• T H E      C I R C U S
    Cirque de la Lune is een zeer succesvol, Europees circus. Het circus is voornamelijk gericht op acrobatiek, en doet, op de voltige/trick riding na, niets met dieren. Het circus trekt altijd een groot bekijks en bestaat dit jaar al weer 23 jaar. Het circus maakt dit jaar voor het eerst een tour door Amerika, met hun nieuwste show. In dit RPG volgen we de circusartiesten tijdens hun tour.

    F U R T H E R      I N F O R M A T I O N
    • Het circus reist met caravans en campers van locatie naar locatie. Op locatie zijn dit ook de woonvertrekken van de artiesten. Over het algemeen wonen er drie of vier artiesten in een caravan of camper.
    • Het circus zal op populaire locaties langer blijven staan dan op anderen. Op het moment van de RPG staan zij bij de stad Chicago. Hier zullen acht shows worden gegeven. Op maandagavond, dinsdagavond en middag, woensdagavond, vrijdagmiddag, zaterdagmiddag, zondagochtend en zondagavond.
    • Circusartiesten worden verzocht het te melden als zij de stad in gaan en een tijd door te geven dat zij weer terug zijn.
    • Aan het einde van iedere show-week gaat het circus met elkaar uit eten
    • Het circus heeft aan het begin van de RPG elf show's achter de rug, acht in New York en drie in steden tussen New York en Chicago

    R O L E S
    [Guys/Girls: 5/9]
    V O L T I G E      A N D      T R I C K      R I D I N G
    Annika Mia Pilkvist — 21 — Bryden Jenkins — Aveyard — 1.4
    Naam — Leeftijd — Faceclaim — Whitethorn — Pagina
    Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery — 21 — Simon Nessman — Olympiodorus — 1.2
    Nicolai Magnus Sørensen — 26 — Jon Kortajarena — Necessity — 1.4

    Mihai Alin Dalca — 23 — Damien Molony — MikeGClifford — 1.4


    A C R O B A T I C S,      A C R O B A L A N C E      A N D      A C R O      D A N C E
    Max Connor Prior — 25 — Sean O'Pry — Sonorous — 1.2
    Lukah Isabella Ratajkowski — 17 — Faceclaim — Ziegler — Pagina
    Aliz Malena Balázs — 20 — Faceclaim — Feyre — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A P E Z E,      M U L T I P L E      T R A P E Z E      A N D      F L Y I N G      T R A P E Z E
    Abigaïl Haylee Delvin — Leeftijd — Faceclaim — Yisha — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    K N I F E      T H R O W I N G
    Valeria Alexis Iphigenia Aurelius — 20 — Bridget Satterlee — Olympidorus — 1.2

    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    A E R I A L      S I L K      A N D      A E R I A L      HOOP
    Sapphire Catherine Evans — Leeftijd — Kassi Smith — Sonorous — 1.2
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A M P O L I N I N G
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T I G H T      R O P E      W A L K I N G
    Deirdre Bonnie Kincaid — 20 — Faceclaim — Catastrophes — 1.2
    Michiel Nathaniel Calligan — 23 — Sam Claffin — Florentina — 1.6

    R I N G M A S T E R
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    O T H E R      —      C A R E T A K E R S,      M E D I C S,      B U I L D E R S,      T I C K E T      S E L L E R S      E T C.
    Lydia Eden Young — 23 — Faceclaim — Waarzegster — Krueger — 1.3
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina

    R U L E S
    R P G
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd! Schrijf dus minimaal zo'n 7 regels.
    • Wees aardig tegen elkaar buiten het schrijven om.
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel Jente en ik (Sonorous & Aveyard) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld. Als wij allebei drie dagen niet online zijn geweest, mag degene met de laatste post een nieuw topic aanmaken, mits hij de link zowel in het praattopic en zijn post in het dan oude speeltopic zet. (Bij speeltopics. Voor Rollentopics geld hetzelfde. Bij Praattopics gelieve enkel in de laatste post.)
    • Als je twee weken niet reageert, zal een van ons je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond/het circus verlaat o.i.d.
    • Rollen dienen binnen drie dagen worden aangemaakt, en binnen vijf dagen afgerond te zijn. Uitstel vragen is geldig met een geldige reden.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

    C I R C U S
    • Wees beschaafd tegen elkaar, het kan voorkomen dat je elkaar niet mag maar wees altijd respectvol naar elkaar toe!
    • Ga netjes om met alle materialen en apparatuur. We moeten niet hebben dat er een ongeluk gebeurt of dat iets voor aanvang van de show kapot blijkt te zijn.
    • Meld het als er dingen kapot gaan. Dit kan gebeuren, maar als het niet gemeld wordt kan er niks aan gedaan worden.
    • Train op de aangegeven momenten en wees op tijd aanwezig. (20 min. voor aanvang training, een uur voor aanvang v.d. show)
    • Het gebruik van verdovende middelen is absoluut verboden.
    • Je zorgt voor je eigen eten, kleding etc.
    • Laatkomers bij training moeten 20 extra burpees doen, bij te laat komen van de show wordt iets anders verzonnen.


    L I N K S
    Praattopic: 1
    Rollentopic: 1
    Information about the acts: Voltige, Trick Riding, Acrobatics, Acrobalance, Acro Dance, Trapeze, Multiple Trapeze, Knife Throwing, Flying Trapeze, Aerial Silk, Aerial Hoop, Trampolining, Ringmaster, Tighrope Walking

    C A M P E R / C A R A V A N      I N D E L I N G
    Wat hier nu staat kan aangepast worden op verzoek!
    3 personen per caravan, 4 per camper.

    • Personage Nichelle — Abigail — Sapphire
    • Deidre — Valeria — Max — Nathaniel
    • Isiah — Michiel — Nicolai
    • Annika — Dima — Mihai
    • Aliz — Lydia —Lukah


    T H E      S T A R T I N G P O I N T
    Dinsdag 22 september — 10.32 — Zonnig — 18°C





    [ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 21:05 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Isaiah Icarus Athanasios

    “Something about the circus stirs their souls, and they ache for it when it is absent.”


          Zweet glinsterde op zijn bovenlichaam en ongeduldig wachtte Isaiah tot de temperatuur van de douche goed was. De trapeze was traditie–getrouw de laatste act van het circus dus hij zou waarschijnlijk als één van de laatste aan komen bij het kampvuur. Dat maakte hem niet veel uit, hij had toch niet veel zin om met iedereen te praten. Desalniettemin was hij in een goed humeur omdat zijn nieuwe act behoorlijk goed was gegaan. Met een trotse glimlach op zijn gezicht stapte hij de douche–cabine in. De waterstralen zouden door anderen ‘ijskoud’ worden genoemd maar dat vond Isaiah juist fijn. Hij zuchte gelukzaling toen hij voelde hoe zijn spieren zich ontspanden en pakte daarna de shampoo om zijn haren schoon te maken. Niet veel later spoelde hij het goedje uit en maakte zijn lichaam schoon met een spons en wat douche–gel. Het vuil stroomde samen met het water het afvoerputje in en Isaiah voelde zich als herboren. Hij draaide de temperatuur knop iets omhoog en bleef nog een paar minuten zo staan.
          Na zijn badkamer ritueel hees hij zichzelf in een grijze joggings–broek en een wit shirt. Hij keek vluchtig door een raampje naar buiten en besloot uiteindelijk om ook nog een zwarte vest erover aan te trekken, het was immers september. De zomer was over en de dagen begonnen korter te worden. Hij vergat bijna zijn sneakers aan te trekken maar op het laatste moment zag hij ze nog staan. Hij liep opgewekt naar buiten en inhaleerde bijna meteen de geur van knisperend vuur. Een geur die hem deed denken aan zijn thuis.
          Hij keek op toen hij plotseling Aliz’s stem hoorde. Hij grijnsde bij het zien van zijn sweater — daar was hij dus gebleven. Haar handen voelden koud aan tegen zijn gewarmde wangen en hij sloeg een arm om het meisje heen. Op zich had hij het niet heel koud, zijn lichaam was immers nog warm van de douche. In een snelle beweging had hij zijn vest uit en legde deze op haar schouders. De wind schuurde langs zijn ontblote armen maar hij leek het amper te voelen.
          “Goed idee, ik heb de hele tijd al honger,” zei hij, net op het moment dat zijn maag begon te knorren. Hij grijnsde en pakte zijn mobiel tevoorschijn. “Wil je het bij het kampvuur opeten of in de camper?” vroeg hij. Ondertussen zocht hij snel het nummer op van de lokale pizzaria. Hij legde opnieuw zijn arm rond Aliz terwijl hij het nummer intoetste en wachtte tot er werd opgenomen. “En wat wil je?”



    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    Michiel Calligan
    Hij hield zijn ogen op de sterren gericht. "We zouden natuurlijk samen even de stad in kunnen gaan, tenzij je mijn aanwezigheid natuurlijk liever niet hebt," Ook luisterde hij naar het knisperen van het vuur en tegelijkertijd naar Annika haar woorden. “Je aanwezigheid is alleen maar plezierig” stelde hij haar gerust met een glimlach op zijn gezicht. Het was altijd gezelliger om met meerdere mensen naar de stad te gaan dan in zijn eentje. Hij vertelde haar maar niet dat hij kleding nodig had, want voor dat je het wist, zo ging dat met vrouwen, zo ze hem allerlei dingen proberen aan te smeren. Nee, liever wandelde hij een beetje doelloos rond zonder wat te kopen. Scheelde hem ook in het geld. Hij had haar even aangekeken en kon nog net de knipoog waarnemen die ze hem gaf. Dat deed hem nog weer eens glimlachen.

    Dat het vuur zo lang aanbleef, vond hij wonderbaarlijk. Waarschijnlijk kwam het omdat het grote brokken hout waren die niet zomaar waren opgebrand. "Ja joh, en jij denkt dat ik dat overleef?" hoorde hij haar zeggen, waardoor hij even moest lachen. “Ach, you never know when you don’t try” zei hij terwijl hij haar even uitdagend aankeek. Nog steeds waren de pretlichtjes niet uit zijn ogen verdwenen. Nee, hij zou haar niet dwingen. Als ze het niet wilde proberen, begreep hij dat. Het was ook niets wat iedereen wilde doen. Zelf had hij een uitstekend gevoel voor evenwicht en dus was het wel echt iets voor hem. Hij trok zijn benen een beetje op.

    Hij vond het prettig om tegen haar aan te zitten en af en toe een korte stilte te laten vallen. Zoals hij al eerder had gemerkt, voelde het vertrouwd. Zonder dat er iets achter zat. Nee, gewoon goed en ze was ook prettig warm. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en blies de rook rustig uit. Hij zou niet allemaal sigaretten hier gaan zitten oproken, al had hij die neiging wel. Dat zou hem uiteindelijk niet minder chagrijnig maken maar hem even van zijn nicotine behoefte doen voorzien. Hij merkte dat ze rechter moest gaan zitten om goed tegen hem aan te kunnen leunen. “Ik ga wel wat relaxter zitten” zei hij en hij ging net zo onderuitgezakt zitten als dat zij zat, zodat ze dichter bij elkaar zaten, bijna helemaal tegen elkaar aan. En zodat haar hoofd rustig op zijn schouder kon rusten.

    Toen hij haar vroeg of ze er wat in zag, antwoordde ze niet meteen maar keek ze hem lang aan. Hij bleef haar aankijken, waardoor het leek alsof ze naar elkaar aan het staren waren. Hij vond het wel lef hebben om iemand zo lang aan te kijken, al wist hij niet precies waarom ze het deed en kon hij het niet doen zonder even te moeten lachen. Hij merkte dat ze haar blik afwendde naar de sterrenhemel. "Helemaal eerlijk? Ik zie d'r echt niks in. Serieus, het zijn gewoon sterren," “Hmm, je moet beter kijken” zei hij tegen haar. Weer pakte hij, voorzichtig, met zijn ranke vingers haar handen en wees 1 voor 1 de sterren aan die hij bedoelde. “Kijk, als je je hoofd een beetje schuin houdt kun je het beter zien”. “Het is een… schaap” “Of een wolk met pootjes” grapte hij.

    Hij ging met zijn ranke lichaam zo zitten dat ze helemaal tegen elkaar aanzaten. “Je bent lekker warm” gaf hij als verklaring aan haar, al was het eigenlijk omdat hij sinds tijden geen lichamelijk contact meer met iemand had gehad en daar wel behoefte aan had. Als ze het erg zou vinden zou hij het snel genoeg merken. Hij zou bijna haar kunnen voelen uitademen, of haar hartslag kunnen voelen. Hij had zijn sigaret bijna opgerookt en nam nog een trekje, voordat hij de restanten naast zich op de grond gooide.
    “Zie je het nu wel?” probeerde hij.

    [ bericht aangepast op 6 dec 2015 - 17:29 ]


    Aan niets denken is ook denken.



    Dima Aslanov


    De show is afgelopen, het publiek is allang vertrokken en er is geen artiest hier meer te bekennen. Iedereen behalve ik, ik zit hier eenzaam in een hoekje bij het circus, wachtend op de aanval. De aanval die ik bedoel is geen aanslag hoor, ik heb astma en altijd na een show heb ik een astma aanval. Met mijn puffer in de hand wacht ik af op het moment wanneer mijn longen nauwelijks lucht binnen zullen krijgen. Als ik het benauwder begin te krijgen, weet ik het meteen; de astma aanval is begonnen. Moeizaam breng ik mijn puffer in mijn mond en ik wacht af op het moment dat de puffer de pijn doet kalmeren. Als ik na een minuut merk dat de puffer geen enkel effect heeft op de aanval, slaak ik alarm. Happend naar adem probeer ik iemand te vinden die toevallig weet hoe je om moet gaan met iemand die astma heeft. Als de aanval te hevig begint te worden, neem ik hijgend plaats op een kruk die ik toevallig passer en haal ik diep adem. "Help," gil ik met het beetje adem wat ik bezit. Ik probeer diep adem te halen terwijl ik wacht op iemand die me zal verlossen van de pijn, maar niemand komt. "Help," stamel ik zachtjes terwijl ik me oogleden zwakker voel worden.


    ‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Ik had even bij het vuurtje gezeten, maar begon me eigenlijk wel zorgen te maken om Dima. Normaal bleef hij wel wat langer hangen in de tent als ik alweer met de paarden in de weer was, maar hij was normaal wel altijd de eerste in onze camper van ons twee als we eenmaal klaar waren met de dag. Nu zat ik hier al even en hij was er nog niet, wat me niet helemaal lekker zat. Aangezien ik toch geen gesprekspartner had stond ik op en liep eerst naar ons kleine campertje. "Dima?" vroeg ik, terwijl Darius probeerde binnen t komen. Met een klein geluidje zorgde ik dat hij weer naast me kwam staan.Toch hoorde ik niets van mijn campergenootje. Ik liep langs de stallen, maar die zaten nogsteeds goed dicht. Ik liep nog verder, met het gras wat zacht knisperde onder mijn voeten en de hond zijn pootjes. "Darius, zoek Dima." zei ik in het Roemeens tegen de hond, die even rook en toen direct zonder enige twijfel de circustent in rende. Ik rende achter hem aan en vond de jongen als een hoopje ellende op een krukje, piepend van de astma. Ik hurkte naast hem neer en wreef het haar uit zijn ogen. "Dima, Dima, kijk me aan." zei ik tegen hem, in het Russisch zoals ik altijd tegen de jongen sprak. "Dima, adem halen, alsjeblieft. Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer het voor mij." Ik keerde me even naar mijn hond om hem een nieuwe inhaler te laten halen, voor ik me weer op de jongen concentreerde.


    Bowties were never Cooler

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    “Je aanwezigheid is alleen maar plezierig,” zei Michiel geruststellend als antwoord op de vraag of we anders samen konden gaan. Hij glimlachte hierbij even naar mij, en ik was ergens zeer dankbaar voor het feit dat het vuur er ook al zorgde dat mijn wangen rood werden, omdat hij ze anders op had kunnen zien lichten. Ik leunde iets naar voren om een blok hout te pakken en deze in het vuur te gooien, het brandde dan al wel goed, maar je kon zien dat het steeds iets minder werd. Om het vuur heen lagen dan ook op verscheidene plekken stapeltjes met hout om ze erbij te gooien voor als het ooit weer eens begon te doven.
    “Ach, you never know when you don’t try,” reageerde hij op mijn opmerking dat ik echt niet zou gaan proberen koorddansen.
    “Nou, ik zou gegarandeerd ter plette vallen. En dan zou ik naar het ziekenhuis moeten en een jaar lang in het gips zitten en daarna in een rolstoel, en dan zou ik nooit meer kunnen rijden en nooit meer kunnen doen wat ik zo graag doe. Als ik al niet dood ben als ik val. ” Pretlichtjes waren nog altijd in Michiels ogen te zien, waardoor ik even verlegen moest glimlachen. Damn it, Annika, doe eens effe normaal, dacht ik tegen mezelf.

    Na even zo te zitten ging Michiel wat relaxter zitten, waardoor ik niet meer zo omhoog hoefde te zitten om mijn hoofd op zijn schouder te leggen. Mijn knieën liet ik naar de zijkant vallen, waardoor ze op Michiels bovenbenen rustten, of nou ja, een been rustte op zijn been, de ander op mijn eigen been. Ik nestelde me nog iets meer tegen hem aan, waardoor ik steeds meer onderuit zakte, en mijn hoofd meer tegen zijn borst aan kwam te liggen, dan op zijn schouder. Bij de gedachte werd ik warm, maar ook kwam hiermee het ongemakkelijke gevoel weer terug.
    “Hmm, je moet beter kijken,” zei Michiel, waarop hij mijn hand weer pakte en deze langzaam langs een aantal sterren bewoog. Opnieuw zag ik er niet veel in, maar het idee van naar de sterren kijken was bevredigend, en een zelfvoldane zucht verliet dan ook mijn mond.
    “Kijk, als je je hoofd een beetje schuin houdt kun je het beter zien. Het is een… schaap. Of een wolk met pootjes,” praatte hij verder, waardoor ik moest lachen. In de tussentijd waren er niet echt meer mensen bij het kampvuur gekomen, en was het, op ons na, ook best wel stil. Bij het idee dat iedereen dus alles kon horen en zien wat we deden, of nou ja, iedereen die hier zat, werd ik een ietsepietsie ongemakkelijk, al kwam dit waarschijnlijk vooral door het feit dat ik zo dicht tegen Michiel aan genesteld zat.
    “Zie je het nu wel?” Vroeg Michiel toen ik geen antwoord gaf en het weer even stil was.
    “Ehh, een beetje? Denk ik? Geen idee eigenlijk. Ik ben vreselijk,” ratelde ik, waarna ik hem weer even aankeek. Ondertussen moest ik al meer omhoog dan opzij kijken, maar zijn blauwgrijze kijkers. Zijn ogen waren, nu ik ze beter zag, veel levendiger dan enkel het lichtblauwe grijs wat je altijd zag als je hem even aankeek. Een klein verlegen glimlachje vormde zich op mijn gezicht, maar mijn ogen kon ik niet van hem weghalen.


    take me back to the basics and the simple life



    Dima Aslanov


    Na tien minuten hoor ik voetstappen die mijn richting komen. Horen, want ik kon moeilijk mijn ogen openhouden.
    "Dima,Dima kijk mij aan," hoorde ik in het Russisch waardoor ik zeker wist dat de voetstappen van Mihai, mijn campergenoot is. Met moeite krijg ik mijn ogen open."Dima, adem halen, alsjeblieft," hoor ik hem zeggen terwijl ik met heel wat moeite probeer mijn longen op gang te krijgen.
    'Blijf adem halen gek, zo moeilijk is het toch niet?' denk ik terwijl ik hijgend nog een poging tot ademhaling doe.
    "Ik weet niet of ik dat volhou," probeer ik eruit te krijgen, wat moeilijk gaat aangezien mijn longen me alweer in de steek laten. Het is geen verrassing, aangezien mijn hele familie zulke longen heeft. Aangezien ik geen antwoord hoor van Mihai, vermoed ik dat hij niks gehoord heeft, aangezien ik vaak in zulke situaties onverstaanbaar ben, maar deze keer moet ik verstaanbaar zijn. "Ik kan amper ademhalen," zeg ik zachtjes, maar wel zachtjes genoeg zodat Mihai het kan horen als hij er aandachtig genoeg naar luistert. Ik haal een kleine teug adem terwijl ik voor de tweede keer probeer om mijn ogen open te houden. Ik hou mijn hoofd omlaag in de hoop om me beter te kunnen concentreren op het ademhalen, wat belabberd slecht gaat. Zelfs een klein kind kan beter ademhalen. Maar dat kind heeft geen Astma, en ik helaas wel.


    ‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

    Michiel Calligan
    “Nou, ik zou gegarandeerd ter plette vallen. En dan zou ik naar het ziekenhuis moeten en een jaar lang in het gips zitten en daarna in een rolstoel, en dan zou ik nooit meer kunnen rijden en nooit meer kunnen doen wat ik zo graag doe. Als ik al niet dood ben als ik val. ” Bij deze woorden verdween de glimlach van zijn gezicht. Het was namelijk niet grappig wat ze zei. Ze had wel gelijk, hielp hem eraan herinneren dat het tight rope walking wat hij deed wel degelijk gevaarlijk was. De pretlichtjes verdwenen ook langzaam maar zeker uit zijn ogen. Hij leunde nog steeds tegen Annika aan en ademde rustig in en uit. Hij kon zweren dat hij haar ook hoorde ademhalen in de stilte.

    Haar knieën liet ze even naar de zijkant vallen, hij keek even naar ze en daarna weer naar de lucht. Hij kon met zijn fantasie in alles wel een figuur zien, maar dat schaap, of ‘wolk met pootjes’ zoals hij het voor de grap noemde, moest toch ook voor haar te zien zijn. Hij zag het in ieder geval heel makkelijk. Haar hoofd kwam meer tegen zijn borst te liggen, dat enigszins tot zijn verrassing, ook wel fijn voelde. Het maakte het niet uit hoe dicht ze bij elkaar zaten, hij hield van deze lichamelijke aanraking. Hoe laat het was wist hij niet, maar het was ongetwijfeld laat. Met moeite kon hij een gaap onderdrukken. Het kwam niet vaak voor dat hij voelde dat hij echt moe was. Het kwam ongetwijfeld doordat hij te vaak laat naar bed ging en daarom nu een slaaptekort had opgebouwd waar hij nu niet meer omheen kon. Het kwam vaker voor dat hij ’s nachts liep te spoken, er vandoor ging en nachten doorhaalde maar op een gegeven moment eiste dat toch zijn tol. Zo kwam het dat hij nu de moeheid op voelde komen en hem niet kon tegenhouden.

    “Ehh, een beetje? Denk ik? Geen idee eigenlijk. Ik ben vreselijk,” zei ze op zijn vraag of ze het zag. “Oké, je ziet het dus niet” zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij pakte haar hand weer, voor de laatste keer, zodat hij met haar vinger 1 voor 1 de sterren kon aanwijzen en met haar hand de vorm van het figuur als een tekening maakte. Hij liet haar hand los. “Ach, ja, maakt ook niet uit” zei hij, waarmee hij opgaf om haar het figuur te laten zien. Het boeide hem helemaal niets dat iedereen kon zien dat ze dicht tegen elkaar aanzaten en dat ze elkaar lang in de ogen keken. Van hem mocht iedereen alles zien, hij trok zich toch niets van anderen aan, wat die anderen inmiddels ook wel zouden weten. “Zeg, heb jij nog wat te vertellen?” vroeg hij aan haar, omdat hij uit gesprekstof begon te raken. Hij was oprecht geïnteresseerd in haar. Ze was een van de weinige personen die hij interessant genoeg vond om naar te luisteren. Zijn ogen gingen naar het vuur en hij merkte een stilte op. Het vuur knapperde rustig. Hij deed even zijn ogen dicht en zat nog steeds onderuit gezakt tegen Annika aan. Het was helemaal niet de bedoeling, maar het gebeurde toch, met zijn hoofd op haar schouder viel hij in slaap.

    Je mag hem zo wakker maken hoor, hij is in lichte slaap, als je niet weet wat je ermee aan moet.


    Aan niets denken is ook denken.


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    De jongen met wie ik de camper deelde bleef piepen en hijgen. Ik probeerde zijn woorden te liplezen, maar zelfs dat was enorm moeilijk omdat hij zo zwaar ademde. Ik had Darius al weggestuurd, om de inhaler te halen, maar ook om de kans op verergering te voorkomen. Normaal zorgde hij niet voor problemen, maar je wist het nooit. Zijn tweede set woorden ving ik wel op, en direct ging ik wat hoger zitten om hem te kunnen ondersteunen toen hij in elkaar leek te zakken. "Rustig aan, grote jongen. Nu niet gaan kukelen, want dan gaat alles mis. Kan je staan? Dan hebben je longen meer ruimte om zich uit te zetten." Ik hees met wat moeite zijn arm over mijn schouder en trok hem omhoog. Zo zou zijn torso langer worden, maar hoefde hij zelf geen moeite te doen. Dit was wel vaker gebeurt, maar zo erg was het al een hele lange tijd niet geweest. Eigenlijk schrok ik er keer op keer van, maar als ik dat liet merken, zou het er zeker niet beter op worden, dus ik hield het maar voor mezelf. "In en uit. In en uit." zei ik rustig, terwijl ik zo diep en duidelijk mogelijk probeerde adem te halen, zodat hij het zou kunnen naapen. Hij was mijn beste maatje, degene die mij het best begreep, en ook een beetje mijn kleine broertje. Het duurde niet lang of Darius kwam aanrennen met een inhaler in zijn bek. Ik pakte het ding van hem aan en aaide met de rug van mijn hand over zijn bol. Met nog een kort Roemeens woordje van liefkozing, liet ik de hond weten dat hij het goed had gedaan, voor ik de inhaler schudde. Ik wipte het kapje eraf en hield het ding recht voor Dima's gezicht. "Dit is een nieuwe. Doe je het zelf, of moet ik helpen?" vroeg ik zacht, hopend op een antwoord, al zou geen antwoord nu ook zeker een antwoord zijn.


    Bowties were never Cooler

    LYDIA BERSALI



          ”Het zou wel kunnen,” antwoordde hij nauwelijks hoorbaar, waardoor niets dan compassie over mijn gezicht glijdt. Het is duidelijk dat Nicolai littekens met zich meedraagt, welke ik me niet eens voor zou kunnen stellen. Ik heb immers altijd het geluk van een warme thuis gehad, maar niet iedereen deelt die zegen.
          ”Ik ben wel bereid je het te vertellen,” gaat hij zacht verder, waarna een korte stilte volgt. Alsnog trek ik mijn mondhoek even omhoog, blij dat hij dit met me wilt delen. Een aspect wat hij net zo goed had kunnen weerhouden. Ondanks ik ons immers wel als bevriend beschouw, hebben we frequent een hele andere visie op dingen.
          Pas wanneer ik het gevoel heb dat hij de moed gevonden heeft, begint Nicolai met voorzichtigheid te spreken en richt ik mijn aandacht compleet op hem, mijn kopje thee zelfs neerzettend en mijn handen teder in elkaar vouwend. “Ik stond onder een overkapping te schuilen voor een storm, toen er plots een aardbeving was, waardoor het dak bijna instortte en ik de stromende regen in moest. Ik had een rugzak op die met de stap zwaarder leek te worden, tot ik uiteindelijk door alle bagage niet meer verder. Toen ik de tas opende, zat hij vol asbakken. Toen ik er een probeerde pakken, veranderde hij in een aap die mijn in mijn hand beet en toen werd ik wakker.”
          Tijdens zijn woorden was er een lichte frons op mijn gelaat verschenen, welke nu nog steeds aanwezig is. Niet omdat zijn droom lichte zorgen in me naar boven brengt, maar simpelweg al omdat het me pijn doet te zien dat Nicolai dit met zich meedraagt – bewezen door het feit dat hij me momenteel niet eens durft aan te kijken – terwijl hij een prachtig persoon is en ik hem alle geluk zou gunnen. In een vlotte beweging ga ik rechtop staan en pluk een boek uit de rommel van mijn kasten vandaan. Het is immers niet de eerste keer dat ik dromen ontleed. Hoewel het niet bij mijn voorspelling hoort, is het niet zeldzaam dat iemand ook over dit soort zaken komt spreken. Bij Nicolai is het echter anders, omdat ik oprecht om hem en zijn welzijn geef.
          ”Ik ben oprecht dankbaar dat je dit met me deelde, Nicolai,” spreek ik zacht uit, waarna ik met mijn hand de zijne nogmaals raak en hoop dat hij mijn ogen weer opzoekt. “Het lijkt me zwaar zo’n dromen met je mee te dragen,” ga ik dan verder. “En ik weet dat je minder in dit soort dingen gelooft, maar ik hoop dat je toch naar me wilt luisteren. Zoals ik al zei geloof ik namelijk met heel mijn hart in het onbewuste van dromen en ook bij jou zit er een zware aan verbonden..” Ik merk dat ik voorzichtiger ga praten, bang grenzen naar zijn persoonlijke leefwereld te overschrijden. “Misschien helpt het wel, wanneer je het zelf beseft – om dan weer een prachtige nachtrust tegemoet te gaan.”
          Ik glimlach nog even bemoedigend en open het versleten boekje in mijn handen dan, waarna ik met mijn vingers over de pagina glijdt. Een actie die meer in een soort gebaar is dan wat anders, aangezien ik merendeel nog zo in mijn gedachten naar boven kan halen. “Je droom beschrijft veel pijn, Nicolai,” begin ik weer met een tedere stem, “De storm wijst op een intens, overweldigend verlies wat je in je leven gehad hebt, een verlies wat je nog steeds met je meedraagt – gerepresenteerd door de steeds zwaarder wordende bagage. De asbakken, de aap. . . hoe absurd ze ook mogen lijken, hebben daar ook mee te maken. Die eerste heeft namelijk frequent de betekenis dat iemand een onaangename gebeurtenis probeert te vergeten, meestal een gebroken relatie, waar men nog geen vrede mee gesloten heeft. . .”
          Even stop ik in mijn spreken, beseffend hoe vreemd dit voor hem moet klinken. “Nicolai, volgens mij heb je in het verleden een zwaar verlies meegemaakt. Dat kan zijn door overlijden, maar misschien ook door een verloren vriendschap of. . . een gebroken hart. En ik denk. . dat dit verlies je nog steeds overheerst. Wie hij of zij ook is, hij of zij moet enorm belangrijk voor je geweest zijn. Misschien is er heel onverwacht iets gebeurd, waardoor die relatie verloren is gegaan – iets wat voor heel wat teleurstelling heeft gebracht,” spreek ik half-vragend uit. “Iets wat je momenteel nog altijd probeert te onderdrukken. . ? Je lichaam en geest zouden daar immers onder lijden, Nicolai – en de dromen zouden daar een teken van kunnen zijn.”
          Kalm neem ik een slokje van mijn thee. “Het spijt me als ik hiermee een grens overschreden heb of wat dan ook. Maar is het mogelijk, Nicolai? Dat je zoiets hebt meegemaakt, wat je nog niet hebt kunnen loslaten?”


    A girl who wonders.



    Dima Aslanov


    Terwijl ik probeer adem te halen, hoor ik Mihai keer op keer zeggen dat ik moet ademhalen. Dat probeer ik ook, maar mijn ademhalingen worden slechter met de seconde. Als ik geen puffer krijg, ben ik bijna zeker dat dit niet zo goed kan aflopen. Ik hoorde weer voetstappen. Deze keer zijn ze wel lichter, maar alsnog vraag ik mij af wie deze richting opgaat.Als ik Mihai hoor complimenteren, weet ik zeker dat het zijn hond Darius is. Ik hoor dat Darius iets in zijn bek heeft wat Mihai er nu uit haalt. Ik hoor een bekend geluid wat ik enkel hoor als ik puffer heb. Opluchting raast er door mijn lichaam als ik weet dat ik snel minder last van dit zal krijgen, maar dan vraag ik me af: Gaat het me lukken om het zelf in te nemen? En zo niet, weet Mihai wel hoe hij een puffer moet gebruiken? En zo niet, wat gaat er dan gebeuren? Tientallen scenario's stromen er door mijn hoofd terwijl ik hoop dat ik straks normaal adem kan halen. 'Dit is een nieuwe, doe je het zelf of moet ik je helpen?" hoor ik Mihai zeggen. Ik probeer mijn mond te open om antwoord te geven, maar ik voel dat ik geen energie heb om antwoord te geven.


    ‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    “Oke je ziet het dus niet,” zei Michiel niet veel later nadat ik had gezegd dat ik er, nog altijd, niet zoveel in zag. Hij pakte mijn hand opnieuw vast, en wees naar de sterren, zo af en toe stoppend.
    “Ach ja, maakt ook niet uit,” zei hij daarna. Mijn hand liet hij weer los, maar ik was te lui om mijn hand van zijn been te verplaatsen, waar deze door behulp van zwaartekracht beland was. Mijn blik richtte ik weer op de rijk gevulde sterrenhemel, proberen om toch nog de wolk op pootjes te vinden. Lang verhaal kort, het lukte niet. Toch maakte het mij persoonlijk niet veel uit dat ik er niks in zag, het ging mij voornamelijk om de sterren, gewoon om de pracht die zij bezaten goed te zien, zonder er verder figuren in te zien. Dat had toch geen nut, want het was allemaal een geheel, maar stond tegelijkertijd ook allemaal los van elkaar. Ik vond het een bijzonder concept, het heelal, het universum. Ik vroeg me soms af tot hoe ver deze pracht strekte, en hoeveel planeten er waren met leven, zoals hier op de aarde. Vaak dacht ik er dan ook over na dat dit onmogelijk allemaal ontdekt kon worden, aangezien het universum door strekte tot in de oneindigheid, en niet echt ergens op hield. Of tenminste, zo zag het er voor ons nu uit. Maar zelf s als dat niet zo zou zijn, zou het nog steeds onmogelijk zijn heel het heelal te ontdekken. En op dat soort momenten, en nu dus ook, voelde ik me zo klein. Zo kwetsbaar. Zo klein als een zandkorreltje. Iets waar niemand om gaf, en waar niemand ooit voor stil stond om het te bewonderen. Iets waar niemand om gaf, en waar niemand ooit op zou letten. Veel te klein, veel te veel zoals iedereen anders. Zo normaal. Langzaam vouwde ik mezelf meer in elkaar tegen Michiel aan, zoekend naar bescherming van het grote boze universum, wat me al vaker veel pijn heeft aangedaan, en waarvoor ik nog altijd bang was voor herhalingen. Voor het nog een keer mee moeten maken. En die angst joeg me ’s nachts nog vaak na, al waren er nu al enkele jaren verstreken sinds ik Dagmar voor het laatst heb gezien. Ik herinner me nog hoe we vrolijk hadden lopen lachen, en aan het roddelen waren over die jongen die zich altijd toch wel een beetje té gay gedroeg, maar beweerde dat hij niet op jongens viel. En op dat moment herinnerde ik me wat er daar na was gebeurt, en hoe schuldig ik me voelde.
    Als Michiel nog iets tegen me zei, merkte ik het niet. Ik was te verzonken in gedachten daarvoor. Mijn herinnering had ondertussen de overhand genomen, en mijn opgewekte enthousiaste stemming had plaatsgemaakt voor stilte, waarin ik het liefst wou dat ik kon verdwijnen van deze wereld, of beter nog, kon teruggaan in de tijd en het voorkomen. Want het doet me nog altijd pijn, hoe vaak mensen ook blijven zeggen dat ik het los moet laten, het is immers in het verleden gebeurd. Vaak genoeg krijg ik dat te horen van omstanders, maar ze snappen niet hoeveel pijn zoiets kan doen. Ik merkte pas dat er enkele tranen over mijn gezicht liepen, en ik trilde, toen ik het zout van mijn tranen proefde, en mijn zich helemaal wazig was geworden. Ik klampte me iets meer aan Michiel vast, terwijl ik vanbinnen mezelf probeerde te vermannen. Je moet niet gaan janken voor een groep mensen, zei ik tegen mezelf. Ik wou niet omgaan met de vragen die ik misschien zou krijgen, aangezien dit een te persoonlijk onderwerp was. Eigenlijk wou ik nu voornamelijk alleen gelaten worden, naar bed gaan, en pas over een paar dagen weer wakker worden. Jezus, hoe de sterrenhemel mijn hele stemming kan doen omslaan.
    “Mich..” wist ik heel zachtjes over mijn lippen te krijgen, hopend dat hij zou reageren en mee zou lopen naar de camper. Want dat was iets waar ik nog minder zin in had dan al die vragen op het moment, alleen teruglopen, om me alleen maar meer te realiseren hoe erg ik een beste vriendin miste nu ik Dagmar niet meer had. Ik bedoel, ik had genoeg vrienden, maar dat waren voornamelijk jongens, en begrijp me niet verkeerd, soms heb je even wat meer behoefte aan mensen van hetzelfde geslacht als jijzelf.

    De sterrenhemel is erg gemeen


    take me back to the basics and the simple life


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Het ging duidelijk helemaal niet goed met Dima, en het ging heel snel steeds slechter. Op mijn vraag of hij het zelf kon kreeg ik niet eens een knikje. Hij was gewoon een dood gewicht en op een hele zware ademhaling na zou je denken dat ik hier stond met een lijk. Zijn mond viel open, waardoor ik alleen maar kon denken om het ding met het open gedeelte in zijn mond te stoppen en op de achterkant te drukken, zoals ik hem wel eens had zien doen. Ik hoopte maar dat het werkte, want ik wilde mijn vriend echt niet kwijt. Eerlijk gezegd wat ik echt heel erg bang op dit moment en ik voelde me enorm alleen, maar ik kon het niet laten merken. Ik moest sterk zijn voor mijn vriend. Hij moest dit overleven en op dit moment was ik de enige die hem kon helpen, omdat ik de enige was die hier aanwezig was. Ik wist dat ik een zwak excuus was voor hulp op dit moment, want ik had echt geen idee wat ik moest doen, maar ik deed mijn best en ik wist ook niet wie ik er anders bij moest roepen. Zeker omdat het al zo laat was, kon ik niet zomaar gaan roepen om hulp, als ik dat al zou doen. "Kom op, Di. Je kan het. Je kan het altijd aan, dus nu ook." sprak ik hem toe, in de hoop dat het iets zou uitmaken, al had ik er een best heel hard hoofd in. Als zijn lichaam het echt had opgegeven, was er niets wat zijn ziel nog kon doen om het te redden.


    Bowties were never Cooler

    Michiel Calligan
    Met zijn hoofd tegen haar schouder leunde hij tegen haar aan. Hij voelde nog hoe Annika zich meer tegen hem aan nestelde voordat hij in een lichte slaap belandde. Hij sliep rustig, zonder zich te verroeren waardoor het waarschijnlijk leek dat hij wel erg stil zat. Zonder te dromen sliep hij, zonder ergens aan te denken. Als Annika wat zei of iemand anders iets zei had hij het niet gehoord, zo diep sliep hij dan nog wel. Zijn lichaam ging zachtjes een heel klein beetje op en neer, op zijn hartslag. “Mich..” zei ze maar hij reageerde niet. Het was te zacht om te horen voor iemand die sliep. Pas even later schrok hij wakker door iemand die rakelings langs hen liep. “Hmmm” mompelde hij, nog half in slaap terwijl hij met zijn ogen naar de sterrenhemel keek. En toen besefte hij dat hij had geslapen. Hij keek gelijk naar Annika. Hij kon haar gezicht niet goed zien omdat het niet belicht was maar iets in haar gezicht zei hem dat haar opgewekte stemming verdwenen was en dat er misschien ook iets aan de hand was. Hij hoopte maar dat hij niets gemist had. “Is er iets Ann?” vroeg hij zachtjes aan haar. Hij bleef even zitten. “Het is misschien beter als we ook gaan slapen” zei hij toen hij opmerkte dat ze nog een van de weinigen waren die bij het vuur zaten. Hij stond op en keek haar weer even aan. Iets leek haar dwars te zitten en zag hij het nou goed of had ze gehuild? Hij bood haar zijn hand aan om haar zo overeind te trekken. Hij besloot om met haar mee te lopen naar haar camper. Hij had zijn handen in de zakken van zijn hoodie gedaan, want nu ze niet meer bij het vuur waren was de kou goed te voelen. Aangekomen bij haar camper bleef hij even staan. “Slaap lekker” wenste hij haar toe.

    Waarom is de sterrenhemel zo gemeen?
    & sorry voor de korte post maar kon er niet een lange van maken.


    Aan niets denken is ook denken.



    Dima Aslanov

    Ik hoor een beetje meer geluid dan daarnet, maar dat is nu even minder belangrijk. Ik moet adem zien te halen. Met het beetje adem wat ik goed kan spenderen open ik mijn mond. "Haal hulp Mi," hijg ik "Alsjeblieft,". Het klinkt smekend en ik hoop dat Mihai het verstaat, anders heb ik heel wat problemen. Ik laat me zakken op de grond om vervolgens lang uit te liggen. Dit doe ik omdat ik haast zeker weet dat ik zo het beste lucht kan happen en lucht happen is nu het belangrijkst. "Haal alsjeblieft hulp," zeg ik met heel veel moeite terwijl ik mijn ogen ope probeer te houden, wat moeilijker is dan ik dacht. Ik kijk Mihai aan met smekende ogen. Ik heb me nog nooit zo zwak gevoelt en ik ben doodsbang voor mijn longen die zijn werk niet goed genoeg doen op dit moment. Ik sluit mijn ogen en ik haal een diepe teug adem. Ik open mijn ogen als ik uitadem en ik herhaal dit patroon een aantal keer. Elke keer kost dit mij veel moeite en ik let zelfs niet even op Mihai aangezien ik me druk focus op ademhalen. Ik hoop maar dat Mihai snel terugkomt, want anders ben ik de sjaak.


    ‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish



    Nadat hij zijn droom had verteld, bleef het stil en hij bleef naar zijn handen kijken. Hij zou het niet aankunnen om te zien hoe ze haar lachen in aan het houden was. Pas toen ze zijn hand aanraakte, keek hij op, om erachter te komen dat ze een boek uit haar kast had gepakt en er tenminste uitzag alsof ze serieus nam wat hij haar net had verteld.
    “Ik ben oprecht dankbaar dat je dit met me deelde, Nicolai,” zei ze zacht tegen hem. “En ik weet dat je minder in dit soort dingen gelooft, maar ik hoop dat je toch naar me wil luisteren. Zoals ik al zei, geloof ik namelijk met heel mijn hart in het onbewuste van dromen en ook bij jou zit er een zware aan verbonden… Misschien helpt het wel, wanneer je het zelf beseft – om dan weer een prachtige nachtrust tegemoet te gaan.” Ze glimlachte en hij wilde de glimlach beantwoorden, maar het werd meer een soort van grimas.
    “Natuurlijk wil ik wel luisteren, waarom denk je dat ik hier ben?” probeerde hij nog een grapje te maken, maar het werkte niet echt. Normaal was het zo makkelijk om alles in een grap te veranderen en alles te ontwijken, maar nu hij had toegegeven dat er iets niet goed was en nu was de schijn niet meer op te houden.
    “Je droom beschrijft veel pijn, Nicolai,” begon ze toen ze eenmaal het oude boek geopend had. “De storm wijst op een intens, overweldigend verlies wat je in je leven gehad hebt, een verlies wat je nog steeds met je meedraagt – gerepresenteerd door de steeds zwaarder wordende bagage. De asbakken, de aap… hoe absurd ze ook mogen lijken, hebben daar ook mee te maken. Die eerste heeft namelijk frequent de betekenis dat iemand een onaangename gebeurtenis probeert te vergeten, meestal een gebroken relatie, waar men nog geen vrede mee gesloten heeft…”
    Met ieder woord dat Lydia sprak, kwam het beeld van haar meer tevoorschijn en het beeld werd alleen maar scherper. Zelfs nu nog kon hij zich ieder detail herinneren. Ieder sproetje, elk vlekje, alles. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen terwijl het gemis hem weer eens vanbinnen kapot leek te scheuren. Het was zes jaar geleden en het verraad deed nog steeds pijn.
    “Nicolai, volgens mij heb je in het verleden een zwaar verlies meegemaakt. Dat kan zijn door overlijden, maar misschien ook door een verloren vriendschap of… een gebroken hart. En ik denk… dat dit verlies je nog steeds overheerst. Wie hij of zij ook is, hij of zij moet enorm belangrijk voor je geweest zijn. Misschien is er heel onverwacht iets gebeurd, waardoor die relatie verloren is gegaan – iets wat voor heel wat teleurstelling heeft gebracht.” Het klonk eerder vragend en toen Lydia vervolgde, werd de vraag ook echt duidelijk.
    “Iets wat je momenteel nog altijd probeert te onderdrukken…? Je lichaam en geest zouden daar immers onder lijden, Nicolai – en de dromen zouden daar een teken van kunnen zijn. Het spijt me als ik hiermee een grens overschreden heb of wat dan ook. Maar is het mogelijk, Nicolai? Dat je zoiets hebt meegemaakt, wat je nog niet hebt kunnen loslaten?”
    Voordat Nicolai antwoordde, nam hij een slok van zijn inmiddels lauwe thee en hij merkte dat zijn handen trilden. Haast op de automatische piloot reikte hij naar zijn sigaretten en pas toen hij de sigaret al in zijn mond had en zijn aansteker in zijn hand had, realiseerde hij zich dat Lydia waarschijnlijk niet zou willen dat hij binnen zou roken, dus hield hij de aansteker gewoon in zijn hand.
    “Ja,” fluisterde hij terwijl hij het beeld van de twee personen die hij het allermeeste had vertrouwd weer weg probeerde te duwen.
    “Heb je wel eens iemand gehad die je met je leven vertrouwd? Iemand waarvan je weet dat hij altijd voor je klaar zal staan, no matter what?” begon hij. Hij herkende zijn eigen stem niet. Het was veel te schor en vreemd. “Of iemand van wie je met heel je hart houdt? Iemand van wie je zeker weet dat je je leven met die persoon wil gaan delen? En stel je nu eens voor dat juist die twee personen je verraden op de ergst mogelijke manier.” Hij was steeds zachter gaan praten en was al bijna vergeten dat hij tegen Lydia aan het praten was, wat misschien ook wel beter was. Hij had dit al jaren voor zichzelf gehouden, zelfs zijn ouders wisten niet dat hij weg was gegaan door hen en wilde het eigenlijk helemaal niet delen, zelfs als het beter zou zijn.
    Het beeld van zijn beste vriend en zijn vriendin samen in haar bed stond voor eeuwig op zijn netvlies gebrand, zelfs al wist hij het meestal diep weg te stoppen.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.