Ik heb al enkele jaren in meer of mindere mate last van depressie.
Dit wordt deels veroorzaakt door mijn asperger en deels doordat ik een groot deel van mijn leven gepest ben.
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een hele zware inzinking gehad, ik heb toen 2 maanden thuis gezeten en ben toen naar het speciaal onderwijs gegaan waar ik mijn havo diploma heb gehaald.
Omdat het altijd mijn droom is geweest om dokter te worden ben ik dit schooljaar begonnen aan de vavo. Dat is 4,5&6 vwo. Ik merkte echter al sinds het begin van het schooljaar dat het weer slechter met me ging, maar ik vind het ontzettend moeilijk om hulp te vragen of gewoon te zeggen dat het slecht gaat.
De afgelopen maanden waren echt rampzalig voor mij. Ik werd helemaal gek van mezelf en kon me nergens op concentreren.
Afgelopen weekend realiseerde ik me dat het zo niet verder kon. Ik heb een brief geschreven waarin ik eerlijk ben geweest over hoe ik me voel en die heb ik vanmorgen aan de psycholoog gegeven. Samen hebben we de beslissing gemaakt dat ik ga stoppen met mijn opleiding en in september ga beginnen aan een hbo opleiding. De komende maanden ga ik me focussen op mezelf. Ik weet dat ik nooit 'genezen' kan worden, maar ik kan er wel op een goede manier mee leren omgaan en ik moet daar de tijd voor nemen. Ik moet de tijd nemen om weer van mezelf te leren houden.
Aan de ene kant ben ik ontzettend blij dat ik dit heb gedaan, maar aan de andere kant weet ik dat ik nu wel vaarwel moet zeggen tegen mijn kinderdroom.
Ik wou dit met jullie delen omdat ik weet dat ik lang niet de enige ben die in deze situatie zit en ik hoop dat ik hiermee misschien andere kan helpen. Ik weet niet wat dit jaar mij gaat brengen, maar ik weet wel dat ik een stap in de goede richting heb gedaan.
L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
SPECS
