[200] [RPG] The Woods × Speeltopic - Speeltopics

Ergens in tussen de Belgische en de Franse Ardennen ligt een gebied, een stuk bos omsingeld door een grote, magische koepel. Aan de buitenkant is het onzichtbaar, van binnen is het net zo onzichtbaar. Je merkt pas dat het er is als je er van binnenuit tegen aan loopt. Van buitenaf kun je het gebied niet zien, het is alsof het niet bestaat en je kijkt gewoon naar het stuk bos wat er achter ligt. Ook kun je niet horen wat er zich tussen de muren bevind tot je door de muur het gebied binnen stapt.

Na de tragische dood van een klasgenoot gaat een groep Nederlandse leerlingen met hun leraren op een kampeertocht. Met het idee hun gedachten even opzij te zetten van de tragische gebeurtenis.
Het leek ze fijn om met zijn allen daar te gaan kamperen, er even tussenuit.. Met tenten op hun rug en hun koffers achter zich aan slepend gaan ze door de bossen, opzoek naar een perfecte plek om hun kamp op te zetten. Na uren lopen vinden ze een plek. Het lijkt de perfecte plek: Beschutting, geen gras maar een goede harde ondergrond voor de tenten. Maar niets lijkt minder waar..
Ze zijn terecht gekomen in het gebied met de koepel erom heen. De eerste nacht is rustig.. Maar al snel komen ze achter het bestaan van de mythische wezens. De wezens waarvan iedereen zei dat ze niet bestonden..
Ze zijn opgesloten in dat gebied...

Het gebied:

[center]

Rollen
Er is geen limiet op de hoeveelheid rollen die te krijgen zijn!

Leerlingen
-Denise Amy Schouwer - 17 - Voldemortx P.3
-Reservatie - 16 - Yisha 21-9 P.2
-I sabelle Lynn Martens - 18 - Cicatrix - 21-9 P.2
-Noelle Abrahams - 17 - Illicit P.2
-Reservatie - LanieH 27-9

-Lars Xander Verbeyst - 17 - Margherita 21-9 - P.1
-Elijah Joseph Martens - 16 - Philip P.2
-Joshua Adam Smith - 16 - SphinxX P.2

Leraren
-Juliet Carter - 60 - Itsuki P.3

Monsters/Mythische wezens
-Reservatie - Meermin - Daoine 21-9 P.2
-Emerentia Claire Bruijs - Vampier - 523 17 -AuntieBex P.2
-Reservatie - Weerwolf - 19 - PaperTownsMargo 24-9 P.3
-Nova Elin Braiden - Weerwolf - 22 - Eaven -25-9

-Tobias Adrien Joseph Daviau - Weerwolf - 25 - Voldemortx P.1
-Reservatie - Demon Ghost - 17 Itsuki 24-9 P.4

*Regels
-Minimaal 200 woorden per post.
Graag bovenaan je post de naam, leeftijd en rol van je personage + een foto van je personage erbij.
-Geen ruzie buiten de RP om.
-18+ Toegestaan maar hou het netjes
-Andermans personage niet verwonden zonder toestemming van de ander
-Naamverandering graag aangeven[
-Alleen ik(Voldemortx) maak nieuwe topics aan tenzij ik iemand anders vraag.

Topics
-Rollentopic
-Praattopic

Het Begin
Vrijdag 22 April, 2015
De leerlingen stappen na een reis van meer dan een uur uit de schoolbus om de Ardennen in te lopen, ze hebben geen idee waar ze heen gaan en lopen gewoon een kant op met hun lerares voorop. Het moment dat ze The Woods binnen lopen zal het klimaat snel veranderen van fris en vochtig naar warm en droog. De planten veranderen en dan vinden ze 'het perfecte plekje' om te kamperen. Ze slaan hun tenten op en het feest kan beginnen...

[ bericht aangepast op 27 sep 2015 - 19:52 ]

---

Little do you know

---

Een glimlach siert mijn lippen terwijl ik over mijn veranda richting de trap loop. Wanneer mijn voeten met het zachte gekraak terecht komen op de bladerbodem gemixt met dode takjes van de bomen begin ik te lopen, steeds een stukje verder van huis. Eigenlijk heb ik wel honger, maar veel te eten is er niet meer. De voorraad van de laatste groep mensen is al bijna op en nu zijn we afhankelijk van mogelijk nieuwe bezoekers, wat waarschijnlijk snel is. Het zomerseizoen is bijna weer begonnen dus zullen de mensen al snel binnen stromen als een lopend vuurtje.. het leukste seizoen hier is dan ook de zomer. De pret, het vermaak en dan voornamelijk de hoeveelheid doden die nooit zullen worden opgemerkt.
In het begin vond ik het hier vreselijk, maar nu ik hier al lange tijd zit raak ik gewend en het is hier veel beter dan hierbuiten. Ik hoef niet meer te vluchten, tenzij er jagers komen die door krijgen wat hier gaande is, maar dan nog die kunnen toch niet meer weg dus word dat ook niet lastig. Wij hier kennen dit gebied op onze duimen, en geloof me het is echt een enorm gebied, dus zullen we hen altijd voor zijn. Onze hutten zijn hier goed verborgen en dus ook bijna niet te vinden, al helemaal de boomhutten niet. Maar ik heb geen boomhut, ik heb gewoon een simpele blokhut op de grond. Dat vind ik wel het fijnste...

Mijn voeten brengen me naar Nova, een andere wolf hiervandaan. Gezellige meid.
"Hey, Nova" begroet ik haar terwijl ik binnen haar zicht kom "wat ben jij aan het doen?" vraag ik haar nieuwsgierig als ik haar zie slepen met blokken hout.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 17:58 ]

---

Little do you know

''We kunnen nog terug hé. Tripje naar zon, zee, strand en feestjes,'' hoorde ik Elijah naast mij zeggen, wat mij lichtelijk liet glimlachen. ''Klint verleidelijk, maar ik heb gewoon het gevoel dat ik mee moet Eli,'' 'Het laatste mompelde ik zachtjes, terwijl mijn wangen langzaam rood werden. Het was niet dat ik mij schaamde rondom mijn broertje, maar het onderwerp vermeed ik het liefste. Door er alleen al aan te denken zoals dit gaf mij flashbacks.
Alsof het niet erger kon kwam Joshua er ook nog eens bij. Ik mocht hem wel, maar op momenten zoals dit wilde ik gewoon wat rust, al ik dit zelf bijna nooit was. ''Heei, Isabelle. Erg leuk dat je meegekomen bent. Nou ja, natuurlijk zou je meekomen aangezien Matthew jouw vriend was. En hij is nu dood..'' Ik begon op mijn onderlip te bijten en keek naar de grond. ''Mhm,'' murmelde ik onverstaanbaar. Langzaam nam ik eventjes een stapje dichter naar Elijah toe, waaruit bleek dat ik mij totaal niet op mijn gemak voelde.
''Oh.. je hebt het koud? Waarom draag je die jas als je een Joshua voor jou hebt staan om jou te verwarmen?'' probeerde Joshua vervolgens. Er verspreed een raar, slecht gevoel in mijn onderbuik en ik was mijn broertje ontzettend dankbaar toen hij voor mij ging staan. ''Serieus, als dit je pick-up line is kan je volgende keer met iets beters komen. Iets waar je niet maar een seconde over nagedacht heb, want dit is echt enorm beschamend. Niet alleen voor jou maar ook voor ons gezien wij met jou gezien worden.'' begon hij. ''Waar wacht je nog op. Wegwezen, of moet ik tegen de leraar zeggen dat je mijn zus lastig valt?'' Langzaam en voorzichtig legde ik mijn hand op Elijahs schouder. ''Kom op El, laten we onze koffer pakken.'' Ik wachtte niet op een antwoord, zond Joshua een enigzins verontschuldigende blik en sleurde mijn broertje vervolgens mee. Toen we eenmaal bij de koffers stonden omhelsde ik hem en verborg mijn gezicht in zijn nek. ''Dankje Eli,'' mompelde ik zachtjes.

[ bericht aangepast op 29 sep 2015 - 18:23 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

---

---

‘Serieus, als dit je pick-up line is kan je volgende keer met iets beters komen. Iets waar je niet maar een seconde over nagedacht heb, want dit is echt enorm beschamend. Niet alleen voor jou maar ook voor ons gezien wij met jou gezien worden.’
Verbaasd keek ik naar de jongen die voor haar zus kwam staan. Elijah. Shit.
‘Waar wacht je nog op. Wegwezen, of moet ik tegen de leraar zeggen dat je mijn zus lastig valt?’
Ik schudde met mijn hoofd en keek Isabelle aan die een hand op de schouder van haar broertje legde.
'Kom op El, laten we onze koffer pakken.'
Shit, wat heb ik gedaan? Isabelle zond me nog een ietwat verondschuldigende blik voordat ze haar broertje mee richting de koffers toe sleurde. Nee- nope, dit zal niet gebeuren. Dit was een slechte eerste indruk, een zeer slechte eerste indruk. Ik liep ze achterna en stopte veels te snel met lopen toen ik de twee zag knuffelen.
'Shit- wacht, nee, ik bedoelde het niet zo,' begon ik snel en hees mijn handen wat op voordat ik ze begon te benaderen.
'Sorry, het was een slechte start. Ik zei iets verkeerd, ja, en ik wilde je daarna alleen maar aan het lachen krijgen.'
Ik keek Isabelle weer aan voordat ik weer een glimlach tevoorschijn perste en een stap naar achteren zette.
'Slechte eerste indruk, Hm?' En toen keek ik Elijah weer aan.
'En je hoeft niet meteen de pestkop te wezen omdat ik jouw zus aan het lachen probeer te krijgen. Misschien klonk het als een pick-up line,' wat het deels ook was, 'maar het was maar een grapje.' En toen veranderen mijn glimlach in een kleine grijns.
'..beken het, je was wel een klein beetje jaloers geworden, of niet?' Grapte ik dan met een knipoog waarna ik me terug naar Isabelle wierp en zachtjes 'sorry ' murmelde. Ik haastte me langs hun heen en trok mijn donker rode koffer uit het stapel voordat ik de twee nog een verondschuldigende glimlachje wierp en ze vervolgens verliet. Super subtiel, Josh. Echt waar; slechter dan dit kon ik het niet aanpakken. Perfect.

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

II Nova Elin Braiden II tweeëntwintig jaar II Weerwolf

Ik hoorde hem al aankomen nog voor ik hem rook. De naderende voetstappen achter me verraadde zijn komst en waarschuwde me tijdig - niet dat ik bang hoefde te zijn dat hij me iets zou doen, daar kende ik hem net iets te goed voor. Het zachte geknak van een klein takje, of het knisperende geluid van dorre bladeren kondigde hem al van een eindje aan.
De lokkende geuren en geluiden waar ik achterna zat verloren tijdelijk mijn interesse doordat de wolf in me haar focus op hem legde zodra hij in de buurt was gekomen. Tobias. 'Hey, Nova,' begroette hij vriendelijk zodra hij in mijn zicht verscheen. Mijn ogen gleden kort over hem heen en ik beantwoorde zijn groet met een kleine glimlach. Hij was een van de weinig jongens hier in het woud waar ik redelijk goed mee overweg kon. Op persoonlijk vlak kende ik hem wellicht nog niet zo heel goed, maar dat kon eerder aan mezelf liggen als aan hem. Een ding was in iedergeval wel zeker: hij was een soortgenoot - gebeten weliswaar in plaats van, net als mij, zo geboren maar dat maakte hem niet minder dan dat hij was.
'Wat ben jij aan het doen?' vroeg hij vervolgens, doelend op de blokken hout die ik een paar meter terug weg had gelegd. 'Grootmoeder had hout nodig,' antwoorde ik en haalde vluchtig mijn vingers door mijn lokken heen. 'Ik was op de terugweg naar huis toen ik afgeleid raakte door iets anders,' vervolgde ik.
Subtiel stak ik mijn neus opnieuw in de lucht en spitste mijn oren om te controleren of al het nieuwe nog aanwezig was. De geluiden waren sterker geworden en het klonk overduidelijk naar spullen die neergezet werden, een ronkende motor die tot stilstand was gekomen en zachte stemmen. Ik liet me niet gauw afleiden maar sommige dingen trokken nou eenmaal mijn aandacht weg van hetgeen wat op dat moment een stuk interessanter leek dan waar ik mee bezig was. Grootmoeder zou het me in iedergeval niet al te kwalijk nemen, ze was het tenslotte van me gewend.
'En jij?' Met mijn hoofd een tikkeltje schuin keek ik hem vragend aan terwijl ik wachtte op zijn reactie. Wie of wat er nu ook in de bossen aangekomen was, het kon wel even wachten - ver weg zouden ze waarschijnlijk toch niet gaan.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ik ril wanneer ik de bus uitstap en trek mijn sweatervest steviger om me heen. Ik haal mijn linkerschouder even op, en hijs mijn donkerblauwe rugzak fatsoenlijk omhoog. Nonchalant laat ik het loodzware ding aan mijn ene schouder hangen. Ik ben steevast van mening dat als je een rugzak gewoon op je rug draagt, je eruit ziet als een meisje dat naar de kleuterschool gaat. De frisse buitenlucht deed me oprecht wel goed, na die lange busrit. Ik heb geen gigantische hekel aan busritten, maar de grootste fan kan je me nu ook weer niet noemen.
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang terwijl ik naar mijn klasgenoten kijk. Niet goed wetende wat te doen, zonder ik me wat af, en kijk vanop een afstandje toe, afwachtend wat er gaat gebeuren. Zo zie ik dat er wat afspeelt tussen Eli, Joshua en Isabelle. Ik geef mezelf een schouderklopje, omdat ik bij geen enkele drama betrokken ben geraakt binnen de eerste vijf minuten na aankomst. Dat het hun wat minder goed gelukt is, valt vooral op wanneer de zus en broer zich algauw weer afzonderen van Joshua. Ik besluit me er gewoon buiten te houden. Ietwat nerveus -en verveeld- bijt ik op de rand van mijn duim, en draai nogmaals een rondje om mijn as, de omgeving in me opnemend.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

---

---

---

---

In plaats van, dat hij als een echte man een goede come-back maakte, bleef de jongen voor me echter stil. Als een lafaard. Ik had werkelijk niks anders van hem verwacht. Net zoals dat ik Isabelles hand niet op mijn schouder verwachtte, waar ik lichtjes van schrok.
‘Kom op El, laten we onze koffers pakken.’ Met dat sleurde ze me mee, weg van Joshua, die ik nog een boze blik wierp. Snel werd dat al verbroken door Isabelle die me dicht tegen haar aandrukte. Iets wat mijn woedde lichtelijk deed wegebben, maar mijn waakzaamheid niet.
‘Dankje Eli.’ Zachtjes legde ik mijn armen stevig rond haar lichaam heen, waarbij ik haar dichter naar me toe trok. Zwakjes glimlachte ik tegen haar donker bruine haar. Iets wat zij ongetwijfeld niet kon zien. Belle kwam al uit een zware break-up. Het ergste wat ik daarvan vond, is dat ik haar niet daartegen had kunnen behoeden. Ik had werkelijk gedacht dat het een goede jongen was. Een jongen die mijn zus blij kon maken. Zelfs wanneer ze het diepst in de puree zit. Niks was minder waar en daar kwam ik veels te gauw achter. Die fout zal ik nooit meer maken, al moest ik mijzelf daarvoor opofferen.
‘Shit- wacht, nee, ik bedoelde het niet zo.’ Geërgerd liet ik mijn armen rond Belle zakken, waarbij ik stevig haar hand vastpakte. Mijn kaaklijn stond strak terwijl ik de bruinharige jongen tegenover me in mij opnam.
‘Sorry, het was een slechte start. Ik zei iets verkeerd, ja, en ik wilde je daarna alleen maar aan het lachen krijgen.’ Met dat trok ik Isabelle weer iets achter me, puur doordat die gek werkelijk dacht dat hij privé tijd met haar kon krijgen. Waarschijnlijk had Joshua het in de gaten gezien hij zich meteen tot mij richtte.
‘Slechte eerste indruk, Hm en je hoeft niet meteen de pestkop te wezen omdat ik jouw zus aan het lachen probeer te krijgen. Misschien klonk het als een pick-up line, maar het was maar een grapje.’
Een grijns verscheen op zijn gezicht, die ik werkelijk er wel af kon slaan. Ik kon hem wel levend villen.
‘..beken het, je was wel een klein beetje jaloers geworden, of niet?’
Walgend trok ik een wenkbrauw op, waarbij de jongen maar stom een knipoog naar mij zond voordat hij alweer het lef vandaan haalde om zich tot Belle te wenden en zachtjes ‘sorry’ te fluisteren. Alsof ik dat niet kon horen.
Mijn ogen haakte zich woedend in de jongens rug, die onbezorgd zijn rode koffer pakte om ons vervolgens nog een glimlach toe te zenden voordat hij langs ons op liep. Veels te dicht bij Isabelle naar mijn mening. Iets waar ik totaal niet tegen kon. Voordat hij verder kon lopen, liet ik Isabelles hand los. ‘Blijf hier.’ Mompelde ik nog snel voordat ik de jongen achterna spurden, om hem in een beweging om te draaien. Zonder een seconde te aarzelen, vuurde ik vol mijn vuist tegen zijn kaak, terwijl ik hem enkel minachtend aankeek en de opkomende pijn in mijn hand probeerde te negeren door zijn harde kaak.
‘Ik jaloers, Op jou zeker. In Merlins naam, laat me niet lachen. Je laat mijn zus en mij met rust. Het maakt me geen moer uit als je bimbo’s lastig valt; maar dit meisje is houd van niveau. Iets wat jij totaal niet heb of nooit zou krijgen.’ Ruw duwde ik hem weg terwijl ik deze woorden spuwde. Mijn wenkbrauwen hadden zich in een boze rechte streep vervormd en mijn ogen stonden ietwat donker, ondanks dat ze blauw waren. Een teken dat een persoon echt zwaar over de lijn gegaan was.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ik zat voorin de bus naast de chauffeur. Ik keek toe hoe de bus tot stilstand kwam. Ik strekte mijn oude botten en keek naar de volle bus met leerlingen. Iedereen was stil, zei geen woord. Sommige waren weer gespannen, andere weer vrolijk met die doppen in de oren, alsof er niks te beleven viel.
Ik had niks nodig om ze te toe te spreken. De studenten hadden dit nodig, een tijdje in de buitenlucht. Ik kende het verhaal van de overleden jongen maar vaag.
Met mijn knapzak in de hand, liep ik de bus uit en pakte de papieren namenlijst en een pen om iedereen af te strepen.
Het afstrepen ging vlot en bleef kort haken bij de naam van Matthew, waarom hadden ze me de lijst gegeven van aantal jaren geleden. Zuchtend streepte ik de naam door en vinkte de rest af als ik opkeek door rumoerige studenten.
Ik stopte de papieren terug in de tas.
Wat ik zag, kon gewoon niet. Ik liet alles vallen en beende naar het groepje rumoerige studenten.
'Meneer Martens, leg maar eens uit.' waren de diepe woorden die uit mijn mond kwamen. Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef de jongen strak aankijken.

---

Vampire + Servant = Servamp

---

---

Met mijn koffer aan de hand, snelde ik me langs de andere leerlingen en alles wat ik deed was een glimlach naar ze toe werpen hoewel de gezellige sfeer van net toen ik uit het bus stapte allang al wegrevlogen was. Hoe kon ik dit zo erg laten verpesten? Ik morst wat verzinnen om het goed te maken want ik heb geen zin in vijanden op dit moment.

Maar dat was alweer te veel gevraagd. Ik voelde de kleine hand van Elijah die mij tegenhield waardoor ik me met een zucht omdraaide waarna hij iets deed wat ik totaal niet verwachtte. Tenminste niet van hem. Hij hees zijn vuist op en voordat ik die tegen kon houden, boorde hij die in mijn wang. Ik was eerder stomverbaasd dan dat ik pijn kreeg, hoewel het ook pijnlijk was.
'What the fuck?' Siste ik en wreef over mijn zere kaak.
‘Ik jaloers, Op jou zeker. In Merlins naam, laat me niet lachen. Je laat mijn zus en mij met rust. Het maakt me geen moer uit als je bimbo’s lastig valt; maar dit meisje is houd van niveau. Iets wat jij totaal niet heb of nooit zou krijgen.’ Ruw duwde hij me weg, hoewel het geen effect gaf aangezien ik maar een halve stap naar achteren zette en nog steeds op mijn plek bleef staan.
'Meneer Martens, leg maar eens uit.' Ik keek verbaasd naar de docent die erbij ging staan; wat mij echter niet tegenhield. Want het was al te laat en woedde vloog als een speer door mijn lichaam.
Ik wist niet of ik boos begon te worden of ongeduldig, maar mijn volgende stap had ik alvast niet gepland. Ik negeerde mevrouw Carter en duwde hem ruw tegen de boom achter hem aan waarna ik hem met mijn arm nog dieper het boom in duwde zodat hij niet gemakkelijk weg kon komen.
'Idioot, alles wat ik deed was een grapje maken en jij krijgt plots een woedde uitbarsting?' Siste ik en haalde mijn arm weg om zijn kraag vast te pakken waardoor ik hem haast de boom in boorde, net als mijn ogen waarmee ik hem strak aankeek.
'Jullie kunnen niet tegen grapjes of nemen jullie dat veels te serieus? Fuck! Zie je niet dat jij de pestkop bent op dit moment?'
Ruw liet ik hem weer en waarna ik hem nog ruw tegen het boom aan duwde.
'En dat jij nog denkt dat je mij met die kleine lichaampje van jou tegen kan houden.. ik doe mijn best om de situatie weer goed te maken. Wat krijg ik? Een vuist tegen mijn wang aan.' even bleef ik stil en ik wist dat mijn ogen vuur spoten.
'Ga nu terug naar je zus toe voordat dit echt uit de hand gaat lopen. Of nog beter; leg mevrouw Carter maar uit om welke stompzinnige reden je begon met ruziën.'
Ik wierp mevrouw Carter nog een blik toe voordat ik me gauw omdraaide en mijn koffer van het gras weer oppakte.
'Sorry,' murmelde ik nog tegen de docent.
Iedereen die mij niet goed kent, denkt dat ik een pestkop ben. Een idioot, een player. Maar dat ben ik niet. Mijn vrienden zeggen dan weer dan ik erg vriendelijk ben en grappig- dat ik ze aan het lachen kan krijgen bij tijden wanneer ze juist willen huilen.

Nou- als eerst, mijn beste vrienden zijn niet meegekomen waardoor ik er alleen voor sta.
En dus bijna iedereen hier denkt dat ik de pestkop ben.
Maar dat ben ik niet.
..
...
....
Toch?



[Even snel geschreven tijdens pauze, sorry als het slecht is]

[ bericht aangepast op 29 sep 2015 - 17:07 ]

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

---

Een zucht rolt over mijn lippen, een vredige zucht. De natuur doet me goed. Enorm goed trouwens.. de rust die ervan komt. Het is heerlijk en best overweldigend. Het is trouwens ook wennen, van een enorm drukke en best grote stad naar kamperen in het bos. Enorm primitief, en het zal ook best wel wat ruzies veroorzaken omdat lang niet iedereen het kan handelen, maar ik hoop niet dat ik één van die velen word.
Ik hoor van opzij ineens allerlei geluiden, geroep en gesis en wanneer ik me, nieuwsgierig als dat ik ben, om draai zie ik Elijah een klap uitdelen aan Joshua.. oké, ik wist dat ruzies gingen komen maar kom op zeg, we zijn nog maar net uit die bus! Mevrouw Carter reageert al maar Joshua negeert de vrouw overduidelijk en duwt Elijah tegen een boom. Ik kan weinig verstaan van de woorden die hij spreekt maar ik kan het niet laten om naar hem toe te stappen wanneer hij weg loopt.
"Serieus, waar ging dat allemaal over?" vraag ik hem. Ik ken de jongen eigenlijk amper, volgens mij was hij wel bevriend met Matthew? Eigenlijk heb ik geen idee wie hij is, ik weet zijn naam en daar is het dan ook wel mee gezegd. Een paar minuten geleden had ik mee gekregen hoe Joshua probeerde te flirten met Isabelle, en dat Elijah dat totaal niet kon waarderen, maar dat het tot zoiets zou uitlopen had ik niet verwacht. Elijah is volgens mij niet zo snel zó boos..

Ik had dus geen idee hoe ik haar naar lars moest sturen.. dus heb ik haar naar Joshua gestuurd :'D

---

Little do you know

Al snel voelde ik mijn broertjes armen ook mij heen en een lichte glimlach sierde mijn lippen. ''Shit- wacht, nee, ik bedoelde het niet zo. Sorry, het was een slechte start. Ik zei iets verkeerd, ja, en ik wilde je daarna alleen maar aan het lachen krijgen.'' hoorde ik Joshua zeggen. Ik keek weer op en knikte eventjes kort. Vervolgens drukte Elijah mij al meteen weer achter zich. ''Slechte eerste indruk, Hm en je hoeft niet meteen de pestkop te wezen omdat ik jouw zus aan het lachen probeer te krijgen. Misschien klonk het als een pick-up line, maar het was maar een grapje.'' Verbaast trok ik mijn wenkbrauw op. Oké, nou ging hij dus wel te ver. ''Beschermend zijn is niet echt een pestkop zijn hoor,'' zei ik met een zucht. Vervolgens maakte hij nog een opmerking dat Elijah jaloers was ofzo. Daarna liep Joshua weg om zijn koffer te pakken. Ik keerde mij om om mijn en Elijahs koffers te pakken, hoe eerder dat allemaal geregeld was, hoe eerder we een kampeerplek konden zoeken met de groep. Zodra ik allemaal andere geluiden hoorde dan gepraat, zag ik nog net hoe Elijah, Joshua een klap gaf. ''Ik jaloers, Op jou zeker. In Merlins naam, laat me niet lachen. Je laat mijn zus en mij met rust. Het maakt me geen moer uit als je bimbo’s lastig valt; maar dit meisje houd van niveau. Iets wat jij totaal niet heb of nooit zou krijgen.'' Een geschokt geluidje verliet mijn mond en mijn ogen werden iets wat groot. Ik had niet verwacht dat mijn broertje zo snel klappen zou uitdelen of nota bene klappen uitdelen. De docente, mevrouw Carter, had het helaas al gezien en was op ze afgestapt. ''Meneer Martens, leg maar eens uit.'' Terwijl ik mijn rugzak weer goed over mijn schouder deed en de koffers mee sleurde liep ik op de twee af. De twee jongens kregen een discussie, tenminste begon Joshua daarmee en hij duwde Elijah tegen een boom. Dit liep totaal fout. Na een excuus naar de docente te hebben gemompeld, liep Joshua weg en ik liep naar mijn broertje toe. Zachtjes gaf ik hem een klap tegen zijn achterhoofd. ''Ik weet dat je boos werd, maar dat was ontzettend dom van je Eli.'' klonk er vanuit mijn mond. ''Nou kom op, laten we nu maar uit de problemen blijven en geen scene's meer maken.'' Een zucht rolde over mijn lippen en ik veegde een plukje die uit mijn knot was uit mijn gezicht en keek eventjes rond. En ik weet niet wat, maar als ik het nu bekijk geeft iets hier mij de kriebels. Langzaam keek ik een groepje aan die ons aanstaarden. ''Beter ga je weer bezig met waar je mee bezig was. Niets interessants hier te zien of te doen.'' beet ik hen toe, waarna ik naar mijn voeten begon te staren. Echt een geweldig begin van de trip, werkelijk.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Oh, haai Denise :’D]

---

---

Ik liep weg van hem, terug richting het bus toe. Ik had geen zin in een ruzie. Niet net wanneer we de bus uit zijn. En ik hem helemaal geen zin in het maken van vijanden- hoewel ik letterlijk niets gedaan had. Ik had het niet eens in de gaten dat leerlingen ons aangestaard hadden. Onder anderen Denise, die ik nu richting mijn kant op zag lopen. Ik kende haar niet heel erg goed. Oke, misschien was ze mijn klasgenoot en al, maar ik praat niet echt zo vaak met haar.
‘Serieus, waar ging dat allemaal over?’
Ik liet mijn handen maar in mijn jaszakken glijden en haalde zachtjes mijn schouders op.
‘Ze kunnen niet tegen een grapje,’ murmelde ik dan, ietwat nors.
‘Ik bedoel.. Elijah kan niet tegen een grapje. Zo stom.. Ik probeer mensen te laten lachen en de ruzie wat te sussen en wat krijg ik ervoor? Een stomp tegen mijn kaak en een schreeuwende Elijah.’ Ik zucht. Maar dit hield mij niet tegen en ik perste mijn gewoonlijke, zwakke glimlachje tevoorschijn.
‘Sorry. We zijn nog niet eens tien minuten hier en er is al een ruzie. Ik ben benieuwd hoe heel deze kampeertocht gaat verlopen dan. Hopelijk hebben de anderen er nog wel zin in. Heb jij er zin in?’
Ik kom er net achter: veels te vaak verontschuldig ik me voor onnodige dingen. “Sorry” is letterlijk mijn stopwoordje geworden.
Mijn blik viel weer op mevrouw Carter die nog steeds bij Elijah stond. Ik had echt geen zin in een ruzie. En hij leek niet eens op zo’n type jongen die mensen slaat en ruzies begint. Nee; hij was klein en smal. Hij leek mij eerder een vriendelijke type die juist ruzies zou willen oplossen in plaats van er eentje beginnen.
Mijn blik dwaalde terug naar Isabelle die vanaf een verte toe stond te kijken. Ik moet me nog wel verontschuldigen bij haar. Dit was een afschuwelijke eerste indruk.
Oke, misschien ging ik ook ietwat te ver, maar ik verloor gewoon mijn geduld. Ik probeer de situatie wat te sussen en hij maakte het slechts groter. Waarom?

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

---

---

---

---

Zonder een zier om mijn mede leerlingen rond mij heen te geven, bleef ik Joshua venijnig aankijken die over zijn zere kaak wreef. Ik had ergens niet verwacht dat het pijn zou doen, gezien de pijn in mijn eigen hand door merg en been leek te gaan. Merlin, dit was weer een moment wat bewees dat ik meer zou moeten sporten.
‘Meneer Martens, leg maar eens uit.’ Vermoeid kneep ik even mijn ogen dicht. Great. Als ik iets verkeerds deed dan stonden ze er altijd bij, maar als iemand anders wat deed, dan waren de leraren altijd ver te zoeken.
Alsof Joshua gebruik maakte van het feit dat ik hem niet kon aanzien met gesloten ogen, voelde ik zijn handen mij hard tegen een boom duwen. Als een bezetenen bleef hij me er harder tegen aan drukken, waardoor ik letterlijk de schors akelig in mijn rug voelde prikken. Als mijn kleding kapot ging door zijn agressieve bui, merlin. Hij mocht gaan betalen als we terug waren.
'Idioot, alles wat ik deed was een grapje maken en jij krijgt plots een woedde uitbarsting?' hoorde ik Joshua sissen. Spottend lachte ik. Misschien meer uit zenuwen dan om stoer te lachen. Het maakte eigenlijk vrij weinig uit gezien het mijn situatie totaal niet ging helpen. Iets wat bevestigd werd door de groene ogen van de jongen voor me; die haast mijn ziel in leken te kijken. Alleen al bij die gedachte begonnen de zweetdruppels op mijn hoofd te parelen.
'Jullie kunnen niet tegen grapjes of nemen jullie dat veels te serieus? Fuck! Zie je niet dat jij de pestkop bent op dit moment? En dat jij nog denkt dat je mij met die kleine lichaampje van jou tegen kan houden.. ik doe mijn best om de situatie weer goed te maken. Wat krijg ik? Een vuist tegen mijn wang aan.' Met dat liet hij me los, om me nog een harde zet tegen de boom aan te geven, wat mijn rug een zachte knak liet maken.
‘Ga nu terug naar je zus toe voordat dit echt uit de hand gaat lopen. Of nog beter; leg mevrouw Carter maar uit om welke stompzinnige reden je begon met ruziën.’ Met dat draaide hij zich om naar de docente waar hij enkel ‘Sorry’ tegen mompelde. Als hij werkelijk hiermee weg kon komen, dan zou ik zo link zijn. Ik zou werkelijk insecten of sprinkhanen in haar tent gooien. Het was onrechtvaardig. Misschien verklaarde dat de woedende frons op mijn voorhoofd waarbij ik me tot te docente keerde die met haar armen over elkaar geslagen mij gadesloeg.
‘Joshua viel mijn Isabelle lastig. Blijkbaar is het voor sommige mensen ‘Nee’ als antwoord niet voor lief te nemen.’ Luid klonken die woorden over het kale stuk gras waar wij onszelf nog op bevonden met de bus. Woedend keek ik de kant van Joshua op, waar Denise bij stond. Ik mocht hopen dat ze niet met die idioot aan zijn kant aan het scharen was.
Voor ik het in de gaten had voelde ik een klap tegen mijn achterhoofd. Boos wilde ik mijzelf omkeren tot ik Isabelle zag staan.
‘Ik weet dat je boos werd, maar dat was ontzettend dom van je Eli. Nou kom op, laten we nu maar uit de problemen blijven en geen scenes meer maken.’
Boos wilde ik protesteren, tot een zachte zucht over haar lippen ontsnapte. Een gons van zorgen schoot door mij heen; hoewel ik zelf niet precies waarvoor. Misschien waren we geen tweeling- maar soms voelde onze telepathie wel zo.
'Beter ga je weer bezig met waar je mee bezig was. Niets interessants hier te zien of te doen.’ beet ze het publiek toe die nog naar ons stonden te staren.
Terneergeslagen keek ik naar de grond waarbij ik even pijnlijk over mijn rug wreef. Die klootzak. Hij kwam hier niet zomaar vanaf. Misschien mocht hij groter en breder zijn; maar ik had hersens. Iets waar hij duidelijk tekort in schoot. Als hij ook nog maar een keer met zijn gore tengels aan mijn zus komt; ik snij zijn vingers een voor een eraf, tot hij zal smeken voor genade.
Hard beet ik op mijn lip, waarbij ik nog een laatste boze blik op Joshua wierp, om mijn tas van Isabelle over te nemen en haar hand direct met die van mij in een te vlechten.
‘Dus wat denk je, in tenten slapen of zouden ze een camping afgehuurd hebben; waar we tenminste kunnen douchen. Ik heb nu al het gevoel dat ik onder het zand en mos zit.’ Moeizaam haalde ik een klein glimlachje tevoorschijn terwijl ik daarmee mijn duisterde gedachtes weg probeerde te duwen.

[ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 0:11 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Met opgetrokken wenkbrauw keek ik de twee jongemannen aan. Beide wilde ze niet toegeven waar de ruzie om ging.
De woorden galmde door mijn hoofd. Hier moest serieus wat aan gedaan worden. Eerste dag kamp en nu al ruzie.
Even had ik niet in de gaten wat er zojuist gebeurde.
´sorry.' Was het laatste woord van meneer smith.
Oh nee, zo spreek je niet over een docent. Ik stroop mijn mouwen op en greep zowel Smith als Martens in de nek en zette een harde stem op.
'Heren, jullie eerste dag. Zal ik jullie ouders bellen wat er is gebeurd?'
Ik kon er niet tegen. Het is dat ik kinderen heb die zelf ook zo konden gedragen.
Ik laat de twee mannen met een vervelend kneepje los.
Mijn bijnaam heks had ik wel verdiend.
'Dan ben ik nog laks om te zeggen dat ik jullie niet terug stuur naar huis met een hele maand schorsing aan jullie broek. Voor straf mogen jullie de tenten dragen, opzetten en water gaan halen. De eerste die ik nog hoor klagen slaapt buiten,' sprak ik met een verheffing.
Ik was dit spuugzat. Aan het eind van deze dag zal ik hun straf wat minderen.

Ik liep richting het meer, het was rustig. Te rustig, de kwetterende vogels hielden hun snavel en de wind was gaan liggen. Al moet ik eerlijk zeggen dat de bomen de meeste wind tegenhield. Ik draaide me eens om terug naar de plek waar ik vandaan kwam. Het knagende gevoel zat er nog steeds, het was bekend. Hoofdschuddend liep ik verder en greep halverwege de onderste tak van een vrij losstaande boom.
Mijn lichaam had geen gewicht meer, waarbij ik even houvast nodig had om mezelf niet over de tak te laten gooien dan erop. Steeds hoger klom ik omhoog, totdat ik overzicht had, net onder de bladerdek. Een uil kraste hard, wanneer ik zijn nest passeerde.
De snavel van de vogel kwam hard aan. Als geest zou je niks moeten voelen. Misschien was dat wel zo, maar de snavel ging niet door me heen.
Mijn armen waren om de tak geslagen. Ik wachtte af tot de uil terug naar zijn nest vloog en keek kort onder de rand van mijn capuchon of de vogels weg was en nam de weg terug naar beneden. Ik had geen zin meer om in die vervloekte boom te blijven, de volgende keer maak ik as van die boom.
Ik liep het hazenpas terug naar de plek waar ik vandaan kwam.
Uit verveling liet ik me op de grond vallen. Gewoon vallen in de hoop bladeren. Ik sloot mijn ogen. Wat zou het toch fijn zijn om te weer te weten hoe het is om te dromen, om echt te slapen.

[ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 14:18 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

[ehe, moest ik nou posten? :'3]

---

---

Iemand greep mij bij mijn nek en trok mij van Denise vandaan waardoor een kleine kreet mijn lippen ontsnapte. Ik draaide me met een ruk om en zag mevrouw carter voor mij staan. Shit- serieus? Zit ik nu al in de problemen voor zo iets doms?
‘Heren, jullie eerste dag. Zal ik jullie ouders bellen wat er is gebeurd? Dan ben ik nog laks om te zeggen dat ik jullie niet terug stuur naar huis met een hele maand schorsing aan jullie broek. Voor straf mogen jullie de tenten dragen, opzetten en water gaan halen. De eerste die ik nog hoor klagen slaapt buiten.’
Ik keek mevrouw Carter verbaasd aan en wierp Elijah nog even een blik toe voordat ik als een bezetenen mijn hoofd begon te schudden alsof ik zo al deze problemen van mij af kon schudden.
‘Dit kunt u niet menen,’ siste ik zachtjes.
‘Dit was maar een kleine nutteloze ruzie, mevrouw Carter!’ bij deze worden kon ik het niet laten om Elijah een zeer norse blik toe te werpen.
‘En.. hij begon,’ murmelde ik dan vervolgens op een kinderachtige toon. Oke, ik zeg het eerlijk. Ik lokte hem wel behoorlijk wat uit maar hij begon wel met ruziën. Ik bedoel, ik maakte maar een simpele grapje en hij viel mij aan. Ik probeerde me te verontschuldigen en maakte vervolgens nog een grapje, hij schreeuwde naar mij en sloeg mij tegen mijn kaak aan.. zo te zien kan je geen grapjes uithalen bij deze joch.

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

---

Ze verteld dat haar oma hout nodig had, verklaard een hoop. Maar waarom ze dan erg ver van het pad gedwaald is verklaart het niet?
Dan verteld ze me dat ze afgeleid werd door iets anders hier in het woud. Door mijn onoplettendheid had ik geen idee. Meestal heb ik het pas door dat er iemand anders in de buurt is wanneer ze voor me staan of al bovenop me liggen. Te zelfverzekerd om te denken dat ik ze niet aan zou kunnen, wie het ook is.
Ze duwt haar neus in de lucht om te ruiken wat het is wat haar aandacht ving, ik volg haar voorbeeld uit pure nieuwsgierigheid. Mensen..
Nieuw gezelschap in het woud. Er klonk gepraat, maar ook geschreeuw. Duidelijk was dit een groep met onderlinge problemen, die zijn het leukste. Iedereen uiteindelijk tegen elkaar uitspelen. Geweldig vermaak is het.
Dan vraagt Nova mij wat ik aan het doen ben. Ehh.. ja wat eigenlijk? Ik haan maar nonchalant mijn schouders op
"Beetje rondlopen ofzo" grinnik ik droog.

---

Little do you know