?’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Index RPG Actieve Topics Zoek