Haha ik doe dit eigenlijk nooit.. Want over mijn gevoelens praten, nou ja, dat hoort niet bij mij. Maar ik ga het toch proberen, want mijn vriendinnen heb ik niks aan op het moment. Oke, dit zit mij echt al een tijdje dwars. Nou ja, eigenlijk niet want ik denk nooit veel na over liefde. Nee, dat lieg ik.. Oke, let's just say I'm confused..
Een paar uurtjes geleden vierde ik mn verjaardag (ben niet jarig nog, maar we vierde het vervroegt) en ik en mn vriendin verveelden ons, dus gingen we elkaars vrienden appen voor de lol. Zij op mijn telefoon en ik op de hare. Nu heeft dus, na een heel gesprek, een van die vrienden opgebiegd dat hij mij mee wilde uitvragen. Eerlijk, ik had een voorgevoel, maar hoopte dat ik het mis had. Dat had ik dus niet...
Ik zie die jongen echt alleen als een vriend, niks mis met hem hoor, maar ja.. Ik voel het alrijd als er iets meer achter zit. Toch zeggen mn vriendinnen allebei 'probeer het gewoon' 'ga een ijsje eten of whatever' maar zo zit ik niet in elkaar. Daten vind ik niks. Ik kan mezelf niet zijn en ik vind het gewoon akelig. Ik ken de jongen al twee jaar, als er echt wat was geweest, dan had ik het gemerkt.
Mijn vriendinnen zeggen dat ik bang ben, en dat klopt. Ik ben zo vaak kapotgemaakt door verkeerde jongens, dat ik misschien mezelf er voor afsluit. Bovendien heb ik nog nooit een vriendje gehad, dus die spanning is gewoon overweldigend. Toen ik er echter langer over na dacht, besefte ik me dat ik misschien gewoon niet klaar ben om die vrijheid op te geven. Of hij is gewoon niet de juiste, dat kan ook. Niks mis met hem hoor, is vriendelijk en grappig, zorgzaam. Kan ook prima met hem omgaan en lachen enzo.. Maar ja geen idee.. Ik voel er verder niks bij ofzo.
Allemaal een lang verhaal, i know. Maar ik ben wel eerlijk tegen die jongen geweest en hij zei dat ik me er niet druk om moest maken. Maar dat doe ik wel, want ik ben een overthinker. Mijn vriendinnen zeggen dat ik het gewoon een kans moet geven, maar zoals de bff van mn ma tegen my zei: 'Je bent net je moeder. En dan kunnen ze aan je sjorren en sjouwen, maar dat gaat niet werken. Dat zit niet in je aard. Ik had het vroeger ook geprobeerd, maar zo zat je moeder niet in elkaar. Tot ze je vader ontmoette.'
En ik geloof dat ik op dat moment wel wist, het ligt gewoon aan mij. Maar inderdaad, ik ben niet zo en dat ga ik ook nooit worden, dat ik zomaar voor de lol op date ga.
Ik ben echt een persoon die staat voor vrijheid en nergens aan vastziitten. Ik heb altijd maar gedaan wat ik wilde en wanneer ik wilde. En daar heb je verschillende vormen van: emotionele vrijheid, mentale vrijheid en lichamelijke vrijheid. Ik heb nu echt het gevoel alsof ik mentaal helemaal vast zit. Mijn emotionele vrijheid weet precies wat het wil; namelijk niks. Want er is niks. Maar mn mentale vrijheid zit krap met alles dat ik weet en meningen van anderen. Ze zeggen, geef het een kans, terwijl mn hoofd zegt luister naar je gevoel, maar misschien hebben ze ook gelijk, maar je wil dit niet, maar misschien doe je hem pijn, maar misschien eindig je wel alleen en sluit je je te veel af,maar misschien eindig je zo een vriendschap.. Enz. Enz. En door al die gedachten raakt mn emotionele vrijheid ook in de knoop en voel ik me gewoon enorm opgesloten in mezelf...
Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet.. En het frustreerd me heel erg. Ik denk te veel na, dat weet ik wel en ik maak me te gauw zorgen.
Dus nja.. Ik heb geen vraag ofzo, maar laat maar horen wat jullie gedachten zijn na dit te hebben gelezen..
[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 0:45 ]
Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.
Salaryman
Ik heb tegen hem ook eerlijk gezegd dat dit geheel bij mij ligt, maar ik niet geïnteresseerd ben. En mn vriendinnen heb ik er nog over gesproken en zij gaven aan dat ze het gewoon heel graag voor mij willen. Natuurlijk heb ik geegd: Ik wil het ook, but on my own terms. En nu hebben ze het gelukkig gerespecteerd en zijn ze er over opgehouden ^^