• Nou ja, ik weet niet of dit bij stamcafé of bij school moest, maar als 't fout staat, voel je vrij om het topic te verplaatsen.

    Ik had vandaag een betoog. Ik had de tekst uitgeschreven, tig keer doorgelezen en geoefend, kleine spiekbriefjes gemaakt waar dingen als onderzoeken en cijfers op stonden, zodat ik die niet fout kon zeggen. Het hoefde niet voor de hele klas, nee, alleen voor 4 anderen en de docente. Superchill dus eigenlijk.

    Iedereen was een beetje zenuwachtig. Er was veel ge'ehm' en gehakkel te horen, ook bij mensen van wie je het niet zou verwachten. Ik had echt superveel respect voor iedereen, alles klonk goed en duidelijk en sterk enzo. En toen mocht ik. Ik heb like twee zinnen van de inleiding gezegd en toen. Boem. Stilte. Ik wist het niet meer. Ik heb het nog geprobeerd, maar het werkte niet. Er kwam niet meer uit dan heel veel ge'uh'. En toen plots kwamen de tranen. Ik ben nog naar m'n tafel toegelopen om de uitgeschreven versie te pakken en heb het even doorgelezen toen dacht ik: "Oh ja." En toen ben ik weer teruggelopen naar waar ik stond en toen heb ik weer geprobeerd wat te zeggen. Eén zin en toen wist ik het echt niet meer. Ik schaamde me dood. De docente zei: "Gaat het je lukken om het af te maken?" Ik keek op de timer en ik zag dat ik pas 1 minuut van de minimaal 8 bezig was. En daarvan heb ik ongeveer 20 seconden echt gepraat. Ik had m'n inleiding nog niet eens af en ik moest nog 4 argumenten en het slot. Dus ik ben maar gaan zitten en heb m'n spullen gepakt. De docente vroeg of ik nog even wilde blijven, ik had als automatisme al m'n telefoon gepakt om mezelf buiten te sluiten van de wereld, maar die moest ik wegdoen. Dus ze ging vragen hoe het kwam. Ja, weet ik veel.

    Ze vroeg wat ik deed bij andere presentaties. Dat zette me wel even aan het denken. Toen ik in de eerste/tweede/eerstekeerdatikindederde klas zat, heb ik het in het begin wel gewoon gedaan, maar daarna heb ik me wel een aantal keer laten ziekmelden voor een presentatie ja. Dat wisten m'n ouders niet, omdat het toen sowieso niet goed ging en ik niet veel hoefde te doen om me ziek te laten voelen want dat ging vanzelf. Of het waren groepspresentaties. Dan was het zo van: "Ik maak de presentatie, jullie zeggen veel en ik zeg weinig" Maar ik kan me niet herinneren dat ik er ontzettend veel moeite mee had.

    Begin van 't jaar wel. Toen moest ik ook huilen bij een presentatie, maar ben ik na een minuutje gewoon weer doorgegaan. De presentaties daarna heb ik er ook weer vrij weinig moeite mee gehad, maar dat kwam omdat ik gewoon niks voorbereid had. En van improviseren word ik niet zenuwachtig, nou ja, stukken minder in ieder geval. En morgen heb ik weer een presentatie. Ik wil niet. Maar ik moet. En de toetsweek komt eraan. Over 7 dagen begint het. En dat wil ik niet. Want ik ben nog niet begonnen. En nu gaat het sowieso niet meer lukken om het opeens wel allemaal te kennen. En ik moet nog vier verslagen als handelingsdeel, anders ben ik m'n herkansing kwijt. En twee boekverslagen. En een reflectieverslag. En nog een verslag. En ik moet een toets inhalen. En nog 10 LOB-uren invullen. Anders ga ik niet over. En ik mag niet nog eens blijven zitten. Dat kan niet.


    Ook was vandaag mijn verjaardag. Ik haat jarig zijn, ik haat al die aandacht, ik hoef geen cadeautjes want ik wil niet dat mensen geld aan mij verspillen. Ik wil geen felicitaties. Maar blijkbaar snapt niemand dat. Er was één vriendin die wist dat ik jarig was. En nee, niet vanwege facebook, want daar heb ik de verjaardagsmeldingen uitgeschakeld. Nee, haar broer was vandaag ook jarig. Ik dacht: "Okay, een iemand mag het wel weten. Een felicitatie kan ik nog wel hebben naast die van mijn ouders." Maar nee. Ze heeft een groepsapp met minstens 25 mensen waarvan ik de helft niet ken van een 'vriendengroepswhatsapp' omgetoverd naar een "HAPPY BIRTHDAY" groep. En toen wist iedereen dat ik jarig was. Ik kon mezelf wel door de grond heen duwen, zo boos was ik op mezelf. Waarom heb ik ooit besloten om geboren te worden. Waarom had ik geen miskraam kunnen zijn? En het bleef niet bij die 25 mensen. Nee, twee uurtjes later wist de halve school het. Mensen die je niet kent die je opeens feliciteren. Mensen die je haten die opeens poeslief doen. Al die felicitaties accepteren en dankbaar terug reageren. Omdat het moet. Ik kan het niet, maar het moet. Het is verplicht in deze samenleving om je verjaardag leuk te vinden, ofzo. Ik had m'n betoog verpest en voelde me klote, maar nee, ik moest en zou m'n verjaardag leuk vinden, ook al haat ik het vanuit het diepste van mijn hart en zou ik 9 juni liever van de kalender afschrappen.

    Ik was blij toen de dag afgelopen was en ik eindelijk naar huis kon. Maar nee, daar zaten m'n opa, oom en tante. Godsamme, nog meer verplicht gezellig doen terwijl ik een presentatie voor morgen moest maken (en nog steeds), een heel hoofdstuk wiskunde en nog wat opdrachtjes van aardrijkskunde. En oh, er achter komen dat het toetsrooster voor de toetsweek niet klopt. Uiteindelijk kon ik na half 9 pas aan m'n huiswerk. En daar baal ik van. Ik raakte er zo gestresst van dat ik nu nog steeds niets gedaan heb. En nu wordt het misschien wel een nachtje doorhalen. Want anders lukt het nooit.

    Echt, jezus, ik heb een hekel aan mezelf omdat ik niet kan plannen, ik kan niet geconcentreerd huiswerk maken, ik kan gewoon helemaal niks. Urgh. Meh.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    *knuffel*
    Het komt goed, soms zit je er gewoon even doorheen. Ik zou vannacht goed uitrusten als ik jou was en het huiswerk even laten. Nu maak je het alleen nog maar erger omdat je al zo gefrustreerd bent. Dus lekker gaan slapen en morgen weer een dag!
    Oh, of je maakt alleen het hoognodige, dus de presentatie, en de rest niet.

    [ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 23:18 ]


    It probably had more to do with the hurled bombs, thrown down by humans hiding in the clouds...



    Wat vreselijk kut dat je je zo voelt ): Is er iemand die je zou kunnen helpen met plannen en/of huiswerk?


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Eledhel schreef:
    *knuffel*
    Het komt goed, soms zit je er gewoon even doorheen. Ik zou vannacht goed uitrusten als ik jou was en het huiswerk even laten. Nu maak je het alleen nog maar erger omdat je al zo gefrustreerd bent. Dus lekker gaan slapen en morgen weer een dag!
    Oh, of je maakt alleen het hoognodige, dus de presentatie, en de rest niet.


    Ik heb helemaal geen zin om die presentatie nog te maken. Ik ben moe en wil slapen en ik ga die tekst toch niet meer kennen. Maar ja, ik wil geen laag cijfer. De struggles. En ik kan morgen niet ziek zijn, want ik kan niet faken dat ik ziek ben ofzo en m'n ouders weten dat ik een presentatie heb.

    Khal schreef:



    Wat vreselijk kut dat je je zo voelt ): Is er iemand die je zou kunnen helpen met plannen en/of huiswerk?


    Nou ja ik heb al vaak genoeg iemand gehad die me hielp met plannen, en dan gaat het goed voor twee/drie weken en dan komt er plotseling iets anders tussendoor en dan zakt het weer in. En huiswerk, nee. Ik mis gewoon de motivatie ofzo. Nou ja, ik stel het continue uit. Omdat ik het toch niet kan. Maar het moet wel.

    Heb de afgelopen weken ook steeds lange gesprekken met m'n mentor. Maar to be honest, het wordt er niet beter op. Zeker niet toen hij zei dat hij contact met m'n ouders wilde opnemen. Terwijl het nog maar 7 dagen tot de toetsweek is. En daarna is het een soort van vakantie. En dan komt hij opeens met allemaal dingen uit het verleden uitzetten. Dan worden m'n ouders weer overbezorgd en dan worden ze misschien nog terughoudender. Echt ugh, ik wil dat niet, maar hij ziet 't als geen andere optie. Echt fml.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Awh nooo. Je had het zo goed voorbereid. Heel veel virtuele hugs. Het komt allemaal wel goed uiteindelijk. Kan je niet gewoon improviseren morgen, als dat meestal beter gaat? Anders is het misschien heel veel moeite en werk voor niks :/ (normaal zou ik dat nooit zeggen, maar in dit geval...)

    En jap. Onder verjaardagen kom je niet uit. Ik ken de struggles. Ik heb echt kutverjaardagen achter de rug, feitelijk maakte het mij enkel verdrietig. Nu weiger ik het dus te vieren maar toch willen mijn ouders per se taart halen en cadeautjes kopen. Like normaal vergeet iedereen het toch of is op vakantie (of gaat dood). En dit jaar moet ik toevallig ook naar het ziekenhuis lol. Verjaardagen zijn gewoon standaard vreselijk. Maakt niet uit wat je doet.

    Nogmaals heel veel virtuele knuffels en mentale steun. Blijf vooral rustig en doe dingen 1 voor 1. Ieder gedaan/geleerd ding is een schouderklopje waard (flower) (heb je overigens wel eens faalangst training oid overwogen?)


    Happy Birthday my Potter!

    GredWeasley schreef:
    Awh nooo. Je had het zo goed voorbereid. Heel veel virtuele hugs. Het komt allemaal wel goed uiteindelijk. Kan je niet gewoon improviseren morgen, als dat meestal beter gaat? Anders is het misschien heel veel moeite en werk voor niks :/ (normaal zou ik dat nooit zeggen, maar in dit geval...)

    En jap. Onder verjaardagen kom je niet uit. Ik ken de struggles. Ik heb echt kutverjaardagen achter de rug, feitelijk maakte het mij enkel verdrietig. Nu weiger ik het dus te vieren maar toch willen mijn ouders per se taart halen en cadeautjes kopen. Like normaal vergeet iedereen het toch of is op vakantie (of gaat dood). En dit jaar moet ik toevallig ook naar het ziekenhuis lol. Verjaardagen zijn gewoon standaard vreselijk. Maakt niet uit wat je doet.

    Nogmaals heel veel virtuele knuffels en mentale steun. Blijf vooral rustig en doe dingen 1 voor 1. Ieder gedaan/geleerd ding is een schouderklopje waard (flower) (heb je overigens wel eens faalangst training oid overwogen?)


    Nou ja, die presentatie gaat over epilepsie dus het is een beetje moeilijk improviseren, want wat als het niet klopt? Dan hang ik. En het zijn nog allemaal kutwoorden die ik niet uit kan spreken ook. Zoals farmacotherapieresistente. Vinden ze blijkbaar leuk ofzo.

    Ja mijn ouders hebben gelukkig geen cadeautjes gekocht. En m'n opa, oom en tante hebben zich ook aan het 'koop geen cadeautjes' gebod gehouden. Dus daar ben ik blij mee. Maar voor de rest, ugh. Schrap die dag ofzo. Ik wil een tijdmachine om 'm voor altijd over te slaan.

    En faalangsttraining is alleen mogelijk als je faalangst hebt. Nou ja, dat heb ik dus niet.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Waarom lukt het niet om op tijd te gaan leren? Waarom schuif je het voor je uit? Is het te moeilijk of is het te veel? Is het het gevoel dat je hebt als je op school bent dat je demotiveerd?

    Derks schreef:
    (...)

    Nou ja, die presentatie gaat over epilepsie dus het is een beetje moeilijk improviseren, want wat als het niet klopt? Dan hang ik. En het zijn nog allemaal kutwoorden die ik niet uit kan spreken ook. Zoals farmacotherapieresistente. Vinden ze blijkbaar leuk ofzo.

    Ja mijn ouders hebben gelukkig geen cadeautjes gekocht. En m'n opa, oom en tante hebben zich ook aan het 'koop geen cadeautjes' gebod gehouden. Dus daar ben ik blij mee. Maar voor de rest, ugh. Schrap die dag ofzo. Ik wil een tijdmachine om 'm voor altijd over te slaan.

    En faalangsttraining is alleen mogelijk als je faalangst hebt. Nou ja, dat heb ik dus niet.


    Hmmm het klinkt wel als de problemen die men ondervind wanneer er sprake is van minimaal 1 soort faalangst. Maar als dat het niet is, dan zou ik eens met iemand praten over wat het wel zou kunnen zijn. Misschien een mentor of zo? Anders blijf je dit houden, blackouts tijdens presentaties, extreme onzekerheid over toetsen etc., uitstel gedrag wat dan optreed.


    Happy Birthday my Potter!

    Wow, dat suckt echt keihard! Normaal lukken presentaties bij mij wel vrij prima voor iemand die kinda social anxiety heeft. Maar ik heb ook echt een hekel aan mijn verjaardag. En nu is het nog erger, omdat ik tijdens mijn herexamens jarig ben. Bah. Ik haat jarig zijn. En iedereen om je heen wilt het vieren. Dus ik had zoiets van, goed, ik wil het wel vieren, maar dan op een andere dag, niet tijdens de examens. Maar neeeee. En nu ben ik bang dat mijn vrienden een verassing gaan doen voor mij, en ik HAAT verassingen. Dus ja, ik snap je helemaal.
    *knuffel*


    You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

    Krull schreef:
    Waarom lukt het niet om op tijd te gaan leren? Waarom schuif je het voor je uit? Is het te moeilijk of is het te veel? Is het het gevoel dat je hebt als je op school bent dat je demotiveerd?


    Ik heb geen idee waarom het niet lukt. Ik probeer het wel, en dan denk ik: "Ik moet nog zo veel, dit gaat me nooit lukken" en dan doe ik het niet omdat ik me druk maak over hoeveel ik nog moet doen. Maar daardoor wordt 't niet minder natuurlijk.

    Ook ben ik gewoon heel erg slecht in het inschatten van de tijd. Ik denk vaak: "Oh, een half uurtje, zo gepiept" en dan ben ik er soms wel 4 uur mee bezig. Ook is m'n concentratie af en toe gewoon ver te zoeken.

    GredWeasley schreef:
    (...)

    Hmmm het klinkt wel als de problemen die men ondervind wanneer er sprake is van minimaal 1 soort faalangst. Maar als dat het niet is, dan zou ik eens met iemand praten over wat het wel zou kunnen zijn. Misschien een mentor of zo? Anders blijf je dit houden, blackouts tijdens presentaties, extreme onzekerheid over toetsen etc., uitstel gedrag wat dan optreed.


    Nou ja, anders had school er toch wel achter gekomen? Er is in ieder geval niemand ooit op gekomen om dat te testen ofzo, dus dan zal dat 't wel niet zijn. En ik praat de laatste weken echt mega lang met m'n mentor (tussen de 1 en 2 uur per keer) maar er zijn wel meer redenen voor die gesprekjes, maar dat is echt allemaal uit het verleden en nu niet meer van toepassing en ugh. En dan wil ie ook nog contact opnemen met m'n ouders erover. Like, wil ie dat m'n ouders nog meer overbezorgd worden?

    Patholoog schreef:
    Wow, dat suckt echt keihard! Normaal lukken presentaties bij mij wel vrij prima voor iemand die kinda social anxiety heeft. Maar ik heb ook echt een hekel aan mijn verjaardag. En nu is het nog erger, omdat ik tijdens mijn herexamens jarig ben. Bah. Ik haat jarig zijn. En iedereen om je heen wilt het vieren. Dus ik had zoiets van, goed, ik wil het wel vieren, maar dan op een andere dag, niet tijdens de examens. Maar neeeee. En nu ben ik bang dat mijn vrienden een verassing gaan doen voor mij, en ik HAAT verassingen. Dus ja, ik snap je helemaal.
    *knuffel*


    Nou ja ik heb sowieso vaak wel moeite met presenteren omdat er altijd van je verwacht wordt dat je oogcontact maakt. Dat maakte ik nooit. Maar sinds ik in een winkel werk, heb ik daar in ieder geval veel minder moeite mee, en zo zijn er wel meer dingen die verbeterd zijn daardoor.

    En ja, verjaardagen sucken. Ik dacht altijd dat ik de enige was die zo dacht, maar blijkbaar denken er meer mensen zo over!


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Derks schreef:
    (...)

    Nou ja, anders had school er toch wel achter gekomen? Er is in ieder geval niemand ooit op gekomen om dat te testen ofzo, dus dan zal dat 't wel niet zijn. En ik praat de laatste weken echt mega lang met m'n mentor (tussen de 1 en 2 uur per keer) maar er zijn wel meer redenen voor die gesprekjes, maar dat is echt allemaal uit het verleden en nu niet meer van toepassing en ugh. En dan wil ie ook nog contact opnemen met m'n ouders erover. Like, wil ie dat m'n ouders nog meer overbezorgd worden?


    Ik kan uit ervaring zeggen dat dat vaak niet het geval is, helaas. Als ik niet aan de bel had getrokken en actief zelf had gezocht naar redenen voor mijn problemen etc. had ik waarschijnlijk nooit faalangstraining gehad (of een dyslexietest gehad). Over het algemeen moet je toch wel zelf aan de bel trekken en vragen om hulp, wat eigenlijk bijna niemand doet. Maar ja, ik wil je niks opleggen oid, maar ik kan je wel zeggen dat dat in de praktijk meestal niet het geval is.

    Heel veel sterkte in ieder geval en probeer vooral niet op te geven. Je kan het heus wel *O*


    Happy Birthday my Potter!

    GredWeasley schreef:
    (...)

    Ik kan uit ervaring zeggen dat dat vaak niet het geval is, helaas. Als ik niet aan de bel had getrokken en actief zelf had gezocht naar redenen voor mijn problemen etc. had ik waarschijnlijk nooit faalangstraining gehad (of een dyslexietest gehad). Over het algemeen moet je toch wel zelf aan de bel trekken en vragen om hulp, wat eigenlijk bijna niemand doet. Maar ja, ik wil je niks opleggen oid, maar ik kan je wel zeggen dat dat in de praktijk meestal niet het geval is.

    Heel veel sterkte in ieder geval en probeer vooral niet op te geven. Je kan het heus wel *O*


    Nou ja, in ieder geval komt de toetsweek eraan en daarna is het vakantie. Rust. Eindelijk.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly