Hazy schreef:
(...)
Ja, dat is helemaal waar. Sommige ouders doen echt hard hun best om hun ging goed op te voeden, maar niet elk kind wil luisteren naar zijn/haar ouders. Soms denken ze zelfs dat ze tegen hun ouders moeten ingaan om stoer te doen. Ik vind het heel vervelend dat ze zeggen dat het normaal is dat pubers moeilijk beginnen te doen, want dat gebruiken die pubers als excuus voor hun gedrag. Ze gaan zich zo gedragen, omdat dat zogezegd eenmaal hoort bij een puber te zijn. Ik ben zelf nooit zo als puber geweest. Ik denk dat elke puber een deftige puber kan zijn zolang de ouders en zij zelf maar naar elkaar luisteren en juist communiceren.
Het zal inderdaad meer aan de maatschappij en de media liggen. Die hebben een veel groter invloed op de jeugd.
Tegenwoordig moet je al zowat met 2 verdieners zijn, wil je niet verdrinken in de blijvende stroom van maandelijkse rekeningen... Wat maakt dat kinderen doordeweeks vooral opgevoed worden door school en opvang. Niet alle kinderen waarbij de ouders allebei werken, groeien uit tot crapuul, maar dit is naar mijn inziens zeker wel één van de boosdoeners. Ouders krijgen vaak geeneens meer mee hoe hun kinderen eigenlijk zijn/worden... omdat ze veelal te druk zijn met werken en als ze dan thuis zijn, gewoon te moe zijn van een veel te lange dag.
Vaak komt daar dan ook weer het schuldgevoel om de hoek, omdat ouders zich dan toch weer schuldig voelen over het feit er zo weinig te zijn, waardoor ze hun kinderen materialistisch rot verwennen in de hoop hun afwezigheid op die wijze goed te maken. Ik zeg nu niet dat het overal zo gaat natuurlijk, maar het komt steeds meer en meer voor.
En je zou zeggen, dan blijft één van de twee ouders toch thuis... dat is al bijna niet meer haalbaar financieel gezien in deze huidige maatschappij. En dan nog, al van 10/12 jarige leeftijd wordt er zo op gehamerd om een carrière te hebben in plaats van voor een gezin te zorgen... natuurlijk dat je dan op volwassen leeftijd de instelling heb van ik moet werken, want ik heb niet voor niets de afgelopen 10/15/20 jaar van m'n leven m'n kloten afgedraaid op een studie en me er veel te diep voor in de schulden gestoken, om dat dus op te geven...
Dan, al vanaf de basisschool wordt er een veel te grote druk weggelegd bij kinderen zelf. Niet voor niets lopen kinderen van 8/9 jaar al met teveel onzekerheden, angsten, burn-outs, depressies en psychische stoornissen rond, en willen er veel te veel voor hun 16de al zelfmoord plegen... Ik krijg nog elke dag de creeps als ik de horrorverhalen hoor van wat een 6/7 jarige al moet kunnen... Hell, 1 september begonnen de scholen hier, en die kindjes hadden direct al van de eerste dag 3 kwartier huiswerk opgekregen, wat op ene dag gemaakt moest zijn
Het eerste leerjaar (groep 3 voor Nederland), die kinderen zijn nog amper kleuter-af... Echt, gene zever, bij Thomas op de voetbal hadden enkele kameraadjes van 6 jaar oud al een toets in de 2de schoolweek waarvoor ze moesten leren, dat ik zoiets had van WTF O.O - hier alleen al om ben ik meer dan blij dat ik Thomas op het Freinetonderwijs heb gezet, want daar hebben ze dezelfde doelstellingen als op een 'reguliere' school, maar benaderen ze het totaal anders waardoor die (prestatie)druk gewoon in zijn totaliteit wegvalt.
Maar je moet je dus bedenken, kinderen kunnen niet met dergelijke emoties om, wat zich gewoon uit in brutaal en onhandelbaar 'stoer' gedrag. Tegenwoordig wordt er veel te veel verwacht van kinderen en moeten ze veel te snel 'volwassen' worden. Wat ook zeker maakt dat meisjes op 12 jarige leeftijd niet langer met poppen spelen (zoals ik deed) maar met jongens. En waarom hangjongeren steeds jonger worden, om maar een voorbeeld te noemen.
Dan komt daar de media bij, want ik sta nog altijd versteld van hetgeen wat men tegenwoordig 'kinderseries' durven te noemen. En hier heb je als ouderzijnde ook weinig vat op, en de invloeden van vriendjes vind ik nog het ergste.
Zo kwam Thomas van de week enorm trots thuis dat hij een liedje geleerd had op school. Ik dood enthousiast van laat maar horen, want ik vind het altijd super om hem zo bezig te zien. Hij geniet er ook altijd van om zo de dingen die hij geleerd heeft aan me te tonen en is dan zo trots op zichzelf
Mijn hart zei echter letterlijk van doe het zelf maar toen hem trots en glunderend 'We will rock you, we will fuck you' zong... Ik sloeg stijl achterover en moest eerst echt een proces van verwerking door want ik schrok me eigenlijk echt kapot van die woorden. Hoe komt een 6jarige daar nu in hemelsnaam bij?
Mijn eerste vraag was ook echt van 'van wie heb je dat geleerd?', totaal in shock. Blijkbaar van twee kameraadjes uit een hogere klas. Maar goed, dan begint de uitleg dat het ongepast is om zoiets te zeggen, dat het lelijke woorden zijn, met daaropvolgend zijn weerwoord van, ja maar ja, zij zingen het toch ook...
Zelf vind ik dat erg lastige dingen, ook omdat het niet altijd even gemakkelijk is om de dingen uit te leggen waarom wel iets mag en waarom iets niet. En vooral, waarom zijn vriendjes dat wel mogen en hij niet...
In ieder geval, kinderen opvoeden is echt niet zo evident. Kinderen maken is niet moeilijk (uitzonderingen natuurlijk daar gelaten, maar zowat iedere gek kan dat wel) maar een (goede) ouder zijn is minder vanzelfsprekend. Want van alle kanten wordt er ook aan je getrokken, als ik alleen al kijk naar onszelf. Iedereen weet het beter, je ouders, je schoonfamilie, de school, kind&gezin, het CLB, en iedereen lijkt zich maar te willen bemoeien met je. Tegenwoordig durf je je kind geeneens meer te straffen door ze iets af te pakken of in de hoek te zetten, want ze kunnen je kinderen zo afpakken, zelfs al heb je je kind nog NOOIT met één vinger aangeraakt. Dit geeft kinderen, vanuit de maatschappij, ook een bepaalde macht naar hun ouders en leerkrachten toe. Een simpele leugen - wat pubers ook gewoon weten - kan voor heel wat drama en ellende zorgen, waarvan je het liefst bespaard wilt worden. Dus ik vind het zelf ook niet eens zo verwonderlijk waarom het respect naar volwassenen toe steeds minder wordt, want men zorgt er gewoon voor dat ouders (en leerkrachten) nog maar vrij weinig te zeggen hebben tegenover (hun eigen) kinderen.
En naast bovenstaande, heb je ook nog eens ouders die inderdaad gewoon falen in het opvoeden van hun kinderen.
Het blijft in ieder geval in en intriest dat kinderen zo kunnen worden.
[ bericht aangepast op 20 sep 2015 - 17:25 ]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
Ledecky
En in de frituur heb ik er ook eens een groepje van die leeftijd die uitbater weten uitschelden. Ik denk dat dat gewoon zo'n mensen zijn, je hebt ze van alle leeftijden, volgens mij gaat dat rechtstreeks bergaf naar de criminaliteit, zo'n kinderen, als er niet wordt ingegrepen. Maar die ouders zijn vaak zelf gelijkaardig, en kunnen niet geven wat ze niet hebben.
