[200] RPG Speeltopic —— The Red Group. - Speeltopics

4 jan 2016 - 13:08 Kefe is offline

Kefe 5051

Verhaal.

In een grote villa, in the middle of nowhere wonen enkele twenty-somethings die stuk voor stuk vreselijk rijk zijn geworden sinds ze hier wonen. Ze noemen zichzelf The Red Group, en dit heeft zo zijn redenen. De twintigers hebben een eigen bedrijf opgericht, waarmee zij dus echt rijk kunnen worden, al is het een wat ingewikkeld concept. De jongeren hebben een website opgericht die tegenwoordig veel te druk is geworden. Er waren dus meer mensen nodig, dus ze zoeken naar nieuw vlees.
De verdere uitleg over de services die ze beiden op de website zullen uitgelegd worden. Maar laten we het verder over de rest hebben. De jongeren zijn onderling wel allemaal puur bevriend, omdat ze vinden dat ze op deze wijze betere services kunnen bieden. Het feit dat er nieuwe mensen bij moeten komen maakt het allemaal wat ingewikkelder voor de groep.

Services

Sleepcam. —
Uitleg: Wanneer de jongeren gaan slapen, schiet er een camera aan op iedereens kamer. De mensen die de website kunnen dan kijken hoe je slaapt. Deze is verplicht.
Kosten: Maandabonnementen voor één persoon kosten $1000, terwijl éénmaal uitproberen $100 kost.

Write that Scene. —
Uitleg: Iemand kan een scene schrijven, en deze zullen nagespeeld worden door enkel personen in het huis. Dit is begonnen met horror, maar wordt uitgebreid met de nieuwe bewoners.
Kosten: Zéér verschillend, ligt aan de props en dergelijke, maar zeker $150 per persoon dat meedoet. Starttarief van $200, en dan nog de opbouwende kosten voor bijkomende zaken.

One on one. —
Uitleg: Iedereen krijgt software op zijn laptop waar ook een chatbox bij zit, deze is gratis, maar de één op één gesprekken zijn fijn voor de eenzame mensen. Wat je hier doet met je klanten is jouw keus...
Kosten: evenals de kosten.

Nomnom. —
Uitleg: Met de opkomst van eten voor de webcam zijn ook de leden van The Red Group vooruit gegaan met hun assortiment, zo eten ze dus ook voor mensen die ernaar willen kijken.
Kosten: Maandabonnement algemeen kost $800, terwijl éénmalig kijken $50 kost.

Rollentopic: #1
Praattopic: #1
Speeltopic: #1

Ergens in de middle of nowhere, in een stadje in Californië is de villa gevestigd. Het is heerlijk zomers weer, een fijne dag voor verandering. Het is ongeveer half twaalf, en over zo'n half uurtje is er afgesproken dat de nieuwelingen aankomen in het gebouw (dat er ongeveer zo uitziet, maar dan zonder alle drukte eromheen uiteraard). Het is de bedoeling dat iedereen hun kamers al afgerond hebben, misschien dat ze de laatste spullen meegebracht hebben. De oude leden hebben het erg druk gehad de laatste maanden met alle voorbereidingen en zo, dus die hebben hen amper gezien. Er moest altijd wel iemand thuis zijn om de deur te openen, dus sommige zullen elkaar wel gezien hebben.
Het is nog altijd verplicht om relatielijstjes te maken. Zelf moet ik de mijne ook nog even updaten, dus neem wel je tijd, zolang je het maar doet. C:

[ bericht aangepast op 4 jan 2016 - 13:08 ]

I'm your little ray of pitch black.

4 jan 2016 - 13:29 Kefe is offline

Kefe 5051

Dit was oprecht een van de vreemdste ochtenden uit mijn hele leven, en geloof me, ik had rare dingen meegemaakt. De nieuwelingen zouden vandaag komen, waar ik erg enthousiast over was. The Red Group was zo goed gegroeid dat we nieuwe leden nodig hadden, en dan nog zo'n grote groep ook nog. Natuurlijk waren er ook de nodige zenuwen te vinden, aangezien we de personen maar kort gesproken hadden. De hoeveelheid aanmeldingen was abnormaal geweest, maar ik geloof dat we wel met een paar goede opgescheept zouden zitten.
Ik hees mijn nieuwe shirt over mijn hoofd, bij wijze van een ijsbreker. Het zou vreemd worden, dus dan kon ik er maar beter een soort van grap van maken. “YOU CAN SIT WITH US” was mijn manier van een ijsbreker. Een waardeloze ijsbreker, maar alsnog, het was een poging.
Met mijn rode lippenstift maakte ik een einde aan mijn make-up en bekeek ik mezelf in de spiegel. Meerdere rondjes waren nodig om te zien hoe het shirt, deze jeans en een van de weinige stiletto's die ik in mijn kast had staan. Met een tevreden glimlach wandelde ik naar de keuken, waar ik het koffiezetapparaat aanzette en aan de keukenbar ging zitten. In de laatste weken hadden we al regelingen gemaakt voor meer zitplaatsen en dergelijke, en naar mijn mening was dat perfect gelukt. Alle kamers waren wel bezet geweest nu, dus dat kon wel interessant worden.
Ik greep mijn telefoon erbij, vooral om te zien of iemand al wat had laten weten in de groepsapp, maar er leek niet meer gesproken te zijn. Mijn ogen gleden naar de e-mail die ik zonet binnen had gekregen, waardoor ik deze begon te lezen. Iemand had een wat simpele Write That Scene geschreven puur om de nieuwelingen aan het werk te zetten. Lachend zat ik naar het scherm te kijken. Ze konden zich niet eens settelen.
Mijn telefoon legde ik op de bar neer, waarna ik terug naar het koffiezetapparaat liep. Ik pakte mijn koffie, deed er wat suiker en melk in, waarna ik weer plaatsnam. Voorzichtig nam ik er een slokje van, maar het was — zoals verwacht — nog te warm voor me. Ik merkte op dat we over een half uur al af hadden gesproken. De meesten hadden hen kamers ingericht toen wij druk bezig waren met de regelingen, dus veel van hen heb ik niet gezien. Nu ik erover nadacht niemand. Tenminste, niet meer na de korte gesprekken.

F A L L O N C A V A N A U G H .

Oprichter The Red Group.

[ bericht aangepast op 4 jan 2016 - 13:29 ]

I'm your little ray of pitch black.

4 jan 2016 - 13:30 Kefe is offline

Kefe 5051

Een vlaag van spijt was als een golf tegen me aangeslagen. Het was een grote fout geweest, en ik was er honderd procent van overtuigd dat dit vandaag net wat vervelender zou gaan maken. Ondanks dat ik vanmorgen al beter wist, had ik het toch gedaan. Deze training zou me duur komen te staan vandaag.
Terwijl ik in de auto zat met mijn laatste spullen probeerde ik me op de muziek te focussen die er op de radio te horen was. Alles was beter dan door mijn hoofd laten stromen wat ik nu eigenlijk wel niet ging doen. Het was geen normale baan geweest, en al helemaal geen normale mensen. Waarom het me aangetrokken had wist ik niet precies. Misschien omdat het huis zo goedkoop was, ondanks de grootte en dergelijke. Misschien had ik stiekem wel interesse in de baan, of zelfs de vreemde mensen die het aan zou trekken.
Met mijn vingers tikte ik mee op de beat, al was ik er niet helemaal bij. Deze muziek was niet echt mijn ding, al had ik er ook geen behoefte aan nu op zoek te gaan naar een nieuwe favoriete radiozender. Misschien moest ik eindelijk eens gebruik maken van de USB aansluiting die in de radio had gezeten, dan kon ik mijn eigen muziek erop draaien.
Ik had een frons naar de radio geworpen, puur alsof het zijn schuld was geweest. Toen ik mezelf erop betrapte focuste ik mijn ogen maar weer op de weg. Het was nog zo'n half uurtje rijden, wat ik wel prima vond. Ik had nooit zo'n gigantisch probleem gehad met rijden, vooral niet in deze auto. Het was een iets wat nieuwe model Mercedes geweest, maar vroeg me niet welk model wat verstand had ik er niet van. In ieder geval leek deze auto te zweven.
Inmiddels was ik van tikken op het stuur overgegaan op fluiten, terwijl het lied eigenlijk gewoon vreselijk was geweest. Het waren altijd de liedjes die je niet leuk vond die in je hoofd bleven hangen. Klootzakken.

S A R G O N G O L D B E R G .

Nieuw lid The Red Group.

I'm your little ray of pitch black.

4 jan 2016 - 13:41 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

Yay, MT!

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

4 jan 2016 - 14:27 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

Keira Aurelia King

“The heart was made to be broken.”

De zonnestralen die door mijn raam heen vielen zorgden ervoor dat ik wakker werd. Voor even vervloekte ik mezelf aangezien ik behoorlijk moe was na gister en ik dus wat extra slaap had kunnen gebruiken. Ik had een “one op one” gehad en het was erg laat geworden. Vermoeid trapte ik de lakens van me af en stond ik op. Terwijl ik naar de badkamer liep ontdeed ik me van het té grote t–shirt dat ik aanhad en gooide deze in de wasmand. Ik besloot om niet al te lang te douchen want ik was benieuwd naar deze dag. Het duurde me dan ook maar een kleine tien minuten om mijn haar en lichaam te wassen. Met een handdoek om mijn lichaam en nog een andere handdoek om mijn haar liep ik naar de spiegel toe. Met behulp van mijn arm veegde ik het meeste condens weg en deed ik wat crème op. Nadat dat was ingetrokken begon ik aan mijn make–up. Ik besloot het een beetje naturel te houden en was daarom al snel klaar.
Mijn outfit bestond verder uit zwarte jeans en een gemakkelijk t–shirt. Toen ik in de keuken aan kwam zag ik enkel Fallon al zitten. “Goedemorgen,” begroette ik haar. Mijn stem was nog wat hees van het slapen. Net toen ik wilde vragen of ze wat wilde drinken merkte ik op dat ze al koffie had gemaakt. Zelf maakte ik thee klaar — met extra honing en suiker, natuurlijk. Eigenlijk was het best erg maar ik hield gewoon van zoet eten en drinken. Echt gezond kon ik mezelf dan ook niet noemen.
Nadat ik nog een broodje had klaargemaakt nam ik plaats tegenover Fallon. Een grijns verscheen op mijn gezicht bij het zien van haar shirt. “Hebben we al nieuwe opdrachten binnen?” Vroeg ik, waarna ik een hap nam van mijn broodje. Ik was benieuwd hoe de nieuwelingen het vandaag zouden gaan doen.
“Heb jij trouwens al veel nieuwelingen gezien?” Vroeg ik daarna. Op de korte gesprekken na had ik nog met eentje staan praten maar zijn naam was ik om eerlijk te zijn alweer vergeten.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

4 jan 2016 - 15:25 Ascian is offline

Ascian 10570

Mt^^

We've lived in the shadows for far too long.

4 jan 2016 - 15:37 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24575

MT.

Quiet the mind, and the soul will speak.

4 jan 2016 - 15:37 Phylaca is offline

Phylaca 2673

Laquifa schreef:
MT.

"Satan's friendship reaches to the prison door."

4 jan 2016 - 15:44 Gasly is offline

Gasly 1520

Julieta León Casiraghi

"Do you know what it's like to be raised by someone who didn't want you? I do."

Mijn vingers trommelden mee op de rand van het stuur van mijn auto, terwijl ik zachtjes meeneuriede met de muziek die zich verspreidde door mijn auto. De auto die ik thuis in Colombia al had gehad, en die ik hierheen had laten komen. Ik wierp een vlugge blik op de navigatie, die me vertelde dat het nog zo'n twintig tot dertig minuten rijden was. Ik was er dus bijna, en met elke minuut die ik dichterbij kwam, kwamen ook de twijfels weer terug. Moest ik het wel doen? Was het wel de juiste keuze geweest? Ik had toch ook makkelijk een andere, normale baan kunnen zoeken? Maar aan de andere kant.. Het verdiende goed, en snel. Ik had een geweldige kamer, en dat maakte een hoop goed. Al ben ik er wel een tijdje aan bezig geweest voor de kamer helemaal naar mijn zin was. Het gepriegel met al die kleine lampjes in het plafond.. Dat kon ik niemand aanraden, en ik zou het ook nooit weer doen. Het grootste gedeelte van mijn spullen was al in mijn kamer, het enige wat ik nu nog bij me had was een tas met het laatste deel van mijn kleding, plus een doos met wat losse spulletjes. Ik sloot voor de zoveelste keer tijdens mijn rit weer aan in een file, en ik liet mijn hoofd even achterover hangen tegen de hoofdsteun. Dit haatte ik het meest van autorijden, het feit dat je bijna altijd in de file stond. Het irriteerde me, en als ik in een file stond, leek de tijd altijd stil te staan. Je kon niets doen als je in een file stond, behalve te wachten tot je weer enigszins door kon rijden. En dan hopen dat iedereen ook gelijk doorreed, niet dat de persoon voor je bijvoorbeeld te druk op zijn telefoon bezig was, en geactiveerd moest worden doormiddel van een claxon of iets dergelijks.

Faith is everything.

5 jan 2016 - 13:51 Ascian is offline

Ascian 10570

Grayson Lynch

Grayson rekte ze checken uit en was in eerste instantie nog van plan zich om te draaien. Echter kon hij niet meer in slaap komen door de lichtstralen die net niet door zijn gordijn werden tegengehouden. Gray bedacht zich dat als hij nu uit bed zou komen de koude vloer er wel voor zou zorgen dat hij klaar wakker was. Hoe dan ook, verder slapen zou niet gaan gebeuren. Grayson duwde zichzelf overeind en zette met enige voorzichtigheid zijn voeten op de koude vloer. De vloerverwarming stond aan, koude voeten had hij dus niet bang voor hoeven zijn. Toch kroop Grayson niet terug in bed, in plaats daarvan gooide hij de gordijnen open en slenteren hij richting de badkamer, om een snelle douche te nemen. Een snelle douche veranderde in een lange warme douche waarbij hij ongegeneerd meer dan een half uur lang tegen de muur zat na te denken over de nieuwe bewoners.
Na zijn douche liep hij in een joggingbroek en een tanktop naar beneden om te oontbijten. Fallon en Keira zaten er al en met een vrolijke glimlach begroette Grayson hen.
"Een hele goede morgen, " zei Grayson met een glimlach, hij had bij binnenkomst nog net het woord nieuwelingen gehoord. " Zijn de nieuwelingen er al? Mijn cousin Spencer zou vroeg komen. "
Grayson had echter nog geen nieuwe stemmen gehoord. Rustig pakte hij een kommetje, met yoghurt en fruit. Iets wat hij meestal als ontbijt beschouwde, puur omdat hij 's morgens nergens anders trek in had, tenzij hij Had doorgehaald.

We've lived in the shadows for far too long.

6 jan 2016 - 1:48 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24575

“SOMEDAY——
I WANT TO BE LOST IN LOVE.

• • •Isadora de la Roche

De overheersende doch delicate klanken die het instrument voortbracht, zorgden voor een geruststellend gevoel die het lichaam van de blondine overnam. Het vulde de lege ruimte met muziek, een ruimte waarin ze voor lange tijd geen voet meer zou zetten. In dit moment dacht ze daar echter niet aan, ze voelde. In het algemeen hield ze niet van emoties, maar dit. . . dit was een gelegenheid waarin ze zichzelf het toestond.
Het rouwen. Het verdriet. De eenzaamheid. Of juist het verlangen en de passie. Alles. Simpelweg elke emotie kon ze ervaren bij het bespelen van de viool, waar de vrouw haar gehele bezieling aan overgaf. Het was hetgeen waar ze niet bang was het aan kwijt te raken. Zelf begreep ze ook wel wat de reden was van het barricaderen van haar hart, zo diep lag het immers niet. Het was enkel iets wat ze niet aan een ander kwijt zal raken, gezien ze haar waarde wilde behouden.
Isadora beroerde de viool met talmende stroken, als het zachte kabbelen van het water. De tijd was verloren en aan haar voorbij gegaan. Het was niet van belang. Niet voor nu, althans. De klanken voerden zich sneller op, sneller, sneller. Tot het opnieuw kalmeerde en ze een zucht over haar lippen durfde te laten rollen.
Het excessieve gehamer op de dubbele houten deuren haalden de jonge vrouw uit haar concentratie, waardoor ze enkele noten gigantisch miste. De snobistische eigenschap om ieder figuur met een uit de hoogte-expressie aan te kijken ontbrak wanneer ze het instrument bespeelde, wat zojuist ruw verstoord was. Het zorgde er niet enkel voor dat deze karaktereigenschap zich weer liet zien, het zorgde er eveneens voor dat het verergerd werd.
'Mijn Hemel,' schold ze onder haar adem, waarbij ze opstond en zich richting de deur begaf. Isadora is geen persoon die vulgaire woorden uit haar mond laat komen, al kon ze behoorlijk kattig zijn op een andere manier. 'dit kan beter belangrijk zijn, Erich, anders zal je nog niet jarig zijn,' liet ze de jongeman aan de andere zijde van de opening weten het moment dat ze de deur van het slot deed. Er gleed een brede glimlach rondom zijn mondhoeken, welke hij met een mislukte poging probeerde te maskeren.
'Vader vermeldt dat het tijd is om te vertrekken,' beantwoordde hij, een grijns die niet bepaald charmant op zijn gezicht plakte.
'Jij kleine——' was het begin van haar tirade, waar ze haar hand al bij uithaalde richting hem. Echter, ze miste doordat hij al kinderachtig wegrende met zijn tong uitgestoken. 'Ik hoop dat je tegen een muur op knalt, jij rat.' Murmelend begaf ze zich terug in de kamer, om het muziekinstrument te bewaren in de bijbehorende koffer. Mooi niet dat ze het achter zal laten bij al deze klunzen, bovendien kon ze het niet overleven zonder Ophelia. Het kon haar daadwerkelijk niet schelen dat het wellicht kinderlijk was om het een naam te geven. Niets of niemand kon zo kleinzielig als haar broertje reageren, dat was wel weer bewezen.

Ondanks dat alles al was ingepakt en klaar stond, was Isadora niet klaar om te vertrekken van dit huis. Ze was eraan gehecht geraakt door de verscheidene dingen die er waren gebeurd en bovendien voelde ze zich in deze tuin het dichtst bij haar overleden moeder. Om deze redenen stond ze zeker een gehele tijd voor het huis, te staren naar de details. Bijvoorbeeld hoe alles was afgewerkt en de lichte kleuren die gebruikt waren, maar tevens naar de klimoprozen die tegen de muur omhoog waren geklommen en een mooi patroon hadden gevormd.
Het was alleen te verwachten dat het getoeter op den duur op haar zenuwen zou werken, vooral doordat haar vader hierachter zat. Zodra ze instapte, bemerkte de jonge blondine dat hij de hele rit naast haar zou zitten i.p.v. voorin, wat hij meestal deed.
'Vader,' begroette ze hem, lichtelijk nors, al liet ze dat zo min mogelijk merken. De donkerkleurige hoed welke ze op haar hoofd had geplaatst tegen de felle zon streelde kort langs de auto voor ze de deur sloot en deze direct begon te rijden. Tijdens de rit stelde hij enkele vragen, alleen het waren voornamelijk dingen die haar op het gedrag wezen welke ze vertoonde en regels waaraan ze zich hoorde te houden. Enkele punten zou ze nakomen, simpel en alleen omdat ze deze regels voor zichzelf had opgezet, anderen gooide ze al gelijk weg.
Ze zag het al van ver. Het immense gebouw die de kleur van gebroken porselein had, was nu eenmaal niet lastig op te merken gezien het gemakkelijk boven het een en ander opdoemde. Al direct voelde ze zich niet thuis. Dit zal langer duren om eraan te wennen, bedacht ze zich, al liet ze een zucht binnen, dat was niet lady - like. Net zoals veel andere dingen die niet zo snel uit haar systeem zouden gaan, maar ze verwachtte botweg zichzelf te blijven hier. Zoveel interactie met de anderen zou ze ook liever niet aangaan, hoewel ze van aandacht krijgen en gesprekken hield.
Zonder al teveel poespas of überhaupt woorden wachtte ze tot de deur voor haar geopend werd, zodat ze uit kon stappen en zich naar de deur kon begeven. Met een sierlijke houding liep ze door de gangen, op zoek naar de kamer die haar toegewezen was. Haar vader volgde haar op de voet, die stil de koffers met zich mee bracht tot ze het slaapvertrek gevonden hadden. Het duurde niet lang voor hij vertrokken was, het afscheid ging stroef en het hielp enkel mee aan het nare gevoel die in haar onderbuik rommelde. Wilde hij zo graag van haar verwijderd zijn? Zacht beet ze op haar volle onderlip, terwijl ze uit het raam staarde naar de hemelsblauwe lucht. Het voelde vreemd om een andere deur te openen behalve van haar thuis, dit gebeurde werkelijk en zoiets inzien was lastig.
Een muzikaal gehum vulde de kamer, ze had de neiging haar viool opnieuw te pakken. In plaats daarvan bleef ze uit het raam staren, onbewust van de deur die op een kiertje stond. Het liefst zou ze zich opsloten in de ruimte tot alles voorbij was, dan zou ze maken dat ze weg kwam.

[ bericht aangepast op 6 jan 2016 - 1:54 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

6 jan 2016 - 21:26 Orwell is offline

Orwell 1266

[M.T.]

A girl who wonders.

8 jan 2016 - 11:24 Kefe is offline

Kefe 5051

Er klonken voetstappen in de keuken, waardoor ik opgekeken had. Keira had zichzelf ook in neutrale kleding gehesen en zag er ook gereed uit om de nieuwelingen te ontmoeten. 'Goedemorgen.' Haar stem had hees geklonken, al wist ik ook wel dat die van mij daar niet ver vanaf zou gaan zitten. Ik knikte kort, terwijl er een glimlachje op mijn gezicht tevoorschijn kwam. 'Morgen.' Het klonk heser dan verwacht, dus kuchte ik kort, in de hoop dat het zou verdwijnen.
Ik merkte op hoe Keira mijn shirt had gezien en er een grijns op haar gezicht was verschenen. Misschien was het dus niet zo'n stom idee geweest. 'Hebben we al nieuwe opdrachten binnen?' Ik knikte, waarna ik mijn telefoon met de geopende e-mail Keira's kant op schoof. 'Een horrorscene, puur voor de nieuwe.' Er speelde een grijns op mijn gezicht. 'Lijkt me een simpele, dus erg vervelend zal het niet zijn voor hen.' Ik nam een slokje van mijn koffie terwijl ik naar haar gemaakte broodje staarde. Het zag er erg smakelijk uit, maar ik had zelf alles behalve honger.
'Heb jij trouwens al veel nieuwelingen gezien?' had Keira gevraagd. Ik had mijn hoofd geschud, waarna ik had willen antwoorden. 'Een hele goede morgen.' Ditmaal was het Grayson die binnen was gewandeld, waardoor ik opnieuw een glimlach op mijn gezicht had gekregen. 'Morgen, Gray.' De man was gekleed in een simpele joggingsbroek en een wifebeater. Hij zag er, zoals altijd, weer goed uit. Al had iedere man wel een aantrekkelijke look nadat hij uit de douche was gestapt.
'Zijn de nieuwelingen er al? Mijn cousin Spencer zou vroeg komen,' vroeg hij, terwijl hij begon aan zijn ontbijt. 'Ik geloof het niet, al zit ik hier ook nog niet al te lang. Ik heb Spencer nog niet gezien.' Veel namen was ik vergeten, maar Spencer was me wel bijgebleven. Ik had het echt een schatje gevonden, en had haar echt hier willen hebben, puur omdat ze zo lekker anders was — en dat had niet eens met haar gender te maken.
'Ik ben echt vreselijk benieuwd eigenlijk, en misschien een tikkeltje bang,' ik had mijn gedachtes hardop uitgesproken, 'ik hoop echt dat we de goede mensen uitgekozen hebben.' Het was inmiddels al zo dat ik tweemaal de deur had gehoord, waardoor ik even opkeek. 'Was dat de eerste? Ik ga even op onderzoek uit, Fallon uit.' Lachend was ik overeind gesprongen en begon ik op zoek te gaan naar de mysterieuze persoon die zonet de deur geopend had, tweemaal, evenals tweemaal gesloten. Wat hadden we eigenlijk een waardeloos welkomscomité, dit hadden we niet echt gepland. Sowieso was het mijn bedoeling geweest om iedereen tegelijk in de woonkamer te krijgen, maar waar ik niet aan gedacht had was het feit dat sommigen misschien wat eerder aan zouden komen. Helaas konden wij ook niet overal aan denken, we hadden ons best gedaan. We hadden er al aan gedacht ieder zijn eigen sleutel te geven, waardoor ik iedereen — inclusief mezelf — al een schouderklopje had gegund.
Uiteindelijk leidde mijn pad me naar de slaapkamers, waar ik een van de nieuwe kamerdeuren op een kier had zien staan. Er kwam wat geluid vandaan, dus klopte ik netjes op de deur. 'Hallo?' Braaf had ik gewacht op een antwoord, al was dit eigenlijk meer mijn huis dan dat van de nieuwelingen. Als ik wilde had ik het recht deze te openen, maar ik was netjes opgevoed, en bleef wachten totdat de persoon in de deuropening zou verschijnen of ik toestemming had entree te maken.

F A L L O N C A V A N A U G H .

Oprichter The Red Group.

I'm your little ray of pitch black.

17 jan 2016 - 15:11 Kefe is offline

Kefe 5051

Het is dat ik zelf nu even niets kan doen... maar mocht iemand willen reageren; het is van harte welkom!

I'm your little ray of pitch black.

18 jan 2016 - 21:39 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24575

“SOMEDAY——
I WANT TO BE LOST IN LOVE.

• • •Isadora de la Roche

Qua kunst let de jongedame vrijwel alleen op muziekstukken ofwel -instrumenten, niet op schilderijen en dergelijken. Dat hebben ze al door het hele huis hangen en sommigen daarvan zijn erg waardevol, zo'n bedrag dat je dan niet verwacht. Hoogstwaarschijnlijk zouden ze die moeten verkopen, alleen hoort dat bij het huis en probeert ze er van alles aan te doen zodat niets weggaat. De vrouw is ermee opgegroeid, wat betekent dat ze er wel het een en ander over weet. Al moet ze toegeven dat kunst mooier is wanneer het niet op iemands lichaam getatoeëerd staat. Tot nu toe heeft ze nooit begrepen waarom iemand zichzelf dat aan zou willen doen, je zit er praktisch je gehele leven aan vast tenzij je het geld hebt voor een laserbehandeling. Hoogstwaarschijnlijk nog meerdere ook.
Langzaam maar zeker houd het gehum op. Straks hoort ze iemand bij de kraag te vatten over dat onding in de hal, dat moet gewoon weggehaald worden, bedenkt ze zich. Het is nog een lelijk ding ook, waarom zou je willen staren naar een stel honden die denken mens te zijn? Absurd.
Op de weg hiernaartoe had ze het opgemerkt, en de lijst klopte niet met het schilderij. De penssteelstreken kon ze echter niet controleren op zo'n tempo, dus geheel zeker wist Isadora het niet. Desalniettemin hoort de lijst er niet bij, wat twee dingen kan betekenen: Het is geplaatst in een andere lijst vanwege een stomme reden ofwel het is een volstrekte vervalsing en de mensen hier hadden absoluut geen schaamte. Ze gokt het laatste. Gezien ze hier leven met camera's in zowat iedere ruimte die elke handeling van je opneemt om het aan één of andere malloot te laten zien op een schermpje. Ugh, het is maar dat ze dit doet voor een goed doel, anders is ze hier zo weer pleite.
Isadora wilt de tuin net vergelijken met die van haar (het gras is bijvoorbeeld een gezonde kleur groen, terwijl ze hier op enkele plekken geelgroene vlekken spot) als ze geklop hoort.
'Hallo?' De vrouw heeft het idee deze stem al eens eerder gehoord te hebben, alleen het kan ook zijn dat haar gedachten spelletjes spelen met haar verbeelding.
Alle Goden nog aan toe, moet ik nu sociaal zijn terwijl ik hier niet eens wil zijn?
'Binnen,' geeft ze diegene toestemming, zo normaal mogelijk. Ooit zal ze toch onder de mensen moeten komen en niet te vergeten. . . dat schilderij zal weggehaald moeten worden. Zodra de persoon die geklopt had, zich laat zien, verwijden de ogen van Isadora zich kort. Natuurlijk, haar herkende ze van het interview via de computer. Eigenlijk gebruikt Isadora amper de computer, laat staan internet, dus moest ze die dag het apparaat van haar broertje lenen. Na onwijs veel zoeken en doen, lukte het haar alsnog niet en haalde ze Mikhail erbij. Grotendeels doordat er. . . onzedelijke sites bleven op poppen waarvan het niet lukte ze weg te drukken. Isadora's broertje had ze toen met veel schaamte, te merken aan zijn rode wangen, weggedrukt en Skype voor haar opgestart. Veel woorden hadden ze niet gewisseld toen. . .
'Waar is eh, die ander?' begint ze, doelend op de persoon die naast haar had gezeten tijdens het interview. Het was een jonge man geweest, maar verder herinnerde ze niet veel ervan. Na enkele tellen wuift ze het echter al weg. 'Laat maar, ik heb iets waarover ik je wil spreken.' De blondine zet een paar passen dichterbij en laat haar ogen in de hare doordringen. 'Het gaat over die prullaria in de gang,' zucht ze diep, 'iets wat kunst voor hoort te stellen. Ik weet niet van wie het is en wat het überhaupt voor hoort te stellen, maar het is een nepper.' Zo, komt er in haar op, dat heeft ze ook weer gehad.
Plotseling klinkt er een gegrom door het slaapvertrek heen. Isadora knippert enkele malen verwilderd met haar lichtkleurige ogen om vlak erna haar lef weer op te pakken. 'Binnen een kwartier verwacht ik een ontbijt,' vermeldt ze nonchalant, waarna ze iets met haar hand wappert en vervolgt: 'Je bent verontschuldigd om te vertrekken.' Met een enigszins koket gebaar zet ze zich neer op het bed.

Quiet the mind, and the soul will speak.

21 jan 2016 - 21:14 160917 is offline

160917 33139

Slotje op aanvraag.

16 - 09 - '17

Index RPG Actieve Topics Zoek