[200] Black Night | Speeltopic [RPG] - Speeltopics

26 maart 2016 - 18:57 Dalis is offline

Dalis 1313

Black night

Story
17 juni 2011, Maui
Dit was een dag die voor altijd in het geheugen van dit vriendengroepje staat gedrukt. 17 juli, de vrienden zijn samen op reis naar een eilandje van Hawai. In de nacht van 17 op 18 juli verdwijnt één van hun groepje, Cheryl. Zij is sinds die nacht nooit meer teruggezien. Nu vijf jaar later zijn er resten van Cheryl aangespoeld op het eiland en worden de jongeren weer ondervraagd over die nacht. Alles wat er toen gebeurd was komt terug. Hoe voelt het om elkaar na al die tijd terug te zien op het politiekantoor? Zullen ze nog steeds zo'n goede vrienden zijn als voordien?

Characters

•Meiden:
- Towers ~ Sasha Wayward
-Avalance ~ Antonina 'Nina' Rostenkowski
-Malec - Kiran Ramya Mohan
- Dalis - Aurora Belle Johnson
- Ice_Queen - Allison Jane Evans
-

•Jongens:
- watahmaloehn - Caesar James Castles
-Falahee - Mateo "Matt" Alejandro Lopez
- Adaptations - Ryder Kale Bennett

Rules
• De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
• 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
• Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
• Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
• Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

Het begin

Datum en tijd
Zondagochtend 31 juli, 8u20

Iedereen krijgt een telefoontje met het spijtige nieuws over Cheryl, waarvan ze resten hebben gevonden op het eiland. Nu worden ze allemaal verzocht om naar het politiebureau te komen voor opnieuw verhoringen.

[ bericht aangepast op 31 maart 2016 - 17:53 ]

27 maart 2016 - 20:26 Perseid is offline

Perseid 8184

Sasha Wayward
Do you ever wonder what we could have been?

Het is zondag, het is ochtend — en toch bevind ik me al een vol halfuur hardwerkend achter de laptop in het kantoor van mijn supervisor. Er is altijd iets om te schrijven. Althans: dat is wat mijn leraar literatuur me vertelde tijdens mijn freshman year op de universiteit. Inmiddels ben ik twee internships en een hele hoop volgeboekte weekenden verder. Mijn mond bijna brandend aan de koffie, schieten mijn vingertoppen over het toetsenbord om alles zo snel mogelijk te verwerken. Een kantoor dat normaliter gevuld is met mensen en geluiden, is nagenoeg leeg. Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen baas ben — maar tot die tijd zit er niets anders op dan genoegen te nemen met de broodkruimels die me worden toegeschoven. Stukjes over oninteressante problemen in de plaatselijke horeca, tot aan de vermissing van een exotisch dier. Erg graag zet ik mijn naam er niet onder, maar iedereen begint onderaan. Later schrijf ik het echte nieuws. De dingen die mensen niet willen maar moeten weten.
Ik ben zo verzonken in mijn gedachten, dat ik mijn koffiebeker bijna omstoot wanneer mijn telefoon begint te zoemen. Gestoord reik ik naar de handsfree—modus. Doortypend, luister ik naar de persoon die aan de andere kant begint met praten. Het getik sterft weg tot mijn handen volledig stil liggen en ik de hoorn tegen mijn oor druk alsof er iemand anders is die het op deze manier zou kunnen horen. Cheryl. De manier waarop ze haar naam uitspreekt zorgt ervoor dat mijn keel droog wordt. Een naam die ik al jaren naar de bodem verdring: een die mijn nachtmerries overheerst en me soms doet terugdenken aan andere tijden.
Wanneer de lijzige pieptoon me bereikt, en ik besef wat me op zal wachten, duw ik mijn vingers systematisch door mijn haar terwijl de gedachten me overvallen. Er zijn nog een paar mensen die dit telefoontje hebben gehad. Ik weet niet wat me meer beangstigd: nogmaals door de feiten moeten lopen of hen zien. Caesar. Nina. Ryder. In mijn hoofd ga ik al hun namen af, hun gezichten, de momenten die ik heb bewaard als foto's.

Feel the fire, but do not succumb to it.

27 maart 2016 - 20:50 MKH is offline

MKH 594

Antonina 'Nina' Rostenkowski
Open your eyes now, before you get hurt.

Ik keek naar de man tegenover me, mijn blik op genadeloos en mijn handen tot vuisten gebald. Nicolas, was zijn naam en sinds de eerste keer dat ik een voet over de drempel van deze sportschool had gezet, was hij mijn nummer één spar maatje. In een snelle beweging haalde ik naar hem uit, en voelde mijn vuist neerkomen op het zachte beschermingspak dat hij droeg. "Mooie rechtse," complimenteerde hij me, waarbij zijn dikke Franse accent de woorden haast onverstaanbaar maakte.
Ik grijnsde kort, en bereidde me voor op een tweede trap, net toen mijn gsm af ging. "Excusez moi," mompelde ik lichtelijk geïrriteerd, waarna ik de ring uitging en mijn gsm uit mijn sporttas op diepte. Ik keek kort naar het nummer, maar het kwam me alles behalve bekend voor. "Antonina Rostenkowski." Haast meteen begon een onbekende stem tegen me te spreken, in het Engels weliswaar. Toen de naam Cheryl aan bod kwam had ik het gevoel dat alle kleur uit mijn gezicht weg trok, en stroomden de gevoelens als een draaikolk door me heen.
Van de zinnen die nog volgden ving ik enkel kleine stukjes op. Resten teruggevonden... Aangespoeld... Verhoor. Uiteindelijk was het gesprek voorbij en klonk er voor enkele seconden een biep in mijn oren, waarna ik aflegde. Van wat ik had verstaan hadden ze al een vlucht voor me geboekt, die over drie uur opsteeg.

Na het korte telefoongesprek had ik me verontschuldigd bij Nicolas, om vervolgens rechtstreeks naar mijn appartement te gaan. Daar had ik mijn koffer gepakt en was met een taxi naar het vliegveld gegaan. Ik legde mijn hoofd tegen het kleine raampje en staarde naar het tafereel dat zich een kilometer onder me afspeelde. De mededeling van de stewardess galmde in de verte, maar bereikte mijn gedachten niet. Deze waren bij Cheryl, en haar mysterieuze verdwijning vijf jaar geleden. Niemand wist wat er precies was gebeurd. Sommigen beweerden dat ze ontvoerd was, anderen vermoedden dat ze was weggelopen. Het enige wat nu zeker was, was dat ze er niet meer is. Ze was op een betere plek nu, maakte ik mezelf wijs. Want om eerlijk te zijn had ik daar geen idee van. Wie weet was er geen betere plek, wie weet was er gewoon niets. Een leegte.
Een diepe zucht rolde over mijn lippen. Even schrok iedereen op, door een turbulentie. Zelfs het weer zat vandaag niet mee. Ik sloot mijn ogen, in de hoop een beetje slaap te vatten voordat we straks aan een misschien wel urenlang interview werden gezet. Misschien was er één klein pluspuntje aan dit al; ik zou mijn vroegere vrienden weer terugzien. Sasha, Leila, Kiran, Aurora, Allison, Caesar, Mateo en Ryder. Goed, ze kon het niet met allemaal even goed vinden, maar wie weet waren ze veranderd. En ruzie zou er vandaag niet komen, hoopte ik, uit respect voor Cheryl.
"Wens je iets te hebben?" Ik schrok op door de zachte stem van de stewardess. De vrouw keek me lichtelijk bezorgd aan, alsof ze wist wat er in me omging. "Ik wens op dit moment maar één ding, maar ik vrees dat u me dat niet kunt geven, " mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Toch richtte ik me uiteindelijk tot haar, en vertelde haar glimlachend dat ik niets moest hebben.
Ergens vond ik het een vreemde, haast enge, gedachte dat ik me zo dicht bij de wolken bevond. Als de woorden die mijn oma me vroeger altijd vertelde klopten, dan bevond ik me op dit moment dichter bij Cheryl dan dat ik in de voorbije vijf jaar oud heb durven dromen.

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 21:11 ]

I promise you I will learn from my mistakes.

27 maart 2016 - 21:13 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

MT.

Everything is illuminated by the light of our past.

27 maart 2016 - 22:23 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Caesar James Castle

''Ga jij vanmiddag nog wat doen?'' Sprak Michael nadat hij zijn lippen van de dik, gerolde joint afhaalde; ik haalde echter mijn schouders op en mompelde wat onverstaanbaars terwijl mijn ogen op de televisie bleven hangen. Er was een of ander programma over voedsel en gezondheid, iets waar ik me allesbehalve druk om maakte. ''Krijg je van dit soort programma's ook altijd een ongelofelijke neiging om juist meer voedsel te pakken?'' Ik knikte even richting de koelkast en keek Michael bijna sprekend aan. ''Negeer mijn vraag niet,'' kaatste hij terug voordat hij langzaamaan opstond.
''Ik ga niks doen Michael,'' sprak ik nu duidelijk zodat hij het zeker wist te verstaan en rechtte mijn rug, ''pak anders de frituurpan even, wil je dat doen?'' Michael was ondertussen opgestaan en had bij de koelkast twijfelend gekeken richting al het eten alsof ik nooit wat had gezegd; ik zat duidelijk weer tegen een muur te praten.
''Het enigste wat ik me soms wel eens afvraag,'' sprak ik terwijl mijn hand reikte naar de joint die leunde op het asbakje, ik nam een diepe hijs en keek naar het plafond. ''Waarom verdienen wij ons geld niet gewoon op de illegale manier? Zou wel lekker makkelijk zijn hé. Al denk ik niet dat ik het zou overleven daar, ik heb wel eens-'' Mijn zin werd onderbroken door de harde ringtone en ik schrok op en vloekte even binnensmonds. ''Wat een raar nummer,'' mompelde ik en drukte op het groene knopje en hield hem aan mijn oor en wuifde de vragende blik van Michael weg.
''Spreek ik met de meneer Castles?'' Ik knikte maar had al gauw door dat ze dat niet door had waarna ik dus een 'ja' en een 'hoezo' mompelde. ''We hebben wat nieuws over Cheryl; wij hebben via bronnen vernomen dat jij en Cheryl veel contact hebben-'' Ik luisterde niet eens meer en keek gepanikeerd naar Michael die zag dat ik volledig was stil gevallen en de telefoon uit mijn handen rukte. Al gauw was hij degene die aan het woord was; ''ja, we komen er zo aan. Hij is nog in shock, het ligt hem nog... Nogal gevoelig.'' Hij had de telefoon uitgedrukt en had mij omhoog gesleurd, ''we moeten naar het politiebureau, maak je geen zorgen; ze willen gewoon wat informatie en ik breng je.'' Hij pakte mijn hand wat voor ons niets anders dan normaal was geweest en ik zat met een plof neer op de passagiersstoel van de tweedehands auto van Michael. Hij was rood en volledig afgeroest, echt een achterlijk ding maar echt een andere keuze was er niet geweest voor ons budget.
Na enkele minuten was het politiebureau in zicht en stond ik weer met twee benen op de grond, ik kreeg een omhelzing en voordat ik het wist stond ik weer alleen in de koude bries, ik knoop de sjaal wat dichter rondom mijn keel en keek op mijn horloge voordat ik het politiebureau binnenliep. Nu pas schoot het mij te binnen dat dit misschien niets anders dan een reünie werd met de groep, iets waar ik niet echt om te springen stond.

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 22:24 ]

Everything is illuminated by the light of our past.

27 maart 2016 - 23:04 Oneira is offline

Oneira 9549

Kiran • Ramya • Mohan
• Tired • Outfit • Hair •

Na iets te vroeg een document hebben opgehaald van het laboratorium legde ik mijn clutch op mijn keuken tafel en zette ik de koffiepot aan, die ik al had klaar gezet zodat ik nu meteen weer koffie kon drinken. Terwijl de koffiepot pruttelde, ging ik op een van de stoelen zitten en legde het document voor mij neer. Net toen ik de memo die ervoor opgeplakt was had gelezen, hoorde ik mijn mobiel rinkelen. Mijn blik viel op de klok aan de wand en ik zag dat het nog maar twintig over acht was. Met op getrokken wenkbrauwen, pakte ik het ding uit mijn clutch en nam op.
''Met Kiran Mohan?'' beantwoorde ik de telefoon, terwijl ik het document opende op de eerste pagina. Zodra ik de naam Cheryl hoorde liet ik de pagina's los en voelde ik hoe mijn handen begonnen te trillen. In de reflectie van een metalen schaal op de tafel zag ik hoe mijn gezicht was wit geworden. ''Ja...mhm...ik kom zo snel mogelijk.'' De pieptoon vulde mijn oren en ook ik klikte het gesprek weg. Ik staarde voor me uit terwijl ik het nieuws tot me door liet dringen. Resten van Cheryl waren aangespoeld. Snel stond ik op en greep ik mijn jas, die ik snel aantrok en vervolgens greep ik mijn clutch. De deur hoefde niet op slot want ik deelde het appartement met een goede vriend van mij, wie nog lag te slapen.
- - -
Zodra ik voor het politiebureau stond realiseerde ik mij dat de rest er ook zou zijn. ''Fuck..'' mompelde ik zacht in mezelf en met een zwaar gevoel in mijn maag stapte ik het politiebureau binnen. Mijn blik vestigde zich op de grond en ik leunde tegen een muur aan.

[Feel free om iemand naar Kiran toe te sturen]

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 23:04 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

28 maart 2016 - 10:45 MKH is offline

MKH 594

Antonina 'Nina' Rostenkowski
All these small things they gather 'round me.

De vlucht was lang en saai geweest. Het was me gelukt om even in slaap te vallen, maar ook die slaap was alles behalve fijn geweest. Ik droomde over die bewuste nacht, waarop onze levens een geheel andere wending namen. Alles wat er toen gebeurd was speelde zich weer af in de droom, glashelder, alsof ik foto's aan het bekijken was. Ik herinnerde me hoe we op het strand waren, de alcohol die er vloeide, ruzies... Er was te veel gebeurd om op te noemen, maar ik kon me niets herinneren wat de reden zou kunnen zijn voor Cheryl's verdwijning.
Toen het vliegtuig was geland, trilde ik haast van de angst. De vriendelijk stewardess bood me haar hand aan om uit het vliegtuig te stappen, die ik dankbaar aanpakte. Het was lang geleden dat ik me nog zo zwak had gevoeld. Op één of andere manier had ik me erover weten zetten, maar nu kwam het allemaal weer terug.
Ook de taxirit was niet al te plezierig geweest, en toen het politiekantoor in zicht kwam was ik ergens wel blij. Snel betaalde ik de man voor de rit, waarna ik met mijn koffer in mijn hand het kantoor binnenliep. Wat ik nu met mijn koffer ging doen wist ik niet goed. Ik had over het algemeen al niet echt een idee van waar ik zou slapen of dergelijke.
Ik keek om me heen, en zag twee bekende gezichten. Caesar en Kiran. Het was geen moeilijke keuze naar wie ik toe zou gaan. "Kiran," mompelde ik tegen het meisje en glimlachte zwak, waarna ik haar een knuffel gaf. Ergens voelde het fijn om haar weer te zien, alsof het een grote opluchting voor me was. Langzaam liet ik haar los, en plofte neer op de dichtstbijzijnde stoel die er stond. Mijn blik richtte ik op mijn handen, waar enkele schrammetjes op stonden. Het was niks groot, vergeleken met het litteken op mijn zij. Ja, muay Thai was soms wel wat gevaarlijk, maar bleef leuk.
"Hoe is het nu met jou? Werk je? Heb je een vriend?" vroeg ik aan Kiran. Mijn stem klonk bibberig, en zo angstig dat ik mezelf erover verbaasde. Het nieuws over Cheryl had echt iets met me gedaan, maar alles behalve positieve dingen weliswaar.

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 10:46 ]

I promise you I will learn from my mistakes.

28 maart 2016 - 11:06 Dalis is offline

Dalis 1313

Aurora Belle Johnson

Ik heb alles een beetje proberen uit te leggen aan mijn zus maar veel woorden zijn er niet uitgekomen. Ze snapte al snel wat ik bedoelde, waarvan ik haar erg dankbaar ben. Want ik heb op dit moment echt geen zin om veel te praten. De weg van mijn huis en het politiekantoor is lang en het verwondert me dat er nog geen tranen uit mijn ogen zijn gevloeid. Ik voel me zo verslagen. Je weet dat er eigenlijk niet veel kans meer is dat je na al die jaren haar ooit levend terugziet maar toch weet je het niet zeker. Dat kleine beetje hoop is nu helemaal van me afgenomen. Nu ik hier op de parking sta besef ik pas dat ik niet de enige ben die dat telefoontje gekregen heeft. Ik heb echt geen zin om die terug te zien. Wij waren niet hetzelfde zonder Cheryl. Net wanneer ik het politiekantoor wil binnenwandelen merk ik Caesar op. Even twijfel ik of ik naar hem toe zou gaan of gewoon alsof doen dat ik hem niet heb gezien. Ik had zo hard gehoopt dat ik als eerste zou zijn. Toch kies ik ervoor om naar hem toe te gaan want ik moet ooit terug. "Caesar?", roep ik naar de jongen. "Hoe gaat het? Nee laat maar, stomme vraag", zeg ik. Dit is zo awkward ik heb al jaren niet meer tegen hen gesproken en dan moet ik weer tegen hun praten op het moment wanneer ik eigenlijk liever tegen niemand een woord zeg.

[ bericht aangepast op 17 april 2016 - 19:17 ]

28 maart 2016 - 11:45 Vanth is offline

Vanth 23147

Mateo "Matt" Alejandro Lopez

Nadat ik had opgehangen duurde het niet lang voor Emily voor me stond. 'Matt? Wat is er aan de hand?' vraagt ze zachtjes wanneer ik niet naar haar opkijk. 'Ze... Ze hebben Cheryl gevonden... Wat ervan over is tenminste.. I-Ik moet naar het politiebureau komen..' zeg ik zachtjes en ze trekt me al snel in een omhelzing. Emily was een van de weinigen die ik had verteld wat er was gebeurt. 'Oh dear...' fluistert ze en ik bijt mijn lip hard. 'Wil je dat ik mee ga?' vraagt ze zacht en ik schud mijn hoofd. 'Nee nee.. Je moet werken.. Ik.. Overleef het wel..' zeg ik.

Zo gezegd, zo gedaan... Nog geen halfuur later zat ik in de auto, met Adan. Emily moest werken en het beetje familie wat ik hier had wonen was niet te bereiken. Dus waarschijnlijk ook werk ofzo. Oh well... Geef hem een ds ofzo en hij is stil voor de komende paar uur. Zoals nu, maar of dat nou goed was... Zijn stilte zorgde ervoor dat ik verzonken raakte in mijn gedachtes en die waren geen pretje. Hoe had het kunnen gebeuren.. Ze was weggelopen na onze ruzie, maar ik dacht dat ze gewoon naar haar kamer gelopen was. Die avond had ik niets gemerkt want ik... Sliep niet bij haar toen.. In plaats daarvan deed ik iets wat ik eigenlijk nooit had moeten doen. Dat is waarschijnlijk ook waarom ik nog altijd een enorm schuldgevoel heb..
Ik parkeer voor het politiestation en stap uit, waarna ik Adan ook uit de auto haal. 'Waar zijn we papa?' vraagt hij en ik geef hem een zwakke glimlach. 'Papa heeft een gesprek.. Maar jij kan je wel even gedragen met dat ding hmh?' zeg ik en hij knikt meteen. 'That's my boy...' zeg ik en ik haal een hand door zijn krullen. Ik loop met hem naar binnen en dan zie ik opeens een paar bekende gezichten. Right.. Ik was vast niet de enige die ze hadden gebeld.. Ik bijt mijn lip en laat mezelf maar op een van de stoelen zakken. This is gonna be something....

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 11:56 ]

El Diablo.

28 maart 2016 - 12:28 Perseid is offline

Perseid 8184

Sasha Wayward
Do you ever wonder what we could have been?

In slechts korte tijd heb ik een ander persoon weten over te halen om mijn werk voor vandaag te coveren. Er zit niets anders op dan direct terug naar huis te rijden — de plek die ik enkel tijdens feestdagen nog durf te zien. Ongemakkelijk sla ik mijn benen over elkaar in de taxi. Mijn blote benen schuren tegen elkaar aan, iets wat me zo nodig nog ongemakkelijker doet voelen. Ik heb zelfs geen tijd gehad om me om te kleden. Spelend met mijn telefoon, staar ik uit het raam. Het uitzicht dat ik zo'n beetje uit mijn hoofd ken. Ik ben bang, correct. Opnieuw verhoord worden over een gebeurtenis die mijn leven kapot heeft gemaakt. . . Ik weet dat het egoïstisch is om te denken — maar het is nu eenmaal zo. Alles dat ik wist heb ik destijds keurig verteld. Ik heb Cheryl voor het laatst gezien op het moment dat ik zo beschonken was dat ik naar bed diende te gaan. Dat is wanneer ik iedereen weltrusten heb gewenst. Wat ik me enkel nog herinner begint de volgende dag pas: en toen was Cheryl al lang en breed gevlogen. Mijn vingers tot vuisten ballend, betaal ik de chauffeur waarna ik uitstap. De letters op de voorgevel, het vreselijke woord politie, werpen een schaduw over de entree wanneer ik naar binnen loop. Mijn hakken maken een hol geluid op de stenen ondergrond. Mijn intentie om rechtstreeks naar binnen te lopen verwaterd zodra ik oog in oog kom te staan met personen die ik in geen tijden heb gezien. Mezelf er aan herinnerend dat ik moet ademhalen, knipperen, bewegen sluit ik me bij hen aan. Een weeïg gevoel van vertrouwen en opluchting daalt op me neer zodra ik mijn stem heb teruggevonden.
'Dat is lang geleden.' Ik heb het tegen niemand in het specifiek, al zijn mijn ogen wel blijven hangen op de jongeman die ik herken als Matt. Het kleine jongetje aan zijn hand vertoont zoveel gelijkenis met hem. Blijkbaar zijn sommigen van ons echt een heel ander leven begonnen. Ik heb het idee dat ik nooit verder ben gekomen dan dat meisje dat alles en iedereen verloor. Enkel in een oudere verpakking, weliswaar. 'Ik had geen idee dat je zo'n familieman zou zijn, Matt.' De neiging om Caesar en Nina op te zoeken is groot. Ryder heb ik nog niet gevonden. Maar Aurora is er ook, en Kiran. Ik adem diep in en sla mijn armen over elkaar.

Feel the fire, but do not succumb to it.

28 maart 2016 - 13:50 Oneira is offline

Oneira 9549

Kiran • Ramya • Mohan
• Tired • Outfit • Hair •

Zodra ik een stem mijn naam hoorde mompelen, keek ik weer op en zag ik Antonina staan. Al snel werd ik omhelsd en kort sloeg ik mijn armen ook om haar heen. Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te krijgen, wat waarschijnlijk leek op een boer met kiespijn. ''Nina,'' zei ik zacht terug als een begroeting.
''Hoe is het nu met jou? Werk je? Heb je een vriend?'' vroeg Antonina met een trillerige stem. Ik weet zeker dat ik niet de enige was die al de herinneringen had onderdrukt van 5 jaar geleden. ''Het gaat wel oké, ik volg een studie voor Forensisch Onderzoek, zit 2 dagen in de week in het lab en verder werk ik in een bar 's avonds of in het weekend.'' antwoordde ik, waarna ik op mijn lip beet. ''En hoe gaat het met jou dan? Studie, werk?'' vroeg ik haar terug. Mijn blik ging eventjes door de ruimte heen om te zien wie er allemaal al waren. Caesar, Aurora, Matt en Sasha. Van Ryder, Allison en Leila is nog niets te zien. Ik begon wat te frummelen aan de mouw van mijn jas en zuchtte eventjes. Langzamerhand begon ik hoofdpijn te krijgen van de stress die mij langzaam overnam. Wat als ze een van ons aanwezen als degene die Cheryl dit aan heeft gedaan. Of ze ons de resten laten zien om te kijken of er ons nog wat op zou vallen. Ik mocht dan wel voor dit studeren, maar ik wilde totaal niet de resten van een van mijn beste vriendinnen zien. Dat zou ik niet aankunnen.
Mijn ogen sloten zich en ik haalde eventjes diep adem, om vervolgens mijn schouders te rechtten. Niet je zelf gek maken, schoot er door mijn hoofd heen. Ik opende mijn ogen weer en vestigde mijn blik weer op de grond. Wachtend op antwoord van Antonina en op een of andere agent die zou komen.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

28 maart 2016 - 14:02 Ice_Queen is offline

Ice_Queen 1014

Allison hoorde al een uur niks van Ryder, misschien was hij gewoon druk of zou hij te geschokkeerd zijn! Ze wist het niet, wat ze wel wist is dat ze er nu heen moest gaan. ''Lieverd, trek je jas aan, we moeten even naar Tante Agnes en Ome Jan'' sprak ze. Ze hoorde hoe haar dochter verbaasd klonk. ''Laat alles maar liggen, ik ruim straks af'' zei ze en hoorde hoe haar dochter haar jas aantrok. Ze deed zelf ook haar jas aan, nam haar stok en Shadow ook mee. Haar mobiel had ze nu in haar jaszak gedaan. Inpakken had ze geen tijd, dus ze had alleen een tas mee, met één paar extra kleding, want ze hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Samen met haar dochter en haar hond liep ze naar het huis van haar oom en tante.
Vijf minuten later belde ze aan en werd open gedaan. ''Ga maar naar binnen'' zei ze tegen haar dochter. Haar tante zag hoe ze eruit zag. ''Ik moet meteen gaan! Tis Chyrl, ze hebben haar gevonden'' zei ze zacht. ''Zou je op Jean willen passen'' sprak ze tegen haar tante. ''Tuurlijk, ik let ook wel op je huis, ga maar!'' Ze knuffelde haar stevig en sprak fluisterend nog iets in haar oor waar Allison zacht moest glimlachen.
Ze belde een taxi op en binnen tien minuten stond er een taxi klaar. Die zou haar brengen naar her vliegveld. Op weg naar het vliegveld greep ze haar mobiel en text Ryder.

Ryder, ik ben op weg naar het vliegveld. Ik hoop je daar te horen voordat ik erin stap!

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

28 maart 2016 - 14:36 MKH is offline

MKH 594

Antonina 'Nina' Rostenkowski
Everybody's got their demons, even wide awake or dreaming.

Ik keek naar Kiran, aan wie duidelijk te zien was dat ze ook geschrokken was van het nieuws. Wie niet? Zelfs degenen die het wat minder met haar konden vinden zouden het verschrikkelijk vinden om te horen dat ze dood is. Hoe diep ik het ook had weggestopt, ze kwam op sommige momenten gewoon weer terug, en dit was volgens mij wel bij iedereen het geval. ''Het gaat wel oké, ik volg een studie voor Forensisch Onderzoek, zit 2 dagen in de week in het lab en verder werk ik in een bar 's avonds of in het weekend.'' Ik glimlachte klein. Zoiets had ik al wel verwacht, Kiran was altijd al een intelligente meid. ''En hoe gaat het met jou dan? Studie, werk?' vroeg ze zachtjes terug.
"Met mij gaat het ook best goed, voorzover het nu goed kan gaan. En een studie niet meer. Ik werk als fotografe, " beantwoordde ik haar vragen, waarna ik om me heen keek. Pas nu viel het me op dat Aurora, Sasha en ook Matt er al waren. Nouja, er was zelfs nog iemand. Een klein, schattig jongetje dat enorm hard op Mateo leek. Met een wee gevoel in mijn maag besefte ik dat het zijn zoontje moest zijn. Hij moest hebben opgemerkt dat ik naar hem keek, want hij staarde me ietwat verlegen aan. "Hé, kleine man," glimlachte ik zachtjes, als begroeting. Daarna richtte ik mijn blik wat hoger, op Matt en Sasha. "Long time no see..." waren de vier woorden die zacht mijn mond verlieten. Ik beet op mijn lip, en merkte dat mijn benen alweer aan het trillen waren. Als we niet snel haar die verhoorkamer werden gebracht werd ik nog gek. Maar wat zouden we eigenlijk moeten vertellen? Ons verhaal over die avond hadden we vijf jaar terug al verteld, en ook toen schoot het niet veel op. Ik vroeg me af of deze zaak ooit opgelost zou kunnen worden.

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 14:45 ]

I promise you I will learn from my mistakes.

28 maart 2016 - 14:58 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Caesar James Castle

‘’Caesar?’’ Ik keek kort op bij de stem en was verbaasd om Aurora te zien, ze was geen druppel veranderd qua uiterlijk en dat gaf me een vertrouwd gevoel. Ondanks dat ik Kiran al in de ruimte had gezien was ik niet op haar afgelopen – ik had daar simpelweg de ballen niet voor gehad. ‘’Hoe gaat het?’’ Voordat ik mijn mond kon openen had ze haar gedachten al op een rijtje gezet en was het duidelijk geworden dat de vraag misschien niet de allerbeste was voor deze situatie.
Ik keek haar even levenloos aan en mijn blik richtte zich op Mateo, Sasha en Nina die net als mij waren binnengestrompeld alsof ze zojuist een spook hadden gezien. Dit was nooit een goed idee geweest; ik had gewoon nee moeten zeggen en dit gedeelte nogmaals proberen uit mijn leven te bannen. Mijn oog bleef op Sasha hingen en vergat voor een seconde dat Aurora zojuist wat had gevraagd.
‘’Sorry,’’ excuseer ik mezelf dan ook gelijk en schudde mijn hoofd, ‘’we zijn geloof ik allemaal nog wat in shock.’’ Mijn ogen gingen over haar heen en automatisch wreef ik met mijn hand over mijn gezicht en voelde ik wat tranen opzwellen tot ik de stem van Sasha door de ruimte hoorde. ‘’Dat is lang geleden.’’
Nu pas viel het mij op dat Mateo niet alleen was gekomen maar hij een klein jongetje naast zijn zij had, ik had nooit geweten dat hij een broertje had. Een broertje wat verdomd veel op hem leek.
‘’Ik had geen idee dat je zo’n familieman zou zijn, Matt.’’ Mijn ogen gingen nogmaals over Sasha heen maar ik draaide al gauw weer mijn hoofd weg.
Mijn handen trilde en ik was waarschijnlijk vreselijk bleek en zag er niet uit, ik had het gevoel dat ik altijd was bleven hangen in deze gebeurtenis. Cheryl die verdween en hoe hard de klap aan kwam, hoe ik heb moeten huilen en hoe mijn leven bergafwaarts ging en hoe ik nog steeds moet vechten om er boven op te komen. Ik ving nog net de laatste woorden van Nina op, fotografe. Vervolgens begroette ze het kleine jongetje en de rest.
Nerveus friemelde ik met mijn handen en zat ik neer op een stoel in de wachtkamer, ‘’een echte reünie of niet?’’ Sprak ik met trillende stem tegen de groep, ook lukte het mij om een klein glimlachje op mijn lippen te toveren.

Everything is illuminated by the light of our past.

28 maart 2016 - 18:30 Dalis is offline

Dalis 1313

Aurora Belle Johnson

‘’Sorry....we zijn geloof ik allemaal nog wat in shock.’’, verontschuldig hij zich. Ik ben blij dat hij dit zegt, dan hoef ik mezelf niet te verantwoorden om niet echt spraakzaam te zijn. "Het is oke", zegt ze met een klein glimlachje. Meer geforceerd. Zo had ik een reünie vroeger nooit voorgesteld. Ik wandel verder de kamer in en zeg iedereen dan rustig gedag. Ik heb echt geen zin om nu te praten over hun leven of het mijne. Eigenlijk wil ik het liefst nergens over praten dat wil niemand nu denk ik. Ik ben nog blij dat we allemaal hetzelfde moeten doorstaan op dit moment. Ik ga rustig op een van de stoelen zitten en kijk naar mijn schoenen. Nu pas merk ik op dat er een klein jongetje bij Matt zit die verrassend veel op hem lijkt. Zou het zijn broertje zijn? Ik kan me niet voorstellen dat zijn ouders nu nog een kindje wilden. Maar ja, het kan natuurlijk wel. In andere instantie is het zijn eigen kindje, maar dat ik me eigenlijk ook niet voorstellen. Ik zie wel. De aanwezigheid van dat kindje doet wel deugd. Hij zit daar zo vredig en heeft totaal geen besef van wat er zich rondom zich afspeelt terwijl alle andere personen in deze ruimte zich niet echt op hun best voelen. Ik luister maar half naar de gesprekken die gevoerd worden.

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 18:31 ]

28 maart 2016 - 18:34 Oneira is offline

Oneira 9549

Kiran • Ramya • Mohan
• Nervous • Outfit • Hair •

''Met mij gaat het ook best goed, voorzover het nu goed kan gaan. En een studie niet meer. Ik werk als fotografe.'' vertelde Antonina. Kort knikte ik eventjes en er brak toch een lichte glimlach door al mijn zorgen en stress. Ik weet nog dat fotografie iets was waar ze altijd van kon genieten. ''Hé, kleine man.'' hoorde ik haar en pas nu viel het mij op dat aan Mateo zijn hand een klein jongetje stond. Sommigen hadden dus echt een heel ander punt in hun leven. Het jongetje leek echt precies op hem. Ongeduldig en iets wat onbewust begon ik zachtjes met mijn crème-kleurige pump op de grond te tikken. Geduld had ik niet en nu was ik ook nog eens bloednerveus. ''Een echte reünie of niet?'' zei Caesar met een trillerige stem, maar wel een lichtelijke glimlach.
''Niet echt de reünie die ik zou willen om eerlijk te zijn.'' antwoordde ik eerlijk. Ik had het gevoel dat ik bij hun nog steeds eerlijk kon zijn over een klein deel van haar emoties. Over alles allang niet meer, maar dit was een gebeurtenis die we samen hadden beleefd en waar we allen waarschijnlijk nog steeds over heen moesten komen. ''Maar ik vind, ondanks de omstandigheden, het ergens wel oké om iedereen te zien.'' voegde ik er mompelend en met wat moeite aan toe. Mijn blik gleed even rond op de agenten die heen en weer liepen, in en uit het bureau of naar de andere ruimtes en ik vroeg me af wanneer er nou iemand kwam. Het wachten gaf me nog meer stress dan eerst en ik heb in die vijf jaar al die stress opgeborgen. ''Beter komt een van die agenten..'' mompelde ik.

[ bericht aangepast op 17 april 2016 - 17:07 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Index RPG Actieve Topics Zoek