[200] Black Night | Speeltopic [RPG] - Speeltopics

Story
17 juni 2011, Maui
Dit was een dag die voor altijd in het geheugen van dit vriendengroepje staat gedrukt. 17 juli, de vrienden zijn samen op reis naar een eilandje van Hawai. In de nacht van 17 op 18 juli verdwijnt één van hun groepje, Cheryl. Zij is sinds die nacht nooit meer teruggezien. Nu vijf jaar later zijn er resten van Cheryl aangespoeld op het eiland en worden de jongeren weer ondervraagd over die nacht. Alles wat er toen gebeurd was komt terug. Hoe voelt het om elkaar na al die tijd terug te zien op het politiekantoor? Zullen ze nog steeds zo'n goede vrienden zijn als voordien?

Characters

•Meiden:
- Towers ~ Sasha Wayward
-Avalance ~ Antonina 'Nina' Rostenkowski
-Malec - Kiran Ramya Mohan
- Dalis - Aurora Belle Johnson
- Ice_Queen - Allison Jane Evans
-

•Jongens:
- watahmaloehn - Caesar James Castles
-Falahee - Mateo "Matt" Alejandro Lopez
- Adaptations - Ryder Kale Bennett

Rules
• De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
• 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
• Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
• Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
• Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.


Datum en tijd
Zondagochtend 31 juli, 8u20

Iedereen krijgt een telefoontje met het spijtige nieuws over Cheryl, waarvan ze resten hebben gevonden op het eiland. Nu worden ze allemaal verzocht om naar het politiebureau te komen voor opnieuw verhoringen.

[ bericht aangepast op 31 maart 2016 - 17:53 ]

Beetje bij beetje vulde de ruimte zich met oude bekenden, maar op iemand afstappen deed ik niet. Ik was te druk bezig met mijn gedachtes en Adan was ook stilletjes. Ik keek kort naar hem. Hoe hij met grote ogen de ruimte door keek en naar de anderen keek. Het was een nieuwsgierrig mannetje, maar in het begin ook wel een tikkeltje verlegen. 'Ik had geen idee dat je zo'n familieman zou zijn, Matt.' hoor ik opeens en ik kijk op, naar Sasha en ik glimlach zwakjes. 'Eh.. Ja... Blijkbaar wel.' zeg ik, een tikkeltje awkward. Ik voel hoe Adan zich aan mijn been vast klemt en verlegen om zich heen kijkt. half verschuilend achter mijn been. Iets wat hij maar al te vaak deed in grote groepen. Ik zag hem kijken naar Nina en ik glimlach kort naar haar. "Hé, kleine man," glimlachte ze zachtjes en ik haar hem zacht lachen. 'Hallo..' zegt hij zachtjes met rode wangen. "Long time no see..." zei ze vervolgens tegen de rest en ik knik. 'Inderdaad...' zeg ik en ik zucht zachtjes. Een reünie zou leuk zijn, maar niet zoals dit.. ‘’een echte reünie of niet?’’ Hoor ik Ceasar zeggen en ik knik. ''Niet echt de reünie die ik zou willen om eerlijk te zijn. Maar ik vind, ondanks de omstandigheden, het ergens wel oké om iedereen te zien.'' vervolgt Kiran Ze bevestigen mijn gedachtes. Ik kijk naar Adan en haal hem voorzichtig achter mijn been vandaan. 'Stel je maar even voor oké? Het is goed...' zeg ik zacht met een kleine glimlach. Hij knikt een kijkt kort om zich heen, waarna hij langzaam naar Nina loopt. Iets wat mij weer in gedachtes laat vallen. Ergens voelt het nog steeds alsof het mijn schuld is. Het is mijn schuld. Als we die ruzie niet hadden was ze niet weg gegaan en was ze niet verdwenen. Ik hield van haar, zoveel. En zo verpest je het dus met een stomme, dronken ruzie. En nu was het laatste beetje hoop op de toekomst waar we het vaak over hadden, helemaal verdwenen...

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 19:07 ]

---

El Diablo.

Antonina 'Nina' Rostenkowski
Who will fix me now?

      Glimlachend keek ik naar het jongetje aan Matt zijn been, die me verlegen begroette. 'Hallo..' zei hij, terwijl zijn wangen rood kleurden. Ik was blij dat hij hier bij was, zo had ik tenminste even wat afleiding van de harde realiteit. Wel verbaasde ik me er nog steeds over dat het Mateo zijn zoon was. Van hen had ik nooit gedacht dat hij al zo snel een gezin zou starten.
      Even richtte ik mijn blik weer omhoog, en glimlachte zwak naar Mateo. God, hij leek niets veranderd. Ik snapte weer waarom ik vroeger een crush op hem had. Gelukkig was dat wel weer over, al lang. Eigenlijk vroeg ik me af waar Ryder was, hem had ik om eerlijk te zijn wel gemist. Natuurlijk, het was weleens gênant tussen ons, maar al bij al was hij wel een goede vriend.
      Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik de zachte jongetjesstem van daarnet weer hoorde. Met een geruststellende glimlach op mijn gezicht hurkte ik neer, zodat ik op dezelfde hoogte als hem zat. "Hoe heet je?" vroeg ik zacht, en probeerde mijn stem onder controle te krijgen. Hij moest ook weten dat er hier niet veel goeds gaande was, dat was duidelijk aan de sfeer te merken. "Adan," vertelde hij me, en ik merkte dat hij steeds minder verlegen werd. "Wel hallo Adan. Ik ben Antonina, maar jij mag me Nina noemen," vertelde ik glimlachend en woelde plagend door zijn haar heen. "Wat lijk je toch veel op Matt," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen de rest. Ik ging weer rechtstaan en keek naar Matt, die diep in zijn gedachten leek te zitten. "Je moet jezelf niet de schuld geven, Matt," zei ik zachtjes tegen hem en klopte hem zachtjes tegen zijn schouder, waarna ik op de klok keek. Hopelijk zou de rest snel komen, want ik hield het hier niet lang meer uit.

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 22:19 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Een inspecteur komt de wachtruimte binnen en verteld dat ze eerst samen ondervraagt zullen worden en daarna apart. Ze worden gevraagd om het kantoor binnen te gaan.

Kiran • Ramya • Mohan • Nervous • Outfit • Hair • Mijn blik bleef op de grond hangen, terwijl ik mij eigenlijk redelijk ergerde aan het feit dat het me te lang duurde. Niet veel later weerklonk de ringtone van mijn telefoon. ''Sorry,'' mompelde ik. Ik pakte het ding uit mijn clutch en snelde me naar buiten. ''Kiran Mohan?'' zei ik snel toen ik opnam, niet kijkend naar wie het was. ''Damn, waar ben je? Er liggen overal papieren op de keukentafel en een volle, koude mok koffie.'' Een opgeluchte zucht rolde over mijn lippen. Het was Sebastian maar, mijn huisgenoot. ''Niets ernstigs, ik moest snel ergens heen, je weet wel, vriendinnen drama.'' antwoordde ik, al lip bijtend. Het gevoel van tranen die langzaam in mijn oog opwelden, irriteerde me. Ik moest verdomme niet gaan huilen. ''Ah ja, nou ja, ik dacht je bent gekidnapt of iets dergelijks. Zie je later wel weer dus.'' En toen klonk er een pieptoon. Zelf klikte ik het gesprek ook weg, om mijn mobiel in mijn clutch te doen, diep adem te nemen en weer naar binnen te stappen. Voor de groep zag ik een inspecteur staan. Iets vertellend over dat we eerst met elkaar verhoort werden en vervolgens apart. Toen ik zag dat nog niemand begon te lopen, deed ik dit maar. ''Waar naar toe?'' vroeg ik de inspecteur en ik keek hem kort aan. Mijn hand veegde een plukje van mijn haar aan de kant en ik draaide mij om. Kijkend wie mij zou volgen hiernaartoe. Het liefste wilde ik dat dit gewoon zo snel mogelijk over was en ik terug naar mijn appartement kon. Sebastian en ik waren redelijk close, hij was in de loop der jaren als een broer voor mij geworden en ik vertrouwde hem ook wel, maar niet met dit. Dit was iets waarmee ik in mijn eentje mee moest dealen, of met iedereen die er ook bij was. Niet met hem. Mijn tanden zette zich weer in mijn onderlip en de grond ving mijn blik toch weer.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Na een korte stilte komt er eindelijk een inspecteur binnen om ons te vertellen dat we eerst samen verhoort zullen worden en daarna apart. Wat een stom systeem. Ik heb helemaal geen zin om alles terug te halen van toen. Het liefst wil ik gewoon alles wat toen en daarvoor gebeurd is en mijn leven verder leven zoals nu. Ik heb leren leven zonder Cheryl en mijn toenmalige vrienden. Kiran die net terug van buiten komt neemt als eerste initiatief om de inspecteur te volgen. Ik sta dan maar als tweede recht en volg haar. "Gaat het wel met je?", vraag ik wanneer ik opmerk dat haar ogen rood staan waarschijnlijk van de tranen. Hier kan ik echt niet tegen. Wanneer mensen huilen moet ik ook huilen. Ik kan er niet aan doen. Daarom wil ik voorkomen dat er iemand het moeilijk krijgt. Weer alles komt terug. Moesten we niet op vakantie gegaan zijn dan was Cheryl hier nog. Of misschien hadden we beter voor haar moeten 'zorgen'. Je hoort toch wel wat op je vrienden te letten als je uitgaat en zeker in een ander land waar je alleen elkaar kent. Ik kijk om naar de gezichten van de anderen. Ze zien er maar betrokken uit.

[ bericht aangepast op 17 april 2016 - 19:31 ]