Ongelukkig in een perfect leven - Liefde, Vriendschap & Familie

[ bericht aangepast op 29 nov 2015 - 0:54 ]

---

Sarah = ongewoon sexy

Ik denk, waar je onder lijdt, is dat je jezelf te veel wegstopt. En je kunt geen band opbouwen met mensen, als je jezelf niet laat zien, want je kunt wel vrienden hebben, en je amuseren, maar ik denk wel dat het belangrijk is voor je eigen geluk, om authentiek te zijn, (dus jezelf zijn en het tonen), dingen met anderen te delen, die je nauw aan het hart liggen. Zodat je je niet eenzaam voelt. Ik denk dat je eenzaamheid, misschien het gebrek is aan relaties? Want je kunt bijvoorbeeld veel vrienden hebben, veel lol trappen samen, en leuke dingen doen en veel lachen, met veel mensen omgaan. Dat is toch nog niet hetzelfde...
Ik denk, als ik dit zo hoor, dat het probleem een beetje is, dat je jezelf niet genoeg laat zien, zo te horen hou je snel dingen achter, en ben je nogal gesloten, blijf je heel vaak in je hoofd. Wat ik denk, is dat je je misschien opener moet proberen te stellen, lucht je hart en spreek je gedachten en jezelf meer uit. Geef ze een kans. (:
Dat is zo'n beetje mijn advies hierover. (:
Want dan zul je je je niet meer zo alleen voelen denk ik. Ik snap wel dat het moeilijk is. Ikzelf heb daar niet al te veel moeite mee, maar ik weet dat er veel mensen zijn die zich dan te kwetsbaar voelen, en dat het soort van beetje buiten hun comfort - zone is. Experimenteer wat, laat ze beetje bij beetje meer van je weten, op jouw tempo, zodat je je comfortabeler voelt, en je band kunt versterken.

[ bericht aangepast op 18 sep 2015 - 11:05 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik snap heel goed wat je bedoelt. Momenteel heb ik zelfs een beetje hetzelfde; ik volg een opleiding die leuk is, heb een goede stageplek, een geweldige vriend, ik leef niet in armoede of iets dergelijks, ik heb een dak boven mijn hoofd en ik ben goed in een heel aantal dingen. Toch mis ik het openstellen van mezelf; ik durf mensen niet op te zadelen met mijn problemen. Als ik erover praat, worden het vaak luchtige gesprekken en vertel ik niet eens alles.

Daarom sluit ik me ook aan bij wat Histoire zegt; het is goed om jezelf open te stellen. Dit kan moeilijk zijn, vind ik zelf ook, maar probeer het wel. Probeer er ook met je vriendin over te praten desnoods, wees eerlijk over hoe je - je voelt en krop niet alles op. Opkroppen kan een hoop verpesten en daar heb ik helaas ervaring mee :c

Ik zal kijken of ik in verloop van de dag deze reactie nog aan kan vullen met nog wat meer dingen.

[ bericht aangepast op 18 sep 2015 - 11:09 ]

---

26 - 02 - '16

[ bericht aangepast op 29 nov 2015 - 0:54 ]

---

Sarah = ongewoon sexy

Duivelsgebroed schreef:
Het voelt alleen niet als eenzaamheid ofzo. En ik ben een best makkelijk aanspreekpunt voor een hoop onderwerpen. Genoeg mensen komen bij mij met problemen, omdat ze weten dat ik er normaal en rustig mee om ga, en niet er van weg loop. Deze mensen zien mij alleen niet zo snel als persoon wie dat zelf ook af en toe nodig heeft. Ik ben altijd de 'sterke persoon', en voor vrienden heb ik ook geen zin om dat beeld te veranderen.

Wat wel klopt is dat ik me niet zomaar open stel. Dat vraagt voor mij heel wat vertrouwen, want dan stel ik me voor mijn gevoel kwetsbaar op. Hier is dat anders trouwens, omdat ik toch anoniem ben.
Het probleem van mijn huidige aanpak is wel dat er daardoor steeds kleine stukken bij komen als ik met iemand praat en die persoon begin te vertrouwen, en dat vraagt wat doorzettingsvermogen van die kant

Dat snap ik. Dat beeld hebben mensen ook vaak van mij. Om dan te laten zien dat je ook wel eens een schouder nodig hebt om op uit te huilen, is dan best moeilijk en de kloof wordt alsmaar groter in dat opzicht; mensen zien je als een grote/sterke persoon, je kropt alles op, mensen blijven denken dat je dat bent, je blijft opkroppen, etc.
Ik vind je huidige aanpak zeker goed, gewoon beetje bij beetje - als je iemand vertrouwd - gespreksstof toevoegen die wat persoonlijker is. Ik kan dan ook enkel zeggen dat je dat door moet zetten, maar je moet aan de andere kant ook doen waar je - je goed bij voelt en niet forceren.
Je zou ook een vertrouwenspersoon/psycholoog kunnen raadplegen over deze situatie, maar dan moet je - je ook openstellen voor iemand die je niet goed kent en dat is best nogal lastig. Tenminste, dat ervaar ik dan.

Ik hoop echt dat je - je snel gelukkiger mag voelen, want dit is gewoon ontzettend lastig.

---

26 - 02 - '16

Feline schreef:
(...)

Dat snap ik. Dat beeld hebben mensen ook vaak van mij. Om dan te laten zien dat je ook wel eens een schouder nodig hebt om op uit te huilen, is dan best moeilijk en de kloof wordt alsmaar groter in dat opzicht; mensen zien je als een grote/sterke persoon, je kropt alles op, mensen blijven denken dat je dat bent, je blijft opkroppen, etc.
Ik vind je huidige aanpak zeker goed, gewoon beetje bij beetje - als je iemand vertrouwd - gespreksstof toevoegen die wat persoonlijker is. Ik kan dan ook enkel zeggen dat je dat door moet zetten, maar je moet aan de andere kant ook doen waar je - je goed bij voelt en niet forceren.
Je zou ook een vertrouwenspersoon/psycholoog kunnen raadplegen over deze situatie, maar dan moet je - je ook openstellen voor iemand die je niet goed kent en dat is best nogal lastig. Tenminste, dat ervaar ik dan.

Ik hoop echt dat je - je snel gelukkiger mag voelen, want dit is gewoon ontzettend lastig.

Haha ja het is complex hé.

Op professioneel gebied ga ik geen hulp zoeken (Al vind ik dat mensen daar vaak te zwaar over denken, en het daarom niet doen, dat is het niet). Het is niet iets wat er even uit moet, en dan klaar is. Ik wil gewoon iemand kunnen vertrouwen, niet voor even, maar voor het leven. En dat is een positie die voor mij heel waardevol is

---

Sarah = ongewoon sexy

Soms voel je je gewoon zo. Ik had precies hetzelfde, hoewel ik wel verschillende problemen had die gewoon uit het niks leken te komen, want eigenlijk had ik vroeger alles gewoon redelijk op orde. Toen begon het ineens langzaam bergaf te gaan zonder duidelijke reden. Zonder dat je het merkt, zit je ineens in een put en dan vraag je je heel erg af hoe je daar terecht gekomen bent, want je leven is toch mooi? Je hebt alles wat je je kan wensen! En dat is gewoon iets waar je zelf weinig aan kan doen. Mensen die alles hebben kunnen in een depressie raken, gewoon omdat je hersens besluiten dat het zo is, of omdat bepaalde connecties of stofjes niet goed werken.
Ik heb professionals opgezocht, maar voor mij heeft dat geen ene shit geholpen. Ik stel me niet open, zoals jij en ik ga dus ook niet met een vreemde praten in het echt over wat mij dwars zit. Dat lukt gewoon niet. Ik heb groepstherapie gevolgd, een psycholoog en een psychiater gehad, maar het hielp niet. Uiteindelijk ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan om naar een andere instantie te mogen omdat ik me daar niet op mijn plek voelde. Mijn huisarts heeft echter besloten dat ik beter aan de medicijnen kon, voor ongeveer een jaar, om te kijken of dat beter hielp. En dat deed het. Ik heb sinds heb begin van vorig jaar medicijnen gehad, opgebouwd, afgebouwd en dit jaar was ik er weer vanaf.
De zon is doorgebroken in mijn leven. 8D Soms heb ik nog wel eens last van depressie episodes, maar dat komt door mijn hormonen, haha. Dan voel ik echt de neiging om met mensen ergens over te praten, maar dat doe ik toch niet want ik ken mezelf, ik wil niemand ermee opzadelen en eigenlijk is er ook niet zoveel aan de hand. Medicatie werkt gewoon niet voor iedereen, sommige hebben meer aan therapie, maar als je niet graag open bent, helpt het wel.

---

Your make-up is terrible

Furiosa schreef:
Soms voel je je gewoon zo. Ik had precies hetzelfde, hoewel ik wel verschillende problemen had die gewoon uit het niks leken te komen, want eigenlijk had ik vroeger alles gewoon redelijk op orde. Toen begon het ineens langzaam bergaf te gaan zonder duidelijke reden. Zonder dat je het merkt, zit je ineens in een put en dan vraag je je heel erg af hoe je daar terecht gekomen bent, want je leven is toch mooi? Je hebt alles wat je je kan wensen! En dat is gewoon iets waar je zelf weinig aan kan doen. Mensen die alles hebben kunnen in een depressie raken, gewoon omdat je hersens besluiten dat het zo is, of omdat bepaalde connecties of stofjes niet goed werken.
Ik heb professionals opgezocht, maar voor mij heeft dat geen ene shit geholpen. Ik stel me niet open, zoals jij en ik ga dus ook niet met een vreemde praten in het echt over wat mij dwars zit. Dat lukt gewoon niet. Ik heb groepstherapie gevolgd, een psycholoog en een psychiater gehad, maar het hielp niet. Uiteindelijk ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan om naar een andere instantie te mogen omdat ik me daar niet op mijn plek voelde. Mijn huisarts heeft echter besloten dat ik beter aan de medicijnen kon, voor ongeveer een jaar, om te kijken of dat beter hielp. En dat deed het. Ik heb sinds heb begin van vorig jaar medicijnen gehad, opgebouwd, afgebouwd en dit jaar was ik er weer vanaf.
De zon is doorgebroken in mijn leven. 8D Soms heb ik nog wel eens last van depressie episodes, maar dat komt door mijn hormonen, haha. Dan voel ik echt de neiging om met mensen ergens over te praten, maar dat doe ik toch niet want ik ken mezelf, ik wil niemand ermee opzadelen en eigenlijk is er ook niet zoveel aan de hand. Medicatie werkt gewoon niet voor iedereen, sommige hebben meer aan therapie, maar als je niet graag open bent, helpt het wel.

Hoewel het misschien zo voelt op deze momenten, denk ik ook niet echt aan depressie. Ik denk dat die stempel te snel gedrukt wordt tegenwoordig. Ik zit gewoon met mezelf in de knoop, dat ik iets mis wat ik niet dacht nodig te hebben en nu ontzettend mis. Het gevoel dat iemand de tijd volledig opoffert voor jou. Er was iemand die ik er mee kon vertrouwen, maar dat heb ik gruwelijk verprutst.

Het beste zou het zijn dat ik mijn vriendin er gewoon over zou vertellen, maar op de een of andere manier voel ik me daar niet gemakkelijk bij. Ze is een collega, en hoewel we niet direct samen werken, zou ik het een ramp vinden als mensen te horen zouden krijgen als het op de een of andere manier niet zou werken tussen ons. Nu ga ik van het slechtste uit, maar dingen zijn snel gezegd, zeker in een bedrijf waarin iedereen elkaar lijkt te kennen

---

Sarah = ongewoon sexy

Duivelsgebroed schreef:
(...)

Haha ja het is complex hé.

Op professioneel gebied ga ik geen hulp zoeken (Al vind ik dat mensen daar vaak te zwaar over denken, en het daarom niet doen, dat is het niet). Het is niet iets wat er even uit moet, en dan klaar is. Ik wil gewoon iemand kunnen vertrouwen, niet voor even, maar voor het leven. En dat is een positie die voor mij heel waardevol is

Ja, dat snap ik ja. Zo sta ik er ook een beetje in, maar dat komt deels ook door de slechte ervaring die ik heb gehad met hulpverleningsorganisaties *kuch* Eleos *kuch* waar de mensen mij aansteller noemden en mijn problematiek niet serieus namen. Dat gaf mij het gevoel dat ik niemand 'lastig kon vallen' met mijn problemen. Heel veel mensen lijken niet te snappen waar je doorheen gaat en dat maakt de kloof enkel groter en groter. Dat is ook een probleem dat niet zomaar op te lossen is. Je moet namelijk eerst van het gevoel af geraken dat je mensen 'lastig valt' met je problemen. Durf erover te praten, durf je kwetsbaar op te stellen. Je kwetsbaar opstellen is iets wat veel mensen niet durven en juist dat kan je ook sterk maken.

---

26 - 02 - '16

Duivelsgebroed schreef:
Het voelt alleen niet als eenzaamheid ofzo. En ik ben een best makkelijk aanspreekpunt voor een hoop onderwerpen. Genoeg mensen komen bij mij met problemen, omdat ze weten dat ik er normaal en rustig mee om ga, en niet er van weg loop. Deze mensen zien mij alleen niet zo snel als persoon wie dat zelf ook af en toe nodig heeft. Ik ben altijd de 'sterke persoon', en voor vrienden heb ik ook geen zin om dat beeld te veranderen.

Wat wel klopt is dat ik me niet zomaar open stel. Dat vraagt voor mij heel wat vertrouwen, want dan stel ik me voor mijn gevoel kwetsbaar op. Hier is dat anders trouwens, omdat ik toch anoniem ben.
Het probleem van mijn huidige aanpak is wel dat er daardoor steeds kleine stukken bij komen als ik met iemand praat en die persoon begin te vertrouwen, en dat vraagt wat doorzettingsvermogen van die kant

Wel, met eenzaamheid bedoel ik vooral, zoals je omschrijft, éénrichtingsverkeer. Die mensen tonen zichzelf aan jou, dus je hebt wel sociaal contact, maar omdat jij niets van jezelf toont, is er niemand die jou kan zien, wat niet eenzaamheid is, maar misschien wel als een leegte aan kan voelen, met andere woorden, iets wat je in je leven mist. Zo te horen, zit je er een beetje mee, dat je jezelf 'zwak' of zo zou gaan vinden, en wil je dat ze je een sterk persoon vinden, waar zij op kunnen leunen, en is het voor jou heel belangrijk, dat beeld te bewaren. Ik heb zo'n beetje het gevoel, dat je vooral onzeker bent, over het feit dat je onzeker bent, en dat je dat daarom niet aan andere mensen kan laten zien. Alsof je jezelf misschien zwak vindt daardoor, en dan ben je bang dat andere mensen dat ook gaan vinden, omdat je op die manier dat herbevestigd ziet, en daarom heb je een barrière om het te 'tonen' aan een ander. Als ik moeite heb met 'iets' te tonen aan een ander, is omdat ik daar één of ander negatief oordeel bij mezelf over heb, en dan is dat soort van beschermingsmechanisme, zodat zij dat ook niet kunnen denken, zodat ik dat niet herbevestigd zou moeten zien. Wat je dan net wel moet doen, is de dingen tonen, die je niet wilt tonen, omdat je zult zien dat het allemaal maar in je eigen hoofd is, en je negatieve oordeel van jezelf dus helemaal niet klopt.
Mocht je dus onzekerheid hebben, met het feit dat je niet sterk genoeg bent, door de onzekerheden die je hebt, omdat je gelooft dat onzeker zijn, gelijk staat aan zwak zijn, en je wilt niet zwak zijn, dan zou ik dat geloof maar over boord gooien. Iedereen is onzeker, want iedereen is wel ergens door gewond geraakt,
en de mensen waarvan je het niet ziet, stoppen het heel vaak gewoon weg, omdat ze zich niet als onzeker willen opstellen. Als dat is wat je tegen houdt, om je kwetsbaar op te stellen, mag je je daardoor helemaal niet laten tegenhouden. Mensen vinden het hélemààl niet zwak of een niet sterk persoon, als je je problemen en onzekerheden op tafel gooit. Integendeel, het vergt moed om zoiets te doen, en dat weet zo goed als iedereen. En hoe meer moed iets vergt, hoe sterker je zullen vinden, als je het kunt. Dat merk ik zelf toch heel erg. Hoe meer ik mijn onzekerheden en problemen open en bloot op tafel gooi, en er oké mee ben, hoe sterker mensen me vinden, en mensen die hetzelfde doen, en nog meer dan ik, daar heb ik altijd ongelofelijk veel bewondering voor. Het vraagt moed zoiets te doen, en ik denk, als je dat kunt, dat mensen je dan eerder sterk, en dapper vinden. En niet zwak. Als ik mezelf openstel, krijg ik de helft van de keren een opmerking: zo moedig van je, je bent echt sterk, dat je dat kunt. Dus als dat een barrière voor jou is, dan zou ik me daar niet al te zeer door laten tegenhouden. Over het algemeen, mensen vinden je sterker als je voor van alles uit komt, en er geen probleem mee hebt bij jezelf. Ik denk, nog meer dan wanneer je 'de rots in de branding bent, waar iedereen op leunt.
Dus, ik zou echt niet met dat beeld bewaren inzitten. Er is geen één van je vrienden die zal denken, wat een zwak watje dat hij is. Je vriendin zal dat ook niet denken, want het is gewoon een onderdeel van intimiteit.
Ik was vroeger ook veel geslotener dan nu, hoe opener ik ben over al mijn onzekerheden, hoe meer ik "sterk'' als onderdeel van mijn imago ben binnen krijgen. Ik denk dus dat dat een foute aanneming is, waardoor je je echt niet mag laten tegenhouden.

Ik begrijp dat wel, als dat moeilijk is voor jou, wil je uiteraard respons, en niet dat ze het zomaar van zich afvegen, en dat ze er verder in door gaan. Het lijkt me erg normaal, als je op een gegeven moment dichtklapt. Wat je misschien kunt doen, is dat gewoon communiceren naar die persoon. Wat helpt is aankondigen, dan wéét die persoon dat het belangrijk is, en mensen gaan daar meestal erg gevoelig mee om. Wat ik doe: ''ik zit ergens mee, ik zou er echt eens met iemand over willen praten.'' En dan zal die persoon wel iets zeggen van: is het goed als we morgenmiddag samen eten anders, dan kun je het vertellen. En dan ga je er naartoe, en weet die persoon al dat het belangrijk is voor jou. Dan kun je nog zeggen: Dit is voor mij een beetje een moeilijk onderwerp om over te praten eigenlijk, ik klap altijd nogal snel dicht als het hier over gaat, zou je me daarmee kunnen helpen, of vragen stellen, moest ik stilvallen?
Dan weten ze het hoe belangrijk het is, en vegen ze het niet zo snel van zich af, om naar een ander onderwerp over te gaan, want dat is inderdaad niet zo leuk.

Mensen weten het vaak niet, het is niet dat ze niet willen, duidelijk boodschappen en zeggen hoe je voelt, helpt vaak heel wat, dan kom je niet tegen, dat de ander niet doorzet, in iets wat op dat moment voor jou heel persoonlijk en belangrijk is. Als je dat communiceert gebeurd dat de helft van de keren niet. Mensen zijn meestal echt niet van slechte wil op dat vlak, als je zegt dat het voor jou moeilijk is, houden ze daar zowat altijd rekening mee, maar ze moeten het wel weten.

[ bericht aangepast op 18 sep 2015 - 12:06 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Histoire schreef:
(...)

In een boel dingen heb je gelijk.

Bij mij is het wel gewoon zo dat ik eerst wederzijds vertrouwen wil voelen, ik ga sowieso niet willekeurig mensen een heel verhaal vertellen. Als iemand daaraan voldoet, dan zal het dus met kleine beetjes gaan. En de laatste keer maakte ik dus fouten daarbij, maar in my defence: Ik heb dat nooit eerder gedaan.

Dus ja, dat kan onzekerheid zijn, al word ik al kriebelig van het woord, want ik ben het als persoon totaal niet. Het zegt wel genoeg dat niemand het van me door heeft, dat kan je niet zo lang verbergen.
Ik ben onzeker als in het feit dat ik grote trust issues heb en ik een grote egoïst ben, ik wil er zelf niet slechter van worden, dus ik ben heel voorzichtig met wie ik wil vertrouwen. Maar als ik die persoon begin te vertrouwen, dan krijgt hij/zij ook direct een shitload te verwerken qua geschiedenis (niet eens heel persoonlijk op mij gericht btw).

Daarnaast, om het nog iets complexer te maken, ben ik echt bang om iemand die ik dan eindelijk vertrouw kwijt te raken. Dus gooi er nog maar een portie verlatingsangst bij, waardoor je juist mensen afstoot. Seen it happen.

---

Sarah = ongewoon sexy

Duivelsgebroed schreef:
(...)


Hoewel het misschien zo voelt op deze momenten, denk ik ook niet echt aan depressie. Ik denk dat die stempel te snel gedrukt wordt tegenwoordig. Ik zit gewoon met mezelf in de knoop, dat ik iets mis wat ik niet dacht nodig te hebben en nu ontzettend mis. Het gevoel dat iemand de tijd volledig opoffert voor jou. Er was iemand die ik er mee kon vertrouwen, maar dat heb ik gruwelijk verprutst.

Het beste zou het zijn dat ik mijn vriendin er gewoon over zou vertellen, maar op de een of andere manier voel ik me daar niet gemakkelijk bij. Ze is een collega, en hoewel we niet direct samen werken, zou ik het een ramp vinden als mensen te horen zouden krijgen als het op de een of andere manier niet zou werken tussen ons. Nu ga ik van het slechtste uit, maar dingen zijn snel gezegd, zeker in een bedrijf waarin iedereen elkaar lijkt te kennen

Depressie is inderdaad een term die vaak veel te snel gebruikt wordt, maar eerlijk, ik had ook niet verwacht dat het mijn diagnose zou zijn. Ik herken gewoon heel erg wat je zegt, vooral het stuk hierboven over vertrouwen en verlatingsangst. Misschien voel je je echt wel beter nadat je iemand vertrouwt en alles kan vertellen, dat hoop ik echt heel erg voor je, namelijk! Ik hoop ook dat er een moment komt dat je je vriendin in vertrouwen kan nemen, want vertrouwen is toch wel een belangrijk deel van je relatie. Ik snap ook wel in jouw situatie dat je haar niet al te snel in vertrouwen wilt nemen, tho, maar er komt toch wel een moment dat het zal gebeuren.

Maar als je iemand ooit een berichtje wilt sturen, staat mijn inbox voor je open. Wie weet leer ik ook nog wat vertrouwen.

---

Your make-up is terrible

Furiosa schreef:
(...)

Depressie is inderdaad een term die vaak veel te snel gebruikt wordt, maar eerlijk, ik had ook niet verwacht dat het mijn diagnose zou zijn. Ik herken gewoon heel erg wat je zegt, vooral het stuk hierboven over vertrouwen en verlatingsangst. Misschien voel je je echt wel beter nadat je iemand vertrouwt en alles kan vertellen, dat hoop ik echt heel erg voor je, namelijk! Ik hoop ook dat er een moment komt dat je je vriendin in vertrouwen kan nemen, want vertrouwen is toch wel een belangrijk deel van je relatie. Ik snap ook wel in jouw situatie dat je haar niet al te snel in vertrouwen wilt nemen, tho, maar er komt toch wel een moment dat het zal gebeuren.

Maar als je iemand ooit een berichtje wilt sturen, staat mijn inbox voor je open. Wie weet leer ik ook nog wat vertrouwen.

Dankje, misschien ga ik daar wel op in

---

Sarah = ongewoon sexy

Wat vervelend om te lezen, ik ken je ook maar van een paar berichtjes, maar je lijkt me echt een grote lieverd.

Een depressie lijkt me dit eigenlijk niet. Ik weet natuurlijk niet wat er gespeeld heeft, maar als ik jouw reacties zo lees dan mis je vooral die ene persoon die je er mee vertrouwde. Dat gevoel heb ik er tenminste bij als ik het zo lees.

Mijn vraag aan jou is of die persoon nog terug kan komen.. Iedereen heeft ruzies, en zeker als je veel met elkaar deelt. Dan zit je elkaar ook al snel in de haren. Probeer het goed te maken, als jullie elkaar ooit zoveel vertrouwden als jezelf beschrijft in jouw behoefte, dan is er ongetwijfeld ook wel vergeving mogelijk.. Zij (daar ga ik maar van uit, aangezien je een beetje een macho type bent volgens mij, die delen dit niet met mannen :d) is heus niet harteloos en heeft vast het beste met je voor..

Ik adviseer dit, zelf weet je waarschijnlijk of het nog mogelijk is. Een nieuw persoon vertrouwen is altijd eng, en waarschijnlijk voel je je meer verbonden met die persoon die je mist. En voel je je daarom zo ongelukkig

En is het niet meer te redden: Het klinkt misschien hard, maar als je weet dat ze niet terug komt voor jou.. Dan zal je een manier moeten vinden om deze persoon te vergeten. Dat betekent dat je ver weg moet blijven van alles waar je haar ziet of tegen komt, tijd heelt alle wonden, en er komt vast een nieuw iemand die je hiervoor kunt aanspreken.

Ik sluit me verder aan bij de eerdere reacties. En je bent ook echt altijd welkom als je eens iets kwijt wilt!

Heel veel succes (:

---

Life is really simple, but we insist on making it complicated

Touche, ik denk dat je er redelijk dichtbij zit

---

Sarah = ongewoon sexy

Duivelsgebroed schreef:
Touche, ik denk dat je er redelijk dichtbij zit

Ergens weet je dat zelf ook wel. Je praat over hoe bijzonder iemand voor je moet zijn. Dat je zo'n persoon hebt gehad, maar het verspeeld hebt. Je voelt je rot.

1+1=2

Maak het goed?

---

Life is really simple, but we insist on making it complicated