Mijn excuses op voorhand. Als je iets hebt van: "Is die Leah daar nu weer?", dan bied ik mijn excuses aan. Oprecht. Ik moet het gewoon tegen iemand kunnen zeggen en om de één of andere reden lukt het me niet het tegen mensen in persoon te zeggen.
Gisteren hadden we het derde uur wiskunde en de leerkracht had al drie keer gevraagd stil te zijn (lees: ik was ook stil), maar op een bepaald moment vroeg ik aan iemand om een blaadje papier om onze oefeningen op te maken en hangt ze opeens recht voor mijn neus "GAAT HET NU EENS GEDAAN ZIJN MET DE KOFFIEKLETS?!" Dus ik probeer haar uit te leggen dat het over haar vak ging, maar ze blijft maar roepen dat ik moet zwijgen. En ik blijf doorpraten, want ik was boos dat ze kwaad werd op mij omdat ik oefeningen wilde maken voor haar vak (die ze overigens zelf opgegeven had). Dus ik ben uitgepraat door haar geroep heen en ze roept nog eens dat ZE ZEI DAT IK MOEST ZWIJGEN. Ik, die het zat was, roep terug dat dat me niet kon schelen. Goed, had ik niet moeten doen, maar ik vlieg dus buiten. Ik heb een vrij vurig temperament, moet ik toegeven, maar buitengevlogen ben ik nog nooit tijdens de lessen.
Ik zit daar dus vijf minuten kwaad te wezen tot ze weer naar buiten komt, begint ze wat tegen me te zeggen (ik weet al niet meer wat) en begin ik weer te janken. Niet omdat ik ben buitengevlogen, want dat kon me vrij weinig schelen, maar omdat ik gewoon niet meer met mezelf kan leven. Die ruzie in klas was min of meer de druppel.
Maar goed, ze zegt dus dat ik haar bladeren aan de kopiemachine aan de ingang van het school moet gaan halen en dan weer naar binnen komen (we hadden daarvoor nog even gepraat). Bon, ik loop naar beneden om de bladeren, maar in dat kopiemachinekot staat dus een leerkracht. Yuy. Ik vraag of haar bladeren er nog liggen en hij geeft ze me en vraagt me of alles oké was (want mijn ogen zagen er vrij rood uit). Logischerwijze zeg ik ja, ça va, ça va , bedankt (voor de bladeren), en ga ik weg.
Maar dat is dus mijn probleem. Het is helemaal niet ça va, maar ik kan het tegen niemand zeggen. Ik kan het gewoon niet en ik weet niet hoe het komt, maar het lukt me niet. En ik vind mezelf zo'n trut, want die leerkracht (de eerste, van in de klas) is niet de eerste en zal niet de laatste zijn tegen wie ik zo begin te schreeuwen gewoon omdat ik zo'n rotkarakter heb en ik het tegen niemand kan zeggen. Ik wil andere mensen niet met mijn problemen opzadelen, in de eerste plaats, maar zelfs als zei zeggen dat het niet erg is als ik wat vertel, kan ik het gewoon niet zeggen. Naar een psychologe ben ik al eens gegaan, maar zelfs dat lukt niet. Zelfs daar praat ik maar wat over de oppervlakte en niet over de kern. En eerlijk, ik weet niet hoe lang ik dit nog aankan.
Heel erg bedankt om te luisteren, iedereen die tot hier gelezen heeft. <3
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
Frodo
