MSV • The Orphanage | Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 okt 2015 - 23:34 ]

16 - 09 - '17

mt

Ich liebe dich 27.12.23

Finley had een slechte nacht gehad, telkens als hij zijn ogen sloot zag hij de beelden voor zich die zich een aantal jaren eerder voor hadden gedaan, voor hij in het tehuis terecht kwam. Hij had donkere kringen rond zijn ogen, omdat hij al drie nachten zo slecht sliep.
Voorzichtig, om niet te vallen, liep hij de trap af naar beneden, waar hij richting de eetzaal ging en plaats nam aan een tafel. Een ontevreden geluid kwam uit zijn mond en hij legde zijn hoofd op zijn armen, welke hij op tafel had gelegd. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op het gezoem van de tl-lampen die zich boven zijn hoofd begaven.

[ bericht aangepast op 24 okt 2015 - 21:58 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Oliver wreef de slaap uit zijn ogen. Dit bed deed gewoon zeer om in te slapen, want Oliver kreeg er wel vaker rugpijn van. Hoezo kon je dit ooit comfortabele bedden noemen? Ze hadden hier duidelijk geen zin om geld uit te geven aan degelijke meubels waar men zich goed bij zou voelen. Maar ach, dit weeshuis was gewoon kut en Oliver wilde hier zo graag weg!
      Vermoeid stond Oliver op en slofte naar de badkamer om een snelle douche te nemen. Hij wilde zeker op tijd beneden zijn, want zijn maag knorde van de honger, alleen moest hij nog wel een tijdje wachten voordat het ontbijt voorgeschoteld zou worden. Maar hij zou dan tenminste wat meer wakkerder zijn om later aan de lessen te beginnen, iets waar hij tegenop zag. Maar goed, waar zag Oliver niet tegenop?
      Met zijn ogen op de grond, kijkend naar hoe zijn voeten een voor een naar voren gingen, liep hij weer naar zijn miezerige kamertjes en legde zijn spullen voor de lessen al klaar. Uiteindelijk snoof hij de lucht in zijn kamer op, hij moest eerlijk toegeven dat het een soort van muffige geur was, helemaal niet aangenaam.
      Vervolgens liep Oliver de trap af en liep dan richting de eetzaal waar hij Finley aan een tafel zag zitten. Hij had zijn hoofd op zijn armen op de tafel gelegd. Zou hij weer slecht geslapen hebben, dacht Oliver.
      "Hey, Finley!" riep Oliver. "Heb je weer slecht geslapen?" vroeg hij, eenmaal hij bij Finley aankwam.

16 - 09 - '17

Bo,16
Bo stond met haar koffertje voor de ingang van Southwark Orphanage. Gistermiddag was ze opgehaald door de politie om 'de schade te bekijken.' Ze kon nog steeds niet geloven wat er gebeurd was. Ze was vrij. Ze waren allemaal vrij. Haar vriendin Sally werd ondergebracht bij een internaat aan de andere kant van het land, maar ze had beloofd te proberen contact te houden. Zelf had ze gehoopt dat ze bij begeleid kamer wonen zou worden ingedeeld, maar door traumatische ervaringen stopte ze haar liever terug in een weeshuis. En daar stond ze dan. Ze werd binnen gelaten en de politieagent bracht haar andere tas naar de aangewezen slaapkamer. Ze volgde hem en zag in het voorbijgaan 2 jongens in een zaal met vol tafels en stoelen. Verlegen knikte ze naar hen. Bij haar deur nam de agent afscheid. "Ik heb voor je kunnen regelen dat je eerst je spullen mag opbergen, omdat wij deze al gecontroleerd hebben. Je hebt een half uur, daarna moet je je melden bij de begeleider achter de balie voor de overige zaken." hij gaf me een hand ter afscheid en liep daarna de trappen af. Bo glipte op haar tenen de kamer in om haar nieuwe bunkergenootje niet wakker te maken. Ze zette haar spullen tegen de muur en sloot de deur weer achter zich. Ze ijsbeerde over de gang. Stel je voor dat ze weer testen moest doen, ze was nu 16, wat zou haar straf dan zijn? Er liep een rilling over haar rug en ze voelde zich misselijk. Ze probeerde aan een fijne plek te denken, lang geleden, in Nederland. Even vergat ze waar ze was, en speelde ze weer verstoppertje in de abdijtuin. Toen ze wakker schrok zag ze dat ze alweer te laat was. vlug rende ze met 2 treden tegelijk de trap af en stak haar hoofd om de deur waar de jongens zaten. "Help, ik ben te laat, hoe om ik terug bij de receptie?"

[ bericht aangepast op 25 okt 2015 - 8:54 ]

The thing you do mean something to people -Ncis

Grace

Een gestaag gebonk wekte Grace zachtjes uit haar slaap. Ze keek naar haar klok die met rode cijfertjes aangaf dat het zeven uur was, tijd om op te staan. Grace had al een eindje geleden haar alarmfunctie uitgezet, ze werd toch altijd wakker van de voetstappen van Finley die in de kamer boven haar sliep. Ze vond het immers helemaal niet erg, ze verkoos veel liever het zachte gebonk dan dat verschrikkelijke gekrijs van haar wekker. Langzaam stond ze op en nam het stapeltje kleren onder haar arm dat ze gisteren al had klaargelegd. Het bestond uit een ietwat loszittende spijkerbroek, een afgekleurd bruin T-shirt (dat eerst rood was) en een grijze capuchon-sweater. Grace droeg nooit spannende kledij, voor wie zou ze het doen? Eenmaal in de badkamer aangekomen vervolgde ze haar ochtend-routine. Toen ze zeven minuten later weer uit de badkamer stapte had ze haar kledij aan en haar haar opgestoken in een 'messy bun', dit was haar favoriete kapsel van de maand. Grace liep naar beneden en wandelde rustig de gangen door op weg naar de eetzaal, er was toch geen haast bij, ze was mooi op tijd. Wanneer ze de TL-verlichtte ruimte beetrede zag ze dat Olivier en Finley al aan tafel zaten, ook was er een ander meisje present, eentje die Grace nog nooit had gezien. Ze had een vragende uitdrukking op haar gezicht. Grace begaf zich geruisloos naar het banket, pakte twee boterhammen, een kom cornflakes en een beker thee alvorens zich even stil aan de tafel te voegen.

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

[MT, ik post als ik mijn rol af heb.]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Finley schrok en voelde zijn stoel naar achter hellen, hij boog snel terug naar voor zodat hij niet achterover zou vallen.
"Je liet me schrikken," zegt hij zachtjes en kijk naar Oliver. "Wanneer niet," geeft hij als antwoord op de vraag of hij weer slecht had geslapen. Hij zag achter Oliver een meisje langs de deur lopen. Ze knikte wat verlegen, waarop Finley even glimlachte naar haar.
"Volgens mij hebben we een nieuwe bewoner," zei hij toen het meisje verdwenen was. "Wat zullen we doen?" vroeg hij daarna.
Het duurde even voor het meisje terug was gekeerd en ze leek wat in paniek te zijn toen ze de weg naar de receptie terug vroeg. "Heel makkelijk je gaat de deur uit, gaat link af en neem de tweede deur aan je rechter hand." Finley sprak niet veel tegen andere mensen, maar hielp ze wel graag.
"Ik ben Finley en dit is Oliver," stelde hij hen voor. Achter het meisje kwam Grace binnen wandelen, die meteen naar het banket liep om wat eten te pakken. Toen ze zich bij de jongens aan tafel voegde zei Finley; "En dit is Grace."

Ich liebe dich 27.12.23

Grace

Grace, die het hele gesprek had gevolg, knikte vriendelijk naar het meisje alvorens zich weer op haar cornflakes te concentreren. Vanuit haar ooghoeken nam ze het nieuwe meisje in zich op. Ze had redelijk lang haar en Grace kon niet meteen beslissen of ze rood- of bruinharig was. Haar ogen waren een zodanig diepbruin dat het zelfs te zien was vanwaar zij zat. Maar verder durfde Grace niet te kijken, ze wilde niet betrapt worden op staren. Terwijl ze haar blik terug afwendde kruiste ze even die van Finley die inderdaad nogal omrand was met wallen. Ze wist dat hij niet echt goed sliep, ze hoorde af en toe zijn bed bonken boven haar hoofd als teken dat hij wild lag te woelen. Zelf beslopen de nachtmerrie's haar soms ook, in de vorm van flashbacks uit haar wrede verleden. Elke dag werd ze eraan herinnerd dat ze iedereen was kwijtgeraakt, en elke dag was een frisse herinnering aan haar onrechtvaardige opsluiting hier. Ze omsloot haar kop thee met beide handen om de warmte te laten doordringen. Haar blik vestigde zich afwezig op Oliver, iedereen wist waarom hij hier zat, achtergelaten door zijn moeder zodat hij beter kon opgroeien. Wel, als je dit 'beter opgroeien' kan noemen.. Ze vond het sterk van hem, dat hij hier al zo lang zat maar toch nog altijd niet gebroken was, of toch niet voor zover zij kon zien.

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

bo
Bo bedankte de jongen en liep zonder zich voor te stellen verder. Ze liep naar de balie waar ze zich verontschuldigde voor haar te laat komen. Gelukkig bleek het een formaliteit te zijn. Ze kreeg haar schoolboeken, een sleutel van haar kamer en een soort handleiding van het gebouw. Ze moest tekenen voor ontvangst en mocht weer gaan. Ze liep terug naar de ruimte waar net de behulpzame jongen zat. "Hoi, sorry ik was al laat." ze friemelede aan haar haar. "Ik ben Bo, mag ik er misschien bij komen zitten? Of hebben jullie vaste plaatsen?"

The thing you do mean something to people -Ncis

[Daggers -> Cicatrix -> TalkMeDown

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Oliver had echt te doen met Finley. Hij wist hoe het was om slecht te slapen, doordat hij ook weleens dagen had dat slapen niet ging, of dat hij niet meer kon slapen door nachtmerries. Maar Finley had veel meer moeite met slapen, dus kon Oliver niet helemaal weten hoe het was.
      "Hopelijk gaat het binnenkort toch een keertje lukken met beter slapen," zei Oliver. Hij wenste het zijn vriend toe om eindelijk een fijne nachtrust te hebben.
      "Een nieuwe?" vroeg Oliver verbaasd. Hij had nu al medelijden met de nieuweling, je wilde hier absoluut niet terecht komen. Oliver keek dus ook even om, maar hij was blijkbaar te laat om de nieuweling te zien. Niet veel later kwam ze alweer tevoorschijn en leek ze in paniek. Finley, zo vriendelijk als hij was, had haar snel geholpen en op dat moment kwam Grace ook opdagen.
      "Hallo," had Oliver snel tegen de nieuweling gezegd, maar die verdween zonder nog wat te zeggen. Ok dan, dacht Oliver en keek dan naar Grace die even naar hem keek. "Goedemorgen," zei hij tegen haar.
      En daar was de nieuweling alweer, ergens was het wel grappig vond Oliver. Ze excuseerde zich en stelde zich voor als Bo. Vervolgens vroeg ze of ze er bij mocht komen zitten.
      "We hebben geen vaste plaatsen, dus je mag best bij ons komen zitten," zei Oliver glimlachend.

16 - 09 - '17

Finley zag dat Grace al snel weer aan haar cornflakes zat en weer vrij weinig te zeggen had, ze had nog helemaal niets gezegd. Hij had niet eens gemerkt dat het nieuwe meisje weg was, wanneer was zij weg gegaan, dacht hij verbaasd. Voor hij kon vragen waar ze was gebleven, kwam ze alweer terug en stelde ze zich voor als Bo. Oliver beantwoorde haar vraag. Finley stond op.
"Ik ga ontbijt halen," vertelde hij en hij liep richting het buffet toe, waar hij een dienblad pakte en hier een bord en een schaaltje op zette. Hij legde een paar plakjes brood op het bord en vulde het schaaltje met yoghurt. Ook pakte hij een glas fruitsap.
Plots bleef hij stil staan en staarde hij naar het dienblad, welke hij toen met een harde duw van de tafel af duwde. Met een luid kabaal kwam het op de grond terecht. Het weinig slaap eiste zijn tol en het was pas de eerste dag van het nieuwe jaar. Het weekend zou hem rust moeten geven, maar dat deed het niet. Het liet hem juist malen.
"Waardeloos..." zei hij terwijl hij op de grond zakte, tussen de scherven en de yoghurt, en zichzelf klein maakte, door zijn knieën tegen zijn borstkas op te trekken en zijn armen er omheen te slaan. Hij wiegde zichzelf heen en weer en begroef zijn gezicht in zijn armen. Hij maakte een zacht snikkend geluid.

[ bericht aangepast op 25 okt 2015 - 19:07 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Bo
Bo schuifelde naar de tafel. Eerst had ze willen uitleggen waarom ze zo afwezig deed, maar vond de zin niet om het te doen. Ze ging dus maar aan het uiteinde van de tafel zitten en legde de boeken voor zich. Een van de jongens stond op om ontbijt te halen en Bo merkte dat haar maag knorde. Vanmorgen had ze van een agent een appel gekregen, maar dat was niet genoeg geweest. Ze vroeg zich af of ze ook iets te eten mocht pakken, of dat je daarvoor eerst een taak moest uitvoeren. Ze kreeg niet de tijd om erover na te denken, want de jongen van het ontbijt kreeg een soort instorting. Bo sprong op maar besefte toen dat ze ook niks kon doen of betekenen. Het geluid in de gang gaf echter aan dat er iemand aankwam en ze dacht meteen de voetstappen van lady Helen zie bio te horen en liep naar de jongen toe om de spullen op de grond, zo ver mogelijk van hem vandaan op te ruimen. Ze hoopte dat hen allen zo de straf bespaard werd.

The thing you do mean something to people -Ncis

Oliver had even de eetzaal rondgekeken en wilde zich dan omdraaien, om wat te eten te gaan halen toen hij een knal hoorde. Met een ruk draaide hij zich verder om en zag dat het Finley was.
      "Hij heeft een paniekaanval!" riep Oliver. Hij zag hoe Bo alles van de grond aan de kant ruimde. Oliver keek ondertussen rond en sprintte dan naar de keuken om een zakje te zoeken. Hij had geleerd dat je mensen met een paniekaanval een zakje kon geven om in te ademen, hij wist alleen niet of dat bij iedereen zou werken, maar hij kon het proberen.
      Wanneer Oliver iets gevonden had, liep hij terug naar Finley en knielde hij naast hem neer. "Rustig maar, hier heb je een zakje om in te ademen, als dat helpt." Oliver stak het zakje naar Finley uit en legde een hand op zijn schouder. Verder wist hij niet zo goed wat hij moest doen.

16 - 09 - '17

Grace

Nadat Oliver haar een goedemorgen had toegewenst kon ze onmogelijk opnieuw knikken, dat had ze immers al met de nieuwelinge gedaan. Dus opende Grace haar mond en antwoordde hem ook met een vlugge "Goedemorgen". Tot Grace' verbazing klonk haar stem verrassend hees, ze slikte een paar keer en hoopte dat het zo weg zou gaan. Tja, dat komt ervan als je je mond nooit opendoet. Pas maar op, of binnen de kotste keren is je stem helemaal weg. Grace duwde het stemmetje weg. Ondertussen kwam de nieuwelinge terug en stelde die zich voor als Bo en installeerde zich aan het uiteinde van de tafel na gevraagd te hebben of ze daar mocht plaatsnemen. Grace nam een van de boterhammen op en begon smakelijk te eten en plannen te maken voor de rest van de dag. Misschien zou ze vandaag eens buitengaan om haar tekeningen af te werken, maar daarvoor zou ze eerst weer permissie moeten vragen.. Een luid gekletter liet haar opschrikken en meteen vonden haar ogen de bron van het geluid. Finley. Ze wist wat de heldinnen in haar tekeningen zouden doen, die zouden direct rechtstaan, naar de paniekerende jongen toerennen en hem vasthouden terwijl ze sussende woordjes in zijn oren zouden blazen. Maar Grace was geen heldin. Als ze nou enkel naar hem toe kon gaan en haar mond zou durven open te doen, hem doen kalmeren.. Komaan Grace, ga! spoorde ze zichzelf aan. Met een ruk stond ze op van haar stoel ... maar ging toen weer geruisloos gaan zitten wanneer ze Oliver en Bo al bij hem zagen staan. Misschien was het ook maar beter zo..

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall