• Black night


    Story
    17 juni 2011, Maui
    Dit was een dag die voor altijd in het geheugen van dit vriendengroepje staat gedrukt. 17 juli, de vrienden zijn samen op reis naar een eilandje van Hawai. In de nacht van 17 op 18 juli verdwijnt één van hun groepje, Cheryl. Zij is sinds die nacht nooit meer teruggezien. Nu vijf jaar later zijn er resten van Cheryl aangespoeld op het eiland en worden de jongeren weer ondervraagd over die nacht. Alles wat er toen gebeurd was komt terug. Hoe voelt het om elkaar na al die tijd terug te zien op het politiekantoor? Zullen ze nog steeds zo'n goede vrienden zijn als voordien?


    Characters

    Meiden:
    - Towers ~ Sasha Wayward
    -Avalance ~ Antonina 'Nina' Rostenkowski
    -Malec - Kiran Ramya Mohan
    - Dalis - Aurora Belle Johnson
    - Ice_Queen - Allison Jane Evans
    -

    Jongens:
    - watahmaloehn - Caesar James Castles
    -Falahee - Mateo "Matt" Alejandro Lopez
    - Adaptations - Ryder Kale Bennett


    Rules
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.


    Het begin

    Datum en tijd
    Zondagochtend 31 juli, 8u20

    Iedereen krijgt een telefoontje met het spijtige nieuws over Cheryl, waarvan ze resten hebben gevonden op het eiland. Nu worden ze allemaal verzocht om naar het politiebureau te komen voor opnieuw verhoringen.

    [ bericht aangepast op 31 maart 2016 - 17:53 ]

    MT


    El Diablo.

    MT!


    I promise you I will learn from my mistakes.

    MT (Wil alvast melden dat ik 25 April tot 24 mei, er niet ben, Ben dan op vakantie! Dus ik zal niet reageren tussen die datums, misschien kom ik wel af en toe, maar bar weinig!)


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    (Bedankt om te laten weten!)

    (Geen dank, dan weet je waarom ik dan niet online ben! Ik zal een dag van te voren even een afscheids post schrijven en wanneer ik terug ben van vakantie, maak ik weer een post dat ik er weer ben, mijn rol tenminste :))


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    (Goed idee!)

    (Ik heb nu zin om te beginnen :P, misscihen handig praat topic te maken?)


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    (Er is een praattopic :) het linkje zal ik hier nog posten)

    Mine.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    MT


    in a society that has destroyed all adventure, the only adventure left is to destroy that society.

    MT :3


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Mateo "Matt" Alejandro Lopez

    Ik wordt meteen wakker als Adan op mijn bed springt en ik schud mijn hoofd langzaam. Ochtenden... Als ik iets niet ben is het wel een ochtendmens, al lijkt Adan het daar niet mee eens te zijn. 'Hmh...' mompel ik. 'Papa! Emi zegt dat je moet opstaan' zegt hij en ik lach kort. Emily en ik... Soort van friends with benefits. Heel veel benefits, waaronder ook ontbijt. 'Oh echt...' lach ik en ik sta langzaam op. 'Hebben jullie twee ontbijt voor me hmh?' glimlach ik en hij knikt. Ik glimlach. 'That's my boy...' zeg ik en ik trek snel een joggingbroek aan, waarna ik hem op til en naar de keuken loop.
    'Acht uur 's ochtends hmh? Wil je me dood hebben?' grijns ik naar Emily. 'Ook goedemorgen.' lacht ze en ik zet Adan weer neer. 'Ontbijt tho.' lach ik en ik neem plaats aan de tafel. Ze lacht even. 'Je favorieten..' zegt ze. 'Je kent me te goed.' grijns ik en ik pak wat eten waarna ik een kop koffie inschenk.
    Nog geen halfuur later sta ik met haar bij het aanrecht en zet ik de borden in het rek. Opeens hoor ik mijn telefoon afgaan in de eetkamer en ik zucht. Wie belt er nou weer om wat is het, half negen? 'Zo terug..' zeg ik en ik loop naar de eetkamer. Ik neem snel op, 'Mateo Lopez' zeg ik. Ik luister naar wat ze te zeggen hebben en beetje bij beetje wordt ik bleker. Fuck...


    El Diablo.

    "Mama, kom je nog!'' riep Allison's dochter die beneden was om ontbijt te maken. Jean haar dochter mocht dan wel vijf zijn, maar ze is een lieverd en kan al op zich goed voor zich zelf zorgen, tot zekere hoogte dan. ''Kom eraan lieverd'' riep Allison. Allison was wat post aan het lezen, ze deed dit door braille. Allison is namelijk blind, niet geboren. Het overkwam haar. Het koste haar drie jaar voordat ze uit eindelijk op zich zelf ging wonen. Vijf minuten later kwam Allison aangelopen, ze voelde met haar stok waar ze moest lopen. Haar appartementje is speciaal voor haar zo ingericht dat ze alles kon doen. He koste haar wat geld, maar het was het waard. Een hond begon even te blaffen. 'Shadow shh!'' zei Jean meteen tegen de hond. Shadow was Allison's blinde geleidehond. Hij hielp haar met dingen dat ze zelf niet kan. Shadow wou even duidelijk maken aan Allison dat hij er was voor haar. Sinds Allison blind was geworden, waren haar andere zintuigen veel intenser dan normaal. Haar horen vooral eigenlijk.

    Allison ging aan tafel zitten, haar dochter had het eten voor haar op tafel gelegd en ging toen naast haar zitten. De telefoon ging en voordat ze nog iets kon zeggen, had SHadow al de telefoon richting haar gedrukt. 'Dank je Shadow'' zei ze met een glimlach. "Hallo met Allison Evans'' Allison had geen geheimen voor haar dochter, ze slikte en ze begon haast lijkbleek te worden. ''Ik kom zo weer'' zei ze en nam de telefoon mee richting de gang. Haar hond jammerde zacht, die bleef aan haar zijde. Ze streelde Shadow zacht en bleef aanhoren wat de persoon zei achter de andere lijn. ''Dank u meneer'' sprak ze en hing op. Dit kon niet! Hoe was dat mogelijk? alle herinneringen van vijf jaar geleden dramden in haar gedachten weer naar binnen.
    Zal Ryder dit ook te horen krijgen vroeg ze zich af.

    Vijf jaar geleden kon ze totaal niet opschieten met Ryder, ze waren als water en vuur. Nu is alles anders! Zij en hij waren nu hele goede vrienden geworden en hij is de enige in hun gehele groepje die weet dat ze een kind heeft en ook nog blind is. Ze zal naar de politie bureau moeten komen. Zal ze de anderen daar ook weer te horen krijgen? Want zien kan ze niet. Misschien wilt Ryder wel samen met haar mee gaan! Haar dochter zal wel bij haar oom en tante kunnen blijven. Ze heeft haar dochter nooit verteld over wat was gebeurd. Ze was nog jong en nu nog steeds. Ze zal het niet aankunnen. Haar tante en oom had ze twee jaar geleden verteld. Toen haar dochter drie was. Die begrijpen het en hadden haar enorm gesteund erin.

    Ze greep haar mobiel die ze al van te voren in haar broekzak had gedaan en begon te typen naar Ryder toe.

    Hallo Ryder
    Heb jij ook telefoon gehad van de politie! Het gaat over Cheryl, zou je samen met mij erheen willen gaan? Naar de politie bureau
    Liefs Ally

    [ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 19:23 ]


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    Aurora Belle Johnson
    "I'm going to listen to every sad song i ever downloaded, on repeat"



    Max, de hond die sinds kort bij me woont omdat mijn zus verhuist is en er niet meer voor kan zorgen, begint luid te blaffen wanneer er geklopt word op de deur. Mijn appartementje is zodanig versleten dat er niet eens meer een bel of zoiets hangt. Daardoor moeten ze nu gewoon aankloppen en als ze geluk hebben hoor ik het en open ik de deur. Maar sinds Max hier woont, is hij een beetje mijn levende bel geworden. Wat zal ik blij zijn als mijn studies klaar zijn en ik hier weg kan. Ik wandel naar de deur en open die. "Je mag blij zijn met zo'n zus als ik", lacht ze met mijn Iphone in haar handen. "Ik heb gisterenavond de hele avond gezocht", zucht ik uit opluchting. "Je hebt wel vijf gemiste oproepen", verteld ze als ze mijn appartementje inwandelt. "Echt? Van wie?", vraag ik nieuwsgierig. Eigenlijk wacht ik niet echt op een antwoord van haar want ik neem mijn IPhone al en bekijk het zelf. "Onbekend", zeg ik zacht. Meer tegen mezelf dan tegen haar. Ja, ik praat soms eens tegen mezelf. Wie niet? "Bel terug!", beveelt ze me. Ik twijfel even maar bel het nummer dan toch. Al snel hoor ik een stem. "Ja, daar spreekt u mee. Waarom?", schrik ik. Het is net alsof iemand een mes door mijn lichaam steekt, wanneer ik het nieuws hoor. Alles van die tijd flits plots terug door mijn gedachten in sneltempo.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 19:39 ]