Ik heb hetzelfde meegemaakt. Ik begrijp je pijn. Van op de ene op de andere dag stuurde ze niets meer naar me terug, niet op facebook, niet op sms. Zogezegd had ze het te druk. Als ik belde, nam ze niet meer op. Ik vroeg, heb ik iets verkeerd gedaan. Maar nee, nee, zeker niet. Maar ze bleef me verder negeren. Ik wist dat er proberen waren met haar vriend, maar mijn beste vriendin heeft mij ook, na 8 jaar als een blad zomaar laten vallen en in de steek gelaten, zonder woord van uitleg. Dan begon ik er wat mee in te zitten, en reageerde ik eens op facebook met iets van sterkte, geef de moed niet op; je moet erdoor, zoiets - omdat het uit was met haar vriend. Kookt ze uit het niets een conflict op, en wordt ze agressief. Wat voor mij ook over de schreef was, en ik rustig heb laten weten. Ik heb zelfs nog mijn verontschuldigingen aangeboden, omdat ze er zo gepikeerd van was - maar sinds dien, verder genegeerd. Ik heb dan eens de telefoon gepakt; en toen zei ze dat ze een beetje boos op me was; omdat dat ze dat cru vond dat ik dat deed. Wat het echt niet was; ik heb zelf nog nagecheckt door het aan meerdere andere mensen te vragen, en die begrepen er al even weinig van. Maar zij is gewoon altijd kwaad op iedereen. Ik heb nog sorry gezegd, maar zij negeert me verder. Mijn moeder kwam haar eens tegen in de winkel; en ze zij dat ze het wel weer eens goed ging maken, en erg opvliegend is, en dat wel weet van haarzelf. Dat ze alleen een beetje erg koppig is, zei mijn vriendin over zichzelf. En dat ze wist dat ik het zo niet had bedoeld. Verder niets meer van haar vernomen.
En ik geloof niet in dat conflict. Ik heb meer de indruk dat dat conflict onderdeel was van iets dieper, en meer. Dat ze een soort van uitweg moest creëren. Voor de één of andere god mag weten welke reden. Van de ene dag op de andere heeft ze me laten vallen als een blad, zo'n jaar geleden.
Ikzelf heb me voorgenomen om geen contact meer met haar te maken, want het bezorgd me pijn en frustratie. Ik heb haar niets anders gegeven dan vriendschap, steun, aandacht en empathie. Ik stond altijd voor haar klaar. Maar inderdaad; het doet erg veel pijn, en zelf ontplof ik haast van woede, elke keer als ik denk hoe onterecht ik behandelt door haar werd, en hoe ze me in de steek gelaten heeft. En dat heb ik haar laten weten. Maar ook dat heeft ze genegeerd. En dan werd ze nog eens agressief voor niets ook. Het is alsof ik niets voorstel. Ik snap dus wat je doorstaat. Ik kan die excuses ook niet meer aanhoren. Maar wat er in haar omgaat? Ik zal het nooit weten.
Wat mij soms helpt is: als ik maar dat waard ben voor haar, dan is zij mij ook niet waard. Maar het blijft echt veel pijn doen. Ik denk dat je zo'n mensen op afstand moet houden, en moet loslaten. Het is aan hen om terug te komen. Wij moeten niet als hun schoothond achter hun aanlopen. Dat is zelfrespect behouden. Er zijn meestal diepere dingen aan de hand, psychologisch in hen. Is het jaloezie? Is er iets wat zij hebben gedaan, en waarvoor ze zich schamen. Bijvoorbeeld ken ik iemand die mij niet meer onder ogen kan komen, nadat hij me pijn heeft gedaan. Er zijn mensen die zichzelf niet kunnen vergeven.
Is er iets gebeurd of gezegd geweest waarvoor zij zich schamen? Weet jij iets van hen, wat ze niet wilden dat je wist? Schaamte/onzekerheid ligt heel vaak aan de grondslag van zo'n scheef gedrag. Mensen die contact uit de weg gaan. Schaamte voor iets/onzekerheid. En als resultaat van die onaangename gevoelens, de afstand tegenover de ander bewaren. Neem het dus ook niet kwalijk als ze niet alles met je deelt. Dat is om dezelfde reden; schaamte/onzekerheid - over zichzelf - of, over zichzelf in vergelijking met jou.
In mijn ogen van mijn vriendin was ik altijd; het perfecte, verstandige meisje. Die altijd vriendelijk en beleefd was, hoge resultaten haalde, terwijl zij nooit iets bakte op school en spijbelde. In mijn ogen is dat onzin. Ik heb ook erg veel onzekerheden. Maar sommige mensen projecteren hun eigen gevoelens op jou.
Dus hoe andere mensen doen, zegt meer over hen dan over jou. Het is niet verwikkeld met jou. Ze hebben hun eigen mentaliteit, twijfels, zorgen, problemen, gevoelens, die direct hun omgang met iets/iemand sturen. Wat die gevoelens ook mogen zijn. Los van of jij er nu wel of niet bent - het is gewoon hoe ze zijn, zijn opgebouwd. Dit gaat niet om jou, of iets wat jij gedaan of niet gedaan zou kunnen hebben. Dit gaat om hen, hoe zij in elkaar zitten. Dat maakt het niet minder pijnlijk, maar het helpt je wel de last en pijn niet op je eigen schouders te nemen. Het doet pijn. Maar het is niet jouw schuld, of het zegt niets over jouw waarde als vriendin, of als persoon! (:
[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 22:40 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
