Jezus, ik heb de laatste tijd ontzettend veel zeiktopics... Maar daarom moet ik ook even alles van de laatste jaren op een rijtje zetten, dus oké, here it goes.
Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, want eigenlijk is dit al mijn hele leven bezig, dus het spijt me. Dit word een lang verhaal.
Voordat ik werd geboren zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Toen kwam mijn moeder er achter dat ze zwanger was en heeft ze nog geprobeerd mij en mijn vader in contact te brengen, maar ze waren allebei nog jong en mijn vader was niet klaar voor kinderen, dus dat contact is er nooit van gekomen. Een tijd geleden heeft hij me een mail gestuurd waarin hij me liet weten nooit vaderlijke gevoelens voor mij gehad te hebben, en dus ook nooit contact te willen (een harde klap voor mij, al wist ik het ergens al wel).
Hierdoor voelde ik me mijn hele leven al anders dan anderen. Eigenlijk dacht ik dat ik nooit goed genoeg was, want mijn eigen vader wilde me niet eens dus waarom zou iemand anders wel met me om willen gaan? (Het feit dat mijn groep 3 lerares me behandelde alsof ik minderwaardig was, alleen omdat mijn afkomst buitenlands is hielp niet bepaald, maar oké, we hebben allemaal wel eens zo'n leraar gehad denk ik.)
Het werd allemaal erger toen mijn moeder toen ik drie was baarmoeder halskanker kreeg. Ik weet er niet veel meer van, behalve dat er een tijd was dat ze schreeuwend van de pijn op bed lag. Sinds dien ben ik paranoïde als mijn moeder buikpijn heeft en raak ik metteen in paniek (tegen paniekaanval aan).
Ze werd beter, maar werd een paar jaar later weer ziek. Borstkanker dit keer. Ze ging een half jaar naar het buitenland (ze wilden haar in nederland niet meer behandelen) en kwam beter terug (Ook al zeiden mijn opa en oma al die tijd dat mijn moeder niet echt ziek was, er met een of andere buitenlander vandoor was gegaan en nooit meer terug zou komen). Maar we gingen wel plots verhuizen, want mensen in onze oude woonplaats hadden rare ideeën gekregen en mijn moeder kon niet meer normaal over straat.
We gingen een tijdje bij mijn moeders beste vriend wonen, maar hij kreeg terwijl we daar waren een psychose en begon haar te verkrachten en in elkaar te slaan. We hadden nergens anders om heen te gaan en mijn moeder wou me niet afstaan aan jeugdzorg en zelf naar een blijf-van-mijn-lijfhuis gaan, dus heeft ze dat allemaal van hem toegestaan tot ze een houten huisje vond waar we al snel in konden trekken. We zijn toen weer opeens verhuisd zonder dat ik echt afscheid van mensen kon nemen.
Daarna heeft mijn moeder ook nog eens een vrij agressieve vriend gehad, waardoor ik bang werd van elke man die ze in huis bracht. Dat ging uit, ging een jar later weer aan, ging weer mis en is nu sinds kort weer uit.
Ik weet niet meer hoe ik normaal door mijn dagen moet komen. Ik ben bang van iedere man (of jongen die groter is dan ik, en ik ben klein dus dat is zo'n beetje iedereen) en bang van iedere keer als mijn moeder ergens pijn heeft. Ik ben daarbij nog ontzettend onzeker en iedere onverwachte beweging geeft me zo'n beetje een paniek aanval. Als ik alleen ben of tijd heb om na te denken voel ik me ontzettend verdrietig en kwaad en er is een tijd geweest dat ik mezelf expres pijn deed. Toen ik een vaste vriend had is er nooit wat tussen ons gebeurd, omdat ik bang ben van aanrakingen die verder gaan dan de handen.
Ik heb gebeden en gesmeekt bij mijn moeder of ik misschien is een keer met een professioneel iemand mocht praten, maar de enige keer dat ze daar op inging was het bij de moeder van haar toenmalige (agressieve) vriend, en met haar kon ik niet meer praten toen het uitging (niet dat ik me ooit echt voelde alsof ik met haar kon praten, ik bedoel, wat had ik moeten zeggen? "Uw zoon slaat mijn moeder in elkaar"? Dat was een leuk gesprek geweest).
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik wil zo niet meer leven. Ik wil niet bang zijn van alles en altijd denken dat ik niet goed genoeg ben en bang zijn dat iemand dood gaat als ze nog maar hun teen stoten.
Ik weet dat jullie hier niet zo veel aan kunnen doen, maar ik moest dit even kwijt. De laatste tijd postte ik veel te veel zeiktopics en nu ik vandaag weer over iets wilde gaan klagen besefte ik me dat al die kleine dingen het probleem helemaal niet zijn. Dit is het probleem, en ik kan er met niemand over praten (zelfs geen leraren, want bij ons op school is dat ontzettend slecht geregeld).
Als je dit helemaal gelezen heb, dan dankjewel. Ik stel het erg op prijs.
[ bericht aangepast op 8 aug 2015 - 23:35 ]
I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.
Heel veel sterkte in ieder geval. Wat ontzettend naar voor je 
Dat is wel heel lekker aardig van je.